กระทู้นี้หากมีการสะกดผิดประการใดขออภัยนะคะ คำหยาบสบถเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านนะคะ ขออภัยที่ใช้คำหยาบคะ และสุดท้ายไม่แน่ใจว่าแท็กถูกต้องไหม๊
เริ่มเลยนะคะ วันนี้เป็นวันที่โคตรเหนื่อย (เหนื่อยใจ)ของเราวันนึงเลยคะ เพราะใน 2 วันติดเราเจอเหตุการณ์คล้ายๆกันซึ่งเหตุการณ์เหล่านี้มีพื้นฐานนิสัยเดียวกันคือการชอบเอารัดเอาเปรียบของคนไทยบางคน
ยกที 1
เราขึ้นรถเมล์ไปคลองถมด้วยสาย 8 จากอนุเสาวรีย์ เมื่อรถเมล์มาถึง ถ.ศรีอยุธยา รถติดอิ๋บอ๋ายครึ่งชม.แล้วไม่เคลื่อนไปไหน เกิดอะไรขึ้น!! รอมานานเกินไปแระ เราเลยตัดสินใจลงจากรถเมล์ขึ้นมอเตอร์ไซค์ เรารอมอเอตร์ไซค์อีก 20 นาทีเนื่องจาก demand เยอะ ระหว่างที่รอเหลือบมองบอร์ดราคา โอเคคลองถมเท่านั้น เท่านี้
เมื่อมอไซค์ที่วินมา
วิน : ไปไหนครับ
เรา : คลองถมคะ (ทุกครั้งจะถามราคาก่อนขึ้นเสมอกันโดนโกง) แต่! วันนี้เลือกที่จะเงียบเพราะรู้ราคาแล้วและอยากทดสอบบางอย่าง
ระหว่างทางมีซิกแซกนอกเส้นทางนิดหน่อยเราเกือบจะอ้าปากถาม เหมือนวินจะรู้จึงตอบว่า"ทางลัดครับ" จากตรงนี้ทำให้เราคิดว่าเค้าคงซื่อสัตย์พอนะ
เมื่อถึงที่
เรา : เท่าไหร่คะ
วิน : 80
เรา : บนบอร์ด 60 หนิคะ ( ในใจ 80 พ่องงสิ)
วิน : ...... (เงียบบไม่มีคำตอบใดๆ)
สุดท้ายเราส่งเงินให้ 60บาท ถ้วนพร้อมคืนหมวก
ยกที่ 2
เราเอาสัมภาระอันหนักอึ้งไปที่ท่ารถสายตู้หมอชิต-มหาชัย เพื่อส่งไปยังท่ารถตู้มหาชัย
เรา : ฝากส่งของไปมหาชัยเท่าไหร่คะ (ต้องบอกก่อนว่าเราไม่ได้ไปพร้อมกับของเนื่องจากต้องไปทำธุรต่อ)
รถตู้ : 100 บาทคะ (ราคานี้ไม่มีมาตราฐานนะคะ แล้วแต่ความพึงพอใจของคนเก็บเงินเล็ก ใหญ่ หนัก เบา)
เมื่อเราถึงที่ท่ารถมหาชัยเราก็เข้าไปรับของที่ฝากส่ง
เรา : มาเอาของคะ ชื่อนี้ๆ
เจ้าของท่า : ส่งให้ของให้แล้วเรียกเก็บ 10 บาท (เคยใช้บริการฝากส่งทางรถตู้มาหลายครั้งไม่เคยเรียกเก็บนะคะ)
ด้วยความงุนงง จึงถาม
เรา : ค่าอะไรคะ
เจ้าของท่า : ค่ากินพื้นที่แทนที่ลูกค้าจะได้นั่งระหว่างรถตู้ (ในใจเรา จ๊ะ แลดูใจดีนะแต่ข้ออ้างฟังไม่ขึ้นหวะ) , ค่าดูแลของให้ ของหายก็ไม่มีใครรับผิดชอบอิก (ในความเป็นจริง ถ้ามีของหายเกิดขึ้น คิดหรอว่ามันจะชดใช้) บลา บลา
เรา: (พ่องสิ) แล้วที่ให้เก็บที่หมอชิต 100 นั่นคืออะไรคะ
เจ้าของท่า : 100 คนรถเก็บไปแล้วก้อมาโยนให้ไว้ที่ท่าเฉยๆไม่ค่าเก็บของให้ (แน่ใจว่าใน100นึงไม่ต้องจ่ายให้นายท่าเลยสักบาท??)
แล้วนายท่าก็เริ่มร่ายยยต่อ คุณรู้ไหมผมเสียค่าเช่าที่ตรงนี้ต่อเดือนเท่าไหร่ ของมียาบ้ามาใครรับผิดชอบ ของหายใครรับผิดชอบ (ในความจริงไม่มีการรับประกันเป็นลายลักษณ์อักษร ไม่มีผลทางกฎหายแน่นอนเรื่องค่าเสียหาย)
เรา : แล้วทำไมไม่เก็บกับคนที่เก็บ 100 นั่นหละคะ แล้วเรื่องของที่ส่งมาเป็นยาบ้า คุณก็ตรวจสอบสินค้าไปสิ
ด้วยความที่เราเริ่มรู้ว่าเหตุผลงี้เง่าของมันแล้ว สรุปง่ายๆคือหาเรื่องเก็บเงิน เราวางเหรียญ10แล้วเดินออก
เจ้าของท่า : วันหลังคุณก็ไม่มาฝากส่งของนะ
เออ : (เออ) ทราบคะ แล้วเดินจากไป
ปล.ในอนาคตเรายังจำเป็นต้องขึ้นรถสายนนี้บ่อยๆเราจะยังจะได้ขึ้นอีกไหม555+ แอบกลัวมันไม่ให้ขึ้นนะเนี่ยะ
ยกที่ 3
ระหว่างรอแท๊กซี่ที่สำเพ็ง ซึ่งเป็นเวลาที่หายากมากเนื่องจากเป็นวันศุกร์ รถก็ติด โบก 3 คันปฏิเสธไม่ไป
รอนานนมากกก คนขับมอเตอร์ไซค์เดินเข้ามา
มอไซค์ : น้องๆ ไปไหน เห็นรอนานแล้วของก็เยอะ
เรา : หมอชิตคะ
มอไซค์ : โอ้ยน้องแท๊กซี่มันไม่ไปหรอก แล้วช่วงนี้น้า รถติดไม่มีคันไหนไปหรอก ไปกับพี่ไหมพี่คิดไม่แพง ไปลงเสาวรีย์ บลาๆๆๆ
รถแท๊กซี่มาพอดี
เรา : ไปหมอชิตไหมคะ
แท๊กซี่ : ไปคร้าบบบ
หึหึหึ
แชร์ประสบการณ์วันสุดแย่กับนิสัยเอารัดเอาเปรียบของคนไทย(บางคน)
เริ่มเลยนะคะ วันนี้เป็นวันที่โคตรเหนื่อย (เหนื่อยใจ)ของเราวันนึงเลยคะ เพราะใน 2 วันติดเราเจอเหตุการณ์คล้ายๆกันซึ่งเหตุการณ์เหล่านี้มีพื้นฐานนิสัยเดียวกันคือการชอบเอารัดเอาเปรียบของคนไทยบางคน
ยกที 1
เราขึ้นรถเมล์ไปคลองถมด้วยสาย 8 จากอนุเสาวรีย์ เมื่อรถเมล์มาถึง ถ.ศรีอยุธยา รถติดอิ๋บอ๋ายครึ่งชม.แล้วไม่เคลื่อนไปไหน เกิดอะไรขึ้น!! รอมานานเกินไปแระ เราเลยตัดสินใจลงจากรถเมล์ขึ้นมอเตอร์ไซค์ เรารอมอเอตร์ไซค์อีก 20 นาทีเนื่องจาก demand เยอะ ระหว่างที่รอเหลือบมองบอร์ดราคา โอเคคลองถมเท่านั้น เท่านี้
เมื่อมอไซค์ที่วินมา
วิน : ไปไหนครับ
เรา : คลองถมคะ (ทุกครั้งจะถามราคาก่อนขึ้นเสมอกันโดนโกง) แต่! วันนี้เลือกที่จะเงียบเพราะรู้ราคาแล้วและอยากทดสอบบางอย่าง
ระหว่างทางมีซิกแซกนอกเส้นทางนิดหน่อยเราเกือบจะอ้าปากถาม เหมือนวินจะรู้จึงตอบว่า"ทางลัดครับ" จากตรงนี้ทำให้เราคิดว่าเค้าคงซื่อสัตย์พอนะ
เมื่อถึงที่
เรา : เท่าไหร่คะ
วิน : 80
เรา : บนบอร์ด 60 หนิคะ ( ในใจ 80 พ่องงสิ)
วิน : ...... (เงียบบไม่มีคำตอบใดๆ)
สุดท้ายเราส่งเงินให้ 60บาท ถ้วนพร้อมคืนหมวก
ยกที่ 2
เราเอาสัมภาระอันหนักอึ้งไปที่ท่ารถสายตู้หมอชิต-มหาชัย เพื่อส่งไปยังท่ารถตู้มหาชัย
เรา : ฝากส่งของไปมหาชัยเท่าไหร่คะ (ต้องบอกก่อนว่าเราไม่ได้ไปพร้อมกับของเนื่องจากต้องไปทำธุรต่อ)
รถตู้ : 100 บาทคะ (ราคานี้ไม่มีมาตราฐานนะคะ แล้วแต่ความพึงพอใจของคนเก็บเงินเล็ก ใหญ่ หนัก เบา)
เมื่อเราถึงที่ท่ารถมหาชัยเราก็เข้าไปรับของที่ฝากส่ง
เรา : มาเอาของคะ ชื่อนี้ๆ
เจ้าของท่า : ส่งให้ของให้แล้วเรียกเก็บ 10 บาท (เคยใช้บริการฝากส่งทางรถตู้มาหลายครั้งไม่เคยเรียกเก็บนะคะ)
ด้วยความงุนงง จึงถาม
เรา : ค่าอะไรคะ
เจ้าของท่า : ค่ากินพื้นที่แทนที่ลูกค้าจะได้นั่งระหว่างรถตู้ (ในใจเรา จ๊ะ แลดูใจดีนะแต่ข้ออ้างฟังไม่ขึ้นหวะ) , ค่าดูแลของให้ ของหายก็ไม่มีใครรับผิดชอบอิก (ในความเป็นจริง ถ้ามีของหายเกิดขึ้น คิดหรอว่ามันจะชดใช้) บลา บลา
เรา: (พ่องสิ) แล้วที่ให้เก็บที่หมอชิต 100 นั่นคืออะไรคะ
เจ้าของท่า : 100 คนรถเก็บไปแล้วก้อมาโยนให้ไว้ที่ท่าเฉยๆไม่ค่าเก็บของให้ (แน่ใจว่าใน100นึงไม่ต้องจ่ายให้นายท่าเลยสักบาท??)
แล้วนายท่าก็เริ่มร่ายยยต่อ คุณรู้ไหมผมเสียค่าเช่าที่ตรงนี้ต่อเดือนเท่าไหร่ ของมียาบ้ามาใครรับผิดชอบ ของหายใครรับผิดชอบ (ในความจริงไม่มีการรับประกันเป็นลายลักษณ์อักษร ไม่มีผลทางกฎหายแน่นอนเรื่องค่าเสียหาย)
เรา : แล้วทำไมไม่เก็บกับคนที่เก็บ 100 นั่นหละคะ แล้วเรื่องของที่ส่งมาเป็นยาบ้า คุณก็ตรวจสอบสินค้าไปสิ
ด้วยความที่เราเริ่มรู้ว่าเหตุผลงี้เง่าของมันแล้ว สรุปง่ายๆคือหาเรื่องเก็บเงิน เราวางเหรียญ10แล้วเดินออก
เจ้าของท่า : วันหลังคุณก็ไม่มาฝากส่งของนะ
เออ : (เออ) ทราบคะ แล้วเดินจากไป
ปล.ในอนาคตเรายังจำเป็นต้องขึ้นรถสายนนี้บ่อยๆเราจะยังจะได้ขึ้นอีกไหม555+ แอบกลัวมันไม่ให้ขึ้นนะเนี่ยะ
ยกที่ 3
ระหว่างรอแท๊กซี่ที่สำเพ็ง ซึ่งเป็นเวลาที่หายากมากเนื่องจากเป็นวันศุกร์ รถก็ติด โบก 3 คันปฏิเสธไม่ไป
รอนานนมากกก คนขับมอเตอร์ไซค์เดินเข้ามา
มอไซค์ : น้องๆ ไปไหน เห็นรอนานแล้วของก็เยอะ
เรา : หมอชิตคะ
มอไซค์ : โอ้ยน้องแท๊กซี่มันไม่ไปหรอก แล้วช่วงนี้น้า รถติดไม่มีคันไหนไปหรอก ไปกับพี่ไหมพี่คิดไม่แพง ไปลงเสาวรีย์ บลาๆๆๆ
รถแท๊กซี่มาพอดี
เรา : ไปหมอชิตไหมคะ
แท๊กซี่ : ไปคร้าบบบ
หึหึหึ