8_
และทุกอย่างก็ถูกดูดกลืนเข้าไปรวมกันอีกครั้ง
พร้อมเสียงของซีที่ตะโกนเรียกชื่อฉันสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดทรมาน
และทุกอย่างก็กลับมานิ่งอีกครั้ง...
แสงสว่างค่อยๆ ลดหรี่ลงเรื่อยๆ จนฉันที่ยังหลับตาอยู่ ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง...
ภาพของซีที่นั่งอยู่ข้างๆ ขอบเตียง ภาพที่เขาก้มหน้าร้องไห้มันทำให้ฉัน...เจ็บหัวใจเหลือเกิน...
“เราขอโทษ ขอโทษที่ผิดสัญญา...แต่เราอยู่ไม่ได้จริงๆ เราอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีเอิ้น ฮือๆๆ”
ฉันยันกายให้ลุกขึ้นนั่ง มือทั้งสองโอบประคองใบหน้านั้นให้เงยขึ้นมามองกัน
“ไม่เป็นไรนะ ยังไงวันนี้เราก็กลับมาหาซีแล้ว เราจะไม่ทิ้งซีไปไหนอีกแล้วนะ”
ฉันพูดยิ้มๆ นั่นจึงทำให้ซีเบิกตากว้าง ดวงตาพราวระยับดูดีใจมากจนเขาอดหัวเราะไม่ได้
“จะ...จริงๆ นะ? เอิ้นพูดจริงนะ?”
ฉันยิ้มกว้าง หัวเราะเสียงใส
“จริงสิ เราไม่ได้เป็นคนขี้ลืมเหมือนซีซะหน่อย เราจำได้...ว่าเคยสัญญาอะไรไว้กับซี”
เสียงโหวกเหวกโวยวายที่อยู่นอกห้องนี้ไปไม่ทำให้ฉันหันไปสนใจหรือพยายามตะโกนเรียก
ตอนนี้สายตาของฉันเอาแต่จับจ้องใบหน้าคมที่ยิ้มไม่หุบ
เขาดูดีใจดูมีความสุขมากจนฉันต้องดึงร่างหนานั้นมากอดให้เขาสบายใจที่มีฉันอยู่ตรงนี้แล้ว
ปัง!!!
เสียงประตูห้องถูกยันเข้ามาเสียเต็มแรง พร้อมกับการปรากฏตัวของพี่อั้น หมิว และพ่อแม่ของฉัน
ฉันและซีต่างหันไปมองพวกเขาเหล่านั้นแล้วยิ้มให้
ทุกคนเบิกตากว้าง...ครางชื่อฉันราวกับรู้แล้วว่าฉันคิดจะทำอะไร
“เอิ้นรักซีค่ะ และเอิ้นก็จะรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับซี เราทั้งคู่...จะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
เอิ้นขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่าง เอิ้นดีใจที่ได้เกิดมาเจอทุกคน
ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่...ได้เกิดมาเป็นน้องของพี่อั้น
และหมิว...ฉันดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นเพื่อนรักของแก
ฉันขอบใจที่แกคอยช่วยเหลือฉันมาตลอด โชคดีนะ ฝากลาคนอื่นด้วย...”
“เอิ้น...”
ทุกคนต่างครางชื่อฉันไม่ต่างกัน
แม้ฉันจะรู้ว่าเรื่องนี้อาจทำให้ใครหลายคนต้องเจ็บ
แต่คำมั่นสัญญาที่ฉันเคยให้ไว้กับซี
ก็เปรียบเสมือนสายใยผูกพันที่ฉันจะทิ้งเขาไปซ้ำสองไม่ได้อีกแล้ว
“ลาก่อนค่ะ...หวังว่าชาติหน้า...เราจะยังเป็นอย่างนี้เหมือนเดิม”
“เอิ้น...เอิ้น! เอิ้นนนนนน!!!!!!!”
ฉันจากทุกคนมาได้หลายปีแล้ว
จากมา...เพื่อมาใช้ชีวิตคู่ที่สมบูรณ์กับซี เขารอคอยช่วงเวลานี้มานาน
เวลาที่เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปโดยไม่มีอุปสรรคหรือสิ่งใดที่จะมาพรากเราให้จากกันได้อีก
บ้านหลังนี้กลับมาสวยอีกครั้ง
ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบจนฉันไม่อยากจากไปไหน
ฉันอยากจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยู่กับเขา...
อยู่อย่างนี้...ชดเชยเวลาที่ขาดหายไประหว่างเราสองคน
ชดเชยให้กับความเสียใจที่ซีต้องทนทุกข์ทรมานมากว่ายี่สิบปี
เอาล่ะ...ฉันเชื่อว่าการตัดสินใจของฉันอาจจะสร้างความไม่พอใจของใครหลายคน
แต่เชื่อเถอะค่ะว่า...ทางเลือกของความรัก มันไม่มีทางไหนผิดทางไหนถูกหรอก
อย่าคิดให้มาก หากก็อย่าคิดให้น้อย
ขอแค่ให้คิดเสียเพียงว่า...ทางที่เราเลือกนั้น...จุดมุ่งหมายของเรามันคือสิ่งที่สวยงามหรือไม่
ถ้าหากใช่...คุณก็อย่าลังเลที่เดินไปหามัน
คุณต้องมั่นใจ และพร้อมที่อ้าแขนรอรับสิ่งสวยงามนั้นมาโอบกอดไว้ให้เนิ่นนานที่สุด
อย่าเสียใจหากได้เลือกมา แต่จงมีความสุขกับมันให้มากที่สุดเท่าที่เวลาจะมอบให้
จบ
คำสัญญา ตอนที่ 8 [จบ]
และทุกอย่างก็ถูกดูดกลืนเข้าไปรวมกันอีกครั้ง
พร้อมเสียงของซีที่ตะโกนเรียกชื่อฉันสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดทรมาน
และทุกอย่างก็กลับมานิ่งอีกครั้ง...
แสงสว่างค่อยๆ ลดหรี่ลงเรื่อยๆ จนฉันที่ยังหลับตาอยู่ ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง...
ภาพของซีที่นั่งอยู่ข้างๆ ขอบเตียง ภาพที่เขาก้มหน้าร้องไห้มันทำให้ฉัน...เจ็บหัวใจเหลือเกิน...
“เราขอโทษ ขอโทษที่ผิดสัญญา...แต่เราอยู่ไม่ได้จริงๆ เราอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีเอิ้น ฮือๆๆ”
ฉันยันกายให้ลุกขึ้นนั่ง มือทั้งสองโอบประคองใบหน้านั้นให้เงยขึ้นมามองกัน
“ไม่เป็นไรนะ ยังไงวันนี้เราก็กลับมาหาซีแล้ว เราจะไม่ทิ้งซีไปไหนอีกแล้วนะ”
ฉันพูดยิ้มๆ นั่นจึงทำให้ซีเบิกตากว้าง ดวงตาพราวระยับดูดีใจมากจนเขาอดหัวเราะไม่ได้
“จะ...จริงๆ นะ? เอิ้นพูดจริงนะ?”
ฉันยิ้มกว้าง หัวเราะเสียงใส
“จริงสิ เราไม่ได้เป็นคนขี้ลืมเหมือนซีซะหน่อย เราจำได้...ว่าเคยสัญญาอะไรไว้กับซี”
เสียงโหวกเหวกโวยวายที่อยู่นอกห้องนี้ไปไม่ทำให้ฉันหันไปสนใจหรือพยายามตะโกนเรียก
ตอนนี้สายตาของฉันเอาแต่จับจ้องใบหน้าคมที่ยิ้มไม่หุบ
เขาดูดีใจดูมีความสุขมากจนฉันต้องดึงร่างหนานั้นมากอดให้เขาสบายใจที่มีฉันอยู่ตรงนี้แล้ว
ปัง!!!
เสียงประตูห้องถูกยันเข้ามาเสียเต็มแรง พร้อมกับการปรากฏตัวของพี่อั้น หมิว และพ่อแม่ของฉัน
ฉันและซีต่างหันไปมองพวกเขาเหล่านั้นแล้วยิ้มให้
ทุกคนเบิกตากว้าง...ครางชื่อฉันราวกับรู้แล้วว่าฉันคิดจะทำอะไร
“เอิ้นรักซีค่ะ และเอิ้นก็จะรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับซี เราทั้งคู่...จะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
เอิ้นขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่าง เอิ้นดีใจที่ได้เกิดมาเจอทุกคน
ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่...ได้เกิดมาเป็นน้องของพี่อั้น
และหมิว...ฉันดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นเพื่อนรักของแก
ฉันขอบใจที่แกคอยช่วยเหลือฉันมาตลอด โชคดีนะ ฝากลาคนอื่นด้วย...”
“เอิ้น...”
ทุกคนต่างครางชื่อฉันไม่ต่างกัน
แม้ฉันจะรู้ว่าเรื่องนี้อาจทำให้ใครหลายคนต้องเจ็บ
แต่คำมั่นสัญญาที่ฉันเคยให้ไว้กับซี
ก็เปรียบเสมือนสายใยผูกพันที่ฉันจะทิ้งเขาไปซ้ำสองไม่ได้อีกแล้ว
“ลาก่อนค่ะ...หวังว่าชาติหน้า...เราจะยังเป็นอย่างนี้เหมือนเดิม”
“เอิ้น...เอิ้น! เอิ้นนนนนน!!!!!!!”
ฉันจากทุกคนมาได้หลายปีแล้ว
จากมา...เพื่อมาใช้ชีวิตคู่ที่สมบูรณ์กับซี เขารอคอยช่วงเวลานี้มานาน
เวลาที่เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปโดยไม่มีอุปสรรคหรือสิ่งใดที่จะมาพรากเราให้จากกันได้อีก
บ้านหลังนี้กลับมาสวยอีกครั้ง
ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบจนฉันไม่อยากจากไปไหน
ฉันอยากจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยู่กับเขา...
อยู่อย่างนี้...ชดเชยเวลาที่ขาดหายไประหว่างเราสองคน
ชดเชยให้กับความเสียใจที่ซีต้องทนทุกข์ทรมานมากว่ายี่สิบปี
เอาล่ะ...ฉันเชื่อว่าการตัดสินใจของฉันอาจจะสร้างความไม่พอใจของใครหลายคน
แต่เชื่อเถอะค่ะว่า...ทางเลือกของความรัก มันไม่มีทางไหนผิดทางไหนถูกหรอก
อย่าคิดให้มาก หากก็อย่าคิดให้น้อย
ขอแค่ให้คิดเสียเพียงว่า...ทางที่เราเลือกนั้น...จุดมุ่งหมายของเรามันคือสิ่งที่สวยงามหรือไม่
ถ้าหากใช่...คุณก็อย่าลังเลที่เดินไปหามัน
คุณต้องมั่นใจ และพร้อมที่อ้าแขนรอรับสิ่งสวยงามนั้นมาโอบกอดไว้ให้เนิ่นนานที่สุด
อย่าเสียใจหากได้เลือกมา แต่จงมีความสุขกับมันให้มากที่สุดเท่าที่เวลาจะมอบให้
จบ