นี่คือกระทู้แรกที่เราเขียนนะค่ะ ถ้าเขียนไม่ดีหรืออ่านงงหรือสับซ้อนบ้างก็ให้อภัยกันนะค่ะ เราต้องการคำปรึกษาค่ะและแนวทางแก้ปัญหา เราจริงจังมากค่ะ
ก่อนอื่นจะเล่าตั้งแต่แรกเลยนะค่ะคือเราคบกับแฟนมา2ปีกว่าแล้วค่ะปัจจุบันมีลูก1คน เราอายุ20ปีค่ะ
แรกๆที่คบกันอะไรก็หอมหวาน อะไรก็ยอมได้ อุปสรรค์อะไรก็ฝ่าฟันหมดค่ะ แต่พอคบกันไปสักระยะ แฟนเราก็เริ่มเปลี่ยนไปทีล่ะนิด เอาแต่ใจ ขี้อวด งี่เง่า ใจร้อน อะไรที่ไม่ได้ดั่งใจจะพาลมากเหมือนเด็กเล็กค่ะ ต้องบอกก่อนว่า เรามีฐานะมากกว่าแฟนนะค่ะ ซึ่งบ้านแฟนพอมีพอกินค่ะ เรามีรถเป็นของตัวเอง มีเงินใช้ส่วนตัวไม่เดือดร้อนใคร คบไปเรื่อยตอนอะไรก็ดีค่ะ ผ่านไป แฟนเริ่มขอตังเราบ้าง เราก็ให้ค่ะเพราะคิดว่าเล็กๆน้อยๆ เราให้ได้ ตฝจะไปไหนทีเราต้องไปรับค่ะบ้านเรากับอยู่ห่างกันมากค่ะ คนล่ะโยดเลยก็ว่าได้แต่เราชินค่ะ เลยไปหาได้ แฟนเริ่มขอตัง เอาแต่ใจมากขึ้นทุกวัน แล้วเราก็รักเค้าไปแล้ว อะไรก็ยอมได้ทั้งนั้น ส่วนมากนะค่ะ แต่พอหลังๆเราก็เริ่มทนไม่ไหว อยากจะเลิกมาหลายรอบ พอเลิกก็มาตามง้อเราลอดค่ะ ซึ่งเราก็ใจอ่อนทุกที จนวันที่เราพลาด ท้อง มาถึง เราเครียดมากค่ะ แต่เราตัดสินใจเก็บลูกไว้ ยอมรับชะตากรรมเลย เพราะบ้านเราหวงเรามากถึงมาก หัวโบราณด้วยค่ะ เราก็ตัดสินใจบอกที่บ้าน ก็โดนทางบ้านโกรธแต่ท่านก็ให้อภัยค่ะ ท่านยังดีใจที่ตัดสินใจไม่ทำอะไรผิดๆ อย่างที่บอกที่บ้านค่อนข้างหวงและหัวโบราณ และฐานะดีกว่าบ้านแฟน ทางครอบครัวเลยให้แฟนมาอยู่บ้านเราค่ะ ที่บ้านเราก็แฮ๊ปปี้คิดถึงหลานมากกว่าเลยตัดปัญหาอย่างอื่นออกไป พอแฟนเราเข้ามาอยู่ เราก็คุยกันบอกแฟนว่า ต้องทำตัวยังไงกับที่บ้านเรา อย่าตื่นสาย ต้องขยันนะ อะไรแบบนี้บอกเป็นแบล๊คกราวไว้ และก็ให้ทำความเข้าใจชีวิตตัวเองสะใหม่ค่ะว่าเราไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว คงติดเพื่อน ติดเกมอะไรแบบเดิมไม่ได้ ต้องเปลี่ยนและโตขึ้น เราก็เลิกเรียนค่ะ แต่แฟนเราให้เรียนต่อเพราะเป็นหัวหน้าครอบครัว ต้องมีคนเรียนมีการศึกษาไว้1คน (เราคิดแบบนี้นะค่ะ) ผ่านมาระยะเวลาผ่านจนลูกคลอด แฟนเรายังติดเกม เพื่อนลดลงค่ะเพราะเค้าเกรงใจที่บ้านเรา นอนตื่นสายมาก บางวันแม่เราต้องลงมาปลุก ลูกก็สนใจช่วยเลี้ยงบ้างค่ะไม่ใช่ไม่เลี้ยงเลย ไม่ช่วยอะไรที่บ้านเราเลยค่ะ เอาแต่ใจเหมือนเดิม เวลาทะเลาะกันก็จะปาของมีค่า ด่ากันบ้านแตก แต่ตอนที่พ่อแม่เราไม่อยู่นะค่ะ บางครั้งก็ด่ากันทะเลาะกันต่อน่าลูกบ้าง แต่ลูกเรายังเล็กเลยไม่รู้เรื่องค่ะ เนี่ยแหละคือปันหา เรากลัวลูกโตขึ้นจะมารับรู้กลัวลูกมีปัญหาค่ะ บางครั้งทะเลาะก็ตบเราค่ะ แต่ที่เราไม่บอกที่บ้านเพราะเราคิดถึงน่าลูกค่ะ กลัวลูกไม่มีพ่อ แต่ในใจเราอยากเลิกมากค่ะ เราพลาดไป เราเลือกคนที่มาเป็นพ่อของลูกผิด อย่าซ้ำเติมกันนะค่ะ เราอยากได้คำปรึกษามากๆ แฟนเราเป็นขี้เกลียดค่ะ ตื่นสายมากไม่ทำไรเลยเราก็อายพ่อแม่เรา บ้านอยู่สบายทุกอย่างค่ะ มีคนทำให้ทุกอย่าง แม้แต่เกงในยังมีคนซักให้ แฟนเราก็คอยแต่จะยืมรถเราไปนู้นนี้ เราก็ได้แต่บ่นถ้าไม่ให้ก็จะงี่เง่าน่ารำคานมากค่ะ จนต้องให้ ที่ไม่อยากให้ขับเพราะแฟนเราไม่มีใบขับขี่เเละเคยขับไปชนยับมาครั้งนึงค่ะ เราเคยถามแฟนเราว่าไม่คิดจะทำมากากินบ้างเลยหรอเคยคิดบ้างไหมว่าอยากทำอะไร อาชีพอะไร แฟนเราบอกว่าไม่เคยคิดเลยค่ะ เราเครียดมากค่ะเอาตรงไเรากลัวลูกโตขึ้นไม่มีกินค่ะเพราะมีสามีแบบนี้ ถึงบ้านเราจะเลี้ยงได้แต่เราอายค่ะ เรากลัวลำบากค่ะ สงสารลูกด้วย แฟนเราไม่เคยทำไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลยค่ะ ตอนคบกันก็คบแบบวัยรุ่นทั่วไปค่ะ ไม่ได้คิดอะไร ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้เลย ใจจริงเราอยากเลิกค่ะ เราเลิกได้ แต่ติดที่ลูกค่ะเราอดทนเพื่อลูกมากๆๆ ชอบให้ปรึกษาทีค่ะ ว่าเราควรทำยังไงดี
มีลูกตอนอายุ20 แบบไม่พร้อม กับสามีที่แย่มากๆ
ก่อนอื่นจะเล่าตั้งแต่แรกเลยนะค่ะคือเราคบกับแฟนมา2ปีกว่าแล้วค่ะปัจจุบันมีลูก1คน เราอายุ20ปีค่ะ
แรกๆที่คบกันอะไรก็หอมหวาน อะไรก็ยอมได้ อุปสรรค์อะไรก็ฝ่าฟันหมดค่ะ แต่พอคบกันไปสักระยะ แฟนเราก็เริ่มเปลี่ยนไปทีล่ะนิด เอาแต่ใจ ขี้อวด งี่เง่า ใจร้อน อะไรที่ไม่ได้ดั่งใจจะพาลมากเหมือนเด็กเล็กค่ะ ต้องบอกก่อนว่า เรามีฐานะมากกว่าแฟนนะค่ะ ซึ่งบ้านแฟนพอมีพอกินค่ะ เรามีรถเป็นของตัวเอง มีเงินใช้ส่วนตัวไม่เดือดร้อนใคร คบไปเรื่อยตอนอะไรก็ดีค่ะ ผ่านไป แฟนเริ่มขอตังเราบ้าง เราก็ให้ค่ะเพราะคิดว่าเล็กๆน้อยๆ เราให้ได้ ตฝจะไปไหนทีเราต้องไปรับค่ะบ้านเรากับอยู่ห่างกันมากค่ะ คนล่ะโยดเลยก็ว่าได้แต่เราชินค่ะ เลยไปหาได้ แฟนเริ่มขอตัง เอาแต่ใจมากขึ้นทุกวัน แล้วเราก็รักเค้าไปแล้ว อะไรก็ยอมได้ทั้งนั้น ส่วนมากนะค่ะ แต่พอหลังๆเราก็เริ่มทนไม่ไหว อยากจะเลิกมาหลายรอบ พอเลิกก็มาตามง้อเราลอดค่ะ ซึ่งเราก็ใจอ่อนทุกที จนวันที่เราพลาด ท้อง มาถึง เราเครียดมากค่ะ แต่เราตัดสินใจเก็บลูกไว้ ยอมรับชะตากรรมเลย เพราะบ้านเราหวงเรามากถึงมาก หัวโบราณด้วยค่ะ เราก็ตัดสินใจบอกที่บ้าน ก็โดนทางบ้านโกรธแต่ท่านก็ให้อภัยค่ะ ท่านยังดีใจที่ตัดสินใจไม่ทำอะไรผิดๆ อย่างที่บอกที่บ้านค่อนข้างหวงและหัวโบราณ และฐานะดีกว่าบ้านแฟน ทางครอบครัวเลยให้แฟนมาอยู่บ้านเราค่ะ ที่บ้านเราก็แฮ๊ปปี้คิดถึงหลานมากกว่าเลยตัดปัญหาอย่างอื่นออกไป พอแฟนเราเข้ามาอยู่ เราก็คุยกันบอกแฟนว่า ต้องทำตัวยังไงกับที่บ้านเรา อย่าตื่นสาย ต้องขยันนะ อะไรแบบนี้บอกเป็นแบล๊คกราวไว้ และก็ให้ทำความเข้าใจชีวิตตัวเองสะใหม่ค่ะว่าเราไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว คงติดเพื่อน ติดเกมอะไรแบบเดิมไม่ได้ ต้องเปลี่ยนและโตขึ้น เราก็เลิกเรียนค่ะ แต่แฟนเราให้เรียนต่อเพราะเป็นหัวหน้าครอบครัว ต้องมีคนเรียนมีการศึกษาไว้1คน (เราคิดแบบนี้นะค่ะ) ผ่านมาระยะเวลาผ่านจนลูกคลอด แฟนเรายังติดเกม เพื่อนลดลงค่ะเพราะเค้าเกรงใจที่บ้านเรา นอนตื่นสายมาก บางวันแม่เราต้องลงมาปลุก ลูกก็สนใจช่วยเลี้ยงบ้างค่ะไม่ใช่ไม่เลี้ยงเลย ไม่ช่วยอะไรที่บ้านเราเลยค่ะ เอาแต่ใจเหมือนเดิม เวลาทะเลาะกันก็จะปาของมีค่า ด่ากันบ้านแตก แต่ตอนที่พ่อแม่เราไม่อยู่นะค่ะ บางครั้งก็ด่ากันทะเลาะกันต่อน่าลูกบ้าง แต่ลูกเรายังเล็กเลยไม่รู้เรื่องค่ะ เนี่ยแหละคือปันหา เรากลัวลูกโตขึ้นจะมารับรู้กลัวลูกมีปัญหาค่ะ บางครั้งทะเลาะก็ตบเราค่ะ แต่ที่เราไม่บอกที่บ้านเพราะเราคิดถึงน่าลูกค่ะ กลัวลูกไม่มีพ่อ แต่ในใจเราอยากเลิกมากค่ะ เราพลาดไป เราเลือกคนที่มาเป็นพ่อของลูกผิด อย่าซ้ำเติมกันนะค่ะ เราอยากได้คำปรึกษามากๆ แฟนเราเป็นขี้เกลียดค่ะ ตื่นสายมากไม่ทำไรเลยเราก็อายพ่อแม่เรา บ้านอยู่สบายทุกอย่างค่ะ มีคนทำให้ทุกอย่าง แม้แต่เกงในยังมีคนซักให้ แฟนเราก็คอยแต่จะยืมรถเราไปนู้นนี้ เราก็ได้แต่บ่นถ้าไม่ให้ก็จะงี่เง่าน่ารำคานมากค่ะ จนต้องให้ ที่ไม่อยากให้ขับเพราะแฟนเราไม่มีใบขับขี่เเละเคยขับไปชนยับมาครั้งนึงค่ะ เราเคยถามแฟนเราว่าไม่คิดจะทำมากากินบ้างเลยหรอเคยคิดบ้างไหมว่าอยากทำอะไร อาชีพอะไร แฟนเราบอกว่าไม่เคยคิดเลยค่ะ เราเครียดมากค่ะเอาตรงไเรากลัวลูกโตขึ้นไม่มีกินค่ะเพราะมีสามีแบบนี้ ถึงบ้านเราจะเลี้ยงได้แต่เราอายค่ะ เรากลัวลำบากค่ะ สงสารลูกด้วย แฟนเราไม่เคยทำไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลยค่ะ ตอนคบกันก็คบแบบวัยรุ่นทั่วไปค่ะ ไม่ได้คิดอะไร ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้เลย ใจจริงเราอยากเลิกค่ะ เราเลิกได้ แต่ติดที่ลูกค่ะเราอดทนเพื่อลูกมากๆๆ ชอบให้ปรึกษาทีค่ะ ว่าเราควรทำยังไงดี