คือเรื่องมันเริ่มที่ว่า..
ตอนมัธยม ผมมีเพื่อนสนิทอยู่ กลุ่มนึงซึ่งในกลุ่มมีเพื่อนอยู่คนนึงที่ผมแอบชอบอยู่
แล้วตลอดเวลาช่วงที่อยู่ด้วยกันตอนอยู่ มัธยมเ เขาดีกับเรามากในทุกๆเรื่อง
เราก็รู้สึกดีกับเค้านะครับ ผมกับเค้าช่วงนั้นยิ่งกว่าคู่จิ้นอีกครับ แต่เราก็ไม่กล้าพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปว่าเราคิดยังไงกับเค้า
พอถึงช่วงปัจฉิม ก็ต่างคนต่างเรียนจบผมก็ยังปากแข็งไม่กล้าพูดความรู้สึกออกไป
เพราะผมคิดว่า ถ้าผมพูดออกไปแล้วทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมอยู่มั้ย ผมเป็นคนคิดมากด้วยครับ
ผมเลยเลือกตัดสินใจ ไม่บอกความรู้สึกกลับเขา จนกระทั่ง ผมไปเข้า โรงเรียนใหม่
ผมก็เจอเพื่อนใหม่แล้วผมก็เจอเขามาต่อที่ รร. เดียวกันกับผม ผมก็ยังทักทายเค้าเหมือนเดิมนะคั้บ
ทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนที่ดีต่อเค้า โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่า เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าความรู้สึกของผมตลอดมาคิดยังไงกับเค้า
ผมกับเค้าอยู่คนละห้องกันนะครับ แต่เราก็เจอหน้ากันบ้างต่างคนต่างมีเพื่อนใหม่ จนกระทั่งวันนึง
เหมือนเขาลืมเราไป เขาไปเจอคนที่เขาชอบ คือเขาหายหน้าไปช่วงนึงเลยอ่ะคับ ผมก็เฉย ๆไปแต่ลึกๆก็สงสัยเหมือนกัน
หลังจากช่วงที่เขาหายไป เขากลับมาแล้วเล่าให้ผมฟังว่าไปชอบคนคนนึง แต่ว่าคนที่เขาชอบ เขามีแฟนแล้ว
(ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองมั้ยเหมือนเขามาหาเราเวลาที่เขาไม่มีใคร)หลังจากที่เขาเลิกชอบคนนั้นเขาก็กลับมาหาผมเป็นช่วงระยะนึง
ผมก็ดีกับเขาเหมือนเดิมนะครับ ความรู้สึกทุกอย่างยังเหมือนเดิม จนถึงวันที่เขาไปเจอกับรุ่นพี่ที่เขาชอบ เขาก็เหมือนคุยๆกัน
เขาก็ขึ้นตัสในไลน์ เป็นชื่อคนที่เขาชอบ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนนั้น หลังจากนั้นไม่กี่วันผมก็รู้ว่าเขามีแฟนแล้วเป็นรุ่นพี่คนนั้น
หลังจากนั้นเขาก็หายไป ผมก็ไม่ค่อยได้เจอเค้าอีกเลย พอเจอหน้าผมก็ไม่มองหน้า ผมหลบหน้า ผมไม่ทักผมไม่คุย
ผมอยากรู้ว่าการที่ผมทำตัวห่างเหินจากเขาบ่อย ๆ มันถูกมั้ยครับกับการกระทำ เพราะผมก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่เห็นเขารักใครที่ไม่ใช่เรา
แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเป็นได้แค่เพื่อนเขา .
ผมทำถูกมั้ยครับ ?
ตอนมัธยม ผมมีเพื่อนสนิทอยู่ กลุ่มนึงซึ่งในกลุ่มมีเพื่อนอยู่คนนึงที่ผมแอบชอบอยู่
แล้วตลอดเวลาช่วงที่อยู่ด้วยกันตอนอยู่ มัธยมเ เขาดีกับเรามากในทุกๆเรื่อง
เราก็รู้สึกดีกับเค้านะครับ ผมกับเค้าช่วงนั้นยิ่งกว่าคู่จิ้นอีกครับ แต่เราก็ไม่กล้าพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปว่าเราคิดยังไงกับเค้า
พอถึงช่วงปัจฉิม ก็ต่างคนต่างเรียนจบผมก็ยังปากแข็งไม่กล้าพูดความรู้สึกออกไป
เพราะผมคิดว่า ถ้าผมพูดออกไปแล้วทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมอยู่มั้ย ผมเป็นคนคิดมากด้วยครับ
ผมเลยเลือกตัดสินใจ ไม่บอกความรู้สึกกลับเขา จนกระทั่ง ผมไปเข้า โรงเรียนใหม่
ผมก็เจอเพื่อนใหม่แล้วผมก็เจอเขามาต่อที่ รร. เดียวกันกับผม ผมก็ยังทักทายเค้าเหมือนเดิมนะคั้บ
ทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนที่ดีต่อเค้า โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่า เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าความรู้สึกของผมตลอดมาคิดยังไงกับเค้า
ผมกับเค้าอยู่คนละห้องกันนะครับ แต่เราก็เจอหน้ากันบ้างต่างคนต่างมีเพื่อนใหม่ จนกระทั่งวันนึง
เหมือนเขาลืมเราไป เขาไปเจอคนที่เขาชอบ คือเขาหายหน้าไปช่วงนึงเลยอ่ะคับ ผมก็เฉย ๆไปแต่ลึกๆก็สงสัยเหมือนกัน
หลังจากช่วงที่เขาหายไป เขากลับมาแล้วเล่าให้ผมฟังว่าไปชอบคนคนนึง แต่ว่าคนที่เขาชอบ เขามีแฟนแล้ว
(ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองมั้ยเหมือนเขามาหาเราเวลาที่เขาไม่มีใคร)หลังจากที่เขาเลิกชอบคนนั้นเขาก็กลับมาหาผมเป็นช่วงระยะนึง
ผมก็ดีกับเขาเหมือนเดิมนะครับ ความรู้สึกทุกอย่างยังเหมือนเดิม จนถึงวันที่เขาไปเจอกับรุ่นพี่ที่เขาชอบ เขาก็เหมือนคุยๆกัน
เขาก็ขึ้นตัสในไลน์ เป็นชื่อคนที่เขาชอบ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนนั้น หลังจากนั้นไม่กี่วันผมก็รู้ว่าเขามีแฟนแล้วเป็นรุ่นพี่คนนั้น
หลังจากนั้นเขาก็หายไป ผมก็ไม่ค่อยได้เจอเค้าอีกเลย พอเจอหน้าผมก็ไม่มองหน้า ผมหลบหน้า ผมไม่ทักผมไม่คุย
ผมอยากรู้ว่าการที่ผมทำตัวห่างเหินจากเขาบ่อย ๆ มันถูกมั้ยครับกับการกระทำ เพราะผมก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่เห็นเขารักใครที่ไม่ใช่เรา
แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเป็นได้แค่เพื่อนเขา .