นี่เป็นกระทู้แรก อาจทำได้ไม่ดี หรือไม่ถูกใจใคร ก็ขออภัยด้วยนะคะ (อาจจะยาวนะคะ ขนาดไม่ละเอียดนะเนี่ย คริคริ)
เรื่องราวต่อไนี้เป็นเรื่องของหนูเองค่ะ ไม่เคยปรึกษาใคร ไม่เคยเล่าให้ใครฟังขนาดนี้ แต่เพราะเคยอ่านเรื่องราวของหลายๆคนเลยลองตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เผื่อว่าจะได้ข้อคิดดีๆมาปรับใช้ (ขอแทนตัวเองว่า "หนู" นะคะ มันชินแล้ว) เรื่องก็คือ...
ตั้งแต่หนูเกิดมาจนตอนนี้อายุ 20 แล้ว ยังไม่เคยมีแฟนเลยซักคน อาจจะแค่เคยมีคุยๆบ้าง ไม่นาน แล้วก็หายๆกันไป (ส่วนใหญ่ก็โดนเมินแหละค่ะ) แต่หนูก็ไม่ติดใจอะไรหรอกนะคะ
...มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่หนูยังไม่เคยลืมได้เลย เขาเป็นเพื่อนของหนูเองค่ะ เรารู้จักกันตอนม.4 สนิทกันมากๆๆ ไปไหน ทำอะไร เราก็มักจะทำด้วยกัน เวลาเดินเรามักจะจับมือกัน คือเหมือนกับว่ามันเป็นอัตโนมัติเลยล่ะ พอจะเดินไปไหนด้วยกันปุ๊บมือก็จะจับกันปั๊บเลย (ไม่อยากบอกเลย ว่าเขามักเป็นคนจับมือหนูก่อน) จนเข้าปี1 เราก็เรียนคณะเดียวกัน (แต่คนละเอก) พักอยู่หอเดียวกัน ยังกินข้าวด้วยกัน เขามักจะมานอนดูหนังด้วยกันประจำ เวลาเขาซ้อนท้ายจักรยาน ก็มักจะเอามือมากอดที่เอว ซึ่งหนูเองก็มีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในทุกๆวัน ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาสุขใจ ไม่ว่าเราจะลำบากแค่ไหนก็ตาม (หนูจะต้องรู้สึกแย่ทุกครั้งเวลาที่เห็นเขาเสียใจหรือร้องไห้) เป็นอยู่แบบนี้จนใครๆก็คิดว่าเราเป็นแฟนกันนะคะ ซึ่งจริงๆแล้วเขาก็มีแฟนอยู่แล้วค่ะ แต่หนูก็ไม่สนใจหรอกนะคะ เพราะหนูเองก็คิดแค่ว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่เคยคิดว่าจริงๆแล้วมันใช่รึปล่าว
...จนระยะเวลาผ่านไปได้ซักเทอมหนึ่ง ความสัมพันธ์ของพวกเราก็เปลี่ยนไป เริ่มห่างเหินกัน เริ่มไกลกันออกไปทุกที ทั้งที่เจอหน้ากันทุกวันแต่กลับไม่ได้พูดกัน จริงๆแล้วมันอาจจะเป็นความผิดของหนูก็ได้มั้งคะ ที่ไม่ชวนเขาคุย แต่หนูก็เป็นแบบนี้มานานแล้วนะคะ มีอยู่ครั้งนึงเป็นวันเกิดของเขาค่ะ หนู้เคยคิดจะพูดทุกอย่างออกไป อยากจะถามเขาตรงๆ อยากแม้แต่ที่จะกอดเขา แต่ก็นะคะ ไม่ได้ทำหรอก ก็ป๊อดอะ กลัวว่าถ้าทำแบบนั้นไปเขาจะเกลียดเรา เพราะไม่ว่ายังไงหนูก็ไม่อยากถูกเกลียด สุดท้ายพอจบปี1 หนูก็ย้ายหอออกมา เพราะทนอยู่ที่นั่นไม่ได้อีกแล้วค่ะ มันอึดอัด ทรมานเกินไป เขาเองก็ไม่เคยพูด ไม่เคยถามหนูซักคำว่าทำไมหนูถึงออกมา ซึ่งตัวหนูเองก็คงไม่คิดจะบอกอยู่แล้วล่ะค่ะ (ก็มีคนเคยบอกนะคะ ว่าหนูเป็นพวกปิดกั้นตัวเอง ก็อาจจะจริงมั้งคะ) จนตอนนี้ผ่านมาเกือบ 2 ปี หนูก็ยังลืมเขาไม่ได้เลยนะคะ อาจจะไม่ถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ (เพราะหนูไม่ใช่คนประเภทนั้น เพื่อนก็ชอบว่าอีกแหละ ว่าหนูมันไร้ความรู้สึก) ยังคอยแอบส่องดูความเคลื่อนไหวของเขา ว่าเป็นยังไงบ้าง สุขหรือว่าทุกข์ แต่ทุกครั้งที่หนูได้ยินเรื่องราวของเขา หรือแค่เห็นเขา อารมณ์ของหนูจากหน้ามือก็จะกลายเป็นหลังมือทันทีเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ....
เรื่องราวเหล่านั้นไม่ว่าจะนึกถึงซักกี่ครั้งก็จะทำให้ยิ้มได้ตลอด เป็นความสุขอย่างเดียวที่หนูสามารถนึกได้อย่างเป็นรูปเป็นร่าง เป็นเพียงเรื่องเดียวที่หนูอยากจะหลับฝันถึงมันทุกคืน แต่ก็เท่านั้นแหละนะคะ เพราะมันไม่มีวันหวนกลับคืนไปได้อีกแล้ว เขาเองก็มีคนของเขาหรือบางทีเขาอาจจะลืมหนูไปแล้วก็ได้ และถึงแม้จะให้หนูเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่บนโลกเขาก็คงไม่เลือกหนู Y_Y
.....สุดท้ายแล้วสิ่งที่ยังคงเหลืออยู่ก็คงมีเพียงแค่ความรู้สึกหน่วงๆในใจ กับความสงสัยที่ว่า จริงๆแล้วเราคิดยังไงกับเขาคนนั้น เราแค่เสียใจที่เสียเพื่อนคนนึงไป เราแค่ผูกพันธ์ เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน หรือความรู้สึกที่แท้จริงมันจะมากกว่าคำว่าเพื่อน.....
"ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ใครคิดเห็นว่ายังไงก็ลองบอกกันมานะคะ"
ปล.หนูเป็นผู้หญิง และเขาก็เป็นผู้หญิงนะคะ
เราเป็นแค่เพื่อนกัน??
เรื่องราวต่อไนี้เป็นเรื่องของหนูเองค่ะ ไม่เคยปรึกษาใคร ไม่เคยเล่าให้ใครฟังขนาดนี้ แต่เพราะเคยอ่านเรื่องราวของหลายๆคนเลยลองตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เผื่อว่าจะได้ข้อคิดดีๆมาปรับใช้ (ขอแทนตัวเองว่า "หนู" นะคะ มันชินแล้ว) เรื่องก็คือ...
ตั้งแต่หนูเกิดมาจนตอนนี้อายุ 20 แล้ว ยังไม่เคยมีแฟนเลยซักคน อาจจะแค่เคยมีคุยๆบ้าง ไม่นาน แล้วก็หายๆกันไป (ส่วนใหญ่ก็โดนเมินแหละค่ะ) แต่หนูก็ไม่ติดใจอะไรหรอกนะคะ
...มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่หนูยังไม่เคยลืมได้เลย เขาเป็นเพื่อนของหนูเองค่ะ เรารู้จักกันตอนม.4 สนิทกันมากๆๆ ไปไหน ทำอะไร เราก็มักจะทำด้วยกัน เวลาเดินเรามักจะจับมือกัน คือเหมือนกับว่ามันเป็นอัตโนมัติเลยล่ะ พอจะเดินไปไหนด้วยกันปุ๊บมือก็จะจับกันปั๊บเลย (ไม่อยากบอกเลย ว่าเขามักเป็นคนจับมือหนูก่อน) จนเข้าปี1 เราก็เรียนคณะเดียวกัน (แต่คนละเอก) พักอยู่หอเดียวกัน ยังกินข้าวด้วยกัน เขามักจะมานอนดูหนังด้วยกันประจำ เวลาเขาซ้อนท้ายจักรยาน ก็มักจะเอามือมากอดที่เอว ซึ่งหนูเองก็มีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในทุกๆวัน ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาสุขใจ ไม่ว่าเราจะลำบากแค่ไหนก็ตาม (หนูจะต้องรู้สึกแย่ทุกครั้งเวลาที่เห็นเขาเสียใจหรือร้องไห้) เป็นอยู่แบบนี้จนใครๆก็คิดว่าเราเป็นแฟนกันนะคะ ซึ่งจริงๆแล้วเขาก็มีแฟนอยู่แล้วค่ะ แต่หนูก็ไม่สนใจหรอกนะคะ เพราะหนูเองก็คิดแค่ว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่เคยคิดว่าจริงๆแล้วมันใช่รึปล่าว
...จนระยะเวลาผ่านไปได้ซักเทอมหนึ่ง ความสัมพันธ์ของพวกเราก็เปลี่ยนไป เริ่มห่างเหินกัน เริ่มไกลกันออกไปทุกที ทั้งที่เจอหน้ากันทุกวันแต่กลับไม่ได้พูดกัน จริงๆแล้วมันอาจจะเป็นความผิดของหนูก็ได้มั้งคะ ที่ไม่ชวนเขาคุย แต่หนูก็เป็นแบบนี้มานานแล้วนะคะ มีอยู่ครั้งนึงเป็นวันเกิดของเขาค่ะ หนู้เคยคิดจะพูดทุกอย่างออกไป อยากจะถามเขาตรงๆ อยากแม้แต่ที่จะกอดเขา แต่ก็นะคะ ไม่ได้ทำหรอก ก็ป๊อดอะ กลัวว่าถ้าทำแบบนั้นไปเขาจะเกลียดเรา เพราะไม่ว่ายังไงหนูก็ไม่อยากถูกเกลียด สุดท้ายพอจบปี1 หนูก็ย้ายหอออกมา เพราะทนอยู่ที่นั่นไม่ได้อีกแล้วค่ะ มันอึดอัด ทรมานเกินไป เขาเองก็ไม่เคยพูด ไม่เคยถามหนูซักคำว่าทำไมหนูถึงออกมา ซึ่งตัวหนูเองก็คงไม่คิดจะบอกอยู่แล้วล่ะค่ะ (ก็มีคนเคยบอกนะคะ ว่าหนูเป็นพวกปิดกั้นตัวเอง ก็อาจจะจริงมั้งคะ) จนตอนนี้ผ่านมาเกือบ 2 ปี หนูก็ยังลืมเขาไม่ได้เลยนะคะ อาจจะไม่ถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ (เพราะหนูไม่ใช่คนประเภทนั้น เพื่อนก็ชอบว่าอีกแหละ ว่าหนูมันไร้ความรู้สึก) ยังคอยแอบส่องดูความเคลื่อนไหวของเขา ว่าเป็นยังไงบ้าง สุขหรือว่าทุกข์ แต่ทุกครั้งที่หนูได้ยินเรื่องราวของเขา หรือแค่เห็นเขา อารมณ์ของหนูจากหน้ามือก็จะกลายเป็นหลังมือทันทีเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ....
เรื่องราวเหล่านั้นไม่ว่าจะนึกถึงซักกี่ครั้งก็จะทำให้ยิ้มได้ตลอด เป็นความสุขอย่างเดียวที่หนูสามารถนึกได้อย่างเป็นรูปเป็นร่าง เป็นเพียงเรื่องเดียวที่หนูอยากจะหลับฝันถึงมันทุกคืน แต่ก็เท่านั้นแหละนะคะ เพราะมันไม่มีวันหวนกลับคืนไปได้อีกแล้ว เขาเองก็มีคนของเขาหรือบางทีเขาอาจจะลืมหนูไปแล้วก็ได้ และถึงแม้จะให้หนูเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่บนโลกเขาก็คงไม่เลือกหนู Y_Y
.....สุดท้ายแล้วสิ่งที่ยังคงเหลืออยู่ก็คงมีเพียงแค่ความรู้สึกหน่วงๆในใจ กับความสงสัยที่ว่า จริงๆแล้วเราคิดยังไงกับเขาคนนั้น เราแค่เสียใจที่เสียเพื่อนคนนึงไป เราแค่ผูกพันธ์ เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน หรือความรู้สึกที่แท้จริงมันจะมากกว่าคำว่าเพื่อน.....
"ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ใครคิดเห็นว่ายังไงก็ลองบอกกันมานะคะ"
ปล.หนูเป็นผู้หญิง และเขาก็เป็นผู้หญิงนะคะ