--อย่าลืมฉัน-- เปลี่ยนบทจากในนิยายเยอะมากอะ จุดสำคัญๆของเรื่อง เลยดูแล้วไม่ลุ้น หรือพิเศษอะไรเลย

เรามองว่าเป็นกลวิธีการโยกไคลแม็กซ์ของผู้เขียนบทมากกว่า

1. ในเรื่องการท้องและเรื่องพ่อแม่

ในนิยายบทบาทของคุณพ่อคุณแม่น้อยกว่าในละครมาก แต่ในเรื่องนี้ส่วนของพ่อแม่นั้นถูกขับเน้นขึ้นมา
เพื่อแสดงให้เห็นว่าสุริยาวดีเป็นอย่างไร ในนิยายจะเพียงแค่การกล่าวถึงคุณพ่อคุณแม่ แต่ในเรื่องจะชี้
ให้เห็นว่า ไม่ว่าอดีตจะเป็นอย่างไรมาก่อน .... ณ ตอนนี้คุณแม่คุณแม่ของวดีทอดธุระทุกอย่างในบ้านให้
กับวดีหมดแล้ว เชื่อใจ เข้าใจ ลูกสาวคนเดียวทุกอย่าง ตามนิยายเล่าว่าพ่อแม่วดีมีปัญหาทางด้านการเงิน
ให้ตระกูลรัตนชาติโดยเฉพาะ "ท่าน" มีบุญคุณต่อครอบครัววดีมาก แต่ก็ไม่ได้บอกว่าพ่อแม่วดีเป็นอย่างไร
ดังนั้นผู้เขียนบทจึงน่าจะสร้างคาแร็คเตอร์ตรงนี้ขึ้นมาใหม่โดยดูจากบริบทรอบข้าง

สำหรับคนที่เคยล้มเหลวจนต้องทอดธุระทั้งหมดให้กับลูกสาว เรียกว่าลูกสาวสิ้นอิสรภาพบางประการด้วย
น้ำมือตัวเอง ความเชื่อมั่นจะอยู่ระดับไหน ? คือความมั่นใจก็น่าจะหายไปหมดเหมือนคนแก่ธรรมดาที่เลี้ยงลูก
เลี้ยงหลาน ทำขนมข้าวต้ม support ให้กำลังใจ แต่ในความมั่นใจที่หายไปก็ยังมีส่วนที่เป็นประสบการณ์ชีวิต
สองข้อประกอบกันจึงไม่ได้เต้นแร้งเต้นกาออกงิ้ว ประการแรกก็เป็นคนแก่ไม่สู้รบปรบมือกับใคร ประการที่สอง
พอรู้บ้างว่าอะไรเป็นอะไร แถมเขมชาติก็คุกเข่าจะกราบ เราว่าคนมีประสบการณ์พอจะมองออกว่าผู้ชายคนนี้มา
ไม้ไหน

ส่วนเรื่องที่ท้องเราว่าจำเป็นที่ทุกคนจะรู้นะ เพื่อเรื่องราวในละครจะได้ดำเนินต่อไปได้ ไม่เช่นนั้นเรื่องราวคงจบที่
เครื่องบินไปสวิสแล้ว อาจจะสั้นไป แล้วกรณีท้องนั้นก็เป็นการคาดเดาของพ่อแม่วดีจากกิริยาอาการของวดีเองที่
แปลก ๆ ไป เหวี่ยงวีน ตรงนี้เราก็ว่ามันทำให้เรื่องราวน่าสนใจขึ้นว่า ทุกคนที่รู้จุดเปลี่ยนจะจัดการอย่างไรกับชีวิต
เนื่องจากบทบาทของตัวละครหลายตัวเพิ่มขึ้นมาจากนิยาย เมื่อวดีท้อง คุณเอื้อที่รักวดีมาตลอด แล้วตอนนี้กำลัง
รู้สึกดี ๆ กับเกนหลง ในฐานะที่เป็นแม่เลี้ยงเป็นคนในครอบครัว และ เป็นคนที่รักคุณเอื้อจะทำยังไง ? มันเป็นจุดที่
คุณเอื้อจะตัดสินด้วยว่าระหว่างเกนหลงกับวดี .... climax นี้มีผลต่อการตัดสินใจของคุณเอื้อสองต่อ ต่อที่หนึ่งคุณเอื้อ
จะไปกับวดีไหม ? แล้วจุดนั้นจะทำให้เกนหลงเป็นอย่างไร ? นี่เป็นการผูกเรื่อง

2. เรื่องไก่และไข่

ตามนิยายเรื่องไก่ไข่ไม่ใช่ลูกวดีพอมีความสำคัญอยู่เนื่องจากมันเป็นนิยายสมัย 20 กว่าปีมาแล้ว แต่ในละครนั้นเน้นใน
เรื่องความจำความลืม "อย่าลืมฉัน" ของเขมชาติ เขมชาติหลอกตัวเองว่าไม่รักวดีแล้วทั้ง ๆ ที่ยังรักและไม่เคยลืม และ
แปรเปลี่ยนความเสียใจที่มีความแค้นเมื่อคิดว่า "วดี" ลืมตัวเองแล้วจนหมดสิ้น หลายครั้งที่เขมชาติมองไก่ไข่ บางครั้ง
ที่เห็นภาพวดี เอื้อ และ ไก่ไข่อยู่ด้วยกัน สายตาของเขมชาติตามละครที่คิด คือ ถ้าเป็นเรา ซึ่งในนิยายก็พูดถึงส่วนนี้เวลา
ที่มองไก่ไข่เจ้าตัวป้อมสองตัว ที่มันช่างพูดและน่ารัก  ก็คิดอยู่เรื่อยว่าทำไมไม่เป็นเรา ที่อยู่ในภาพนั้น ดังนั้นเรามองว่า
เรื่องของไก่ไข่จะเป็นลูกใครเป็นเรื่องที่รองมาจากเรื่องจำเรื่องลืมของวดี นี่หนึ่งข้อ

ข้อต่อมาที่เกี่ยวเนื่องกันกับข้อแรกเรื่องจำเรื่องลืมของวดีนี่สำคัญ แต่แทนที่จะเลือกให้รู้โดยที่บอกว่าวดีไม่ได้มีสัมพันธ์
อะไรกับเจ้าสัว ผู้เขียนบทเลือกจะให้เขมชาติพบกล่องแห่งความหลังของวดีแทน แล้วเขมชาติก็พังตั้งแต่ตรงนั้น ไม่ได้
พังตอนที่อยู่ในห้องทำงานเมื่อเจอจดหมายและช่อฟอร์เก็ตมีน็อตพร้อมแหวน ตรงนี้เราว่ามันเป็นบริบทที่เปลี่ยนไปเพราะ
รายละเอียดเรื่องมันเปลี่ยนแล้ว เขมในนิยายไม่ร้ายขนาดนี้ แต่ในละครมีการเน้นย้ำว่าวดีคือจุดศูนย์กลางในความมีชีวิตของเขม
ดังนั้นจุดที่เป็นไคลแม็กซ์มันจึงเป็นจุดที่เขมชาติพัง และความพังที่สำคัญต้องมาจากเรื่องที่เขมชาติเคยเชื่อ คือวดีลืมเขา
แต่เมื่อมารับทราบว่าไม่ลืม ... สิ่งที่เคยเชื่อมาตลอดมันไม่จริง สิ่งที่ทำมาตลอดมันคือพลาด พังหนักกว่าเดิม

ดังนั้นจะเห็นได้ว่า ไก่ไข่ ไม่ได้เป็นสิ่งที่จะเปิดเผยเรื่องราวเรื่องการจำการลืมของวดี ไก่ไข่ จะเป็นลูกของวดีกับเจ้าสัวหรือไม่
เป็นเรื่องรองของเขมชาติ เค้ายอมรับเด็กสองคนนี้ได้ทุกอย่างแม้จะเป็นลูกของคนอื่นกับวดี ขอเพียงแค่รู้ว่าวดี "ไม่ลืมฉัน" คือจบ
เราจึงเห็นว่าโครงเรื่องยังอยู่แต่ย้ายส่วนที่เป็นไคลแมกซ์ไปตามความคิดของผู้เขียนบทโดยหาเหตุผลเชื่อมโยงกับเรื่องทำนองนั้น