เบื่อค่ะ ทำยังไงกับชีวิตดี

สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องบางอย่างที่เรารู้สึกเบื่อชีวิตมากๆตอนนี้คือ เราขอเล่าเลยละกัน เรื่องมันมีอยู่ว่าพ่อของเราเค้าอยากให้เราทำอาชีพค้าขายเหมือนกับเค้า พ่อเราขายพระเครื่องตามตลาดพระค่ะ แต่เมื่อก่อนเราทำงานบริษัทพ่อเราให้เราลาออกจากงานมาเพื่อให้กลับมาอยู่บ้านโดยที่พ่อเราบอกว่าให้กลับมาช่วยขายของ(ขายพระ)จะซื้อบ้านให้อยู่เป็นส่วนตัวแต่มีข้อแม้คือออกจากงานมาขายของ เราเองตอนแรกก็ลังเล เพราะบอกตามตรงเลยว่าเราไม่ชอบขายพระ เราไม่มีความรู้ทางนี้เลย แต่พ่อเราบอกว่าไม่เป็นไรเอาของไปขายอย่างเดียวรู้ราคาขายอย่างเดียวพอ เราก็ตกลงอยากให้มาอยู่บ้านก็มา ยอมออกจากงาน ตอนเรากลับมาวันแรกบ้านยังไม่ได้ซื้อทุกอย่างยังไม่เสร็จคือยังไม่สามารถเข้าอยู่ได้ เราเลยตัดสินใจใหม่เห็นว่าพ่อเรายังไม่ได้จ่ายเงินก็เลยคุยกัยแกไปว่า เราไม่ชอบขายพระถ้าจะมาอยู่จริงๆขอหางานทำหรือไม่ต้องซื้อก็ได้บ้านน่ะเราจะกลับไปทำงานที่เก่ายังทัน ผลออกมาเราโดนบ่นอย่างแรงค่ะ แกบอกทำงานกินเงินเดือนมันไม่รวยไม่เหมือนขายของ คือแกจะให้ขายพระอย่างเดียวเลยค่ะ เราไม่รู้ทำไงตกลงขัดไม่ได้เลยลองไปขายดู ถามว่าขายได้เงินมั้ย ข่วงแรกๆไปขายพอได้อยู่ทุนของพ่อเรา เค้าเอาไปกำไรได้มากน้อยพ่อให้เรา แต่เราต้องแบ่งเก็บด้วยเพราะพ่อเราอยากให้เรามีรถไว้ค้าขาย เราก็ไม่ได้พูดอะไรเก็บก็เก็บ แต่พอขายไปนานๆเข้า ไปขายทุกวันเรานั่งรถไปบางที่ไกลเราเสียค่ารถค่าโต๊ะเราขายไม่ได้สักบาทเราเลยออกไปขายบ้างไม่ไปบ้างเพราะถ้าเราออกไปทุกวันเงินที่เราใช้จ่ายมันก็จะหมดไปกับค่ารถค่าโต๊ะค่ากิน แต่ไม่เคยบอกให้พ่อเรารู้เพราะบอกไปแกก็จะบ่นว่าไม่ขยัน ไม่ไปขายของ ก็ไม่มีเงิน บางวันพ่อเราก็แอบมาดูเราว่าเราออกไปขายของหรือป่าว บางทีความรู้สึก ความเป็นส่วนตัวมันหายไปเลยค่ะ เราเคยอิสระทำงานถึงเวลากลับมาห้องพักผ่อน แต่พอเรากลับมาอยู่บ้านทุกอย่างในชีวิตเปลี่ยนไปหมด จนเราไม่ไหวแอบไปสมัครงานไว้ จนได้งานทำ ทำได้2อาทิตย์ค่ะ พ่อเราโทรมาว่าเราหาว่าเราเลือกทางเดินผิดขายของดีอยู่แล้ว กลับมาทำงานอีก เลือกเดินทางเก่าทำชีวิตหลงทางอีกแล้วให้เราไปคิดเอาว่าทำยังไงให้ชีวิตมันมีเงิน ทำยังไงให้รวยให้ไปคิดเอา แกโทรมาบ่นเราค่ะ เราเศร้าเลยวันนั้น คิดเสมอว่าทำไมพ่อเราคิดแต่เรื่องต้องมีเงิน ต้องรวย ทั้งๆที่ก็เคยคุยกับแกแล้วว่าไม่ชอบขายพระแกก็ยังคิดว่าขายพระมันดีทืสุดแล้วรวยไวแกคิดแต่แบบนี้ สรุปเรายอมลาออกค่ะ แต่เหตุผลที่ออกไม่ใช่เพราะพ่อนะ คือการเดินทางไปทำงานไม่ค่อยสะดวกด้วยค่ะ เข้ากะดึกเที่ยงคืนเวลาเราไปรอรถเปลี่ยวมากเลยจำเป็นต้องลาออก อันนี้เป็นแค่เรื่องคร่าวๆค่ะ ทุกวันนี้เราก็ยังแอบไปสมัครงานไว้อยู่เรื่อยๆแต่ที่เราเบื่อมากๆเลยตอนนี้คือ ทุกวันนี้เราไม่อยากให้ถึงเช้าเลย เพราะเราไม่รู้จะไปไหน เราไม่อยากไปขายพระเราไม่ชอบอาชีพนี้ แล้วเราต้องคอยระแวงว่าพ่อเราจะมาคอยดูเราว่าเราออกไปขายของหรือป่าว เราไม่รู้จะทำยังไง พูดอธิบายไปก็ไม่ฟัง เงินที่เราแบ่งเก็บไว้ก็เอามาใช้ไม่ได้ แกเก็บเอาบัญชีไป ทุกวันนี้ถ้าไม่ได้แฟนเราส่งให้ เราก็ไม่มีเงิน ได้แต่หวังอยู่ว่างานที่เราสมัครไว้จะโทรมาเรียกเราเราอยากทำงานค่ะ เราเองไม่ใช่คนขี้เกียจ ทำงานที่ไหนเวลามีโอทีล่วงเวลาเราให้ความร่วมมือเสมอ แต่เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพอเวลาเรามาขายของ ต้องหิ้วกระเป๋าหนักๆเพราะกล่องใส่พระเป็นสแตนเลส9 กล่อง อย่างอื่นอีกในกระเป๋า หนักมากค่ะ น่าจะ5กิโลได้เรารู้สึกว่าเราไม่ไหว เคยจะตกรถเมล์ก็หลายครั้ง คือกระเป๋ามันหนักพอจะหิ้วขึ้นบันไดรถเมล์แขนมันหมดแรงค่ะ เราท้อใจมาก เบื่อมากเลยทุกวันนี้ บางทีก็บ่นให้แฟนฟังเค้าก็รับฟังแต่เค้าก็ไม่กล้าออกความเห็นมากเพราะกลัวว่าถ้าพูดมากก็จะกลายเป็นการยุยงส่งเสริม เพื่อนบางคนก็บอกให้ออกมาหาที่อยู่ใหม่ อย่าฝืนทำอะไรที่ตัวเองไม่ถนัด ไม่ชอบ เพราะชีวิตมันเป็นของเราฝืนทำได้แต่สุดท้ายก็ไม่รวยอย่างที่พ่อตั้งใจไว้หรอกเพราะเราฝืนทำไม่ได้เต็มใจทำ แต่เราสิ่คะ กลัวบาป กลัวพ่อเสียใจ ถ้าออกไปหาที่อยู่ใหม่พ่อเราต้องเสียใจ โกรธเราแน่ๆ เป็นลูกคนเดียวด้วยค่ะ แต่ทุกวันนี้บอกได้คำเดียวเลยเบื่อมากๆไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ