ตอนเด็กๆ เวลาดูละครแล้วมีบทพระเอกโกหก นางเอกงอนต้องตามง้อกันวุ่นวายนี่จะเซ็งตลอดอ้ะค่ะ
แบบ...นางจ๋า ผู้ชายเค้ารวยป้ะคะ เค้าแค่อยากทดสอบว่าเธอเห็นแก่ความรัก ไม่ใช่เงินทองของเขา บางทีเค้าอาจแกล้งใส่เสื้อผ้าสกปรกบ้าง แกล้งหิวโซมาอ้อนเธอเจียวไข่ให้กินบ้าง มาวนเวียนคอยช่วยเหลือเธอแบบนิรนามบ้าง ซึ่งผลลัพธ์สุดท้ายคือเค้าก็รักเธอ แถมรวย การศึกษาดี หน้าที่การงานเริ่ด แล้วเธอก็ลูกแม้ค้างี้ แม่ติดไพ่ พ่อติดเหล้า น้องๆแทบไม่มีเงินซื้อข้าวไปเรียน เธอจะมาดัดจริตงี่เง่า ให้เค้าตามง้อทำไมนักหนา ยิ้มร่าเบิกบานดีใจไปสิ ณ ตอนนั้น คือรำนางเอกละครน้ำเน่ามากก ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง อ่าให้เป็นฉันบ้าง จะกระโดดตะครุบล่ามโซ่ไว้ไม่ให้ไปไหนรอดเลย 55
จนวันนี้ โตขึ้นมา เลิกดูละครแล้ว ลืมความรู้สึกที่เคยดูละครด้วยอารมณ์หมั่นไส้นางเอกแบบนั้นไปแล้ว จนกระทั่งได้มารู้จักคนๆหนึ่ง....
เค้าเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยค่ะ ได้รู้จักกันผ่านกิจกรรมๆหนึ่ง จากนั้นก็ติดต่อพูดคุยผ่านไลน์มาเรื่อยๆ มีไปดูหนัง กินข้าว เดินเล่นด้วยกันบ้าง ยอมรับว่ารู้สึกดีกับเค้านะคะ เป็นเด็กที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ถูกใจ ถูกสเปค เพื่อนๆงี้ให้ผ่านเลย และลักษณะการคุยของเค้าก็ 'ดูเหมือน' มีใจให้เราด้วยล่ะมั้ง
วันที่เกิดเรื่อง คือวันก่อนวันเกิดเค้าวันนึง เราก็ถามไปเฉยๆว่าอายุเท่าไหร่แล้ว เค้ากลับบอกว่า ไม่บอก ไอ้เราก็งงสิคะ จะไม่บอกทำไม ปิดบังอะไร ไม่ไว้ใจกันเหรอ เลยแกล้งถามฮาๆ ว่าซิ่วมาเหรอ? เท่านั้นแหละ โป๊ะแตก!
เค้าค่อยๆคายความลับที่ไม่เคยบอกเรามาทีละอย่าง ความรู้สึกตอนนั้น คือจุกค่ะ มันตื้ออ้ะ น้ำตาคลอแต่ไม่ไหล จนเราตัดพ้อไปว่าทำไมไม่ไว้ใจ มีเหตุผลอะไรต้องโกหก เค้าตอบมาง่าย 'ไม่ได้โกหก แค่ไม่เคยบอก' วินาทีนั้นคือไหลมาเป็นสาย โกรธนะ โกรธมาก สั้นๆง่ายๆงี้เลยเนาะคนเรา พอ จบ ลาที สวัสดี บ๊ายบาย~~
เลยเข้าใจนางเอกละครน้ำเน่าสักที เข้าใจประโยคที่นางพูดเลยว่าการโดนปั่นหัวหรือถูกมองเป็นตัวตลกมันเป็นยังไง (555 ผมนี่คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกซีรี่เกาหลีก็ไม่ปาน) ความรู้สึกดีๆมันไม่ได้ขึ้นกับปัจจัยภายนอกเท่ากับตัวบุคคลและจิตใจภายในเนาะ ตอนเด็กๆเราไปโฟกัสแต่จุด 'ผู้ชายรวย' ไง โตมาถึงเข้าใจว่า 'ผู้ชายดี' น่ะสำคัญกว่า ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากการปิดบังความจริงบางอย่าง (แถวบ้านเราเรียกการตั้งใจปิดบังแบบนี้ว่าเป็นการโกหกนะ) สุดท้ายไม่ว่ายังไง ก็ทำร้ายความรู้สึกของคนที่ไว้ใจมากๆ และสำหรับเราคือไม่อาจกอบกู้อะไรคืนได้ ไม่ใช่ว่าให้อภัยไม่ได้นะ แต่ให้ใจไม่ได้แล้วต่างหาก
เคยคิดไหมว่านางเอกละครที่ถูกพระเอกโกหกว่าจนเป็นเรื่องที่งี่เง่า ??
แบบ...นางจ๋า ผู้ชายเค้ารวยป้ะคะ เค้าแค่อยากทดสอบว่าเธอเห็นแก่ความรัก ไม่ใช่เงินทองของเขา บางทีเค้าอาจแกล้งใส่เสื้อผ้าสกปรกบ้าง แกล้งหิวโซมาอ้อนเธอเจียวไข่ให้กินบ้าง มาวนเวียนคอยช่วยเหลือเธอแบบนิรนามบ้าง ซึ่งผลลัพธ์สุดท้ายคือเค้าก็รักเธอ แถมรวย การศึกษาดี หน้าที่การงานเริ่ด แล้วเธอก็ลูกแม้ค้างี้ แม่ติดไพ่ พ่อติดเหล้า น้องๆแทบไม่มีเงินซื้อข้าวไปเรียน เธอจะมาดัดจริตงี่เง่า ให้เค้าตามง้อทำไมนักหนา ยิ้มร่าเบิกบานดีใจไปสิ ณ ตอนนั้น คือรำนางเอกละครน้ำเน่ามากก ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง อ่าให้เป็นฉันบ้าง จะกระโดดตะครุบล่ามโซ่ไว้ไม่ให้ไปไหนรอดเลย 55
จนวันนี้ โตขึ้นมา เลิกดูละครแล้ว ลืมความรู้สึกที่เคยดูละครด้วยอารมณ์หมั่นไส้นางเอกแบบนั้นไปแล้ว จนกระทั่งได้มารู้จักคนๆหนึ่ง....
เค้าเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยค่ะ ได้รู้จักกันผ่านกิจกรรมๆหนึ่ง จากนั้นก็ติดต่อพูดคุยผ่านไลน์มาเรื่อยๆ มีไปดูหนัง กินข้าว เดินเล่นด้วยกันบ้าง ยอมรับว่ารู้สึกดีกับเค้านะคะ เป็นเด็กที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ถูกใจ ถูกสเปค เพื่อนๆงี้ให้ผ่านเลย และลักษณะการคุยของเค้าก็ 'ดูเหมือน' มีใจให้เราด้วยล่ะมั้ง
วันที่เกิดเรื่อง คือวันก่อนวันเกิดเค้าวันนึง เราก็ถามไปเฉยๆว่าอายุเท่าไหร่แล้ว เค้ากลับบอกว่า ไม่บอก ไอ้เราก็งงสิคะ จะไม่บอกทำไม ปิดบังอะไร ไม่ไว้ใจกันเหรอ เลยแกล้งถามฮาๆ ว่าซิ่วมาเหรอ? เท่านั้นแหละ โป๊ะแตก!
เค้าค่อยๆคายความลับที่ไม่เคยบอกเรามาทีละอย่าง ความรู้สึกตอนนั้น คือจุกค่ะ มันตื้ออ้ะ น้ำตาคลอแต่ไม่ไหล จนเราตัดพ้อไปว่าทำไมไม่ไว้ใจ มีเหตุผลอะไรต้องโกหก เค้าตอบมาง่าย 'ไม่ได้โกหก แค่ไม่เคยบอก' วินาทีนั้นคือไหลมาเป็นสาย โกรธนะ โกรธมาก สั้นๆง่ายๆงี้เลยเนาะคนเรา พอ จบ ลาที สวัสดี บ๊ายบาย~~
เลยเข้าใจนางเอกละครน้ำเน่าสักที เข้าใจประโยคที่นางพูดเลยว่าการโดนปั่นหัวหรือถูกมองเป็นตัวตลกมันเป็นยังไง (555 ผมนี่คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกซีรี่เกาหลีก็ไม่ปาน) ความรู้สึกดีๆมันไม่ได้ขึ้นกับปัจจัยภายนอกเท่ากับตัวบุคคลและจิตใจภายในเนาะ ตอนเด็กๆเราไปโฟกัสแต่จุด 'ผู้ชายรวย' ไง โตมาถึงเข้าใจว่า 'ผู้ชายดี' น่ะสำคัญกว่า ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากการปิดบังความจริงบางอย่าง (แถวบ้านเราเรียกการตั้งใจปิดบังแบบนี้ว่าเป็นการโกหกนะ) สุดท้ายไม่ว่ายังไง ก็ทำร้ายความรู้สึกของคนที่ไว้ใจมากๆ และสำหรับเราคือไม่อาจกอบกู้อะไรคืนได้ ไม่ใช่ว่าให้อภัยไม่ได้นะ แต่ให้ใจไม่ได้แล้วต่างหาก