ตอนเห็นลิสต์รายชื่อของ Japanese Film Festival ของปีนี้มีหนังเรื่องนี้ติดโผอยู่ในรายชื่อด้วยอีกทั้งยังฉายแค่รอบเดียวเท่านั้น ผมเลยตัดสินใจดูหนังเรื่องนี้ซะเลย (เดิมทีอยากดูเพราะนักแสดงนำสองคนนี้ด้วยอยู่แล้ว) หนังเป็นเรื่องของฮานะ (โมจิกะ ยามาดะ (ตอนเด็ก),ฟูมิ นิไคโด) เด็กสาวที่ประสบภัยแผ่นดินไหว สึนามิ ได้มาเจอกับชายหนุ่มที่ชื่อว่าจุงโกะ (ทาโนบุ อาซาโนะ) ญาติห่างๆของเด็กสาว ภายหลังฝ่ายชายได้อุปถัมป์ฝ่ายเด็กสาวเป็นบุตรบุญธรรม เมื่อเด็กสาวโตขึ้นความสัมพันธ์ก็เปลี่ยนตามไปด้วย จากพ่อลูกกลายเป็นคนรักแทน

หน้าหนังต้มผมซะเปื่อยเลยว่าเป็นหนังดราม่าแนวหนักหน่วง เอาเข้าจริงๆกลิ่นอีโรติกหึ่งเลย นึกว่าตัวเองดูหนังพิงค์ ฟิล์ม (ไม่เคยดูฉากแบบนี้ในโรงมาก่อน) ไม่รู้ว่าในนิยายต้นฉบับเดินเรื่องแบบไหน พอดัดแปลงออกมาหนังดู"อาร์ต"มากๆ ถึงหนังจะเดินเรื่องเรื่อยๆแต่ผมไม่รู้สึกเบื่อเลย งานด้านภาพดีมากๆ มีการใช้เทคนิคถึงสามแบบ (น่าจะนะ) คือการถ่ายด้วยฟิล์ม 16 มม ตอนนางเองยังเด็ก 35 มม ตอนนางเอกเป็นวัยรุ่น และดิจิตอลตอนนางเอกโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว (สังเกตได้ว่าช่วงท้ายๆภาพชัดกว่าช่วงแรกๆ) ส่วนเพลงประกอบฟังดูเหงาๆปนอารมณ์แปลกๆซึ่งเข้ากับบรรยากาศของหนังดี ความวิปริตของพระเอกนางเอกเห็นแล้วขนลุก แต่หนังก็ยังมีจุดที่อธิบายไม่ค่อยชัดเจน (หรือว่าเราดูไม่รู้เรื่องกันแน่) 1. ว่าตกลงแล้วพระเอกนางเอกเป็นพ่อลูกร่วมสายเลือดจริงๆเหรอ เพราะหลังจากนั้นหนังก็ไม่ได้อธิบายอะไรอีก 2. ฉากที่พระเอกฆ่าคนเพราะปกป้องนางเอกตัดมาอีกทีพระเอกกลายเป็นฮิคิโคโมริไปแล้ว ที่สงสัยก็คือศพหายไปไหน 3. ฉากที่พระเอกลวนลามเพื่อนร่วมงานของนางเอก ฉากนั้นจะสื่อถึงอะไรกันแน่ อารมณ์วิปริตที่แยกไม่ออกของพระเอกหรือ? ตอนจบเป็นอะไรที่พีคมาก (ตอนแรกในใจบอกว่า "เอ้า! จบแล้ว?" ตอนหลังถึงเข้าใจ--แต่ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกหรือเปล่า555)
โดยส่วนรวมหนังโอเค (โอเคกว่า Maps to the Star ก็แล้วกัน) ทั้งภาพ เพลงประกอบ และการแสดง ฉากที่ชอบคือฉากเลิฟซีนกลางฝนเลือดของพระเอกนางเอก เพราะมันเป็นซีนที่แปลกดี อาจเป็นไปได้ว่าซีนนี้ต้องการจะสื่อถึงความบ้าคลั่งที่บิดเบี้ยวของสองตัวละครก็เป็นได้