สวัสดีเพื่อนๆ
เราขอบอกก่อนเลยว่าเราเป็นผุ้หญิงปกติทั่วไปนี่แหละ ยังไม่เคยมีแฟน (แอบเศร้า TT) เราเคยชอบรุ่นพี่คนนึงจนพี่เค้าไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ คิดในใจกลับมาคงได้แหม่มแล้วแหละ
แล้วพี่เค้าก็มีแฟนที่นู่นจริงๆจนกลับมาเรียนต่อที่เดิม เราก็แอบมองอยู่เรื่อยๆ วันนึงเราดันทำเรื่องน่าอาย
ต่อหน้าเค้าเลย แถมโดนหัวเราะใส่อีก เราเลยถือเป็นเหตุผลว่าเลิกชอบเค้า ทั้งๆที่จริงๆแล้วเค้ามีแฟนเป็นรุ่นพี่ในห้องเดียวกันต่างหากคือเหตุผลจริงๆที่เราเลิกชอบ
(ทุกวันนี้พี่เค้ายังเป็นแฟนกันอยู่เลยผ่านมาจะ 5 ปีละ)
จนวันนึงตอนกีฬาสีเราไม่ค่อนสนใจอะไรมากนักหรอกปกติ มองไปเรื่อยเปื่อย จนมาถึงคิวการแสดง
ของวงโยธวาทิต หยั่งกับว่ามีแสงพุ่งออกมาจากกลางสนาม คือ ทุกท่วงท่าของเค้าทำเราตะลึงอ่ะ
(ทุกวันนี้เรายังจำได้อยู่เลยว่าเค้าทำอะไรบ้างในวันนั้น) หลังจากวันนั้นเรากลับมาหาเฟสบุ๊คของเค้า
เราบอกเพื่อนสนิทว่าเฮ้ยชอบคนๆนึงอ่ะ อยู่วงโยฯนะ ไม่บอกรายละเอียดอะไรมันเลย กลายเป็นว่า
มันเจอเฟสบุ๊คเค้าก่อนเราซะอีก เพื่อนมันยังถามด้วยว่า ไม่รู้จักคนนี้ได้ไงที่แสดงวันนั้นอ่ะเค้ารู้จักกันทั้งชั้น
ไอเราก็งงๆตอนไหนวะ?? รออยู่ประมาณเดือนนึงเราถึงกล้าแอดเฟรนเค้าไป ช่วงนั้นเราพยายามสืบเรื่องเค้าว่าชื่ออะไร
อยู่ห้องไหน เกิดวันที่ เบอโทร ตารางเรียน บลา บลา บลา ก็หามาได้ไม่ยากยกเว้นเบอโทรนะ จากนั้นมาเราก็คอยดูเค้าอยู่ห่างๆ จะบอกว่าตารางเรียนนี่แหละเป็นตัวช่วยสำคัญในการแอบมองเลยล่ะ แอบมองที่โรงอาหาร ที่จอดรถ
ช่วงเปลี่ยนคาบเรียน ตอนเค้าเรียนพละ หรือตอนเราไปเรียนแถวห้องวงโยฯ วนเป็นกิจวัตรประจำวัน
วันนึงเพื่อนเราอีกคนมันถามว่าชอบใครวะ พอเราบอกไปดันกลายเป็นว่าเพื่อนเรามันเป็นเพื่อนกับคนๆนั้นซะงั้นอ่ะ
มันช่วยเราได้เยอะเลย จนกระทั่งเทศกาลแห่งความรักเป็นวาเลนไทน์ปีแรกที่เราให้ของขวัญคนอื่น เราฝากเพื่อนให้ของขวัญที่เกี่ยวกับวันเกิดเค้าในวันวาเลนไทน์ วาเลนไทน์ปีที่สองเราก็ฝากเพื่อนคนเดิม
เอาช่อดอกกุหลาบไปให้เค้า การให้ของขวัญทั้งสองเหตุการณ์เราอยู่ในเหตุการณ์ตลอด ครั้งแรกดูอยู่ห่างๆใจเต้นแรงมากมันรู้สึกมีความสุขจนต้องวิ่งไปกระโดดไกลๆ ครั้งที่สองเรายืนหันหลังให้พอให้เสร็จเราแกล้งเดินผ่านเห็นหน้าเค้าแล้วมันตลกปนน่ารักไงไม่รู้ประมาณใครให้ อำกูป่าววะไรงี้ 555 จนมากระทั่งจะจบระดับชั้นเราดันไปรู้ว่าเค้าคงไม่เรียนต่อที่เดิมแน่ๆแอบใจแป้ว ตักตวงเวลาเต็มที่ ขนาดที่ว่าแอบมองเค้าผ่านกระจกหลังห้องเพราะเราจำได้ว่าเค้าจะเดินผ่านในเวลานี้ๆๆ (55 บ้าป่ะล่ะ) จนกระทั่งเพื่อนทั้งกลุ่มเรารู้ว่าคนที่เราตามอยู่ตลอดคือคนๆนี้ มันเลยยุกันว่าให้เราสารภาพตอนวันปัจฉิมนิเทศ
เราเตรียมของขวัญเอาไปให้เค้าด้วย เหตุเกิดจากว่าเพื่อนเราที่เป็นเพื่อนเค้ามันติดต่อกับเค้าแล้วเค้าก็ถามตลอดว่าเราคือใคร
ผู้หญิงหรือผู้ชาย จะได้เอาของขวัญไปให้ถูก 55 เพื่อนเรามันก็โกหกซะเต็มที่เลย พอถึงเวลาสารภาพ..หน้าเค้าดูตกใจนิดหน่อยคงไม่คิดว่าเป็นเรา..จะเรียกว่าสารภาพซะทีเดียวคงไม่ถูก
เพราะเราไม่ได้บอกรักหรือบอกชอบเค้าไป แค่แลกของขวัญ แค่นี้ก็ไม่รู้จะทำตัวไงละ แล้วมันก็ผ่านไป
เรามารู้จักและสนิทกับเค้ามากขึ้น คุยบีบีกันบ้าง เรารู้สึกว่าเค้าก็คิดกับเราแค่เพื่อน เราไปเรียนซัมเมอร์
ก็นัดเค้ามาทานข้าวบ้าง เดินเที่ยวกันบ้าง แต่ทุกครั้งเราจะชวนเพื่อนเราไปด้วยตลอด ไม่ใช่ว่าเราไม่กล้าอยู่กับเค้าสองคนนะแต่เรากลัวเค้าอึดอัดกับการต้องอยู่กับเราสองคนเสียมากกว่า
แถมเพื่อนเราเค้าก็รู้จักเพราะยังไงก็เพื่อนโรงเรียนเก่า ช่วงนั้นเค้าก็มีแฟนนะ เค้ามีแฟนตลอด
ตั้งแต่ช่วงที่เราแอบชอบจนทุกวันนี้ 55 หลายครั้งเหมือนกันที่รู้สึกเสียใจกับความรู้สึกของเค้ากับเราที่มันไม่มีวันตรงกัน
จนคิดว่าการไม่บอกไปว่าเราคือใครในวันนั้นมันจะดีกว่ามั้ย แต่แค่เค้าทักมาหรือได้คุยกัน ความสุขมันบังความเศร้าซะมิดเลย
จนเราแยกย้ายไปเรียนกันตามทางเดินของตัวเอง เราก็ได้คุยกันบ้างช่วงแรกๆ จนกลายมาเป็นนานๆครั้งในทุกวันนี้
จนเราตัดสินใจพิมพ์เรื่องนี้ เพื่อที่จะระบายในสิ่งที่เราพูดมันออกไปไม่ได้ ว่า....”เค้าจดจำทุกอย่างได้นะ
ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน แกชอบอะไรไม่ชอบอะไร บางครั้งที่เค้าต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ในเรื่องที่แกเล่าให้เค้าฟัง
ทั้งๆที่เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับแกเค้ารู้ทั้งนั้น เค้ายืนทนมองแกโดนคนอื่นกอดทั้งๆที่เค้ายืนอยู่ข้างหลัง ทุกสัญญาที่แกขอเค้าแม้แกอาจจะมองดูว่าแค่บริบทยิบย่อยของการสนทนาเค้าก็ทำโดยที่ไม่สนว่าแกจะยังรออยู่รึป่าว และท้ายที่สุดคำที่เค้าไม่ได้พูดออกไปในวันวันปัจฉิม คำที่เค้ารู้ว่าไม่ว่ายังไงคงไม่พูดต่อหน้าแกจากวันนั้นจนวันนี้
คำๆนั้นมันเปลี่ยนจากคำว่า “ชอบ” เป็นคำว่า “รัก” แล้วนะ เค้ารักแกนะ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาและจะตลอดไป”
อ้อทุกคน __คนที่เราชอบเค้าเป็นเกย์นะแฟนเค้าก็เป็นผู้ชาย__ นี่แหละ นิยามของความรักที่เป็นไปไม่ได้ของเรา
แล้วของเพื่อนๆล่ะเป็นยังไง?
ป.ล.ใครที่คิดว่าหนูตามแต่ผู้ชายไม่สนใจเรื่องเรียนเลยรึไง สงสารพ่อแม่ จะบอกว่าเกรดเราก็ไม่เคยต่ำกว่า 3.80 นะ
อยากจะบอกเพื่อนๆว่า Love hard Play hard แล้วต้อง Work hard ด้วยนะคะ
นิยามของความรักที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเราคือ... แล้วคุณล่ะเป็นยังไง
แล้วพี่เค้าก็มีแฟนที่นู่นจริงๆจนกลับมาเรียนต่อที่เดิม เราก็แอบมองอยู่เรื่อยๆ วันนึงเราดันทำเรื่องน่าอาย
ต่อหน้าเค้าเลย แถมโดนหัวเราะใส่อีก เราเลยถือเป็นเหตุผลว่าเลิกชอบเค้า ทั้งๆที่จริงๆแล้วเค้ามีแฟนเป็นรุ่นพี่ในห้องเดียวกันต่างหากคือเหตุผลจริงๆที่เราเลิกชอบ
(ทุกวันนี้พี่เค้ายังเป็นแฟนกันอยู่เลยผ่านมาจะ 5 ปีละ)
จนวันนึงตอนกีฬาสีเราไม่ค่อนสนใจอะไรมากนักหรอกปกติ มองไปเรื่อยเปื่อย จนมาถึงคิวการแสดง
ของวงโยธวาทิต หยั่งกับว่ามีแสงพุ่งออกมาจากกลางสนาม คือ ทุกท่วงท่าของเค้าทำเราตะลึงอ่ะ
(ทุกวันนี้เรายังจำได้อยู่เลยว่าเค้าทำอะไรบ้างในวันนั้น) หลังจากวันนั้นเรากลับมาหาเฟสบุ๊คของเค้า
เราบอกเพื่อนสนิทว่าเฮ้ยชอบคนๆนึงอ่ะ อยู่วงโยฯนะ ไม่บอกรายละเอียดอะไรมันเลย กลายเป็นว่า
มันเจอเฟสบุ๊คเค้าก่อนเราซะอีก เพื่อนมันยังถามด้วยว่า ไม่รู้จักคนนี้ได้ไงที่แสดงวันนั้นอ่ะเค้ารู้จักกันทั้งชั้น
ไอเราก็งงๆตอนไหนวะ?? รออยู่ประมาณเดือนนึงเราถึงกล้าแอดเฟรนเค้าไป ช่วงนั้นเราพยายามสืบเรื่องเค้าว่าชื่ออะไร
อยู่ห้องไหน เกิดวันที่ เบอโทร ตารางเรียน บลา บลา บลา ก็หามาได้ไม่ยากยกเว้นเบอโทรนะ จากนั้นมาเราก็คอยดูเค้าอยู่ห่างๆ จะบอกว่าตารางเรียนนี่แหละเป็นตัวช่วยสำคัญในการแอบมองเลยล่ะ แอบมองที่โรงอาหาร ที่จอดรถ
ช่วงเปลี่ยนคาบเรียน ตอนเค้าเรียนพละ หรือตอนเราไปเรียนแถวห้องวงโยฯ วนเป็นกิจวัตรประจำวัน
วันนึงเพื่อนเราอีกคนมันถามว่าชอบใครวะ พอเราบอกไปดันกลายเป็นว่าเพื่อนเรามันเป็นเพื่อนกับคนๆนั้นซะงั้นอ่ะ
มันช่วยเราได้เยอะเลย จนกระทั่งเทศกาลแห่งความรักเป็นวาเลนไทน์ปีแรกที่เราให้ของขวัญคนอื่น เราฝากเพื่อนให้ของขวัญที่เกี่ยวกับวันเกิดเค้าในวันวาเลนไทน์ วาเลนไทน์ปีที่สองเราก็ฝากเพื่อนคนเดิม
เอาช่อดอกกุหลาบไปให้เค้า การให้ของขวัญทั้งสองเหตุการณ์เราอยู่ในเหตุการณ์ตลอด ครั้งแรกดูอยู่ห่างๆใจเต้นแรงมากมันรู้สึกมีความสุขจนต้องวิ่งไปกระโดดไกลๆ ครั้งที่สองเรายืนหันหลังให้พอให้เสร็จเราแกล้งเดินผ่านเห็นหน้าเค้าแล้วมันตลกปนน่ารักไงไม่รู้ประมาณใครให้ อำกูป่าววะไรงี้ 555 จนมากระทั่งจะจบระดับชั้นเราดันไปรู้ว่าเค้าคงไม่เรียนต่อที่เดิมแน่ๆแอบใจแป้ว ตักตวงเวลาเต็มที่ ขนาดที่ว่าแอบมองเค้าผ่านกระจกหลังห้องเพราะเราจำได้ว่าเค้าจะเดินผ่านในเวลานี้ๆๆ (55 บ้าป่ะล่ะ) จนกระทั่งเพื่อนทั้งกลุ่มเรารู้ว่าคนที่เราตามอยู่ตลอดคือคนๆนี้ มันเลยยุกันว่าให้เราสารภาพตอนวันปัจฉิมนิเทศ
เราเตรียมของขวัญเอาไปให้เค้าด้วย เหตุเกิดจากว่าเพื่อนเราที่เป็นเพื่อนเค้ามันติดต่อกับเค้าแล้วเค้าก็ถามตลอดว่าเราคือใคร
ผู้หญิงหรือผู้ชาย จะได้เอาของขวัญไปให้ถูก 55 เพื่อนเรามันก็โกหกซะเต็มที่เลย พอถึงเวลาสารภาพ..หน้าเค้าดูตกใจนิดหน่อยคงไม่คิดว่าเป็นเรา..จะเรียกว่าสารภาพซะทีเดียวคงไม่ถูก
เพราะเราไม่ได้บอกรักหรือบอกชอบเค้าไป แค่แลกของขวัญ แค่นี้ก็ไม่รู้จะทำตัวไงละ แล้วมันก็ผ่านไป
เรามารู้จักและสนิทกับเค้ามากขึ้น คุยบีบีกันบ้าง เรารู้สึกว่าเค้าก็คิดกับเราแค่เพื่อน เราไปเรียนซัมเมอร์
ก็นัดเค้ามาทานข้าวบ้าง เดินเที่ยวกันบ้าง แต่ทุกครั้งเราจะชวนเพื่อนเราไปด้วยตลอด ไม่ใช่ว่าเราไม่กล้าอยู่กับเค้าสองคนนะแต่เรากลัวเค้าอึดอัดกับการต้องอยู่กับเราสองคนเสียมากกว่า
แถมเพื่อนเราเค้าก็รู้จักเพราะยังไงก็เพื่อนโรงเรียนเก่า ช่วงนั้นเค้าก็มีแฟนนะ เค้ามีแฟนตลอด
ตั้งแต่ช่วงที่เราแอบชอบจนทุกวันนี้ 55 หลายครั้งเหมือนกันที่รู้สึกเสียใจกับความรู้สึกของเค้ากับเราที่มันไม่มีวันตรงกัน
จนเราตัดสินใจพิมพ์เรื่องนี้ เพื่อที่จะระบายในสิ่งที่เราพูดมันออกไปไม่ได้ ว่า....”เค้าจดจำทุกอย่างได้นะ
ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน แกชอบอะไรไม่ชอบอะไร บางครั้งที่เค้าต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ในเรื่องที่แกเล่าให้เค้าฟัง
ทั้งๆที่เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับแกเค้ารู้ทั้งนั้น เค้ายืนทนมองแกโดนคนอื่นกอดทั้งๆที่เค้ายืนอยู่ข้างหลัง ทุกสัญญาที่แกขอเค้าแม้แกอาจจะมองดูว่าแค่บริบทยิบย่อยของการสนทนาเค้าก็ทำโดยที่ไม่สนว่าแกจะยังรออยู่รึป่าว และท้ายที่สุดคำที่เค้าไม่ได้พูดออกไปในวันวันปัจฉิม คำที่เค้ารู้ว่าไม่ว่ายังไงคงไม่พูดต่อหน้าแกจากวันนั้นจนวันนี้
คำๆนั้นมันเปลี่ยนจากคำว่า “ชอบ” เป็นคำว่า “รัก” แล้วนะ เค้ารักแกนะ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาและจะตลอดไป”
อ้อทุกคน __คนที่เราชอบเค้าเป็นเกย์นะแฟนเค้าก็เป็นผู้ชาย__ นี่แหละ นิยามของความรักที่เป็นไปไม่ได้ของเรา
แล้วของเพื่อนๆล่ะเป็นยังไง?
ป.ล.ใครที่คิดว่าหนูตามแต่ผู้ชายไม่สนใจเรื่องเรียนเลยรึไง สงสารพ่อแม่ จะบอกว่าเกรดเราก็ไม่เคยต่ำกว่า 3.80 นะ
อยากจะบอกเพื่อนๆว่า Love hard Play hard แล้วต้อง Work hard ด้วยนะคะ