ผมว่าประเทศไทยเราควรเลิกทำหนังประวัติศาสตร์กันได้แล้วครับ

วันก่อนเปิดทีวีเพลินๆ ไปเจอละครบางระจันทางช่องสาม ดูได้สักหน่อยรู้สึกสะอิดสะเอียนแบบแปลกๆ เลยขอมาเล่าในเชิงเปรียบเทียบกับหนังฝรั่งที่ได้ดูมา
ช่วง 2 สัปดาห์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสได้ไปดูหนังสองเรื่อง คือ american sniper กับ imitation game ทั้งสองเรื่องเป็นหนังเกี่ยวกับชีวประวัติบุคคลทั้งคู่ครับ คือหลังจากที่ดูจบรู้สึกว่า มันดูเป็นคนจริงๆ มาก มีอารมณ์ มีมิติ มีความดีความเลว ปนๆกัน แบบเรื่อง imitation game นี่ทำให้ alan turing ผู้ประดิษฐ์เครื่องถอดรหัสสัญญาณวิทยุของนาซีสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 กลายเป็นคนบุคลิกแปลกแยก ประหลาดๆ ไปเลย ซึ่งผมว่าหนังไทยไม่กล้าทำแน่ๆ กับบุคคลสำคัญ
ผมติดตามหนังไทยมาหลายเรื่องโดยเฉพาะเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ชาติไทย อยุธยาอะไรพวกนี้ ไม่มีใครกล้าสร้างแปลกแยก พระเอกไม่ว่าจะเป็นพระนเรศวร ชาวบ้านบางระจัน กลายเป็นตัวละครแบบมิติเดียว ขาวบริสุทธิ์เสียสละเพื่อส่วนรวม ไม่มีกิเลส ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้หรอก มันเลยดูตลก ดูเป็นหนังล้างสมอง ดูแล้วไม่มีความประเทืองสติปัญญาได้แต่ความคลั่งชาติปลอมๆ อยากจะเอามีดสปาต้าไปไล่ฟันแรงงานพม่าแถวบ้าน ที่มาที่ไปไม่มี รักชาติเพราะอะไร แค่ปากบอก เพื่อชาติไทยๆๆๆ น้ำตาไหลพรากๆ (ความจริงคำว่าชาติสมัยนั้นยังไม่มีด้วยซ้ำ) ดูแล้วไม่ต่างกับเพลง จำได้ไหม ตายายยังจำได้ไหม สอนหนูเรื่องประเพณี ของ คสช. ตอนเย็น

ประเทศไทยถ้าจะทำหนังประวัติศาสตร์ต้องยกย่องเชิดชูเท่านั้นนั่นแหละคือปัญหา สิ่งที่ทำให้หนังประวัติศาสตร์สนุกคือการตีความ ประวัติศาสตร์เปลี่ยนแปลงได้ขึ้นอยู่กับว่าใครมอง ถ้าข้ามผ่านจุดนี้ไม่ได้ผมว่า หนังสไตล์พจน์ อานนท์คงเหมาะประเทศเราดี ตลกเบาสมองไม่ต้องคิดอะไรมาก อย่าทำเลยครับหนังประวัติศาสตร์