ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วที่เพื่อนๆพูดถึงเกษตรแฟร์ และคนรอบตัวก็เคยไปกันมาแทบทุกคนแล้วว่าจะไปเดินตั้งแต่ช่วงวัยมหาวิทยาลัย นี่ก็ล่วงเลยมาหลายปีแล้วเพิ่งมีโอกาสได้ไป
สิ่งที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้คือ งานเกษตรแฟร์จะเป็นงานรวบรวมของกิน ของช้อป คล้ายๆ งานโอท็อป จะมีสินค้าตั้งแต่ของใช้เกษตรกรต้นไม้ ของกินหลายภาค และมีซุ้มที่เด็กคณะต่างๆ มาออกร้านหารายได้เข้าคณะ
เริ่มต้นเข้างานคือการวนหาที่จอดรถเช็คอินลงเฟซบุ๊กเพื่อนถามว่ารถติดไหม? (ไม่น่าถามเลย นี่กรุงเทพฯ จะไม่ติดได้ไง)วนกันจนปวดฉี่ แวะเข้าห้องน้ำบรรยากาศผู้คนบ่งบอกว่าหลั่งไหลมาจากทั่วสารทิศทั้งลูกเด็กเล็กแดงไม่จำเป็นต้องเป็นนักศึกษาหรือเจ้าหน้าที่กันเอง
คือตอนแรกจะรอรถตะลัยเขาบอกว่าย่อมาจาก “รถตระเวนรอบมหาวิทยาลัย” คือรอไม่ไหว เดินเหอะนั่งมอเตอร์ไซต์ก็แพงเกินไป (สองคนสี่สิบ นั่งแท็กซี่ก็ไม่คุ้ม รถติด!)
แม่แฟนสั่งซื้อมะขามบอกว่ายายอยากกิน ไอ้เราก็นึกว่าจะเป็นบูธมะขามเล็กๆ นี่จริงจังมะขามมาก!
เดินจากโซนห้องน้ำที่จอดรถฝั่งประตูวิภาวดีไปหาน้องที่ประตูพหลโยธิน เปิดกูเกิ้ลแมปเช็คระยะทาง 950 เมตร ถือว่าวันนี้เดินกันเป็นกิโลๆเพราะต้องเดินกลับมาทางเดิมกันอีก ตื่นตาตื่นใจกับโซนรถไถนา และของกินนานาภาค ของต่างๆ ก็เคยเห็นหมดแล้วพวกน้ำพริกน้ำมะพร้าว ไส้อั่ว มาสะดุดตากับ ลูกลาน ตอนแรกนึกว่าอ่านผิดจากลูกตาล
ป้ายบอกว่า ลูกลานเป็นผลไม้ป่า หากินยาก 50 ปีจะออกลูกทีนึงลองชิมดูพบว่ารสชาติคล้ายกับลูกตาลจริงๆ ด้วย แต่ขนาดจะเล็กกว่าเล็กกว่าลูกชิดด้วย รสชาติเหมือนกับลูกตาลแต่เนื้อแข็งกว่านิดหน่อยนี่ถ้าชอบแล้วอยากกินอีกทีนึงตอนนั้นคงอายุ 75 อย่างกับรอดูสุริยุปราคา
อีกเมนูหนึ่งภูมิใจนำเสนอคือ แมลงทอด ไม่ต้องอธิบายความแซ่บนะว่าอร่อยขนาดไหน สัตว์เศรษฐกิจที่มีโปรตีนและแคลเซียมสูงประจำชาติ(เว่อร์มะ)
โซนหมาแมวมีหมาน้อยมากมาย ตั้งแต่ฮัสกี้ไซบีเรีย ปอม ชิวาว่า ปลั๊ก มีกระต่าย..แต่งานนี้ไม่เห็นแมวสักตัวนะ
จะไปกินเมนูซีฟู้ดเด็ดของคณะประมงกันแต่ว่าคนเยอะมาก รอไม่ไหว คนเยอะขนาดนี้ควรเปิดให้จองโต๊ะผ่านเฟซบุ๊กเถอะ จองรอบ จองเวลากันทีเดียวสำหรับคนที่กินแล้วอยากกิน และกันที่ไว้สำหรับหน้างาน
เดินเลยไปกินที่คณะสัตวแพทย์กันเหนื่อยมากกกกกกกกกกกก ล้าสุดๆแต่ละที่มันไกลกัน ยอมรับความสามารถในการเดินของลุงป้าน้าอาทั้งหลาย หนุ่มๆ สาวๆจะเพลียเอา พอมาถึงคณะสัตวะ คือพวกเราหิวกันมากนั่งได้แปปเดียวก็ต้องขอเช็คบิลลุกออก รออาหารไม่ไหว ได้กินแค่ยำคอหมูย่าง อาหารเขาอร่อยจริงๆเข้าใจว่าคนเยอะ จึงปิ้งเนื้อปิ้งอะไรกันไม่ทัน เป็นซุ้มที่น้องๆ เปิดเพื่อหาเงินเข้าคณะ ได้ยินเสียงตามสายบอกว่าเปิดมากว่า40 ปีแล้ว
ถ้าเขาไม่ประกาศว่าอาหารที่สั่งนั้นหมดแล้วขออนุญาตไม่รับออเดอร์ เราก็คงไม่รู้สึกแย่ขยาดนี้ คือสั่งอะไรไปก็หมด ทำก็ช้าแถมโต๊ะที่ได้นั้น เป็นโต๊ะเก้าอี้เสริม พอเขาจะเข้าไปเสิร์ฟอาหารกันก็ยกข้ามหัวคนนั่งรู้สึกไม่ส่วนตัว
แปลกใจกับชุดการแสดงได้ยินเสียงเปิดเพลงตั้งนาน มัวแต่หิวก็ไม่ได้สนใจ พอเขาประกาศว่าเป็นการแสดงจากนิสิตสัตวแพทย์ปี3 ก็หันไปดูหน่อย นึกว่าจะได้ดูโชว์อะไรปรากฏว่าเป็นการเปิดเพลงเต้นทั่วไป แถมน้องยังใส่กระโปรงกางเกงสั้นมากๆเป็นชุดไปรเวททั่วไป เหมือนต่างคนต่างไปทาสี แบกของกันมา บางคนก็สวมถุงน่องสีดำดูวาบหวิว..ดูแล้วรู้สึก “เห้ย!”นี่ถ้าเป็นพ่อเป็นแม่ที่มานั่งกินข้าวดูลูก คงรู้สึกชาๆ
สุดท้ายนั่งรถกลับกันดีกว่าเช็คบิล แต่ก็เข้าใจน้องๆ ว่าคนมันเยอะด้วย แถมเราไม่ใช่ร้านอาหารมืออาชีพแต่ก็รู้สึกดีนะ ที่เป็นกิจกรรมสร้างความสัมพันธ์ของคนในคณะ พี่ๆ น้องๆจะได้รู้จักการทำงานร่วมกัน รู้จักนิสัยใจคอของเพื่อนๆ รู้จักงานบริการสมัยเราเรียนก็รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ พี่ๆ มิน่าล่ะทำไมเพื่อนที่เกษตรถึงดูรักกันดีจบกันไปกี่รุ่นก็ยังย้อนรุ่นนับกัน จำกันได้ ช่วยเหลือกัน .. ชอบมหาวิทยาลัยนี้นะ
[CR] First time at เกษตรแฟร์ 2015
สิ่งที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้คือ งานเกษตรแฟร์จะเป็นงานรวบรวมของกิน ของช้อป คล้ายๆ งานโอท็อป จะมีสินค้าตั้งแต่ของใช้เกษตรกรต้นไม้ ของกินหลายภาค และมีซุ้มที่เด็กคณะต่างๆ มาออกร้านหารายได้เข้าคณะ
เริ่มต้นเข้างานคือการวนหาที่จอดรถเช็คอินลงเฟซบุ๊กเพื่อนถามว่ารถติดไหม? (ไม่น่าถามเลย นี่กรุงเทพฯ จะไม่ติดได้ไง)วนกันจนปวดฉี่ แวะเข้าห้องน้ำบรรยากาศผู้คนบ่งบอกว่าหลั่งไหลมาจากทั่วสารทิศทั้งลูกเด็กเล็กแดงไม่จำเป็นต้องเป็นนักศึกษาหรือเจ้าหน้าที่กันเอง
คือตอนแรกจะรอรถตะลัยเขาบอกว่าย่อมาจาก “รถตระเวนรอบมหาวิทยาลัย” คือรอไม่ไหว เดินเหอะนั่งมอเตอร์ไซต์ก็แพงเกินไป (สองคนสี่สิบ นั่งแท็กซี่ก็ไม่คุ้ม รถติด!)
แม่แฟนสั่งซื้อมะขามบอกว่ายายอยากกิน ไอ้เราก็นึกว่าจะเป็นบูธมะขามเล็กๆ นี่จริงจังมะขามมาก!
เดินจากโซนห้องน้ำที่จอดรถฝั่งประตูวิภาวดีไปหาน้องที่ประตูพหลโยธิน เปิดกูเกิ้ลแมปเช็คระยะทาง 950 เมตร ถือว่าวันนี้เดินกันเป็นกิโลๆเพราะต้องเดินกลับมาทางเดิมกันอีก ตื่นตาตื่นใจกับโซนรถไถนา และของกินนานาภาค ของต่างๆ ก็เคยเห็นหมดแล้วพวกน้ำพริกน้ำมะพร้าว ไส้อั่ว มาสะดุดตากับ ลูกลาน ตอนแรกนึกว่าอ่านผิดจากลูกตาล
ป้ายบอกว่า ลูกลานเป็นผลไม้ป่า หากินยาก 50 ปีจะออกลูกทีนึงลองชิมดูพบว่ารสชาติคล้ายกับลูกตาลจริงๆ ด้วย แต่ขนาดจะเล็กกว่าเล็กกว่าลูกชิดด้วย รสชาติเหมือนกับลูกตาลแต่เนื้อแข็งกว่านิดหน่อยนี่ถ้าชอบแล้วอยากกินอีกทีนึงตอนนั้นคงอายุ 75 อย่างกับรอดูสุริยุปราคา
อีกเมนูหนึ่งภูมิใจนำเสนอคือ แมลงทอด ไม่ต้องอธิบายความแซ่บนะว่าอร่อยขนาดไหน สัตว์เศรษฐกิจที่มีโปรตีนและแคลเซียมสูงประจำชาติ(เว่อร์มะ)
โซนหมาแมวมีหมาน้อยมากมาย ตั้งแต่ฮัสกี้ไซบีเรีย ปอม ชิวาว่า ปลั๊ก มีกระต่าย..แต่งานนี้ไม่เห็นแมวสักตัวนะ
จะไปกินเมนูซีฟู้ดเด็ดของคณะประมงกันแต่ว่าคนเยอะมาก รอไม่ไหว คนเยอะขนาดนี้ควรเปิดให้จองโต๊ะผ่านเฟซบุ๊กเถอะ จองรอบ จองเวลากันทีเดียวสำหรับคนที่กินแล้วอยากกิน และกันที่ไว้สำหรับหน้างาน
เดินเลยไปกินที่คณะสัตวแพทย์กันเหนื่อยมากกกกกกกกกกกก ล้าสุดๆแต่ละที่มันไกลกัน ยอมรับความสามารถในการเดินของลุงป้าน้าอาทั้งหลาย หนุ่มๆ สาวๆจะเพลียเอา พอมาถึงคณะสัตวะ คือพวกเราหิวกันมากนั่งได้แปปเดียวก็ต้องขอเช็คบิลลุกออก รออาหารไม่ไหว ได้กินแค่ยำคอหมูย่าง อาหารเขาอร่อยจริงๆเข้าใจว่าคนเยอะ จึงปิ้งเนื้อปิ้งอะไรกันไม่ทัน เป็นซุ้มที่น้องๆ เปิดเพื่อหาเงินเข้าคณะ ได้ยินเสียงตามสายบอกว่าเปิดมากว่า40 ปีแล้ว
ถ้าเขาไม่ประกาศว่าอาหารที่สั่งนั้นหมดแล้วขออนุญาตไม่รับออเดอร์ เราก็คงไม่รู้สึกแย่ขยาดนี้ คือสั่งอะไรไปก็หมด ทำก็ช้าแถมโต๊ะที่ได้นั้น เป็นโต๊ะเก้าอี้เสริม พอเขาจะเข้าไปเสิร์ฟอาหารกันก็ยกข้ามหัวคนนั่งรู้สึกไม่ส่วนตัว
แปลกใจกับชุดการแสดงได้ยินเสียงเปิดเพลงตั้งนาน มัวแต่หิวก็ไม่ได้สนใจ พอเขาประกาศว่าเป็นการแสดงจากนิสิตสัตวแพทย์ปี3 ก็หันไปดูหน่อย นึกว่าจะได้ดูโชว์อะไรปรากฏว่าเป็นการเปิดเพลงเต้นทั่วไป แถมน้องยังใส่กระโปรงกางเกงสั้นมากๆเป็นชุดไปรเวททั่วไป เหมือนต่างคนต่างไปทาสี แบกของกันมา บางคนก็สวมถุงน่องสีดำดูวาบหวิว..ดูแล้วรู้สึก “เห้ย!”นี่ถ้าเป็นพ่อเป็นแม่ที่มานั่งกินข้าวดูลูก คงรู้สึกชาๆ
สุดท้ายนั่งรถกลับกันดีกว่าเช็คบิล แต่ก็เข้าใจน้องๆ ว่าคนมันเยอะด้วย แถมเราไม่ใช่ร้านอาหารมืออาชีพแต่ก็รู้สึกดีนะ ที่เป็นกิจกรรมสร้างความสัมพันธ์ของคนในคณะ พี่ๆ น้องๆจะได้รู้จักการทำงานร่วมกัน รู้จักนิสัยใจคอของเพื่อนๆ รู้จักงานบริการสมัยเราเรียนก็รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ พี่ๆ มิน่าล่ะทำไมเพื่อนที่เกษตรถึงดูรักกันดีจบกันไปกี่รุ่นก็ยังย้อนรุ่นนับกัน จำกันได้ ช่วยเหลือกัน .. ชอบมหาวิทยาลัยนี้นะ