ต้องขอออกตัวก่อนนะครับ พี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ ชาว pantip
ผมเองไม่เคยจะตั้งกระทู้หรืออะไรเลยเพราะเป็นคนไม่ค่อยกล้าขี้อายมากๆ
ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ เรื่องที่กำลังจะเล่าเป็นเรื่องจริงๆ ที่คิดอยู่นานว่าจะเอามาลงใน pantip ดีเปล่า แต่วันนี้ดันกล้ามาจากไหนไม่รู้ 555+
เรื่องนี้เกิดขึ้นในวันที่ 15 เมษายน 2553เป็นวันสงกรานนะครับ ผมและเพื่อนได้ไปเล่นน้ำกันที่ถนนสีลมเล่นกันตั้งแต่ประมาณบ่าย4โมงนะ (ผมใส่ เสื้อสีขาวข้างนอกเสื้อเชิ้ตเสื้อสีฟ้าลายดอกกางเกงขาเดปสีทำ ลองเท้าผ้าใบ) เล่นกันจนถึงประมาณเกือบ2ทุ่มเป็นอะไรที่แออัดมากและเปียดกันมากเลยครับเปียดกันไปเปียดกันมาจนผมเห็น น้องคนหนึ่งเขามากับเพื่อนอีกหนึ่งคน น้องเขามีสีหน้าเหมือนจะเป็นลมผมก็เลยถามน้องเขาว่าน้องครับจะเป็นลมหรอ (หน้าซีดมากๆ) ผมก็ เลย เดินจูงน้องเขาออกจากตรงที่แออัดๆตรงนั้นอะครับ (แต่ตอนที่จับมือน้องเขาอยู่ดีๆมือที่ผมจับมันก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกปลอดภัย รู้สึกแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนอะครับ) ผมก็เลยเดินจูงน้องเค้ามานั่งพักอีกฝั่งของถนน แต่ระหว่างเดินรองเท้าน้องเค้าก็ขาดหายไป ผมก็เลยถอดรองเท้าผ้าใบ (อันสกปรกนิดนึง)ให้น้องเขาสวมใส่ เพราะแถวนั้นเศษแก้มเยอะมากๆเลยครับ เราเดินกันมานั่งพักแถวๆศาลาแดงซอย2แถวๆธนาคารกรุงเทพครับ
ผมถามน้องเค้าว่า
"ไหวมี่ยครับ"
น้องตอบว่า
"ยังไหวค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว"
และ น้องก็หยิบมือถือขึ้นมา ผมไม่แน่ใจว่าเป็นยี่ห้อSamsung หรือ LG นะครับ สีขาว หน้าจอแบบTouchscreen และน้องเขาก็โทรตามเพื่อน เขาให้มารับ เพื่อนน้องเขาบอกว่ารออยู่หน้าร้านแว่นท๊อปเจริญผมก็เดิน พาน้องเขาไปที่หน้าร้านแว่นท๊อปเจริญแต่ก็ไม่เจอเพื่อนของน้องเขา น้องก็เลยโทรหาเพื่อนอีกครั้งแต่ไม่ ได้ยินเสียงอะไรกันเลย(เพราะแถวนั้นเสียงดังมากๆ)เพื่อนน้องเขาก็เลยส่งข้อความมาที่เบอร์ของ น้องคนนี้ ว่ารออยู่ที่ตึกcp tower สีลมน้องเขาก็เดินจูงมือผม(คราวนี้น้องคนนั้นจับมือผมเองและจับแน่มากๆ และก็มีคนจะเอาแป้งมาปะน้องเค้า น้องเค้ากลัวก็เลย ใช่แขนโอบเอวผมไว้แน่นมากๆเลย)ไปที่ตึกcp tower ด้วยความแออัดบนถนนสีลมเราสองคนก็เลยอาจจะมีสดุดสาย ยางของเจ้าหน้าที่ดับ เพลิงกันบ้างอะไรบ้าง และก็โดนแป้งทาหน้าไปตลอดทาง (แต่ตอนนั้นเหมือนหลงอยู่ในวังวน คือไม่เคยจับมือผู้หญิงและรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มาก่อนเลย) และแล้วในที่สุดผมก็พาน้องคนนี้มาถึงที่ตึก cp tower ก็ไม่เจอเพื่อนของน้องเขาเลยเรายืนรอกันอยู่ที่หน้า วัตสัน ก็เลยนั่งพักตรงบรรไดทางเดินกันอีกครั้ง (ผมไม่กล้าเอ๋ยปากอะไรสักคำจริงๆครับแม้แต่ถามชื่อก็เถอะ)
อยู่ดีๆผมก็ถามน้องเค้าว่า
ผม:"น้องเรียนมออะไรแล้วอะครับ"
น้อง: "น้องเขาก็ตอบว่าขึ้นมอ2ค่ะ"
ผม:"และบ้านน้องอยู่ที่ไหนหรอ"
น้อง: "น้องก็ตอบว่าอยู่บางรักค่ะ"
(ขอเล่ารายละเอียดของน้องเขาหน่อยนะครับน้องเขาตัวเล็กมาก ใส่เหล็กดัดฟัน(เหมือนใส่เทรนเนอร์ จัดฟัน) ผิวขาว ไม่ได้สวยมากไม่ได้น่ารักมาก มีสิวที่แก้มสองข้าง ไว้ผมยาวประมาณหัวไหร่ใส่เสื้อสีชมพู กางเกงขาสั้น เพื่อนของน้องเขาถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะชื่อ อิ้ง หรือ โบร์เนี่ยและได้ยินผ่านๆนะ)
ต่อๆ จากที่เรานั่งรออยู่ที่หน้า วัตสัน cp tower และได้คุยกันประมาณ4 ประโยค (และผมก็โง่เนอะไม่ถามชื่อ ไม่ถามอะไรต่อเลย (ผมคนขี้อายมากๆ))เรารอกันประมาณ1ชั่วโมงนะครับ ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเพื่อนน้องเขานะจะมา และเพื่อนน้อง เขาก็ส่งข้อความมาบอกว่ากำลังจะถึงแล้ว และแล้วเพื่อนเขาก็มาและน้องเขาก็คืนรองเท้าผ้าใบ (แต่ตอนนั้นไม่อยากไปไหนและ555+เว่อเนอะ) หลังจากนั้นเพื่อนน้องเค้าก็มา ผมและน้องคนนั้นก็เลยเดินจากลามา โดยที่ไม่รู้จักชื่อ โดยที่ไม่รู้จักที่อยู่ และไม่คิดว่าจะจดจำมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดนะ วันที่ 16 เม.ย. 53 ก็เลยสร้างเฟสขึ้นมาอันนึง เขียนข้อความแบบที่ผมเขียนลงพันทิปเนี่ยและส่งไปให้น้องที่เรียนแถวๆบางรัก ตั้งแต่วันที่ 16 เม.ย. 53 จนถึงวันที่ผมเขียวข้อความลงพันทิปวันนี้ ผมก็ยังส่งอยู่นะ ผ่านมาตอนนี้แล้วน้องคงอยู่มอ5แล้วซินะครับ
"เป็นไง สบายดีมั้ย"
ไม่รู้จะเรียกว่าความรักได้รึป่าวนะครับ แต่อยู่ด้วยและรู้สึกมีความสุข ถึงเราจะเจอกันแค่ช่วงสั้นๆ หรือถึงแม้ชีวิต ต่อจากนี้ไปจะไม่ได้เจอผู้หญิงคนที่ผมตามหาอีกต่อไปแล้ว ก็ไม่เป็นไรครับผมรอได้... สิ่งดีๆความรักดีๆที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ยังมีอีกมากมายนะครับ ถ้าใครที่เจอคนที่ตัวเองรักแล้วแล้วรู้สึกว่ามันใช่ กอดเค้าไว้ให้แน่ๆ และเป็นลมหายใจของกันและกัน ผู้หญิงที่คิดว่าชีวิตนี้เจอแต่ผู้ชายเลวๆ ลองดูดีๆครับ ผู้ชายของคุณอาจจะยังมาไม่ถึงก็ได้
ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ.... ขอบคุณครับที่อ่าน
(ขอสาบานว่าเรื่องจริงๆ)
พรหมลิขิต อยากลิขิต เอง
ผมเองไม่เคยจะตั้งกระทู้หรืออะไรเลยเพราะเป็นคนไม่ค่อยกล้าขี้อายมากๆ
ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ เรื่องที่กำลังจะเล่าเป็นเรื่องจริงๆ ที่คิดอยู่นานว่าจะเอามาลงใน pantip ดีเปล่า แต่วันนี้ดันกล้ามาจากไหนไม่รู้ 555+
เรื่องนี้เกิดขึ้นในวันที่ 15 เมษายน 2553เป็นวันสงกรานนะครับ ผมและเพื่อนได้ไปเล่นน้ำกันที่ถนนสีลมเล่นกันตั้งแต่ประมาณบ่าย4โมงนะ (ผมใส่ เสื้อสีขาวข้างนอกเสื้อเชิ้ตเสื้อสีฟ้าลายดอกกางเกงขาเดปสีทำ ลองเท้าผ้าใบ) เล่นกันจนถึงประมาณเกือบ2ทุ่มเป็นอะไรที่แออัดมากและเปียดกันมากเลยครับเปียดกันไปเปียดกันมาจนผมเห็น น้องคนหนึ่งเขามากับเพื่อนอีกหนึ่งคน น้องเขามีสีหน้าเหมือนจะเป็นลมผมก็เลยถามน้องเขาว่าน้องครับจะเป็นลมหรอ (หน้าซีดมากๆ) ผมก็ เลย เดินจูงน้องเขาออกจากตรงที่แออัดๆตรงนั้นอะครับ (แต่ตอนที่จับมือน้องเขาอยู่ดีๆมือที่ผมจับมันก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกปลอดภัย รู้สึกแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนอะครับ) ผมก็เลยเดินจูงน้องเค้ามานั่งพักอีกฝั่งของถนน แต่ระหว่างเดินรองเท้าน้องเค้าก็ขาดหายไป ผมก็เลยถอดรองเท้าผ้าใบ (อันสกปรกนิดนึง)ให้น้องเขาสวมใส่ เพราะแถวนั้นเศษแก้มเยอะมากๆเลยครับ เราเดินกันมานั่งพักแถวๆศาลาแดงซอย2แถวๆธนาคารกรุงเทพครับ
ผมถามน้องเค้าว่า
"ไหวมี่ยครับ"
น้องตอบว่า
"ยังไหวค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว"
และ น้องก็หยิบมือถือขึ้นมา ผมไม่แน่ใจว่าเป็นยี่ห้อSamsung หรือ LG นะครับ สีขาว หน้าจอแบบTouchscreen และน้องเขาก็โทรตามเพื่อน เขาให้มารับ เพื่อนน้องเขาบอกว่ารออยู่หน้าร้านแว่นท๊อปเจริญผมก็เดิน พาน้องเขาไปที่หน้าร้านแว่นท๊อปเจริญแต่ก็ไม่เจอเพื่อนของน้องเขา น้องก็เลยโทรหาเพื่อนอีกครั้งแต่ไม่ ได้ยินเสียงอะไรกันเลย(เพราะแถวนั้นเสียงดังมากๆ)เพื่อนน้องเขาก็เลยส่งข้อความมาที่เบอร์ของ น้องคนนี้ ว่ารออยู่ที่ตึกcp tower สีลมน้องเขาก็เดินจูงมือผม(คราวนี้น้องคนนั้นจับมือผมเองและจับแน่มากๆ และก็มีคนจะเอาแป้งมาปะน้องเค้า น้องเค้ากลัวก็เลย ใช่แขนโอบเอวผมไว้แน่นมากๆเลย)ไปที่ตึกcp tower ด้วยความแออัดบนถนนสีลมเราสองคนก็เลยอาจจะมีสดุดสาย ยางของเจ้าหน้าที่ดับ เพลิงกันบ้างอะไรบ้าง และก็โดนแป้งทาหน้าไปตลอดทาง (แต่ตอนนั้นเหมือนหลงอยู่ในวังวน คือไม่เคยจับมือผู้หญิงและรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มาก่อนเลย) และแล้วในที่สุดผมก็พาน้องคนนี้มาถึงที่ตึก cp tower ก็ไม่เจอเพื่อนของน้องเขาเลยเรายืนรอกันอยู่ที่หน้า วัตสัน ก็เลยนั่งพักตรงบรรไดทางเดินกันอีกครั้ง (ผมไม่กล้าเอ๋ยปากอะไรสักคำจริงๆครับแม้แต่ถามชื่อก็เถอะ)
อยู่ดีๆผมก็ถามน้องเค้าว่า
ผม:"น้องเรียนมออะไรแล้วอะครับ"
น้อง: "น้องเขาก็ตอบว่าขึ้นมอ2ค่ะ"
ผม:"และบ้านน้องอยู่ที่ไหนหรอ"
น้อง: "น้องก็ตอบว่าอยู่บางรักค่ะ"
(ขอเล่ารายละเอียดของน้องเขาหน่อยนะครับน้องเขาตัวเล็กมาก ใส่เหล็กดัดฟัน(เหมือนใส่เทรนเนอร์ จัดฟัน) ผิวขาว ไม่ได้สวยมากไม่ได้น่ารักมาก มีสิวที่แก้มสองข้าง ไว้ผมยาวประมาณหัวไหร่ใส่เสื้อสีชมพู กางเกงขาสั้น เพื่อนของน้องเขาถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะชื่อ อิ้ง หรือ โบร์เนี่ยและได้ยินผ่านๆนะ)
ต่อๆ จากที่เรานั่งรออยู่ที่หน้า วัตสัน cp tower และได้คุยกันประมาณ4 ประโยค (และผมก็โง่เนอะไม่ถามชื่อ ไม่ถามอะไรต่อเลย (ผมคนขี้อายมากๆ))เรารอกันประมาณ1ชั่วโมงนะครับ ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเพื่อนน้องเขานะจะมา และเพื่อนน้อง เขาก็ส่งข้อความมาบอกว่ากำลังจะถึงแล้ว และแล้วเพื่อนเขาก็มาและน้องเขาก็คืนรองเท้าผ้าใบ (แต่ตอนนั้นไม่อยากไปไหนและ555+เว่อเนอะ) หลังจากนั้นเพื่อนน้องเค้าก็มา ผมและน้องคนนั้นก็เลยเดินจากลามา โดยที่ไม่รู้จักชื่อ โดยที่ไม่รู้จักที่อยู่ และไม่คิดว่าจะจดจำมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดนะ วันที่ 16 เม.ย. 53 ก็เลยสร้างเฟสขึ้นมาอันนึง เขียนข้อความแบบที่ผมเขียนลงพันทิปเนี่ยและส่งไปให้น้องที่เรียนแถวๆบางรัก ตั้งแต่วันที่ 16 เม.ย. 53 จนถึงวันที่ผมเขียวข้อความลงพันทิปวันนี้ ผมก็ยังส่งอยู่นะ ผ่านมาตอนนี้แล้วน้องคงอยู่มอ5แล้วซินะครับ
"เป็นไง สบายดีมั้ย"
ไม่รู้จะเรียกว่าความรักได้รึป่าวนะครับ แต่อยู่ด้วยและรู้สึกมีความสุข ถึงเราจะเจอกันแค่ช่วงสั้นๆ หรือถึงแม้ชีวิต ต่อจากนี้ไปจะไม่ได้เจอผู้หญิงคนที่ผมตามหาอีกต่อไปแล้ว ก็ไม่เป็นไรครับผมรอได้... สิ่งดีๆความรักดีๆที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ยังมีอีกมากมายนะครับ ถ้าใครที่เจอคนที่ตัวเองรักแล้วแล้วรู้สึกว่ามันใช่ กอดเค้าไว้ให้แน่ๆ และเป็นลมหายใจของกันและกัน ผู้หญิงที่คิดว่าชีวิตนี้เจอแต่ผู้ชายเลวๆ ลองดูดีๆครับ ผู้ชายของคุณอาจจะยังมาไม่ถึงก็ได้
ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ.... ขอบคุณครับที่อ่าน
(ขอสาบานว่าเรื่องจริงๆ)