นี่เป็นกระทู้แรกของชีวิต...ขอเกรินนำก่อนนะว่าเราอายุ 27 ปี ไม่ใช่คนที่จังหวัดสุพรรณบุรีแต่มาบรรจุเข้ารับราชการที่นี่ได้ 1 ปีแล้ว เราจะนั่งรถสองแถว(ที่เป็นรถวิ่งรอบเมือง)ที่ไปทำงานทุกวัน แล้วเราก้อรู้สึกว่าเราแอบชอบผู้ชายคนนึงมาสักพักแล้ว แต่ไม่รู้แม้แต่ชื่อนามสกุล อายุ หรืออะไรทั้งสิ้น ที่เกี่ยวกับเขา ทั้งๆที่เขาหน้าตาธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น และไม่ได้ทำอะไรให้เราสะดุดเลยแต่ทำไมเราถึงรู้สึกชอบขนาดนี้ไม่เข้าใจ
ครั้งแรกที่เจอเค้า คือเจอเมื่อประมาณเดือนต้นเดือนพฤศจิกายน2557 เจอบนรถสองแถวที่วิ่งรอบเมืองสุพรรณบุรี เวลาขึ้นรถประมาณ 8 โมงนิดๆ เราขึ้นรถเวลานี้ทุกวันเพื่อที่จะนั่งไปทำงาน เราเข้างาน 8.30 น. เราทำงานในส่วนราชการ แว๊บแรกที่เห็นเค้าคือเป็นผู้ชายอายุประมาณ 28-35 ปี เดาๆเอาน่ะ สูงประมาณ 167-170 ซม.ได้ ใส่แว่น ผิวออกไปทางขาว หน้าตี๋ๆไม่มาก รูปร่างผอม ตัดผมรองทรงผมสีดำ สะพายกระเป๋าผ้าสีดำไปทำงานทุกครั้งที่เห็น ครั้งแรกที่เขาขึ้นมาบอกไม่ถูกตอนนั้นรู้สึกแปลกๆคือเขามานั่งข้างๆ ใจมันสั่นไงไม่รู้ จู่ๆก้อตื่นเต้นขึ้นมาส่ะงั้น เอามือเอาไม้วางไม่ถูก จะว่าอายหรือเขิลก้อไม่ใช่นะ คือแบบรู้แค่ว่าทำตัวไม่ถูก พอดีระหว่างทางมีแม่กะลูกขึ้นรถมาบนรถเราเลยรีบกะเทิบให้แม่ลูกนั่งข้างผู้ชายคนนั้นไปเพราะเรารู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะแปลกๆ สักพักแม่ก้อบอกลูกที่มาด้วยว่าไหว้คุณหมอสิลูก แล้วนั่งรถไปอีกนิดเดียวก้อถึงโรงพยาบาลที่เค้าทำงานอยู่คือโรงพยาบาลเจ้าพระยายมราช พอเค้าลงไปเราก้อเฉยๆไม่ได้อะไร แต่ก้อยอมรับว่าเออรู้สึกดีกับเขาน่ะ ดีในที่นี้คือเราว่าเค้าน่าชื่นชม เป็นคุณหมอที่ติดดินดีเป็นคุณหมอนั่งรถสองแถวไปทำงานแถมสะพายกระเป๋าผ้าสีดำเป็นภาพติดตาไป หลังจากวันนั้นเราเป็นไรไม่รู้นึกถึงเค้าตลอด คือ งงตัวเองเจอเค้าแค่ประมาณ 2 นาที เพราะเค้านั่งรถแป๊ปเดียวก้อถึงโรงพยาบาลแล้ว แล้วก้อไม่คิดว่าจะได้เจอเค้าอีก จนผ่านมาประมาณ 1 เดือน ประมาณเดือนธันวาคม 2557 ครั้งนี้เค้าขึ้นรถสองแถวที่เดิมแต่ขึ้นมาพร้อมผู้หญิงที่น่าจะเป็นคุณหมอเหมือนกัน เขาจะขึ้นรถแถวบ้านพักแพทย์โรงพยาบาลเจ้าพระยายมราช(อันนี้มารู้ทีหลังไปถามเขามา) ขึ้นมาเรานี่แบบเศร้าเลยคิดว่าคงน่าจะเป็นแฟน เราก้อเห็นแล้วแต่ไม่อยากมองช้ำใจ555+จิงๆนะ สักพักเค้าก้องลงที่โรงพยาบาลพร้อมผู้หญิงคนนั้นแต่พอลงเค้าแยกกันจ่ายเงินค่ารถ แล้วก้อเดินแยกไปคนละทาง ก้อเลยโล่งคงไม่ใช่แฟนกันมั๊ง (อันนี้คิดเข้าข้างตัวเอง) แต่จะบอกคือความรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอเค้าคือเราจะ งง ตื่นเต้น และทำตัวไม่ถูกทุกครั้งรู้สึกเสียสมดุลในตัวเอง ยิ่งจากวันนั้นยิ่งรู้สึกนึกถึงเขาทุกวันไปกันใหญ่ พอนั่งรถผ่านบ้านพักหมอ หรือโรงพยาบาลก้อจะพยายามมองเผื่อจะได้เจอเค้าจากนั้นเราได้เจอเค้าผ่านๆอีกประมาณ 3 ครั้ง คือเรานั่งรถไปทำงานตามเวลาปกติคือ 8 โมงนิดๆ แล้วมองไปแถวข้างทางเดินเลียบถนนเห็นเขากำลังเดินจากโรงพยาบาลกลับบ้านพักหมอคงน่าจะออกเวร ท่าทางดูเหนื่อยมาก บางวันโทรมเลยรู้สึกเป็นห่วงเค้าไงไม่รู้ ทั้งๆที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเขา แค่รู้ว่าเขาทำงานที่โรพยาบาลนี้แค่นั้น จากวันนั้นที่เห็นเค้าข้างทางเดินฟุตบาทมาจนถึงวันนี้ 1 เดือนแล้วยังไม่เจอเค้าอีกเลยอยากเจอนะแต่ก้อไม่รู้จะทำไงถึงได้เจอ นึกถึงตลอดได้แต่หวังว่าเค้าจะได้อ่านกระทู้นี้ ว่ามีคนๆนึงแอบเป็นกำลังใจให้เค้าเสมอนะแค่คนแอบปลื้มน่ะ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะเขาอาจมีแฟนแล้วก้อได้ ขออยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ แค่อยากบอกว่าถ้าเขาได้อ่านกระทู้นี้จิงๆ หรือมีใครพอจะรู้จักเค้าได้อ่านกระทู้นี้ ฝากไปบอกเค้าทีสิ ช่วยมาทำให้ใจเต้นเหมือนครั้งแรกที่เจอได้ม่ะ อยากได้รู้สึกแบบนั้นอีกจุงเบย คริๆๆ
ช่วยมาทำให้ใจเต้นผิดจังหวะอีกครั้งได้ไหมค่ะคุณหมอ :) Please
ครั้งแรกที่เจอเค้า คือเจอเมื่อประมาณเดือนต้นเดือนพฤศจิกายน2557 เจอบนรถสองแถวที่วิ่งรอบเมืองสุพรรณบุรี เวลาขึ้นรถประมาณ 8 โมงนิดๆ เราขึ้นรถเวลานี้ทุกวันเพื่อที่จะนั่งไปทำงาน เราเข้างาน 8.30 น. เราทำงานในส่วนราชการ แว๊บแรกที่เห็นเค้าคือเป็นผู้ชายอายุประมาณ 28-35 ปี เดาๆเอาน่ะ สูงประมาณ 167-170 ซม.ได้ ใส่แว่น ผิวออกไปทางขาว หน้าตี๋ๆไม่มาก รูปร่างผอม ตัดผมรองทรงผมสีดำ สะพายกระเป๋าผ้าสีดำไปทำงานทุกครั้งที่เห็น ครั้งแรกที่เขาขึ้นมาบอกไม่ถูกตอนนั้นรู้สึกแปลกๆคือเขามานั่งข้างๆ ใจมันสั่นไงไม่รู้ จู่ๆก้อตื่นเต้นขึ้นมาส่ะงั้น เอามือเอาไม้วางไม่ถูก จะว่าอายหรือเขิลก้อไม่ใช่นะ คือแบบรู้แค่ว่าทำตัวไม่ถูก พอดีระหว่างทางมีแม่กะลูกขึ้นรถมาบนรถเราเลยรีบกะเทิบให้แม่ลูกนั่งข้างผู้ชายคนนั้นไปเพราะเรารู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะแปลกๆ สักพักแม่ก้อบอกลูกที่มาด้วยว่าไหว้คุณหมอสิลูก แล้วนั่งรถไปอีกนิดเดียวก้อถึงโรงพยาบาลที่เค้าทำงานอยู่คือโรงพยาบาลเจ้าพระยายมราช พอเค้าลงไปเราก้อเฉยๆไม่ได้อะไร แต่ก้อยอมรับว่าเออรู้สึกดีกับเขาน่ะ ดีในที่นี้คือเราว่าเค้าน่าชื่นชม เป็นคุณหมอที่ติดดินดีเป็นคุณหมอนั่งรถสองแถวไปทำงานแถมสะพายกระเป๋าผ้าสีดำเป็นภาพติดตาไป หลังจากวันนั้นเราเป็นไรไม่รู้นึกถึงเค้าตลอด คือ งงตัวเองเจอเค้าแค่ประมาณ 2 นาที เพราะเค้านั่งรถแป๊ปเดียวก้อถึงโรงพยาบาลแล้ว แล้วก้อไม่คิดว่าจะได้เจอเค้าอีก จนผ่านมาประมาณ 1 เดือน ประมาณเดือนธันวาคม 2557 ครั้งนี้เค้าขึ้นรถสองแถวที่เดิมแต่ขึ้นมาพร้อมผู้หญิงที่น่าจะเป็นคุณหมอเหมือนกัน เขาจะขึ้นรถแถวบ้านพักแพทย์โรงพยาบาลเจ้าพระยายมราช(อันนี้มารู้ทีหลังไปถามเขามา) ขึ้นมาเรานี่แบบเศร้าเลยคิดว่าคงน่าจะเป็นแฟน เราก้อเห็นแล้วแต่ไม่อยากมองช้ำใจ555+จิงๆนะ สักพักเค้าก้องลงที่โรงพยาบาลพร้อมผู้หญิงคนนั้นแต่พอลงเค้าแยกกันจ่ายเงินค่ารถ แล้วก้อเดินแยกไปคนละทาง ก้อเลยโล่งคงไม่ใช่แฟนกันมั๊ง (อันนี้คิดเข้าข้างตัวเอง) แต่จะบอกคือความรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอเค้าคือเราจะ งง ตื่นเต้น และทำตัวไม่ถูกทุกครั้งรู้สึกเสียสมดุลในตัวเอง ยิ่งจากวันนั้นยิ่งรู้สึกนึกถึงเขาทุกวันไปกันใหญ่ พอนั่งรถผ่านบ้านพักหมอ หรือโรงพยาบาลก้อจะพยายามมองเผื่อจะได้เจอเค้าจากนั้นเราได้เจอเค้าผ่านๆอีกประมาณ 3 ครั้ง คือเรานั่งรถไปทำงานตามเวลาปกติคือ 8 โมงนิดๆ แล้วมองไปแถวข้างทางเดินเลียบถนนเห็นเขากำลังเดินจากโรงพยาบาลกลับบ้านพักหมอคงน่าจะออกเวร ท่าทางดูเหนื่อยมาก บางวันโทรมเลยรู้สึกเป็นห่วงเค้าไงไม่รู้ ทั้งๆที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเขา แค่รู้ว่าเขาทำงานที่โรพยาบาลนี้แค่นั้น จากวันนั้นที่เห็นเค้าข้างทางเดินฟุตบาทมาจนถึงวันนี้ 1 เดือนแล้วยังไม่เจอเค้าอีกเลยอยากเจอนะแต่ก้อไม่รู้จะทำไงถึงได้เจอ นึกถึงตลอดได้แต่หวังว่าเค้าจะได้อ่านกระทู้นี้ ว่ามีคนๆนึงแอบเป็นกำลังใจให้เค้าเสมอนะแค่คนแอบปลื้มน่ะ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะเขาอาจมีแฟนแล้วก้อได้ ขออยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ แค่อยากบอกว่าถ้าเขาได้อ่านกระทู้นี้จิงๆ หรือมีใครพอจะรู้จักเค้าได้อ่านกระทู้นี้ ฝากไปบอกเค้าทีสิ ช่วยมาทำให้ใจเต้นเหมือนครั้งแรกที่เจอได้ม่ะ อยากได้รู้สึกแบบนั้นอีกจุงเบย คริๆๆ