สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรก ฉันสมัครมันเพื่อมาระบายความในใจที่อัดอั้น ฉันจะมาขอแชร์ประสบการ์ณความรักของตัวเองที่คิดว่ามันเป็นไปได้ด้วยหรอ มันเกิดขึ้นกับคนอื่นบ้างไหม มีใครที่ทนได้อย่างฉันบ้าง และฉันก็ยังคงเก็บเรื่องราวเหล่านี้ไว้ในใจตลอด จนตอนนี้ วันนี้.... เขาคนนั้นก็คงยังอยู่ในใจเสมอ
ขอเล่าเรื่องจุดเริ่มต้นก่อนเลยนะค่ะ...
ฉันเป็นคนมีเพื่อนเยอะ ฉันรักอิสระและก็ติดเพื่อนฉันเคยมีแฟนมาก็หลายคนแล้ว แต่ก็เลิกกันเพราะว่าฉันเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรเลย รู้แค่อย่างเดียวว่านั้นคือแฟน แต่ไม่เข้าใจความหมายของคำว่ารักใครจิงๆสักทีวันหนึ่งเพื่อนชายของฉันมาหาฉันกับเพื่อนพร้อมกับรถยนต์สีขาวในใจฉันไม่คิดอะไรเลยจนเมื่อฉันเห็นรอยยิ้มของผู้ชายคนนึงภายใต้แว่นตาสีดำฉันเห็นแค่นั้นจริงๆฉันรู้สึกสนใจเขามากๆรู้สึกแปลกๆ เขาคือใคร รอยนิ้มนั้นความรู้สึกนั้น วันนั้นฉันเข้าไปค้นหาเขาในเฟสบุ๊คชื่อฉันก็ไม่รู้หน้าตาเขาฉันก็ไม่รู้รู้แค่ว่าต้องรู้จักเขาให้ได้ เหมือนอะไรมาดลใจฉันสะดุดกับคนๆนึงที่มีรอยยิ้มคล้ายๆเขาคนนั้น ใช่แล้วคนนี้แหละฉันเจอแล้วฉันตัดสินใจทักเขาไปในทันทีฉันรู้ว่ามันไวมาก ที่ฉันจะอยากรู้จักและทำความรู้จักกับผช.คนนี้ขนาดนั้น เขาตอบฉันแล้วฉันดีใจมากๆ ฉันพยายามชวนเขาคุยฉันมีความสุขมากไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำใมมันถึงมีความสุขอย่างนี้ เขาเป็นคนเฟลลี่มากๆ เขาคุยสนุก เขามีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกฉันตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว...พอคุยเข้าเรื่อยๆก็ได้รู้ว่าเขาต้องมารับน้องของเขาแถวๆร.รฉันบ่อยๆ เป็นเรื่องที่ดีใจมากๆที่ เขาอาสาชวนฉันไปทานข้าวและไปส่งฉันที่บ้าน นี่จะเป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เจอตัวจริงๆของเขา ตอนนั้นฉันนิ่งแล้วยิ้มไม่หุบบอกตรงๆว่าอายมาก เหมือนว่าเขาจะเพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ดูฉันสิ เขาพูดคุยกับฉันอย่างปกติและกันเองจน ทำให้ฉันเริ่มผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเอง และเป็นฉันเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาใส่ใจทุกรายละเอียดของฉัน ฉันปวดท้อง ฉันปวดหัว ภายในรถของเขาเหมือนกับตู้ยาเคลื่อนที่ เขาคอยดูแลและถามไถ่ฉันตลอด นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันตกหลุมรักเขามากขึ้นอีกครั้ง เราเจอกันบ่อยขึ้น เขาอาสาไปส่งฉันตลอดทั้งที่บ้านของฉันอยู่ไกลจากเขามาก เราคุยกันทุกคืนคุยกันทุกวันพูดง่ายๆว่ามันเป็นสถานะที่ต่างคนต่างไม่พูดสักคำว่าเรานั้นเป็นอะไรกัน รู้แค่ว่ามันพิเศษและสำคัญมากๆ เขาพาฉันไปรู้จักกับบ้านของเขา ตอนแรกฉันก็หวั่นใจว่าขอร้องเหอะอย่าให้เขาคิดจะทำอะไรไม่ดีเลย ไม่เลยเขาสุภาพบุรุษสุดๆ เขาไม่คิดจะมีท่าทีที่จะล่วงเกินฉันเลยแม้แต่น้อย เราเจอกันทุกวันๆ เสาร์อาทิตย์ฉันและเขาก็จะดูหนังด้วยกันที่บ้านของเขา เขารู้ว่าฉันไม่กินผัก เขาก็พาฉันไปนั้งกินสลัดผัก เขารู้ว่าฉันอ่อนภาษาอังกฤษ เขาก็ลากฉันไปซื้อหนังสือแกรมม่า เขานั้งติวให้ฉัน ฉันและเขาเข้าใจกันและกันมากขึ้นเพียงแค่เวลาไม่นานเขาทำให้ฉันตกหลุมรักได้บ่อยมากจนไม่อยากเชื่อ แต่ทุกการกระทำของเขามันช่างแตกต่างจากการกระทำของฉัน ฉันเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากตัวเอง ตลอดเวลาที่คุยกับเขาฉันขอบอกตรงๆ ว่าฉันมีความสุขมากๆและฉันก็รักเขามาก แต่ฉันกลับทำตัวที่ทำให้เขาจากฉันไป TT
ตลอดเวลาที่อยู่กับเขาฉันกลับไม่นใจเขา เวลาที่ฉันอยู่กับเขาฉันกลับเลือกที่จะไปมัวสนใจกับอย่างอื่นมากกว่าเขา ถ้าฉันคิดได้ตั้งแต่วันนั้นฉันจะเลือกที่จะจับมือของเขามากกว่าโทรศัพท์ ถ้าหากฉันรู้ว่าเวลาของเราสองคนสั้นลงเรื่อยๆ ฉันจะสนใจเขาในทุกเรื่องเหมือนที่เขาสนใจฉันฉันจะ คุยเล่นฉันจะทำให้เขามีความสุขที่สุด ฉันจะไม่ทำให้เขาลังเล ฉันจะไม่ทำให้เขาเสียใจ คุณคงแปลกใจที่ในเมื่อฉันบอกว่าตกหลุมรักและรักเขามากมายขนาดนี้แต่เป็นไปได้ด้วยหรอที่ฉันกลับไม่สนใจเขา เป็นไปได้สิฉันทำไปแล้ว และก็เสียเขาไปแล้วด้วย ถามว่าทำไมอะหรอ ฉันก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนั้นๆออกมาได้ว่าเพราะอะไร แต่เพราะเขามอบความรักและทุกๆอย่างให้ฉันมากมายจนฉันเองที่วางใจว่าเขาจะไม่ไปใหน เขาจะต้องอยู่กับฉันนานๆ ฉันคิดผิด เขาพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจจากฉันมากมายแต่ฉันมัวแต่ทำอะไรที่เป็นของตัวเองจนไม่ได้นึกถึงเลยว่าละเลยความรู้สึกของเขาไปมากขนาดใหน พักหลังๆ ฉันทำแต่งาน และคลายเครียดโดยการอยู่กับเพื่อน ฉันไม่ตอบไลน์หรือข้อความของเขาเลย ฉันไม่เคยถ่ายภาพกับเขาเลย มีแต่เขาที่เก็บรูปภาพของฉันเอาไว้ เขาน่ารักมากนะ ที่แอบถ่ายภาพฉันที่กำลังหลับข้างๆ เขาและเขาก็กำลังขับรถพาฉันไปเที่ยว ฉันเริ่มรู้สึกได้ว่าเขาช่างเป็นผช.ที่อบอุ่นและฉันรักเขามากขึ้นเรื่อง ผช.คนนี้ทำฉันตกหลุมรักอีกครั้งเมื่อวันเกิดของฉัน เขาทำของขวัญมาให้ฉันทั้งๆที่เราพึ่งคุยกันได้ไม่นาน มันเป็นของขวัญที่ไม่น่าเชื่อว่าผช.อย่างเขาจะทำให้ผญ.อย่างฉันได้ เราสองคนตกลงเลือกวันเกิดของฉันเป็นวันครบรอบ มันมีค่ามาก มันมีค่าทางความรู้สึก ฉันตกหลุมรักเขาอย่างนับไม่ถ้วน....
ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากที่ฉันสนใจแต่งาน คำพูดของเขาสั้นลงเรื่อยๆ จากเมื่อก่อนข้อความของเขาที่ส่งมาหาฉันอย่างหวานซึ่งทำเอาฉันใจละลาย ไม่คิดเลยว่าจะเกิดจากความละเลยของฉันเอง เขาโทรมาเฝ้าฉันนอนทุกคืน เขาเล่าว่าฉันชอบละเมอถึงเขาทุกครั้ง จนฉันลืมฉุดคิดไปว่าเขาไม่ได้นอนเลยทั้งคืนเลยหรอ ?? ใช่หลังจากที่เราคุยกันน้อยลงเพราะความเหนื่อยจากการทำวานของฉันเอง เขาก็เปลี่ยนไปเขาชอบนอนดึกๆ ฉันถามว่าทำไม เขาตอบเพียงแค่ยังไม่ง่วง แต่ความเป็นจริงแล้วเขากำลังคุยกับใคร คนที่สนใจเขาใส่ใจเขา ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าขณะนั้นเขาก็เริ่มลดความเชื่อมั่นในรักของเราไปมากกว่าครึ่งแล้ว ฉันไม่มีความโรแมนติกในตัวเลย ฉันก็เป็นผญ.คนนึงที่ห้าวๆ แต่งตัวก็ไม่เป็นทำอะไรก็ไม่เป็น ปากก็แข็งมีอะไรก็ไม่พูด ฉันเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา แต่ฉันเองก็เลือกที่จะเงียบละทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนวันนึงเขาหายไปจิงๆ เขาไม่ตอบฉัน ฉันเริ่มร้องไห้เพราะฉันไม่เคยต้องห่างเขาเลย เขาไม่เคยละเลยขนาดนี้ วันนั้นเขาแลดูมีความสุขมาก เขาโพสต์รูปคู่กับรุ่นพี่ที่เป็นผญ. ฉันร้องไห้เลยหละ ถึงเขาจะบอกว่าพี่ก็เหอะมันทำให้ฉันฉุกคิดเองว่า เพราะฉันเองไม่มีรูปคู่กับเขาเลย แต่เขากลับมีรูปคู่กับผญ.คนอื่นยิ่งเป็นการตอบย้ำฉัน ทำไมนะทำไม
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เขาค่อยๆหายไปจากชีวิตฉัน กลายเป็นฉันที่เริ่มวิ่งไล่ตามเขา สนใจเขาแต่สนใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว ฉันไม่เคยพูดออกจากปากเลยว่าฉันเสียใจและต้องการเขามากแค่ใหนเพราะฉันเป็นคนปากแข็งและฟอร์มเยอะที่สุด ความรักของเราห่างกันไปเรื่อยๆโดยอาศัยความเงียบ ต่างคนต่างไม่พูด
ฉันไม่เขาใจตัวเองจริงๆ วันนั้นเขาโพสต์ข้อความว่า "พอตอนมีอยู่ไม่เห็นค่า พอจากไปอย่าขอร้องละกัน " ฉันได้แต่เสียใจและอยู่เงียบๆ กับความเสียใจ
ฉันก็ยังไม่ง้อเขาและพูดกับเขาตรงๆสักที ฉันอยากเจอเขามาก อยากอยู่ข้างๆเขา แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วสถานะของเราสองคนคงใช่คำว่าคนรักไม่ได้อีกแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะความแอคอาร์ต ปากแข็งของฉันเอง แต่ตั้งแต่เราห่างกันไปฉันก็ยังส่ง ขค.ไปทักเขาอยู่เรื่อยๆ คิดในใจแค่ว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้วนะพูดว่ารักว่าคถ.ไม่ได้แล้วนะ แต่แค่นั้นก็มีความสุขเพื่อแลกกับการที่เขายังคงพูดคุยกับฉันอยู่ เราคุยกันทั้งๆที่เลิกกันจนบางทีก็คิดว่า เราอาจมีหวังกลับมารักกันอีกครั้ง แต่ไม่เลยเขาพูดกับฉันว่า เขาเคยลองแล้วนะที่กลับไปคุยกับแฟนเก่าแต่ก็ไปไม่รอด... ฉันเสียใจมากแต่ยังไงซะขอแค่เขาอยู่คุยกับฉันไปเรื่อยๆแบบนี้ละกันแค่นี้ก็สุขแล้ว ฉันเฝ้าถามว่าจริงหรอแค่ต้องการให้เขาแค่คุยหรอ ใจฉันตอบว่าไม่ฉันต้องการให้เขามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันมากกว่าแต่ฉันก็ไม่มีโอกาสพูดไปสักที เพียงเพราะคำว่าไม่กล้ากับกลัว "ผิดหวัง" ฉันมีโอกาสได้ไปทะเลกับเขาฉันดีใจมากๆ นี่คือครั้งแรกหลังจากท่ไม่เจอกันนานจงๆเขาไม่ได้ชวนฉันหลอก เพื่อนสนิทของเขาต่างหากแต่อย่างน้อยฉันก็ได้ไปเจอเขา ฉันแทนที่จะทำโอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ในการขอคืนดีหรือสารภาพความรู้สึกว่าต้องการเขาแค่ใหน แต่ฉันก็เงียบตามเคย..เขาเคยบอกว่าไม่ชอบผญ.กินเหล้า คืนนั้นฉันซัดไปเต็มที่ ไม่รู้ทำไมเมาแล้วก็พูดมากแถมยังนั้งร้องไห้อีกเขาเข้ามาหาฉันและก็เดินตามฉันไปตามริมชายหาดบรรยากาสที่แสนโรแมตติกและเหมาะสมถ้าหากว่าฉันไม่เมาและก็เผลอพูดอะไรไปที่ทำให้ฉันเสียใจที่สุดในชีวิต... ฉันโอบกอดเขาไว้แล้วร้องไห้ด้วยความขาดสติ ฉันพูดคำๆนึงที่รู้สึกผิดมากๆ "เราไม่น่ามาเจอกันเลย เราไม่น่ามารักกันถ้าเราไม่ได้เจอกันวันนั้นเราคงไม่ต้องมานั้งร้องไห้แบบนี้ " ใช่ฉันเมาและขาดสติ คำพูดพวกนี้เป็นคำพูดที่ไล่เขาออกไปจากชีวิตฉันแทนที่จะเป็นการกลับมาคืนดีกันฉันกอดเขาไว้พร้อมกับน้ำตา ถ้าหากรู้ว่านั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายฉันจะกอดให้นานกว่านั้นฉันจะบอกรักเขาและพูดว่าฉันต้องการเขาแค่ใหน ยิ่งนึกภาพพวกนั้นก็ยิ่งทรมานทุกๆวันนี้ ฉันเสียใจกับเหตุการ์ณวันนั้นมาก เพราะความเมาและขาดสติ ทำให้ฉันพลาดสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขไปตลอด
หลังจากคืนนั้นเขาหายไปจากฉันแบบไม่กลับมาเขาบล็อคทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉันฉันต้องอกหักซ้ำซ้อนและผิดหวังซ้ำไปซ้ำมากับการกระทำของตัวเอง
ถ้าหากมีโอกาสฉันอยากรู้ว่ามันจะทันไหม ฉันแก้ตัวทันไหมฉันสามารถบอกรักคนที่เขาไม่รักฉันได้ไหม ฉันสามารถให้ของขวัญในวันวาเรนไทน์กับแฟนเก่าได้อยู่ไหม ทุกครั้งที่ฉันรู้ข่าวคราวของเขากับแฟนใหม่ฉันก็ทำได้แค่ยินดีภายใต้น้ำตา นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วที่เขาจากไปฉันอกหักทุกครั้งที่เขาไปดูเฟสบุ๊คเขา โพสต์ถึงคนอื่น เพ้อถึงคนอื่น ฉันทรมาน จิงๆ ฉันสมควรลืมและเริ่มใหม่ แต่ฉันทำยังไม่ได้เหมือนว่ามันยังคาใจอยู่ ขอแค่ฉันได้เจอเขาอีกครั้งขอแค่ฉันทำตามสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ ฉันสร้างความหวังให้กับตัวเอง ดีกว่าไม่มีหวังอะไรเลย
ฉันหวังว่ากระทู้ของฉันจะทำให้ใครหลายๆคนฉุดคิดเกี่ยวกับเรื่องของความรัก ว่ามันไม่มีอะไรแน่นอน ความเงียบและความปากแข็งไม่เคยทำให้ใครสมหวัง ถ้าหากคุณยังมีเขาอยู่ข้างๆ คุณจงดูแลและรักษาเขาให้ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องเสียใจอย่างเช่นฉัน
คิดถึงอยู่เสมอ ..nt
ผิดไหม ถ้าฉันจะยังรักคนที่ตกหลุมรักวันละหลายๆครั้ง และอกหักวันละหลายๆ รอบ อยู่
ขอเล่าเรื่องจุดเริ่มต้นก่อนเลยนะค่ะ...
ฉันเป็นคนมีเพื่อนเยอะ ฉันรักอิสระและก็ติดเพื่อนฉันเคยมีแฟนมาก็หลายคนแล้ว แต่ก็เลิกกันเพราะว่าฉันเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรเลย รู้แค่อย่างเดียวว่านั้นคือแฟน แต่ไม่เข้าใจความหมายของคำว่ารักใครจิงๆสักทีวันหนึ่งเพื่อนชายของฉันมาหาฉันกับเพื่อนพร้อมกับรถยนต์สีขาวในใจฉันไม่คิดอะไรเลยจนเมื่อฉันเห็นรอยยิ้มของผู้ชายคนนึงภายใต้แว่นตาสีดำฉันเห็นแค่นั้นจริงๆฉันรู้สึกสนใจเขามากๆรู้สึกแปลกๆ เขาคือใคร รอยนิ้มนั้นความรู้สึกนั้น วันนั้นฉันเข้าไปค้นหาเขาในเฟสบุ๊คชื่อฉันก็ไม่รู้หน้าตาเขาฉันก็ไม่รู้รู้แค่ว่าต้องรู้จักเขาให้ได้ เหมือนอะไรมาดลใจฉันสะดุดกับคนๆนึงที่มีรอยยิ้มคล้ายๆเขาคนนั้น ใช่แล้วคนนี้แหละฉันเจอแล้วฉันตัดสินใจทักเขาไปในทันทีฉันรู้ว่ามันไวมาก ที่ฉันจะอยากรู้จักและทำความรู้จักกับผช.คนนี้ขนาดนั้น เขาตอบฉันแล้วฉันดีใจมากๆ ฉันพยายามชวนเขาคุยฉันมีความสุขมากไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำใมมันถึงมีความสุขอย่างนี้ เขาเป็นคนเฟลลี่มากๆ เขาคุยสนุก เขามีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกฉันตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว...พอคุยเข้าเรื่อยๆก็ได้รู้ว่าเขาต้องมารับน้องของเขาแถวๆร.รฉันบ่อยๆ เป็นเรื่องที่ดีใจมากๆที่ เขาอาสาชวนฉันไปทานข้าวและไปส่งฉันที่บ้าน นี่จะเป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เจอตัวจริงๆของเขา ตอนนั้นฉันนิ่งแล้วยิ้มไม่หุบบอกตรงๆว่าอายมาก เหมือนว่าเขาจะเพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ดูฉันสิ เขาพูดคุยกับฉันอย่างปกติและกันเองจน ทำให้ฉันเริ่มผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเอง และเป็นฉันเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาใส่ใจทุกรายละเอียดของฉัน ฉันปวดท้อง ฉันปวดหัว ภายในรถของเขาเหมือนกับตู้ยาเคลื่อนที่ เขาคอยดูแลและถามไถ่ฉันตลอด นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันตกหลุมรักเขามากขึ้นอีกครั้ง เราเจอกันบ่อยขึ้น เขาอาสาไปส่งฉันตลอดทั้งที่บ้านของฉันอยู่ไกลจากเขามาก เราคุยกันทุกคืนคุยกันทุกวันพูดง่ายๆว่ามันเป็นสถานะที่ต่างคนต่างไม่พูดสักคำว่าเรานั้นเป็นอะไรกัน รู้แค่ว่ามันพิเศษและสำคัญมากๆ เขาพาฉันไปรู้จักกับบ้านของเขา ตอนแรกฉันก็หวั่นใจว่าขอร้องเหอะอย่าให้เขาคิดจะทำอะไรไม่ดีเลย ไม่เลยเขาสุภาพบุรุษสุดๆ เขาไม่คิดจะมีท่าทีที่จะล่วงเกินฉันเลยแม้แต่น้อย เราเจอกันทุกวันๆ เสาร์อาทิตย์ฉันและเขาก็จะดูหนังด้วยกันที่บ้านของเขา เขารู้ว่าฉันไม่กินผัก เขาก็พาฉันไปนั้งกินสลัดผัก เขารู้ว่าฉันอ่อนภาษาอังกฤษ เขาก็ลากฉันไปซื้อหนังสือแกรมม่า เขานั้งติวให้ฉัน ฉันและเขาเข้าใจกันและกันมากขึ้นเพียงแค่เวลาไม่นานเขาทำให้ฉันตกหลุมรักได้บ่อยมากจนไม่อยากเชื่อ แต่ทุกการกระทำของเขามันช่างแตกต่างจากการกระทำของฉัน ฉันเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากตัวเอง ตลอดเวลาที่คุยกับเขาฉันขอบอกตรงๆ ว่าฉันมีความสุขมากๆและฉันก็รักเขามาก แต่ฉันกลับทำตัวที่ทำให้เขาจากฉันไป TT
ตลอดเวลาที่อยู่กับเขาฉันกลับไม่นใจเขา เวลาที่ฉันอยู่กับเขาฉันกลับเลือกที่จะไปมัวสนใจกับอย่างอื่นมากกว่าเขา ถ้าฉันคิดได้ตั้งแต่วันนั้นฉันจะเลือกที่จะจับมือของเขามากกว่าโทรศัพท์ ถ้าหากฉันรู้ว่าเวลาของเราสองคนสั้นลงเรื่อยๆ ฉันจะสนใจเขาในทุกเรื่องเหมือนที่เขาสนใจฉันฉันจะ คุยเล่นฉันจะทำให้เขามีความสุขที่สุด ฉันจะไม่ทำให้เขาลังเล ฉันจะไม่ทำให้เขาเสียใจ คุณคงแปลกใจที่ในเมื่อฉันบอกว่าตกหลุมรักและรักเขามากมายขนาดนี้แต่เป็นไปได้ด้วยหรอที่ฉันกลับไม่สนใจเขา เป็นไปได้สิฉันทำไปแล้ว และก็เสียเขาไปแล้วด้วย ถามว่าทำไมอะหรอ ฉันก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนั้นๆออกมาได้ว่าเพราะอะไร แต่เพราะเขามอบความรักและทุกๆอย่างให้ฉันมากมายจนฉันเองที่วางใจว่าเขาจะไม่ไปใหน เขาจะต้องอยู่กับฉันนานๆ ฉันคิดผิด เขาพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจจากฉันมากมายแต่ฉันมัวแต่ทำอะไรที่เป็นของตัวเองจนไม่ได้นึกถึงเลยว่าละเลยความรู้สึกของเขาไปมากขนาดใหน พักหลังๆ ฉันทำแต่งาน และคลายเครียดโดยการอยู่กับเพื่อน ฉันไม่ตอบไลน์หรือข้อความของเขาเลย ฉันไม่เคยถ่ายภาพกับเขาเลย มีแต่เขาที่เก็บรูปภาพของฉันเอาไว้ เขาน่ารักมากนะ ที่แอบถ่ายภาพฉันที่กำลังหลับข้างๆ เขาและเขาก็กำลังขับรถพาฉันไปเที่ยว ฉันเริ่มรู้สึกได้ว่าเขาช่างเป็นผช.ที่อบอุ่นและฉันรักเขามากขึ้นเรื่อง ผช.คนนี้ทำฉันตกหลุมรักอีกครั้งเมื่อวันเกิดของฉัน เขาทำของขวัญมาให้ฉันทั้งๆที่เราพึ่งคุยกันได้ไม่นาน มันเป็นของขวัญที่ไม่น่าเชื่อว่าผช.อย่างเขาจะทำให้ผญ.อย่างฉันได้ เราสองคนตกลงเลือกวันเกิดของฉันเป็นวันครบรอบ มันมีค่ามาก มันมีค่าทางความรู้สึก ฉันตกหลุมรักเขาอย่างนับไม่ถ้วน....
ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากที่ฉันสนใจแต่งาน คำพูดของเขาสั้นลงเรื่อยๆ จากเมื่อก่อนข้อความของเขาที่ส่งมาหาฉันอย่างหวานซึ่งทำเอาฉันใจละลาย ไม่คิดเลยว่าจะเกิดจากความละเลยของฉันเอง เขาโทรมาเฝ้าฉันนอนทุกคืน เขาเล่าว่าฉันชอบละเมอถึงเขาทุกครั้ง จนฉันลืมฉุดคิดไปว่าเขาไม่ได้นอนเลยทั้งคืนเลยหรอ ?? ใช่หลังจากที่เราคุยกันน้อยลงเพราะความเหนื่อยจากการทำวานของฉันเอง เขาก็เปลี่ยนไปเขาชอบนอนดึกๆ ฉันถามว่าทำไม เขาตอบเพียงแค่ยังไม่ง่วง แต่ความเป็นจริงแล้วเขากำลังคุยกับใคร คนที่สนใจเขาใส่ใจเขา ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าขณะนั้นเขาก็เริ่มลดความเชื่อมั่นในรักของเราไปมากกว่าครึ่งแล้ว ฉันไม่มีความโรแมนติกในตัวเลย ฉันก็เป็นผญ.คนนึงที่ห้าวๆ แต่งตัวก็ไม่เป็นทำอะไรก็ไม่เป็น ปากก็แข็งมีอะไรก็ไม่พูด ฉันเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา แต่ฉันเองก็เลือกที่จะเงียบละทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนวันนึงเขาหายไปจิงๆ เขาไม่ตอบฉัน ฉันเริ่มร้องไห้เพราะฉันไม่เคยต้องห่างเขาเลย เขาไม่เคยละเลยขนาดนี้ วันนั้นเขาแลดูมีความสุขมาก เขาโพสต์รูปคู่กับรุ่นพี่ที่เป็นผญ. ฉันร้องไห้เลยหละ ถึงเขาจะบอกว่าพี่ก็เหอะมันทำให้ฉันฉุกคิดเองว่า เพราะฉันเองไม่มีรูปคู่กับเขาเลย แต่เขากลับมีรูปคู่กับผญ.คนอื่นยิ่งเป็นการตอบย้ำฉัน ทำไมนะทำไม
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เขาค่อยๆหายไปจากชีวิตฉัน กลายเป็นฉันที่เริ่มวิ่งไล่ตามเขา สนใจเขาแต่สนใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว ฉันไม่เคยพูดออกจากปากเลยว่าฉันเสียใจและต้องการเขามากแค่ใหนเพราะฉันเป็นคนปากแข็งและฟอร์มเยอะที่สุด ความรักของเราห่างกันไปเรื่อยๆโดยอาศัยความเงียบ ต่างคนต่างไม่พูด
ฉันไม่เขาใจตัวเองจริงๆ วันนั้นเขาโพสต์ข้อความว่า "พอตอนมีอยู่ไม่เห็นค่า พอจากไปอย่าขอร้องละกัน " ฉันได้แต่เสียใจและอยู่เงียบๆ กับความเสียใจ
ฉันก็ยังไม่ง้อเขาและพูดกับเขาตรงๆสักที ฉันอยากเจอเขามาก อยากอยู่ข้างๆเขา แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วสถานะของเราสองคนคงใช่คำว่าคนรักไม่ได้อีกแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะความแอคอาร์ต ปากแข็งของฉันเอง แต่ตั้งแต่เราห่างกันไปฉันก็ยังส่ง ขค.ไปทักเขาอยู่เรื่อยๆ คิดในใจแค่ว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้วนะพูดว่ารักว่าคถ.ไม่ได้แล้วนะ แต่แค่นั้นก็มีความสุขเพื่อแลกกับการที่เขายังคงพูดคุยกับฉันอยู่ เราคุยกันทั้งๆที่เลิกกันจนบางทีก็คิดว่า เราอาจมีหวังกลับมารักกันอีกครั้ง แต่ไม่เลยเขาพูดกับฉันว่า เขาเคยลองแล้วนะที่กลับไปคุยกับแฟนเก่าแต่ก็ไปไม่รอด... ฉันเสียใจมากแต่ยังไงซะขอแค่เขาอยู่คุยกับฉันไปเรื่อยๆแบบนี้ละกันแค่นี้ก็สุขแล้ว ฉันเฝ้าถามว่าจริงหรอแค่ต้องการให้เขาแค่คุยหรอ ใจฉันตอบว่าไม่ฉันต้องการให้เขามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันมากกว่าแต่ฉันก็ไม่มีโอกาสพูดไปสักที เพียงเพราะคำว่าไม่กล้ากับกลัว "ผิดหวัง" ฉันมีโอกาสได้ไปทะเลกับเขาฉันดีใจมากๆ นี่คือครั้งแรกหลังจากท่ไม่เจอกันนานจงๆเขาไม่ได้ชวนฉันหลอก เพื่อนสนิทของเขาต่างหากแต่อย่างน้อยฉันก็ได้ไปเจอเขา ฉันแทนที่จะทำโอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ในการขอคืนดีหรือสารภาพความรู้สึกว่าต้องการเขาแค่ใหน แต่ฉันก็เงียบตามเคย..เขาเคยบอกว่าไม่ชอบผญ.กินเหล้า คืนนั้นฉันซัดไปเต็มที่ ไม่รู้ทำไมเมาแล้วก็พูดมากแถมยังนั้งร้องไห้อีกเขาเข้ามาหาฉันและก็เดินตามฉันไปตามริมชายหาดบรรยากาสที่แสนโรแมตติกและเหมาะสมถ้าหากว่าฉันไม่เมาและก็เผลอพูดอะไรไปที่ทำให้ฉันเสียใจที่สุดในชีวิต... ฉันโอบกอดเขาไว้แล้วร้องไห้ด้วยความขาดสติ ฉันพูดคำๆนึงที่รู้สึกผิดมากๆ "เราไม่น่ามาเจอกันเลย เราไม่น่ามารักกันถ้าเราไม่ได้เจอกันวันนั้นเราคงไม่ต้องมานั้งร้องไห้แบบนี้ " ใช่ฉันเมาและขาดสติ คำพูดพวกนี้เป็นคำพูดที่ไล่เขาออกไปจากชีวิตฉันแทนที่จะเป็นการกลับมาคืนดีกันฉันกอดเขาไว้พร้อมกับน้ำตา ถ้าหากรู้ว่านั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายฉันจะกอดให้นานกว่านั้นฉันจะบอกรักเขาและพูดว่าฉันต้องการเขาแค่ใหน ยิ่งนึกภาพพวกนั้นก็ยิ่งทรมานทุกๆวันนี้ ฉันเสียใจกับเหตุการ์ณวันนั้นมาก เพราะความเมาและขาดสติ ทำให้ฉันพลาดสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขไปตลอด
หลังจากคืนนั้นเขาหายไปจากฉันแบบไม่กลับมาเขาบล็อคทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉันฉันต้องอกหักซ้ำซ้อนและผิดหวังซ้ำไปซ้ำมากับการกระทำของตัวเอง
ถ้าหากมีโอกาสฉันอยากรู้ว่ามันจะทันไหม ฉันแก้ตัวทันไหมฉันสามารถบอกรักคนที่เขาไม่รักฉันได้ไหม ฉันสามารถให้ของขวัญในวันวาเรนไทน์กับแฟนเก่าได้อยู่ไหม ทุกครั้งที่ฉันรู้ข่าวคราวของเขากับแฟนใหม่ฉันก็ทำได้แค่ยินดีภายใต้น้ำตา นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วที่เขาจากไปฉันอกหักทุกครั้งที่เขาไปดูเฟสบุ๊คเขา โพสต์ถึงคนอื่น เพ้อถึงคนอื่น ฉันทรมาน จิงๆ ฉันสมควรลืมและเริ่มใหม่ แต่ฉันทำยังไม่ได้เหมือนว่ามันยังคาใจอยู่ ขอแค่ฉันได้เจอเขาอีกครั้งขอแค่ฉันทำตามสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ ฉันสร้างความหวังให้กับตัวเอง ดีกว่าไม่มีหวังอะไรเลย
ฉันหวังว่ากระทู้ของฉันจะทำให้ใครหลายๆคนฉุดคิดเกี่ยวกับเรื่องของความรัก ว่ามันไม่มีอะไรแน่นอน ความเงียบและความปากแข็งไม่เคยทำให้ใครสมหวัง ถ้าหากคุณยังมีเขาอยู่ข้างๆ คุณจงดูแลและรักษาเขาให้ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องเสียใจอย่างเช่นฉัน
คิดถึงอยู่เสมอ ..nt