ผมอยากเล่าประสบการณ์ความรักครั้งนี้มากเลยที่พึ่งเจอมาสดๆร้อน ทั้งโกรธ ทั้งเศร้า ทั้งภูมิใจ ทั้งอาย
!!!!! นี่เป็นเรื่องจริงล้วนๆ ไม่ได้แต่งขึ้นแต่อย่างใด พึ่งเจอมากับตัวเมื่อวันที่ 30 มค นี้เอง !!!!!
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมชอบน้องผู้หญิงคนนึง เป็นรุ่นน้องผมปีนึง น่ารัก สวย เตี้ย เรียนเก่ง ปัญญาอ่อน ที่สำคัญหน้าแก่
ทุกอย่างที่กล่าวมานี่คือสิ่งที่ทำให้ผมชอบเธอเอามากๆ ซึ่งผมนั้นตรงข้ามเลยครับ ขี้เหร่ ดำ สิวเยอะ ขี้อายกับเพศตรงข้าม รั่ว ไม่มีอะไรที่เหมาะสมกันเลย
วันแล้ววันเล่าผมก็เอาแต่นั่งมองเธอครับเพราะได้แต่คิดว่า คนสวยๆอย่างนั้นคงไม่มาสนใจคนอย่างเราหรอก เธอทำให้ผมทิ้งเวลาความเป็นส่วนตัวเยอะมาก
จากชอบกินข้าวด้านล่าง ก็ชวนเพื่อนไปนั่งชั้น2 (เธอชอบไปกินข้าวชั้น 2 บ่อย)
หลังกินข้าวเสจก็จะไปนั่งดักแถวตึกที่เธอเรียน
เลิกเรียนก็ไม่ยอมกลับบ้าน (เธอเรียน 8 คาบบางวัน) นั่งเล่นไปเรื่อยเปื่อยรอเธอเลิกเรียนค่อยกลับบ้าน
ผมยอมแลกเวลาส่วนตัว เพื่อให้ได้เจอหน้าเธอแค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ
แต่มันดันมีช่วงหนึ่งเธอดันรู้ตัวเข้าว่าผมแอบมองเธอ เวลากินข้าวก็จะส่งสายตาอาฆาตมาใส่ เดินผ่านกันก็จะส่งสายตามาเชือดเฉือน
ผมดีใจมากครับที่เธอเห็นว่ามีผมอยู่ในโลกใบนี้ ด้วยส่วนตัวเป็นคนหวั่นไหวง่าย ผมก็ตัดสินใจว่า !!เอาวะกูจะต้องจีบน้องคนนี้ให้ได้!!
พยายามครั้งที่ 1 - ผมลองแอด facebook เธอไปแต่เธอไม่รับแอดผมครับแน่นอนก็หน้าตาผมขี้เหร่ขนาดนี้ใครจะไปรับ ถึงขั้นส่งข้อความไปขอก็ไม่อ่านไม่ตอบเลยครับ
ครั้งที่ 2 - ผมขอให้เพื่อนช่วยแอบซื้อขนม นู่นนี่นั่นแล้วเขียน โพสอิสว่าให้น้อง ... แล้วเอาไปแขวนไว้หน้าห้อง
ได้ผลดีเลยครับ ผมแอบมาดูผลงานปรากฏว่าถุงขนมผมถูกทิ้งไว้ไม่มีใครเอาไป ผมถามตัวเองคำถามแรกว่า "ทำไมวะเชี้ยใจร้ายไปไหม"
ครั้งแล้วครั้งเล่าผลก็เหมือนเดิมครับ แล้วผมก็ปล่อยเวลาผ่านไปนาน จนได้มารู้ว่าคนที่เธอกำลังคุยด้วยกำลังไม่ค่อยจะแฮปปี้
แล้วผมก็มีแรงฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง
ครั้งที่ 3 - ผมลองเข้าทางเพื่อนเธอครับ ผมแอด facebook เพื่อนสนิทเธอคนนึงไป แล้วก็ถามว่าน้อง ... มีแฟนรึยังเพื่อนเธอก็บอกว่าแค่มีคนคุยๆอยู่
ผมเลยลองขอไลน์จากเพื่อนเธอดูครับ ก็ไม่ได้ครับ มันจะไปได้ซะที่ไหนกันหละ ถ้าให้ผมมาเขาก็ทะเลาะกันสิ ว่าให้ทำไม
ผมเลยตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตที่จะทำ สิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตนี้ นั่นคือ เดินเข้าไปขอไลน์จากผญ.
ผมใช้เวลา 3 วันไปดักรอเธอก็ไม่ได้ผลครับ ผมป๊อดเองพอเจอหน้าก็ไม่กล้าเดินเข้าไป วันแล้ววันเล่า บอกจะทำแล้วก็ไม่ทำ
จนอยู่มาวันหนึ่ง!!!!!! เธอกำลังเดินออกนอก รร. ไปกับเพื่อนผมตัดสินใจขับรถตาม กะว่าเอาวะต้องลองแล้วหละ ไม่ลองไม่รู้
ก็เหมือนเดิมครับผมป๊อดเองอีกจอดรถห่างเธอประมาณ 50 เมตรได้ดูเธอเดินผ่านไปเฉยๆ คนแถวนั้นนี่มองผมเป็นตาเดียวเลย
คงจะคิดว่าไอ้นี่มาแอบมองสาวอะไรแถวนี้วะ ผมก็เอาแต่ด่าตัวเอง ทำไมไม่กล้าสักที แล้วก็ไปนั่งเซ็งอยู่หน้า เซเว่น
แล้วจู่ๆสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอมา เซเว่นหรอกนะ เพื่อนผมกำลังกินชาบูอยู่ทักแชทมาว่า น้อง ... มากินชาบูร้านเดียวกัน
ผมเลยชวนเพื่อนคนนึงไปด้วย ไปเปิดโต๊ะใหม่ เธอนั่งอยู่มุมนึง ผมก็นั่งอีกมุมนึงหันหน้าให้กัน ผมกะว่าถ้าเธอกำลังจะกลับผมจะวิ่งไปขอ
บรรยากาศการกิน ทุกคนปกติครับยกเว้นผม มือไม้นี่สั่นไปหมดกินก็ไม่ลง กลุ่มน้องเขาก็ชอบมองมาทางผม ไม่รู้ดีหรือไม่ดีนะไม่อยากคิดเอง
เวลาผ่านไปเร็วมาก เมื่อเธอกำลังจะกลับ เพื่อนเธอลุกขึ้นก่อนแล้วเธอก็เดินตามไป เพื่อนผมก็บอกว่า "เห้ยไปสักทีสิวะ"
ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมด เพราะไม่อยากให้เธอคนนี้แค่ผ่านผมไป อยากให้สักครั้งในชีวิตผมกล้าที่จะเข้าไปคุยกับผู้หญิง
ผมคว้ามือถือแล้ววิ่งออกไปอย่างไว จนคนในร้านมองกันเต็ม ผมเปิดประตูออกไปเธอยังคงไม่ไปไหน เพื่อนเธอ ( คนที่ผมแอดเฟสไปถามว่าน้อง ... มีแฟนยัง )
เห็นหน้าผมแล้วก็วิ่งหลบไปก่อน แล้วจู่ๆเพื่อนเธอทุกคนก็วิ่งหนีหมดเลยครับ ผมงงนิดนึงแล้วเธอก็หันมาเห็นผมแล้วค่อยเดินตามเพื่อนไป
ผมเรียกเธอ "น้อง ... ครับ" เธอหันมาแล้วก็เดินไป หันมาแล้วก็เดินไป แล้วผมก็บอกว่า "แปปนึงได้ไหม" เธอก็หันมาบอกว่า "แม่รออยู่ค่ะ"
แล้วก็คว้าเพื่อนแล้ววิ่งไปมีของแถมด้วยการหันมามองผม 1 ครั้ง
คุณคิดว่าผมรู้สึกยังไงครับ ผมรู้สึกเหมือนขาไม่มีแรง เหมือนตัวจะทรุดลงตรงนั้นเลย อยากมุดดินหนีหายไปจากโลกนี้ ผมเดินกลับมาแล้วหลบหลัง
ป้ายร้านไม่ให้เธอเห็นแล้วก็ล้มตัวลงพื้นอัตโนมัติ กอดโทรศัพท์ไว้แล้วก็ทำยิ้มเดินเข้าร้านไปหาเพื่อน ใจนึงนี่อยากร้องไห้โฮใส่เพื่อนตรงนั้นเลย
แต่ทำยังไงมันก็ไม่ยอมร้องไห้ออกมา รู้สึกเหมือนโดนไม้ฟาดหัวแรงมากจนไม่เจ็บสตั้นไปนาน พูดไม่ออก ได้แต่บอกเพื่อนว่าน้องเขาวิ่งไปแล้ว
เพื่อนผมก็ให้กำลังใจว่าน้องเขาอาจจะอายแม่เลยไม่กล้าให้ แต่ผมก็ไม่เชื่อหรอกครับ คงเพราะน้องเค้าไม่อยากให้จริงๆ แล้วจากนั้นผมก็ไปส่งเพื่อน
แล้วก็กลับบ้าน ผมไม่รู้จะทำหน้าไงเลยครับ รู้สึกดีที่ตัวเองกล้า โกรธที่น้องเขาวิ่งหนี เสียใจที่น้องเค้าไม่อยากให้เรา
ถึงบ้านผมเลยตัดสินใจทักเฟสถามเพื่อนเธอไปว่าทำไมถึงวิ่งหนี ในใจคิดว่า เออเจ็บให้สุดๆมันจะได้จบ
เชื่อไหมครับเพื่อนเธอบอกว่า "หนูว่าน้อง ... น่าจะกลัวมากกว่านะค่ะ"
ผมเลยบอกว่า "นั่นสินะ ก็เล่นแวบมาข้างหลังซะขนาดนั้น"
แล้วเธอก็บอกว่า "ใครๆก็กลัวค่ะ" เออกูรู้ก็กูไม่หล่อหนิใครๆก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
แล้วเธอก็ หัวเราะ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมนี่ใจสลายเลย
ครั้งที่ 4 - ห้องผมนั้นมีตำแหน่งเป็นห้องประธานนักเรียน แต่ผมไม่ได้เป็นหรอกนะ รับหน้าที่เกี่ยวกับสมุดความดี พอดีบังเอิญเพื่อนผมไปเจอสมุดความดี
ของเธอเขียนเบอร์ไว้ bingo สิครับแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจว่าเอาวะ ไหนๆก็ไหนๆมาถึงขั้นนี้จะเสียใจก็ต้องเอาให้มันสุดๆ ( ออกแนวซาดิส)
ตอนเย็นวันนั้นผมตัดสินใจโทรไปหาเธอ ( ผมพึ่งเคยโทรหาผญ. ครั้งแรกเลยจริงๆ ) ผมตื่นเต้นมากจนเธอรับโทรศัพท์
น้อง : ฮัลโหลค่ะ
ผม : ฮัลโหลครับ เอ่ออออออออ ใช่เบอร์น้อง ... ไหมครับ ( ในใจคิดจะรีบถามไปไหนเร็วไปไหม
น้อง : ......................... (เงียบนานมาก) เบอร์ใครค่ะ
ผม : .............. ( ในใจบอกตัวเอง ว่า บอกสิว่าเป็นใครเร็วๆบอกไปเหอะ แล้วผมก็ตอบไปโง่ๆว่า ) นี่เบอร์น้อง ... ใช่ไหมครับ
เท่านั้นแหละ
น้อง : ไม่ใช่ค่ะ
ผม : อ่อครับไม่เป็นไร
หลังวาง ผมตะโกนเลยเชี้ยยยยยย ทำไมไม่พูดว่าเป็นใคร ไอ้โง่เอ้ยย #$#%@% ด่าตัวเองไปเรื่อยแล้วมานั่งซึม ผมนี่มันโง่จริงๆ
เท่านั้นแหละผมก็เลยรู้ตัวแล้วว่าพลาด ควรจะหยุดได้แล้ว ผมเลยล้มเลิกความพยายาม
จากนั้นผมเลยไปส่องหน้าเฟสน้อง ... เธอเหมือนจะพูดเกี่ยวกับเรื่องที่วิ่งหนีผมกัน เอามาพูดกันสนุกเหมือนมันเป็นเรื่องตลก
คือชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดจะเข้าไปคุยกับใครต่อหน้าเลยสักคน จนมาเจอคุณ แต่คุณเอาสิ่งที่ผมอยากมอบให้เอามาเป็นเรื่องตลกแบบนี้
แต่ผมก็ไม่โกรธเธอแล้วนะตอนนี้รู้สึกว่า เออไม่ชอบก็คือไม่ชอบจะได้ตัดใจได้เร็ว
ขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ทำให้ผมได้ทำสิ่งที่ไม่เคยกล้าทำมาก่อน และหลังจากนี้ผมคงไม่กล้าชอบใครไปอีกนาน เข้าขั้นเข็ดมากๆๆ
#เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ว่า ความรักวัยเรียนนั้น ยากครับที่จะชอบกันที่ใจไม่ใช่หน้าตา เรียกได้ว่าหน้าตาคือปัจจัยหลักของความรักวัยเรียน
แล้วก็สอนให้ผมเจียมตัวว่าอย่าไปหวั่นไหวกับใครง่ายๆ ถึงสเปคตัวเองจะสูง ก็ควรดูหน้าตาตัวเองด้วย รักมากก็เจ็บมาก
คำว่า อยากได้ใจต้องให้ใจ บางครั้งมันก็ไม่จริงเสมอไป ผมคงปิดผนึกใจตัวเองไว้อีกนานครับ 55555
ตอนนี้ถ้าเป็นไปได้ผมอยากบอกกับเธอว่า ผมแค่ชอบเธอมากๆ อยากคุย อยากรู้จัก ช่วยให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหม ผมรู้ว่าผมหน้าตาไม่ดีหรอก คบกับผมไปก็มีแต่อายคน แต่อย่างน้อยขอให้ผมได้ลองพิสูจน์ ว่าผมชอบเธอจริงๆ ในชีวิตนี้ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ก็จนมาถึงคุณ แต่ไม่เป็นไรผมเข้าใจ คนเรามันบังคับจิตใจกันไม่ได้หรอก ขอให้เจอคนดีๆ หล่อๆ เข้ามาในชีวิต
แต่มันเป็นไปไม่ได้ไงแล้วจะบอกได้ไงหละ จริงไหม
ขอบคุณร้านชาบู
ขอบคุณป้ายร้านชาบูที่เป็นแหล่งพักพิง
ขอบคุณเซเว่นถ้าผมไม่ไปแวะคงไม่ได้ไปชาบู
ขอบคุณเยลลี่รสสตรอเบอรี่ที่ทำให้ผมมีความกล้า
ขอบคุณเพื่อนที่ไม่ซ้ำเติมกัน
และสุดท้ายยขอบคุณน้องมากนะครับกับบทเรียนดีๆ
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านครับ
ประสบการณ์หมาเน่าจีบนางฟ้า
!!!!! นี่เป็นเรื่องจริงล้วนๆ ไม่ได้แต่งขึ้นแต่อย่างใด พึ่งเจอมากับตัวเมื่อวันที่ 30 มค นี้เอง !!!!!
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมชอบน้องผู้หญิงคนนึง เป็นรุ่นน้องผมปีนึง น่ารัก สวย เตี้ย เรียนเก่ง ปัญญาอ่อน ที่สำคัญหน้าแก่
ทุกอย่างที่กล่าวมานี่คือสิ่งที่ทำให้ผมชอบเธอเอามากๆ ซึ่งผมนั้นตรงข้ามเลยครับ ขี้เหร่ ดำ สิวเยอะ ขี้อายกับเพศตรงข้าม รั่ว ไม่มีอะไรที่เหมาะสมกันเลย
วันแล้ววันเล่าผมก็เอาแต่นั่งมองเธอครับเพราะได้แต่คิดว่า คนสวยๆอย่างนั้นคงไม่มาสนใจคนอย่างเราหรอก เธอทำให้ผมทิ้งเวลาความเป็นส่วนตัวเยอะมาก
จากชอบกินข้าวด้านล่าง ก็ชวนเพื่อนไปนั่งชั้น2 (เธอชอบไปกินข้าวชั้น 2 บ่อย)
หลังกินข้าวเสจก็จะไปนั่งดักแถวตึกที่เธอเรียน
เลิกเรียนก็ไม่ยอมกลับบ้าน (เธอเรียน 8 คาบบางวัน) นั่งเล่นไปเรื่อยเปื่อยรอเธอเลิกเรียนค่อยกลับบ้าน
ผมยอมแลกเวลาส่วนตัว เพื่อให้ได้เจอหน้าเธอแค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ
แต่มันดันมีช่วงหนึ่งเธอดันรู้ตัวเข้าว่าผมแอบมองเธอ เวลากินข้าวก็จะส่งสายตาอาฆาตมาใส่ เดินผ่านกันก็จะส่งสายตามาเชือดเฉือน
ผมดีใจมากครับที่เธอเห็นว่ามีผมอยู่ในโลกใบนี้ ด้วยส่วนตัวเป็นคนหวั่นไหวง่าย ผมก็ตัดสินใจว่า !!เอาวะกูจะต้องจีบน้องคนนี้ให้ได้!!
พยายามครั้งที่ 1 - ผมลองแอด facebook เธอไปแต่เธอไม่รับแอดผมครับแน่นอนก็หน้าตาผมขี้เหร่ขนาดนี้ใครจะไปรับ ถึงขั้นส่งข้อความไปขอก็ไม่อ่านไม่ตอบเลยครับ
ครั้งที่ 2 - ผมขอให้เพื่อนช่วยแอบซื้อขนม นู่นนี่นั่นแล้วเขียน โพสอิสว่าให้น้อง ... แล้วเอาไปแขวนไว้หน้าห้อง
ได้ผลดีเลยครับ ผมแอบมาดูผลงานปรากฏว่าถุงขนมผมถูกทิ้งไว้ไม่มีใครเอาไป ผมถามตัวเองคำถามแรกว่า "ทำไมวะเชี้ยใจร้ายไปไหม"
ครั้งแล้วครั้งเล่าผลก็เหมือนเดิมครับ แล้วผมก็ปล่อยเวลาผ่านไปนาน จนได้มารู้ว่าคนที่เธอกำลังคุยด้วยกำลังไม่ค่อยจะแฮปปี้
แล้วผมก็มีแรงฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง
ครั้งที่ 3 - ผมลองเข้าทางเพื่อนเธอครับ ผมแอด facebook เพื่อนสนิทเธอคนนึงไป แล้วก็ถามว่าน้อง ... มีแฟนรึยังเพื่อนเธอก็บอกว่าแค่มีคนคุยๆอยู่
ผมเลยลองขอไลน์จากเพื่อนเธอดูครับ ก็ไม่ได้ครับ มันจะไปได้ซะที่ไหนกันหละ ถ้าให้ผมมาเขาก็ทะเลาะกันสิ ว่าให้ทำไม
ผมเลยตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตที่จะทำ สิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตนี้ นั่นคือ เดินเข้าไปขอไลน์จากผญ.
ผมใช้เวลา 3 วันไปดักรอเธอก็ไม่ได้ผลครับ ผมป๊อดเองพอเจอหน้าก็ไม่กล้าเดินเข้าไป วันแล้ววันเล่า บอกจะทำแล้วก็ไม่ทำ
จนอยู่มาวันหนึ่ง!!!!!! เธอกำลังเดินออกนอก รร. ไปกับเพื่อนผมตัดสินใจขับรถตาม กะว่าเอาวะต้องลองแล้วหละ ไม่ลองไม่รู้
ก็เหมือนเดิมครับผมป๊อดเองอีกจอดรถห่างเธอประมาณ 50 เมตรได้ดูเธอเดินผ่านไปเฉยๆ คนแถวนั้นนี่มองผมเป็นตาเดียวเลย
คงจะคิดว่าไอ้นี่มาแอบมองสาวอะไรแถวนี้วะ ผมก็เอาแต่ด่าตัวเอง ทำไมไม่กล้าสักที แล้วก็ไปนั่งเซ็งอยู่หน้า เซเว่น
แล้วจู่ๆสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอมา เซเว่นหรอกนะ เพื่อนผมกำลังกินชาบูอยู่ทักแชทมาว่า น้อง ... มากินชาบูร้านเดียวกัน
ผมเลยชวนเพื่อนคนนึงไปด้วย ไปเปิดโต๊ะใหม่ เธอนั่งอยู่มุมนึง ผมก็นั่งอีกมุมนึงหันหน้าให้กัน ผมกะว่าถ้าเธอกำลังจะกลับผมจะวิ่งไปขอ
บรรยากาศการกิน ทุกคนปกติครับยกเว้นผม มือไม้นี่สั่นไปหมดกินก็ไม่ลง กลุ่มน้องเขาก็ชอบมองมาทางผม ไม่รู้ดีหรือไม่ดีนะไม่อยากคิดเอง
เวลาผ่านไปเร็วมาก เมื่อเธอกำลังจะกลับ เพื่อนเธอลุกขึ้นก่อนแล้วเธอก็เดินตามไป เพื่อนผมก็บอกว่า "เห้ยไปสักทีสิวะ"
ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมด เพราะไม่อยากให้เธอคนนี้แค่ผ่านผมไป อยากให้สักครั้งในชีวิตผมกล้าที่จะเข้าไปคุยกับผู้หญิง
ผมคว้ามือถือแล้ววิ่งออกไปอย่างไว จนคนในร้านมองกันเต็ม ผมเปิดประตูออกไปเธอยังคงไม่ไปไหน เพื่อนเธอ ( คนที่ผมแอดเฟสไปถามว่าน้อง ... มีแฟนยัง )
เห็นหน้าผมแล้วก็วิ่งหลบไปก่อน แล้วจู่ๆเพื่อนเธอทุกคนก็วิ่งหนีหมดเลยครับ ผมงงนิดนึงแล้วเธอก็หันมาเห็นผมแล้วค่อยเดินตามเพื่อนไป
ผมเรียกเธอ "น้อง ... ครับ" เธอหันมาแล้วก็เดินไป หันมาแล้วก็เดินไป แล้วผมก็บอกว่า "แปปนึงได้ไหม" เธอก็หันมาบอกว่า "แม่รออยู่ค่ะ"
แล้วก็คว้าเพื่อนแล้ววิ่งไปมีของแถมด้วยการหันมามองผม 1 ครั้ง
คุณคิดว่าผมรู้สึกยังไงครับ ผมรู้สึกเหมือนขาไม่มีแรง เหมือนตัวจะทรุดลงตรงนั้นเลย อยากมุดดินหนีหายไปจากโลกนี้ ผมเดินกลับมาแล้วหลบหลัง
ป้ายร้านไม่ให้เธอเห็นแล้วก็ล้มตัวลงพื้นอัตโนมัติ กอดโทรศัพท์ไว้แล้วก็ทำยิ้มเดินเข้าร้านไปหาเพื่อน ใจนึงนี่อยากร้องไห้โฮใส่เพื่อนตรงนั้นเลย
แต่ทำยังไงมันก็ไม่ยอมร้องไห้ออกมา รู้สึกเหมือนโดนไม้ฟาดหัวแรงมากจนไม่เจ็บสตั้นไปนาน พูดไม่ออก ได้แต่บอกเพื่อนว่าน้องเขาวิ่งไปแล้ว
เพื่อนผมก็ให้กำลังใจว่าน้องเขาอาจจะอายแม่เลยไม่กล้าให้ แต่ผมก็ไม่เชื่อหรอกครับ คงเพราะน้องเค้าไม่อยากให้จริงๆ แล้วจากนั้นผมก็ไปส่งเพื่อน
แล้วก็กลับบ้าน ผมไม่รู้จะทำหน้าไงเลยครับ รู้สึกดีที่ตัวเองกล้า โกรธที่น้องเขาวิ่งหนี เสียใจที่น้องเค้าไม่อยากให้เรา
ถึงบ้านผมเลยตัดสินใจทักเฟสถามเพื่อนเธอไปว่าทำไมถึงวิ่งหนี ในใจคิดว่า เออเจ็บให้สุดๆมันจะได้จบ
เชื่อไหมครับเพื่อนเธอบอกว่า "หนูว่าน้อง ... น่าจะกลัวมากกว่านะค่ะ"
ผมเลยบอกว่า "นั่นสินะ ก็เล่นแวบมาข้างหลังซะขนาดนั้น"
แล้วเธอก็บอกว่า "ใครๆก็กลัวค่ะ" เออกูรู้ก็กูไม่หล่อหนิใครๆก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
แล้วเธอก็ หัวเราะ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมนี่ใจสลายเลย
ครั้งที่ 4 - ห้องผมนั้นมีตำแหน่งเป็นห้องประธานนักเรียน แต่ผมไม่ได้เป็นหรอกนะ รับหน้าที่เกี่ยวกับสมุดความดี พอดีบังเอิญเพื่อนผมไปเจอสมุดความดี
ของเธอเขียนเบอร์ไว้ bingo สิครับแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจว่าเอาวะ ไหนๆก็ไหนๆมาถึงขั้นนี้จะเสียใจก็ต้องเอาให้มันสุดๆ ( ออกแนวซาดิส)
ตอนเย็นวันนั้นผมตัดสินใจโทรไปหาเธอ ( ผมพึ่งเคยโทรหาผญ. ครั้งแรกเลยจริงๆ ) ผมตื่นเต้นมากจนเธอรับโทรศัพท์
น้อง : ฮัลโหลค่ะ
ผม : ฮัลโหลครับ เอ่ออออออออ ใช่เบอร์น้อง ... ไหมครับ ( ในใจคิดจะรีบถามไปไหนเร็วไปไหม
น้อง : ......................... (เงียบนานมาก) เบอร์ใครค่ะ
ผม : .............. ( ในใจบอกตัวเอง ว่า บอกสิว่าเป็นใครเร็วๆบอกไปเหอะ แล้วผมก็ตอบไปโง่ๆว่า ) นี่เบอร์น้อง ... ใช่ไหมครับ
เท่านั้นแหละ
น้อง : ไม่ใช่ค่ะ
ผม : อ่อครับไม่เป็นไร
หลังวาง ผมตะโกนเลยเชี้ยยยยยย ทำไมไม่พูดว่าเป็นใคร ไอ้โง่เอ้ยย #$#%@% ด่าตัวเองไปเรื่อยแล้วมานั่งซึม ผมนี่มันโง่จริงๆ
เท่านั้นแหละผมก็เลยรู้ตัวแล้วว่าพลาด ควรจะหยุดได้แล้ว ผมเลยล้มเลิกความพยายาม
จากนั้นผมเลยไปส่องหน้าเฟสน้อง ... เธอเหมือนจะพูดเกี่ยวกับเรื่องที่วิ่งหนีผมกัน เอามาพูดกันสนุกเหมือนมันเป็นเรื่องตลก
คือชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดจะเข้าไปคุยกับใครต่อหน้าเลยสักคน จนมาเจอคุณ แต่คุณเอาสิ่งที่ผมอยากมอบให้เอามาเป็นเรื่องตลกแบบนี้
แต่ผมก็ไม่โกรธเธอแล้วนะตอนนี้รู้สึกว่า เออไม่ชอบก็คือไม่ชอบจะได้ตัดใจได้เร็ว
ขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ทำให้ผมได้ทำสิ่งที่ไม่เคยกล้าทำมาก่อน และหลังจากนี้ผมคงไม่กล้าชอบใครไปอีกนาน เข้าขั้นเข็ดมากๆๆ
#เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ว่า ความรักวัยเรียนนั้น ยากครับที่จะชอบกันที่ใจไม่ใช่หน้าตา เรียกได้ว่าหน้าตาคือปัจจัยหลักของความรักวัยเรียน
แล้วก็สอนให้ผมเจียมตัวว่าอย่าไปหวั่นไหวกับใครง่ายๆ ถึงสเปคตัวเองจะสูง ก็ควรดูหน้าตาตัวเองด้วย รักมากก็เจ็บมาก
คำว่า อยากได้ใจต้องให้ใจ บางครั้งมันก็ไม่จริงเสมอไป ผมคงปิดผนึกใจตัวเองไว้อีกนานครับ 55555
ตอนนี้ถ้าเป็นไปได้ผมอยากบอกกับเธอว่า ผมแค่ชอบเธอมากๆ อยากคุย อยากรู้จัก ช่วยให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหม ผมรู้ว่าผมหน้าตาไม่ดีหรอก คบกับผมไปก็มีแต่อายคน แต่อย่างน้อยขอให้ผมได้ลองพิสูจน์ ว่าผมชอบเธอจริงๆ ในชีวิตนี้ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ก็จนมาถึงคุณ แต่ไม่เป็นไรผมเข้าใจ คนเรามันบังคับจิตใจกันไม่ได้หรอก ขอให้เจอคนดีๆ หล่อๆ เข้ามาในชีวิต
แต่มันเป็นไปไม่ได้ไงแล้วจะบอกได้ไงหละ จริงไหม
ขอบคุณร้านชาบู
ขอบคุณป้ายร้านชาบูที่เป็นแหล่งพักพิง
ขอบคุณเซเว่นถ้าผมไม่ไปแวะคงไม่ได้ไปชาบู
ขอบคุณเยลลี่รสสตรอเบอรี่ที่ทำให้ผมมีความกล้า
ขอบคุณเพื่อนที่ไม่ซ้ำเติมกัน
และสุดท้ายยขอบคุณน้องมากนะครับกับบทเรียนดีๆ
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านครับ