สวัสดีเพื่อนๆพันทิปค่ะ
ที่ตั้งกระทู้นี้ เหตุเพราะความอิจฉาความรักในของตากับยายเราเองค่ะ ท่านทั้ง 2 คน รักกันมาก แม้ในยามที่ต้องพรากจากกัน ท่านยังคิดถึงกันเสมอ

เช้าวันนี้ ฉันได้หยิบกระเป๋าสตางค์ใบเก่าออกมาดู เจอรูปคู่ของตากับยาย ใบเล็กๆ ที่แม่เคยให้พกติดตัว ท่านทั้งสองรักกันมาก ยามไม่สบายไม่ใครก็ใคร
ต้องเป็นคนดูแล ทั้งๆที่มีลูกหลานคอยดูแลอยู่แล้ว ถ้าวันไหน ยายไปทุ่งนาตอนเย็นๆแล้วยังไม่กลับบ้าน ตาก็จะเดินไปตามหาแล้วเดินจูงมือยายกลับบ้าน ไม่เคยกินข้าวก่อนกัน จะรอกินพร้อมๆกัน ปั่นจักรยานซ้อนท้ายกันไปวัดเป็นประจำ เป็นภาพที่เคยชินในสมัยเด็กของฉัน ฉันเคยถามตา ตากับยายอยู่ด้วยกันมาเกือบๆ 60 ปี ไม่เบื่อกันบ้างหรอ ตาตอบแค่ว่า "ไม่กล้าเบื่อ เดี๋ยวไม่มีใครให้รัก"คนสมัยก่อนอะไรที่เสียก็ซ่อมเอา ใช้ต่อได้อีก ไม่ทิ้งขว้างง่ายๆเหมือนสมัยนี้ ความรักก็เช่นกัน ช่วยประคับประคองและเข้าใจความรู้สึกกัน ความรักถึงได้ยืนยาว   

ตาเสียไปก่อนยายตอนฉันอยู่ ม.2 ตอนนั้นถึงจะยังเด็กแต่ฉันก็รับรู้ถึงความรู้สึกยายได้ เห็นหน้ากันทุกวัน สักวันต้องหายไปตลอดกาล คงจะทำใจยอมรับได้ยาก แต่ยายฉันไม่ร้องให้ให้ลูกหลานเห็นเลย แกยิ้มให้กับทุกคน แต่รู้ว่ายายเศร้าแค่ไหน ฉันนอนเป็นเพื่อนยายมาตั้งแต่นั้นจนถึงเรียนมหาลัย

ตอนนี้ ยายเสียไปแล้ว ในวันเดียวกันกับวันที่ตาเสีย แต่ต่างกันแค่ พ.ศ ฉันรู้ว่ายายรู้สึกยังไง ยายกำลังไปพบตาที่สวรรค์ ตาคงเตรียมตัวมารับยาย
ยายคงมีความสุขแล้วในตอนนี้ ฉันคิดถึงพวกท่านมาก อยากมีความรักดีๆ ที่เป็นคู่ชีวิตของกันและกัน เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่นะ ในสายตาฉัน



***เพ้อไปซะยาวเลย ขอบคุณที่เข้ามารับฟังค่ะ แค่อยากจะบอกว่า อยากมีความรักดีๆเหมือนตากับยายจัง 555+ ////ฉันคิดถึงตายายมากค่ะ ////