พอดีวันนี้มีโอกาสได้เจอเพื่อนเก่า(ส่วนร่วมในเหตุการณ์) เพราะก่อนแยกย้ายกลับบ้าน ด้วยความที่มันแซวผมมาประโยคๆหนึ่ง ทำให้วันนี้ ผมต้องมานั่งเรียบเรียงว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น
ตอนนั้นประมาณ ป.6 จำได้แม่น หลังเลิกเรียนผมก็เดินออกจากห้องพร้อมเพื่อนๆบางส่วน แต่ก็ยังมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ยังคงอยู่ในห้องช่วงนั้นหน้าห้องเรียน......
หน้าห้องเรียนจะมีม้านั่งหินขัดตัวยาวสำหรับสองคนนั่งแบบไม่มีพนักพิงตั้งเรียงอยู่เป็นช่วงๆ ผมก็หยิบรองเท้าจากบนชั้นวางแล้วนั่งลงบนม้านั่ง เพื่อใส่รองเท้า ซึ่งผมเห็นว่ามันว่างอยู่ไม่มีใครนั่ง
จังหวะที่ผมกำลังจะใส่รองเท้านั้นเอง อยู่ดีดีผมก็หงายหลังไปแบบตีลังกาม้วนหลังเลย หัวผมโขกกับพื้นอย่างแรง หัวโนเลย จังหวะนั้นผมรู้สึกว่ามีคนผลักหัวผมแรงมาก แรงจนตั้งตัวไม่อยู่ ในใจตอนนั้นผมคิดว่าเพื่อนๆผมมันคงแกล้งแน่นอน
ในขณะที่ยังนอนหงายท้องอยู่บนพื้น ผมได้แต่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะจากเพื่อนๆที่กำลังยืนอยู่รอบๆตัวผม(ขอบคุณ) แล้วก็มีเพื่อนคนหนึ่งเดินมาช่วยพยุง (อัยคนที่ผมไปเจอมาวันนี้แหละครับ) ด้วยความโมโห(จริงคืออายมากกว่า) ก็เลยพลานโทษอัยเพื่อนคนที่มาช่วยว่า เมิงพลักกรุทำไม เพื่อนผมคนนั้นทำหน้างงแล้วก็บอกว่ากรูไม่ได้ผลักเมิงน่ะ กรุนั่งอยู่ที่เก้าอีกอีกตัวหนึ่ง เห็นผมอีกทีคือกำลังหงายหลังพอดี แล้วมันก็ถามว่าคนที่นั่งอยู่กับผมม่ะกี้รึป่าวที่ผลัก ผมเลยถามว่าใคร มันบอกมันไม่รู้จักไม่เคยเห็นหน้า มันบอกว่านึกว่าญาติผมเพราะเห็นผมไปนั่งด้วย แต่ผมยืนยันได้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว เพราะผมเห็นว่าไม่มีใครนั่งผมเลยนั่ง แต่มันก็บอกว่ามันเห็นคนนั่งอยู่จริงๆ มันเลยไปนั่งตรงโน้น ผมเลยถามเพื่อนคนอื่นๆซึ่งแต่ละคนก็บอกว่าไม่ทันได้สังเกตุว่ามีใครนั่งด้วยหรือนั่งอยู่คนเดียวแต่ที่เห็นคือผมลงไปนอนกับพื้นแล้ว
จนกระทั้งคุณครูเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในใจตอนนั้นยังคงปลอบใจตัวเองอยู่ว่า โดนเพื่อนแกล้ง เลยฟ้องครูไปว่าโดนเพื่อนผลักแต่ไม่รู้ว่าใคร ทุกคนเงียบพร้อมบอกกันว่า หนูไม่ได้ทำ ครูไม่พูดอะไรแล้วบอกแค่ว่าให้แยกย้ายกลับบ้านน่ะ ในใจตอนนั้นคือเริ่มกลัวจิตตกแต่ก็ไม่ได้พูดกับใครต่อ เลยไปรอรถกลับบ้าน ในใจคิดว่าไม่ใช่เพื่อนหรอกที่แกล้วเรา
พอผมกลับถึงบ้าน (ครูคงโทรมาหาแม่ที่บ้านแล้วเล่าเรื่องให้ฟังแล้ว) แม่เอามือลูบหัวแล้วพูดออกมาคำแรกเลยว่า ขวัญเอ้ยขวัญมาน่ะ ผมนี้ร้องไห้เลย อยู่ดีดีน้ำตาก็แตกออกมาซ่ะงั้น ทั้งๆที่อีตอนหงายหลังดันไม่ร้อง จำความรู้สึกได้ว่ามันเหมือนเราตกใจจิตตกแล้วแม่มาปลอบเรา เรียกจิตเรากลับมา คืนนั้นยอมรับเลยว่ากลัวแม้แต่ไม่กล้วพูดค่ำว่า......
เช้าวันรุ่งขึ้นแม่เลยพาไปทำบุญ แม่บอกให้ตั้งจิตถึงเจ้ากรรมนายเวณน่ะ ผมนี้ขนลุกเลย(ปวดขี้) พอทำบุญเสร็จแม่ก็พาผมไปส่งที่โรงเรียนต่อ ระหว่างทางผมเลยพูดขึ้นมาว่า ผีผลักใช่ไหมแม่ แม่ผมพูดแค่ว่า เราก็ทำบุญไปให้เค้าแล้วไง ไม่ต้องกลัวหรอก แม่พูดแค่นั้น แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นกันอีกเลย แต่ผมจำเหตุการณ์ได้ดีจนถึงทุกวันนี้เลยครับ... ส่วนอัยเพื่อนเวงงงงงงก่อนแยกย้ายกลับมันเจือกถามผมว่า "สรุปเมิงรู้ยังว่าวันนั้นใครผลักเมิง" 55555 อัยเวงงงงงง
เพื่อนๆเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ไหมครับ
จำได้ว่า เคย โดน ผี ผลัก ตอน เด็ก เด็ก เพื่อนๆเลยโดนมั่งไหมครับ
ตอนนั้นประมาณ ป.6 จำได้แม่น หลังเลิกเรียนผมก็เดินออกจากห้องพร้อมเพื่อนๆบางส่วน แต่ก็ยังมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ยังคงอยู่ในห้องช่วงนั้นหน้าห้องเรียน......
หน้าห้องเรียนจะมีม้านั่งหินขัดตัวยาวสำหรับสองคนนั่งแบบไม่มีพนักพิงตั้งเรียงอยู่เป็นช่วงๆ ผมก็หยิบรองเท้าจากบนชั้นวางแล้วนั่งลงบนม้านั่ง เพื่อใส่รองเท้า ซึ่งผมเห็นว่ามันว่างอยู่ไม่มีใครนั่ง
จังหวะที่ผมกำลังจะใส่รองเท้านั้นเอง อยู่ดีดีผมก็หงายหลังไปแบบตีลังกาม้วนหลังเลย หัวผมโขกกับพื้นอย่างแรง หัวโนเลย จังหวะนั้นผมรู้สึกว่ามีคนผลักหัวผมแรงมาก แรงจนตั้งตัวไม่อยู่ ในใจตอนนั้นผมคิดว่าเพื่อนๆผมมันคงแกล้งแน่นอน
ในขณะที่ยังนอนหงายท้องอยู่บนพื้น ผมได้แต่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะจากเพื่อนๆที่กำลังยืนอยู่รอบๆตัวผม(ขอบคุณ) แล้วก็มีเพื่อนคนหนึ่งเดินมาช่วยพยุง (อัยคนที่ผมไปเจอมาวันนี้แหละครับ) ด้วยความโมโห(จริงคืออายมากกว่า) ก็เลยพลานโทษอัยเพื่อนคนที่มาช่วยว่า เมิงพลักกรุทำไม เพื่อนผมคนนั้นทำหน้างงแล้วก็บอกว่ากรูไม่ได้ผลักเมิงน่ะ กรุนั่งอยู่ที่เก้าอีกอีกตัวหนึ่ง เห็นผมอีกทีคือกำลังหงายหลังพอดี แล้วมันก็ถามว่าคนที่นั่งอยู่กับผมม่ะกี้รึป่าวที่ผลัก ผมเลยถามว่าใคร มันบอกมันไม่รู้จักไม่เคยเห็นหน้า มันบอกว่านึกว่าญาติผมเพราะเห็นผมไปนั่งด้วย แต่ผมยืนยันได้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว เพราะผมเห็นว่าไม่มีใครนั่งผมเลยนั่ง แต่มันก็บอกว่ามันเห็นคนนั่งอยู่จริงๆ มันเลยไปนั่งตรงโน้น ผมเลยถามเพื่อนคนอื่นๆซึ่งแต่ละคนก็บอกว่าไม่ทันได้สังเกตุว่ามีใครนั่งด้วยหรือนั่งอยู่คนเดียวแต่ที่เห็นคือผมลงไปนอนกับพื้นแล้ว
จนกระทั้งคุณครูเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในใจตอนนั้นยังคงปลอบใจตัวเองอยู่ว่า โดนเพื่อนแกล้ง เลยฟ้องครูไปว่าโดนเพื่อนผลักแต่ไม่รู้ว่าใคร ทุกคนเงียบพร้อมบอกกันว่า หนูไม่ได้ทำ ครูไม่พูดอะไรแล้วบอกแค่ว่าให้แยกย้ายกลับบ้านน่ะ ในใจตอนนั้นคือเริ่มกลัวจิตตกแต่ก็ไม่ได้พูดกับใครต่อ เลยไปรอรถกลับบ้าน ในใจคิดว่าไม่ใช่เพื่อนหรอกที่แกล้วเรา
พอผมกลับถึงบ้าน (ครูคงโทรมาหาแม่ที่บ้านแล้วเล่าเรื่องให้ฟังแล้ว) แม่เอามือลูบหัวแล้วพูดออกมาคำแรกเลยว่า ขวัญเอ้ยขวัญมาน่ะ ผมนี้ร้องไห้เลย อยู่ดีดีน้ำตาก็แตกออกมาซ่ะงั้น ทั้งๆที่อีตอนหงายหลังดันไม่ร้อง จำความรู้สึกได้ว่ามันเหมือนเราตกใจจิตตกแล้วแม่มาปลอบเรา เรียกจิตเรากลับมา คืนนั้นยอมรับเลยว่ากลัวแม้แต่ไม่กล้วพูดค่ำว่า......
เช้าวันรุ่งขึ้นแม่เลยพาไปทำบุญ แม่บอกให้ตั้งจิตถึงเจ้ากรรมนายเวณน่ะ ผมนี้ขนลุกเลย(ปวดขี้) พอทำบุญเสร็จแม่ก็พาผมไปส่งที่โรงเรียนต่อ ระหว่างทางผมเลยพูดขึ้นมาว่า ผีผลักใช่ไหมแม่ แม่ผมพูดแค่ว่า เราก็ทำบุญไปให้เค้าแล้วไง ไม่ต้องกลัวหรอก แม่พูดแค่นั้น แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นกันอีกเลย แต่ผมจำเหตุการณ์ได้ดีจนถึงทุกวันนี้เลยครับ... ส่วนอัยเพื่อนเวงงงงงงก่อนแยกย้ายกลับมันเจือกถามผมว่า "สรุปเมิงรู้ยังว่าวันนั้นใครผลักเมิง" 55555 อัยเวงงงงงง
เพื่อนๆเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ไหมครับ