สวัสดีครับ เพื่อนๆ กระทู้นี้ เป็นกระทู้แรก ของผม ผมมีปัญหาอยู่ 1 เรื่อง ที่ผมไม่รู้จะปรึกษาใคร เพราะสำหรับผม ผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย
ผมชื่อ เอ นะครับ อายุ 30 ปี ทำงานเป็น ผจก.สาขา ตอนนี้ ผมถูกแฟนบอกเลิก ที่ผมบอกว่า ที่ผ่านมาผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เพราะที่ผ่านมา ผมไม่เคยจริงจังกับใคร ทำตัวเรื่อยๆ นะครับ พอเวลาผ่านไป ผมอายุมากขึ้น การงานมั่นคงขึ้น ผมจึงคิดว่า ผมควรเริ่มต้นอย่างจริงจัง และซื่อสัตย์กับใครสักคน จนผมมาเจอเธอ
แฟนผม ชื่อ บี อายุเท่ากัน ทำงานด้านการขายรถยี่ห้อหนึ่ง ผมกับบี เคยเรียนที่เดียวกันตอนสมัย ม.ต้น ตอนนั้นผมเป็นคนขี้อาย ผมแอบชอบเธออยู่ แต่ไม่กล้าบอก จนเวลาผ่านไป 17 ปี ผมกับบี ก็เจอกันผ่านทางเฟสบุ๊คโดยบังเอิญ ผมกับบี เริ่มคุยกันมา และนัดเจอกันครั้งแรก ที่ร้านดูดวงแห่งหนึ่ง ผมแปลกใจ นัดเดทครั้งแรก เป็นการพามาดูดวง ผมเลยคิดว่า ความรักของผมครั้งนี้ มันเป็นสิ่งที่เหนือธรรมชาตินะครับ หลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยกันเรื่อยมา จนตกลงเป็นแฟนกัน บีเป็นผู้หญิงน่ารัก มีความคิดเป็นของตัวเอง มีความเป็นผู้นำ แต่ บีเป็นคนค่อยข้างคิดมาก ส่วนผมเป็นคนโผงผาง ตรงไปตรงมา อยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ จะเป็นตัวโจ๊กของกลุ่ม ไปที่ไหนฮาที่นั่น แต่ ด้วยความที่เป็นคนตรงไปตรงมา เวลาพูดออกไป ก็จะพูดไม่คิดนะครับ เราสองคน มีรสนิยมและมีความชอบคล้ายๆ กัน หลายๆอย่าง ครับ และที่สำคัญเราเป็นคนค่อนข้างใจร้อนและไม่ยอมใคร เหมือนกัน ด้วยความที่ผมตั้งใจว่า ความรักของผมครั้งนี้ จะเป็นรักสุดท้ายสำหรับผม ผมจึงเปิดเผยกับบีทุกเรื่อง บีอยากรู้เรื่องอะไร ผมตอบอย่างไม่ปิดบัง เธออยากดูเฟสบุ๊ค หรือโทรศัพท์ ผมให้ดูโดยไม่มีข้อแม้ และแน่นอนครับ เธอถามผม ถึงผู้หญิงทุกคนที่อยู่ในเฟสบุ๊ค ในไลน์ของผม ว่าเป็นใคร อยู่ที่ไหน ทำอะไร ความสัมพันธ์ในฐานะอะไร ผมก็ตอบทุกประเด็น ซึ่งเธอก็ยอมรับได้ และสิ่งที่เธอโอเคกับผมที่สุดคือ ผมเป็นคนไม่เที่ยว ไม่เล่นการพนัน ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่นะครับ
ความรักของเราดูสดใส หวานชื่น และไม่คิดว่าเราจะมีปัญหาอะไรกัน จนคบกันได้สักพัก ผมเริ่มมีความรู้สึกว่า ผมทำอะไรก็ดูผิดไปหมด ไม่ว่าจะทำอะไร บีก็จะคอยว่า ผมก็ไม่อยากให้แฟนผมว่า นะครับ ผมก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอพอใจ ประเด็นที่บีเคยว่าผมอย่างเช่นนะครับ บียอมโกหกทางบ้านเพื่อให้ได้มาอยู่กับผม แต่ผมเลิกงานผมก็อยากคลายเครียด ผมก็เข้าไปเล่นฟีฟ่า 1 คู่นะครับ บีน้อยใจ ต่อว่าผม ผมไม่เข้าใจหรอกครับว่า แค่นี้ทำไมต้องมาว่ากันด้วย ผมก็ไม่ได้ไปเที่ยวข้างนอก ผมก็เลยพูดเหมือนตะคอกกับเธอไป เธอร้องไห้ เสียใจ ส่วนผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ผมกับพูดไปว่า ผมเบื่อ แม่ผมยังไม่เคยมาบ่นแบบนี้ ผมก็ง้อเธอนะครับ แต่ผมเป็นคนง้อใครไม่เป็น สุดท้ายเธอก็ต้องมาง้อผม ผ่านวันนั้นไป ผมมาคิดได้ผมก็เสียใจนะครับ แต่ผมก็ไม่เคยพูดขอโทษเธอต่อหน้า แต่ผมใช้วิธีโดยการตั้งใจทำให้เธอพอใจเป็นการตอบแทน หลังจากนั้น ก็มีเหตุการณ์ต่างๆ เรื่อยมา บางเรื่องมันก็เป็นเรื่องที่ ไม่น่าคิด บีก็เก็บมาคิด จนผมมีความคิดว่า บีไม่เหมาะกับผม บีเคยถามผมว่า ทำไมผมถึงคิดแบบนั้น ทั้งๆที่ถ้าบีไม่รักผม จะยอมโกหกทางบ้านเพื่อมาอยู่กับผมทำไม เลิกงานก็นั่งรถมาหาผม พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่กับผม ผมก็ไม่ได้ตอบเธอไปนะครับ ความรักของเรา สุขบ้าง ทุกข์บ้างครับ เหมือนลิ้นกับฟัน ล่าสุดเราก็ไปเคาดาวน์ด้วยกันที่เขาค้อครับ มีความสุขกันดี จนกระทั่ง เมื่อวันที่ 15/1/58 ที่ผ่านมา เราสองกลับจากงานแต่งเพื่อน ซึ่งอาศัยรถเพื่อนกลับ และตั้งใจว่าจะให้เพื่อนไปส่งบีที่บ้าน แต่ผมพาเพื่อนวิ่งรถเข้าทางผิด ผมเลยเกรงใจเพื่อนและลงกับบีตรงจุดที่ผมจอดรถจักรยานยนต์ไว้ ซึ่งผมตั้งใจว่าผมจะไปส่งบีเอง ผมขอกุญแจรถที่ฝากไว้กับบีและตั้งใจว่าจะโบกแท็กซี่ไปส่ง เพราะบีไม่ค่อยยอมซ้อนรถผม เพราะกลัว เพียงแค่ขอกุญแจรถ บีก็ว่าผม ทำไมไม่เป็นห่วงเขาบ้าง ทำไมไม่ให้เพื่อนไปส่ง ผมไม่ทันได้อธิบาย บีโกรธผมมาก และขึ้นรถแท็กซี่กลับเอง ผมก็เสียใจ ผมตั้งใจทำเพื่อบี แต่เพียงแค่ว่าผมไม่ได้บอกบีก่อนว่าจะไปส่งเอง ผมส่งข้อความไปหาบีอธิบายทุกอย่าง ส่งไปส่งมา และผมบอกบีว่า เรารักเธอมากเราทำดีที่สุดแล้วนะ บีตอบว่า บีเชื่อว่าเอจะทำได้ดีกว่านี้ ที่ผ่านมาเราประคับประครองความรักของเรามาตลอด บีจะอยู่ข้างๆเอ เสมอนะ สุดท้ายบีก็ยอมขอโทษผม
หลังจากวันนั้น บีก็เงียบๆ ไป ไม่สดใสเหมือนก่อน ผมแปลกใจถามบีว่าเป็นอะไร บีบอกว่าเครียดเรื่องยอดขาย ปล่อยรถไม่ได้ โดนกดดัน ผมก็เลยบอกว่าถ้างานมันกดดันมาก ทำไมไม่ลองหางานอื่นทำ ถ้าบีอยากขายรถทำไมไม่เปลี่ยนไปขายยี่ห้ออื่น บีตอบว่า บีอยู่ที่นี่มา 4 ปีแล้ว ไม่อยากไปไหน ผมก็ตอบว่างั้นมีอะไรให้ผมพอช่วยได้ก็บอกนะ แต่บีก็ไม่ดีขึ้น ทุกครั้งที่เจอกัน เมื่อก่อนบีจะยิ้มและมีความสุข แต่พักหลังบีเจอหน้าผมเหมือนไม่อยากเจอ ทำหน้าเครียดตลอดเวลา โทรหาก็ถามคำ ตอบคำ เหมือนไม่อยากจะคุย ผมจึงเคลียร์กับบีเมื่อประมาณวัน 23/1/58 ว่า ถ้าบีมีปัญหาเรื่องงานทำไมต้องเอามาเชื่อมโยงกับเรื่องของเรา เธอเลิกงานแล้วทำไมไม่ใช้เวลาในการเจอกันให้มีความสุขเหมือนเมื่อก่อน ถามจริงบีพร้อมที่จะมีเอแล้วหรือยัง เรายังเป็นแฟนกันอยู่หรือเปล่า ซึ่งคำถามนี้ ผมต้องการสื่อให้เธอเข้าใจว่า บียังมีผมอยู่ข้างๆนะ ซึ่งทำให้เธอเก็บคำถามนี้ไปคิด และรอเวลาให้คำตอบผม หลังจากนั้นผมส่งข้อความทางไลน์ก็ไม่ค่อยตอบ ถาม 10 คำ ตอบมาคำเดียว ถามว่าโทรไปได้ไหม ก็บอกว่ายุ่งอยู่ ไม่สะดวก เธอพูดแต่เพียงจะให้คำตอบผม ในสิ่งที่ผมถามเธอ จนสุดท้ายเมื่อวันศุกร์ที่ 30/1/58 เธอโทรมาให้คำตอบผมว่า เราคงไปด้วยกันไม่ได้ ผมถามว่าทำไม บีตอบว่า เราไม่อยากเสียใจอีก เราพยายามเตือนเอ แต่เอกลับคิดว่าเราว่า เราด่าเอ และเอก็ต่อว่าเรากลับ หลายครั้งเราเสียใจถึงกับร้องไห้ เราไม่อยากเสียใจและมีความรู้สึกแบบนั้นอีก ผมฟังที่บีพูดและคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เรื่องราวที่ผมคิดว่าทำไมต้องด่าผม ต้องว่าผม ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แท้ที่จริงแล้วมันคือการสื่อสารกันที่ไม่เคลียร์และไม่จบในขณะนั้น บีบอกว่าผมมีนิสัยเหมือนผู้หญิง ซึ่งเวลาบีมีปัญหาเรื่องงาน ก็อยากให้ผมถามและดูแลห่วงใยบีบ้าง ผมได้ฟังและคิดถึงเรื่องราวต่างๆ จึงเข้าใจว่าที่ผ่านเวลามีเรื่องอะไร เราไม่เคยพูดกันตรงๆ ต่างคน ต่างเข้าใจ ผมก็เข้าใจอีกอย่าง บีก็เข้าใจอีกอย่าง ผมขอโทษเธอและอธิบายความเข้าใจผิดที่ผ่านมาให้บีฟัง และขอโอกาสในการปรับปรุงแก้ไข ผมขอให้บีนึกถึงความซื่อสัตย์ ความจริงใจที่ผมมีให้ บีบอกว่าบีเคยให้โอกาสเอแล้ว ผมได้แต่งงว่าให้โอกาสตอนไหน เราไม่เคยลองพูดเคลียร์กันสักครั้ง บีขอให้ผมลบข้อความทุกอย่างในเฟสบุ๊คให้หมด ผมถามบีว่า มันแค่เรื่องนี้ ไม่มีอะไรมากกว่านี้เหรอ บีไม่เจอคนอื่นเหรอ บีบอกว่าไม่มี บีไม่เคยยุ่งกับคนอื่นนอกจากเอ ผมขอโทษเธอและขอโอกาส เธอไม่ยอม เธอไม่ยอมแม้แต่จะให้เป็นผมเป็นเพื่อน สุดท้ายพูดกันได้ประมาณ 1 ชั่วโมง บีก็ขอพักผ่อน พอจบการสนทนา ผมก็ยังไม่ได้กดวาง เธอก็ไม่ได้กดวางเหมือนกัน สัก 5 นาที เธอก็วางไป และดูเหมือนว่าตลอดเวลาที่เคลียร์เธอจะร้องไห้ด้วย ผมพูดจากใจนะครับ ผมรับไม่ได้ที่จะเป็นเพื่อนเธอ ผมรักเธอมาก ยิ่งมารู้ที่ผ่านมา เธอหวังดีกับผม มาตลอด ผมก็ยิ่งอยากกลับไปแก้ไขในสิ่งที่ผมทำผิดพลาดไป ผมได้แต่ส่งข้อความทางไลน์ ทางเฟสบุ๊ค ซึ่งเธอไม่เปิดอ่าน โทรไปก็ไม่รับ ผมควรจะทำยังไงดีครับ ผมไม่อยากเลิกกับกับเธอ แต่ผมมีคำถาม 1 คำถามที่ผมยังไม่เคลียร์ คือตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยให้ผมไปรับ-ส่งเธอที่โชว์รูมเลย ผมเคยถามเธอนะ เธอตอบว่าไม่อยากให้มีการนินทา ผมเลยบอกไปว่า เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวนะ แม้แต่กระทั่งวันที่ผมหยุด เธอทำงานซึ่งโชว์รูมอยู่หน้าปากซอยบ้านผม เวลานัดไปเดินห้างก็ไปพร้อมกันไม่ได้ ต่างคนต่างไป ซึ่งเจอกันหน้าโชว์รูมเธอและไปพร้อมกันก็ได้ ผมก็มองในแง่ดีนะว่า เธออาจจะยังไม่พร้อมที่จะเปิดตัวผมกับเพื่อนร่วมงานหรือเปล่า เธอเคยพาผมที่บ้าน 1 ครั้ง เพื่อไปไหว้พ่อแม่เธอ แต่ไม่เจอ หลังจากนั้นผมก็พยายามจะหาเวลาไป แต่เธอปฏิเสธ บอกผมว่า เอาไว้ผมพร้อมที่จะดูแลเธอค่อยไป ผมไม่รู้จะปรึกษาใครดี ผมไม่อยากจบกับเธอแบบนี้เลยครับ ทุกวันนี้ผมก็ทำตัวเหมือนเดิม โทรไปหา แฟนผมก็ไม่รับสาย ส่งข้อความทางเฟสบุ๊คและทางไลน์ก็ตอบแค่เพียงว่าเราตัดสินใจเลิกกับเธอไปแล้ว เราไม่เปลี่ยนใจ ใครมีคำแนะนำดีๆ หรือเคยผ่านประสบการณ์แบบนี้ ช่วยแนะนำผมหน่อย
แฟนบอกเลิก ง้อยังไงดี
ผมชื่อ เอ นะครับ อายุ 30 ปี ทำงานเป็น ผจก.สาขา ตอนนี้ ผมถูกแฟนบอกเลิก ที่ผมบอกว่า ที่ผ่านมาผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เพราะที่ผ่านมา ผมไม่เคยจริงจังกับใคร ทำตัวเรื่อยๆ นะครับ พอเวลาผ่านไป ผมอายุมากขึ้น การงานมั่นคงขึ้น ผมจึงคิดว่า ผมควรเริ่มต้นอย่างจริงจัง และซื่อสัตย์กับใครสักคน จนผมมาเจอเธอ
แฟนผม ชื่อ บี อายุเท่ากัน ทำงานด้านการขายรถยี่ห้อหนึ่ง ผมกับบี เคยเรียนที่เดียวกันตอนสมัย ม.ต้น ตอนนั้นผมเป็นคนขี้อาย ผมแอบชอบเธออยู่ แต่ไม่กล้าบอก จนเวลาผ่านไป 17 ปี ผมกับบี ก็เจอกันผ่านทางเฟสบุ๊คโดยบังเอิญ ผมกับบี เริ่มคุยกันมา และนัดเจอกันครั้งแรก ที่ร้านดูดวงแห่งหนึ่ง ผมแปลกใจ นัดเดทครั้งแรก เป็นการพามาดูดวง ผมเลยคิดว่า ความรักของผมครั้งนี้ มันเป็นสิ่งที่เหนือธรรมชาตินะครับ หลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยกันเรื่อยมา จนตกลงเป็นแฟนกัน บีเป็นผู้หญิงน่ารัก มีความคิดเป็นของตัวเอง มีความเป็นผู้นำ แต่ บีเป็นคนค่อยข้างคิดมาก ส่วนผมเป็นคนโผงผาง ตรงไปตรงมา อยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ จะเป็นตัวโจ๊กของกลุ่ม ไปที่ไหนฮาที่นั่น แต่ ด้วยความที่เป็นคนตรงไปตรงมา เวลาพูดออกไป ก็จะพูดไม่คิดนะครับ เราสองคน มีรสนิยมและมีความชอบคล้ายๆ กัน หลายๆอย่าง ครับ และที่สำคัญเราเป็นคนค่อนข้างใจร้อนและไม่ยอมใคร เหมือนกัน ด้วยความที่ผมตั้งใจว่า ความรักของผมครั้งนี้ จะเป็นรักสุดท้ายสำหรับผม ผมจึงเปิดเผยกับบีทุกเรื่อง บีอยากรู้เรื่องอะไร ผมตอบอย่างไม่ปิดบัง เธออยากดูเฟสบุ๊ค หรือโทรศัพท์ ผมให้ดูโดยไม่มีข้อแม้ และแน่นอนครับ เธอถามผม ถึงผู้หญิงทุกคนที่อยู่ในเฟสบุ๊ค ในไลน์ของผม ว่าเป็นใคร อยู่ที่ไหน ทำอะไร ความสัมพันธ์ในฐานะอะไร ผมก็ตอบทุกประเด็น ซึ่งเธอก็ยอมรับได้ และสิ่งที่เธอโอเคกับผมที่สุดคือ ผมเป็นคนไม่เที่ยว ไม่เล่นการพนัน ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่นะครับ
ความรักของเราดูสดใส หวานชื่น และไม่คิดว่าเราจะมีปัญหาอะไรกัน จนคบกันได้สักพัก ผมเริ่มมีความรู้สึกว่า ผมทำอะไรก็ดูผิดไปหมด ไม่ว่าจะทำอะไร บีก็จะคอยว่า ผมก็ไม่อยากให้แฟนผมว่า นะครับ ผมก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอพอใจ ประเด็นที่บีเคยว่าผมอย่างเช่นนะครับ บียอมโกหกทางบ้านเพื่อให้ได้มาอยู่กับผม แต่ผมเลิกงานผมก็อยากคลายเครียด ผมก็เข้าไปเล่นฟีฟ่า 1 คู่นะครับ บีน้อยใจ ต่อว่าผม ผมไม่เข้าใจหรอกครับว่า แค่นี้ทำไมต้องมาว่ากันด้วย ผมก็ไม่ได้ไปเที่ยวข้างนอก ผมก็เลยพูดเหมือนตะคอกกับเธอไป เธอร้องไห้ เสียใจ ส่วนผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ผมกับพูดไปว่า ผมเบื่อ แม่ผมยังไม่เคยมาบ่นแบบนี้ ผมก็ง้อเธอนะครับ แต่ผมเป็นคนง้อใครไม่เป็น สุดท้ายเธอก็ต้องมาง้อผม ผ่านวันนั้นไป ผมมาคิดได้ผมก็เสียใจนะครับ แต่ผมก็ไม่เคยพูดขอโทษเธอต่อหน้า แต่ผมใช้วิธีโดยการตั้งใจทำให้เธอพอใจเป็นการตอบแทน หลังจากนั้น ก็มีเหตุการณ์ต่างๆ เรื่อยมา บางเรื่องมันก็เป็นเรื่องที่ ไม่น่าคิด บีก็เก็บมาคิด จนผมมีความคิดว่า บีไม่เหมาะกับผม บีเคยถามผมว่า ทำไมผมถึงคิดแบบนั้น ทั้งๆที่ถ้าบีไม่รักผม จะยอมโกหกทางบ้านเพื่อมาอยู่กับผมทำไม เลิกงานก็นั่งรถมาหาผม พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่กับผม ผมก็ไม่ได้ตอบเธอไปนะครับ ความรักของเรา สุขบ้าง ทุกข์บ้างครับ เหมือนลิ้นกับฟัน ล่าสุดเราก็ไปเคาดาวน์ด้วยกันที่เขาค้อครับ มีความสุขกันดี จนกระทั่ง เมื่อวันที่ 15/1/58 ที่ผ่านมา เราสองกลับจากงานแต่งเพื่อน ซึ่งอาศัยรถเพื่อนกลับ และตั้งใจว่าจะให้เพื่อนไปส่งบีที่บ้าน แต่ผมพาเพื่อนวิ่งรถเข้าทางผิด ผมเลยเกรงใจเพื่อนและลงกับบีตรงจุดที่ผมจอดรถจักรยานยนต์ไว้ ซึ่งผมตั้งใจว่าผมจะไปส่งบีเอง ผมขอกุญแจรถที่ฝากไว้กับบีและตั้งใจว่าจะโบกแท็กซี่ไปส่ง เพราะบีไม่ค่อยยอมซ้อนรถผม เพราะกลัว เพียงแค่ขอกุญแจรถ บีก็ว่าผม ทำไมไม่เป็นห่วงเขาบ้าง ทำไมไม่ให้เพื่อนไปส่ง ผมไม่ทันได้อธิบาย บีโกรธผมมาก และขึ้นรถแท็กซี่กลับเอง ผมก็เสียใจ ผมตั้งใจทำเพื่อบี แต่เพียงแค่ว่าผมไม่ได้บอกบีก่อนว่าจะไปส่งเอง ผมส่งข้อความไปหาบีอธิบายทุกอย่าง ส่งไปส่งมา และผมบอกบีว่า เรารักเธอมากเราทำดีที่สุดแล้วนะ บีตอบว่า บีเชื่อว่าเอจะทำได้ดีกว่านี้ ที่ผ่านมาเราประคับประครองความรักของเรามาตลอด บีจะอยู่ข้างๆเอ เสมอนะ สุดท้ายบีก็ยอมขอโทษผม
หลังจากวันนั้น บีก็เงียบๆ ไป ไม่สดใสเหมือนก่อน ผมแปลกใจถามบีว่าเป็นอะไร บีบอกว่าเครียดเรื่องยอดขาย ปล่อยรถไม่ได้ โดนกดดัน ผมก็เลยบอกว่าถ้างานมันกดดันมาก ทำไมไม่ลองหางานอื่นทำ ถ้าบีอยากขายรถทำไมไม่เปลี่ยนไปขายยี่ห้ออื่น บีตอบว่า บีอยู่ที่นี่มา 4 ปีแล้ว ไม่อยากไปไหน ผมก็ตอบว่างั้นมีอะไรให้ผมพอช่วยได้ก็บอกนะ แต่บีก็ไม่ดีขึ้น ทุกครั้งที่เจอกัน เมื่อก่อนบีจะยิ้มและมีความสุข แต่พักหลังบีเจอหน้าผมเหมือนไม่อยากเจอ ทำหน้าเครียดตลอดเวลา โทรหาก็ถามคำ ตอบคำ เหมือนไม่อยากจะคุย ผมจึงเคลียร์กับบีเมื่อประมาณวัน 23/1/58 ว่า ถ้าบีมีปัญหาเรื่องงานทำไมต้องเอามาเชื่อมโยงกับเรื่องของเรา เธอเลิกงานแล้วทำไมไม่ใช้เวลาในการเจอกันให้มีความสุขเหมือนเมื่อก่อน ถามจริงบีพร้อมที่จะมีเอแล้วหรือยัง เรายังเป็นแฟนกันอยู่หรือเปล่า ซึ่งคำถามนี้ ผมต้องการสื่อให้เธอเข้าใจว่า บียังมีผมอยู่ข้างๆนะ ซึ่งทำให้เธอเก็บคำถามนี้ไปคิด และรอเวลาให้คำตอบผม หลังจากนั้นผมส่งข้อความทางไลน์ก็ไม่ค่อยตอบ ถาม 10 คำ ตอบมาคำเดียว ถามว่าโทรไปได้ไหม ก็บอกว่ายุ่งอยู่ ไม่สะดวก เธอพูดแต่เพียงจะให้คำตอบผม ในสิ่งที่ผมถามเธอ จนสุดท้ายเมื่อวันศุกร์ที่ 30/1/58 เธอโทรมาให้คำตอบผมว่า เราคงไปด้วยกันไม่ได้ ผมถามว่าทำไม บีตอบว่า เราไม่อยากเสียใจอีก เราพยายามเตือนเอ แต่เอกลับคิดว่าเราว่า เราด่าเอ และเอก็ต่อว่าเรากลับ หลายครั้งเราเสียใจถึงกับร้องไห้ เราไม่อยากเสียใจและมีความรู้สึกแบบนั้นอีก ผมฟังที่บีพูดและคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เรื่องราวที่ผมคิดว่าทำไมต้องด่าผม ต้องว่าผม ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แท้ที่จริงแล้วมันคือการสื่อสารกันที่ไม่เคลียร์และไม่จบในขณะนั้น บีบอกว่าผมมีนิสัยเหมือนผู้หญิง ซึ่งเวลาบีมีปัญหาเรื่องงาน ก็อยากให้ผมถามและดูแลห่วงใยบีบ้าง ผมได้ฟังและคิดถึงเรื่องราวต่างๆ จึงเข้าใจว่าที่ผ่านเวลามีเรื่องอะไร เราไม่เคยพูดกันตรงๆ ต่างคน ต่างเข้าใจ ผมก็เข้าใจอีกอย่าง บีก็เข้าใจอีกอย่าง ผมขอโทษเธอและอธิบายความเข้าใจผิดที่ผ่านมาให้บีฟัง และขอโอกาสในการปรับปรุงแก้ไข ผมขอให้บีนึกถึงความซื่อสัตย์ ความจริงใจที่ผมมีให้ บีบอกว่าบีเคยให้โอกาสเอแล้ว ผมได้แต่งงว่าให้โอกาสตอนไหน เราไม่เคยลองพูดเคลียร์กันสักครั้ง บีขอให้ผมลบข้อความทุกอย่างในเฟสบุ๊คให้หมด ผมถามบีว่า มันแค่เรื่องนี้ ไม่มีอะไรมากกว่านี้เหรอ บีไม่เจอคนอื่นเหรอ บีบอกว่าไม่มี บีไม่เคยยุ่งกับคนอื่นนอกจากเอ ผมขอโทษเธอและขอโอกาส เธอไม่ยอม เธอไม่ยอมแม้แต่จะให้เป็นผมเป็นเพื่อน สุดท้ายพูดกันได้ประมาณ 1 ชั่วโมง บีก็ขอพักผ่อน พอจบการสนทนา ผมก็ยังไม่ได้กดวาง เธอก็ไม่ได้กดวางเหมือนกัน สัก 5 นาที เธอก็วางไป และดูเหมือนว่าตลอดเวลาที่เคลียร์เธอจะร้องไห้ด้วย ผมพูดจากใจนะครับ ผมรับไม่ได้ที่จะเป็นเพื่อนเธอ ผมรักเธอมาก ยิ่งมารู้ที่ผ่านมา เธอหวังดีกับผม มาตลอด ผมก็ยิ่งอยากกลับไปแก้ไขในสิ่งที่ผมทำผิดพลาดไป ผมได้แต่ส่งข้อความทางไลน์ ทางเฟสบุ๊ค ซึ่งเธอไม่เปิดอ่าน โทรไปก็ไม่รับ ผมควรจะทำยังไงดีครับ ผมไม่อยากเลิกกับกับเธอ แต่ผมมีคำถาม 1 คำถามที่ผมยังไม่เคลียร์ คือตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยให้ผมไปรับ-ส่งเธอที่โชว์รูมเลย ผมเคยถามเธอนะ เธอตอบว่าไม่อยากให้มีการนินทา ผมเลยบอกไปว่า เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวนะ แม้แต่กระทั่งวันที่ผมหยุด เธอทำงานซึ่งโชว์รูมอยู่หน้าปากซอยบ้านผม เวลานัดไปเดินห้างก็ไปพร้อมกันไม่ได้ ต่างคนต่างไป ซึ่งเจอกันหน้าโชว์รูมเธอและไปพร้อมกันก็ได้ ผมก็มองในแง่ดีนะว่า เธออาจจะยังไม่พร้อมที่จะเปิดตัวผมกับเพื่อนร่วมงานหรือเปล่า เธอเคยพาผมที่บ้าน 1 ครั้ง เพื่อไปไหว้พ่อแม่เธอ แต่ไม่เจอ หลังจากนั้นผมก็พยายามจะหาเวลาไป แต่เธอปฏิเสธ บอกผมว่า เอาไว้ผมพร้อมที่จะดูแลเธอค่อยไป ผมไม่รู้จะปรึกษาใครดี ผมไม่อยากจบกับเธอแบบนี้เลยครับ ทุกวันนี้ผมก็ทำตัวเหมือนเดิม โทรไปหา แฟนผมก็ไม่รับสาย ส่งข้อความทางเฟสบุ๊คและทางไลน์ก็ตอบแค่เพียงว่าเราตัดสินใจเลิกกับเธอไปแล้ว เราไม่เปลี่ยนใจ ใครมีคำแนะนำดีๆ หรือเคยผ่านประสบการณ์แบบนี้ ช่วยแนะนำผมหน่อย