สวัสดีค่ะทุกคนนี่เป็นกระทู้แรกของดิฉัน ถ้าพิมพ์ผิดพลาด ใช้คำที่ไม่ถูกต้องหรือไม่สมควรตรงไหน ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ
ดิฉันเป็นคนที่ไว้ใจคนอื่นยาก ไม่ค่อยมีเพื่อน(สนิท) มีโลกส่วนตัว ใครก็ตามที่เข้ามาในวงจรชีวิตได้ แสดงว่าเป็นคนที่ไว้ใจและแคร์มาก แต่ทุกคนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่ทำงานหรือคนใกล้ชิด จะชอบเราทุกคนเพราะเป็นคนยิ้มแย้มและสนุก บุคลิกเป็นแบบผู้ชาย เอาใจไม่เป็น จ้ะจ้าไม่ได้ หวานไม่มี พูดตรงๆ คิดอย่างไรก็พูดแบบนั้น ซึ่งบางครั้งไม่ได้นึกถึงจิตใจคนฟัง เพราะ เราคิดว่ามันเป็นความจริง อยู่เฉยๆไม่ได้ บ้าทำงานมากกกก เพราะคิดว่าถ้ามีเงิน เราก็จะมีความสุข ช่วยเหลือจุนเจือที่บ้าน อยากไปไหน อยากได้อะไร ก็ได้หมดเพราะมีเงิน ที่บ้านไม่ได้ลำบากนะค่ะ มีฐานะในระดับหนึ่ง หน้าตาไม่ได้ขี้เหร่ สมัยมหาลัยเปลี่ยนแฟนทุกปี ตั้งแต่เรียนมหาลัยจนถึงปัจจุบันแทบจะไม่เคยมีช่วงโสดเลย เลิกคนี้ คนนู้นก็เข้ามา นี่คงเป็นสาเหตุที่ว่าไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะอยู่กับแฟนตลอด
ดิฉันมีแฟนเป็นคนต่างชาติมาได้จะ 4 ปีแล้วค่ะ แฟนเป็นคนตัวใหญ่ (อ้วน) หนัก 140 กิโล ดูน่ารัก อ้วนๆ เหงื่อออกเยอะๆ หน้ามีสิวและรอยสิว ขนเต็มตัว ซึ่งไม่ใช่สเปคเราเลย เค้าเป็นคนนิ่งๆๆ เพื่อนคนนึ่งตั้งชื่อเล่นว่าพี่หมี เราเจอกันที่ทำงานค่ะ ดิฉันต้องแปลหนังสือให้เค้า ซึ่งเค้าพยายามที่จะเข้ามาคุยด้วย ให้อีเมลเรา เราก็ทำหายตลอด บอกตรงๆว่าจะเอาอะไรนักหนา ไม่ได้แปลให้เค้าคนเดียวสักหน่อย ดิฉันต้องแปลให้คนอื่นด้วย ซึ่งผ่านไปได้ 1 เดือนดิฉันก็ส่งงานให้เค้าทางอีเมล และเค้าก็ตอบกลับทันทีตอนเที่ยงคืน เค้าก็ชวนไปนั่งกินกาแฟ ซึ่งแน่นอนดิฉันปฏิเสธ ไม่ได้เล่นตัวนะค่ะ แต่ชั้นจะทำงาน เค้าก็บอกว่าอย่าเครียดมาก รู้จักให้ความสุขกับตัวเองบ้าง ไปกับเค้านอกจากได้พักผ่อนแล้ว จะได้เสียงหัวเราะอีกด้วย ณ ตอนนั้นดิฉันคิดว่า เออก็จริงเพราะหลังจากเลิกกับแฟนเก่า ซึ่งเราก็ยังรักและอาลัยอาวรอยู่ (ที่กำลังจะแต่งงานกัน) ยายก็มาเสียไปอีก ดิฉันแทบไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะเลย ทำงาน คือซึ่งเดียวที่ทำให้ลืมทุกอย่าง ก็เลยตอบตกลงไปว่าจะไปทานกาแฟและนั่งคุยกันและหลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทกันและเริ่มคบกัน
ช่วง 6 เดือนแรก แน่นอนว่ามีความสุขมาก เค้าทำให้เรายิ้มตลอด เริ่มเข้า 1 ปี ก้อเริ่มทะเลาะกัน จากเบาๆ งอนกัน ก็เริ่มแรงขึ้น เรื่องที่เกิดก็มาจากงาน เค้าย้ายงาน แต่เรายังทำอยู่ที่เดิม เค้าไม่อยากให้เราทำเพราะเค้าไม่ชอบ อยากให้เราลาออก เค้าบอกว่าอยู่บ้านเฉยๆก็ได้ (อาจจะเป็นเพราะเราทำงาน งานหนักมาก เครียดมาก ทำทุกอย่าง บางวันกลับจากที่ทำงานก็มาหงุดหงิดใส่เค้า บางครั้งก็ถึงกับนั่งร้องไห้) มาจากเพื่อน เค้าอยากไปกับเพื่อน แต่อย่างที่บอกว่าเรามีโลกส่วนตัว เราก็ไม่อยากไปและไม่อยากให้เค้าไป
จนกระทั่งเข้าปีที่ 2 เราก็จับได้ว่าเค้าคุยกับแฟนเก่า ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเค้า แอบคุยกันมาได้ประมาณ 2 เดือนแล้ว ข้อความประมาณว่าเค้ารักเธอมาก อยากอยู่ด้วย อยากกอด เค้าไม่อยากอยู่กับเรา
เค้าว่าเราเป็นปีศาจ ทำไมเราไม่ได้สักครึ่งหนึ่งของผู้หญิงคนนั้น อยากให้ผู้หญิงคนนั้นมีความสุข มีชีวิตที่ดี อยากให้แฟนใหม่เธอรักเธอได้เท่าเค้า ยังมีอีกเยอะแต่ประมาณพร่ำพรรณา เหตุผลที่เค้าต้องมาทำงานที่เมืองไทย เพราะ ญาติๆ เริ่มรู้เรื่องของพวกเค้า และย้ายผู้หญฺิงคนนั้นไปไกล ไปอยู่ในที่ที่ไม่ดี เค้าเลยตัดสินใจที่มาเมืองไทย เพื่อหยุดความสัมพันธ์ และเค้าไม่อยากทำลายครอบครัวของเค้า เพราะถ้าทุกคนรู้ ครอบครัวทั้งคู่คงเลิกคุยกัน และครอบครัวเค้าก็คงแตก ตอนที่อ่าน มันเจ็บในอกค่ะ น้ำตาไหลเป็นสาย ทำอะไรไม่ถูก กรีดร้องแต่ไม่มีเสียงออกมา ช็อก ช็อกมาก ตัดสินใจโทรหาเพื่อนที่สนิทที่สุดและรู้จักเราทั้งคู่ เล่าให้เค้าฟัง เพื่อนแนะนำให้ตั้งสติแล้วทำสถานการณ์ให้เป็นปกติที่สุด เพื่อนบอกว่าเค้าอยู่กับเรา ทางโน้นก็แค่คิดถึงกันเป็นระยะ แต่ยังงัยเค้าก็เลือกที่จะอยู่กับเรา พอวางโทรศัพท์จากเพื่อน เหลือบไปเห็นขวดว็อดก้า ไม่รี่รอค่ะ ซัดเพียวๆไปครึ่งขวด คิดว่าอาจทำให้สงบลงได้บ้าง แต่เนื่องจากเป็นคนที่ตรงไปตรงมา (เอ เค้าเรียกว่าโง่รึเปล่า) พอเค้ากลับมาปุ๊บก็จัดการเลยค่ะ เชื่อหรือไม่ว่าประเด็นแรกที่เค้าคิดและถามคือเราอ่านอีเมลเค้าเหรอ ทำไมเราไปอ่านอีเมลเค้า (แบบโกรธๆ) เฮ้ย
เข้าใจอะไรกันผิดรึเปล่า ที่เค้ามาโกรธเรา ชั้นต่างหากที่ต้องโกรธ บอกตรงๆเลยว่า ตั้งแต่คบกันมา เราไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวเค้าเลย ไม่เคยแม้แต่เลือบดูว่าเค้าคุยกะใคร ซึ่งเค้าเองก็ไม่เคยปิดคอมพิวเตอร์ หรือใส่รหัสล็อกโทรศัพท์ วันนั้นดิฉันจะหาข้อมูล แต่ขี้เกียจไปหยิบคอมตัวเอง เลยไปใช้ของเค้า (ความขี้เกียจนี่มันทำร้ายคนตลอด T_T) เปิดปุ๊บหน้าอีเมลเค้าก็เด้งปั๊บ ตาเหลือบไปเจอคำพูดแปลกๆ แต่นามสกุลแม่เค้า มือก็สั่นๆแต่ก็คลื๊กเข้าไปอ่าน ความเลยแตก ระหว่างคุยกัน (ทะเลาะกันมากกว่า) ดิฉันก็จัดการว็อดก้าขวดนั้นจนหมด แล้วก็อาละวาด อ้วก เค้าดูแลเราทั้งคืน เช้าอีกวันรู้สึกเหมือนจะตาย หายใจไม่ออก มองอะไรก็เป็นฝ้าๆขาวๆไปหมด ขาสั่น เดินแทบไม่ไหว ปวดหัวอย่างแรง ก็จบที่นอนโรงพยาบาล 1 คืน ระหว่างที่เข้าโรงพยาบาลเค้าก็มานั่งจับมือ ร้องไห้ ขอโทษ แล้วบอกว่าเริ่มต้นกันใหม่ ที่เค้าทำไปเพราะเราทะเลาะกันบ่อย และเราขู่จะเลิกกับเค้า เลยทำให้เค้าคิดถึงคนเก่า บอกตรงๆว่าเราเองก็รู้สึกผิด ที่เป็นคนอารมณ์ร้อนและอย่างที่บอก เอาใจใครไม่เป็น ไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่เค้า ทำให้เรากลับมาคบกัน ซึ่งมันไม่เหมือนเดิม เพราะความไว้ใจและเชื่อใจในตัวเค้า มันหมดไปแล้ว...
วันนี้ขอจบเรื่องอดีตก่อนนะค่ะ แล้วจะมาต่อเรื่องปัจจุบันค่ะ
อดีต-แฟนบอกแฟนเก่าว่าเราเป็นปีศาจ ปัจจุบัน-กำลังถูกอาจารย์ดีกรีด็อกเตอร์ตีท้ายครัว
ดิฉันเป็นคนที่ไว้ใจคนอื่นยาก ไม่ค่อยมีเพื่อน(สนิท) มีโลกส่วนตัว ใครก็ตามที่เข้ามาในวงจรชีวิตได้ แสดงว่าเป็นคนที่ไว้ใจและแคร์มาก แต่ทุกคนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่ทำงานหรือคนใกล้ชิด จะชอบเราทุกคนเพราะเป็นคนยิ้มแย้มและสนุก บุคลิกเป็นแบบผู้ชาย เอาใจไม่เป็น จ้ะจ้าไม่ได้ หวานไม่มี พูดตรงๆ คิดอย่างไรก็พูดแบบนั้น ซึ่งบางครั้งไม่ได้นึกถึงจิตใจคนฟัง เพราะ เราคิดว่ามันเป็นความจริง อยู่เฉยๆไม่ได้ บ้าทำงานมากกกก เพราะคิดว่าถ้ามีเงิน เราก็จะมีความสุข ช่วยเหลือจุนเจือที่บ้าน อยากไปไหน อยากได้อะไร ก็ได้หมดเพราะมีเงิน ที่บ้านไม่ได้ลำบากนะค่ะ มีฐานะในระดับหนึ่ง หน้าตาไม่ได้ขี้เหร่ สมัยมหาลัยเปลี่ยนแฟนทุกปี ตั้งแต่เรียนมหาลัยจนถึงปัจจุบันแทบจะไม่เคยมีช่วงโสดเลย เลิกคนี้ คนนู้นก็เข้ามา นี่คงเป็นสาเหตุที่ว่าไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะอยู่กับแฟนตลอด
ดิฉันมีแฟนเป็นคนต่างชาติมาได้จะ 4 ปีแล้วค่ะ แฟนเป็นคนตัวใหญ่ (อ้วน) หนัก 140 กิโล ดูน่ารัก อ้วนๆ เหงื่อออกเยอะๆ หน้ามีสิวและรอยสิว ขนเต็มตัว ซึ่งไม่ใช่สเปคเราเลย เค้าเป็นคนนิ่งๆๆ เพื่อนคนนึ่งตั้งชื่อเล่นว่าพี่หมี เราเจอกันที่ทำงานค่ะ ดิฉันต้องแปลหนังสือให้เค้า ซึ่งเค้าพยายามที่จะเข้ามาคุยด้วย ให้อีเมลเรา เราก็ทำหายตลอด บอกตรงๆว่าจะเอาอะไรนักหนา ไม่ได้แปลให้เค้าคนเดียวสักหน่อย ดิฉันต้องแปลให้คนอื่นด้วย ซึ่งผ่านไปได้ 1 เดือนดิฉันก็ส่งงานให้เค้าทางอีเมล และเค้าก็ตอบกลับทันทีตอนเที่ยงคืน เค้าก็ชวนไปนั่งกินกาแฟ ซึ่งแน่นอนดิฉันปฏิเสธ ไม่ได้เล่นตัวนะค่ะ แต่ชั้นจะทำงาน เค้าก็บอกว่าอย่าเครียดมาก รู้จักให้ความสุขกับตัวเองบ้าง ไปกับเค้านอกจากได้พักผ่อนแล้ว จะได้เสียงหัวเราะอีกด้วย ณ ตอนนั้นดิฉันคิดว่า เออก็จริงเพราะหลังจากเลิกกับแฟนเก่า ซึ่งเราก็ยังรักและอาลัยอาวรอยู่ (ที่กำลังจะแต่งงานกัน) ยายก็มาเสียไปอีก ดิฉันแทบไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะเลย ทำงาน คือซึ่งเดียวที่ทำให้ลืมทุกอย่าง ก็เลยตอบตกลงไปว่าจะไปทานกาแฟและนั่งคุยกันและหลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทกันและเริ่มคบกัน
ช่วง 6 เดือนแรก แน่นอนว่ามีความสุขมาก เค้าทำให้เรายิ้มตลอด เริ่มเข้า 1 ปี ก้อเริ่มทะเลาะกัน จากเบาๆ งอนกัน ก็เริ่มแรงขึ้น เรื่องที่เกิดก็มาจากงาน เค้าย้ายงาน แต่เรายังทำอยู่ที่เดิม เค้าไม่อยากให้เราทำเพราะเค้าไม่ชอบ อยากให้เราลาออก เค้าบอกว่าอยู่บ้านเฉยๆก็ได้ (อาจจะเป็นเพราะเราทำงาน งานหนักมาก เครียดมาก ทำทุกอย่าง บางวันกลับจากที่ทำงานก็มาหงุดหงิดใส่เค้า บางครั้งก็ถึงกับนั่งร้องไห้) มาจากเพื่อน เค้าอยากไปกับเพื่อน แต่อย่างที่บอกว่าเรามีโลกส่วนตัว เราก็ไม่อยากไปและไม่อยากให้เค้าไป
จนกระทั่งเข้าปีที่ 2 เราก็จับได้ว่าเค้าคุยกับแฟนเก่า ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเค้า แอบคุยกันมาได้ประมาณ 2 เดือนแล้ว ข้อความประมาณว่าเค้ารักเธอมาก อยากอยู่ด้วย อยากกอด เค้าไม่อยากอยู่กับเรา เค้าว่าเราเป็นปีศาจ ทำไมเราไม่ได้สักครึ่งหนึ่งของผู้หญิงคนนั้น อยากให้ผู้หญิงคนนั้นมีความสุข มีชีวิตที่ดี อยากให้แฟนใหม่เธอรักเธอได้เท่าเค้า ยังมีอีกเยอะแต่ประมาณพร่ำพรรณา เหตุผลที่เค้าต้องมาทำงานที่เมืองไทย เพราะ ญาติๆ เริ่มรู้เรื่องของพวกเค้า และย้ายผู้หญฺิงคนนั้นไปไกล ไปอยู่ในที่ที่ไม่ดี เค้าเลยตัดสินใจที่มาเมืองไทย เพื่อหยุดความสัมพันธ์ และเค้าไม่อยากทำลายครอบครัวของเค้า เพราะถ้าทุกคนรู้ ครอบครัวทั้งคู่คงเลิกคุยกัน และครอบครัวเค้าก็คงแตก ตอนที่อ่าน มันเจ็บในอกค่ะ น้ำตาไหลเป็นสาย ทำอะไรไม่ถูก กรีดร้องแต่ไม่มีเสียงออกมา ช็อก ช็อกมาก ตัดสินใจโทรหาเพื่อนที่สนิทที่สุดและรู้จักเราทั้งคู่ เล่าให้เค้าฟัง เพื่อนแนะนำให้ตั้งสติแล้วทำสถานการณ์ให้เป็นปกติที่สุด เพื่อนบอกว่าเค้าอยู่กับเรา ทางโน้นก็แค่คิดถึงกันเป็นระยะ แต่ยังงัยเค้าก็เลือกที่จะอยู่กับเรา พอวางโทรศัพท์จากเพื่อน เหลือบไปเห็นขวดว็อดก้า ไม่รี่รอค่ะ ซัดเพียวๆไปครึ่งขวด คิดว่าอาจทำให้สงบลงได้บ้าง แต่เนื่องจากเป็นคนที่ตรงไปตรงมา (เอ เค้าเรียกว่าโง่รึเปล่า) พอเค้ากลับมาปุ๊บก็จัดการเลยค่ะ เชื่อหรือไม่ว่าประเด็นแรกที่เค้าคิดและถามคือเราอ่านอีเมลเค้าเหรอ ทำไมเราไปอ่านอีเมลเค้า (แบบโกรธๆ) เฮ้ย
วันนี้ขอจบเรื่องอดีตก่อนนะค่ะ แล้วจะมาต่อเรื่องปัจจุบันค่ะ