สวัสดีค่ะ..เรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในชีวิตของเราเลย เรื่องมันมีอยู่ว่า__เรารู้จักกับ พี่ไฝ (เพื่อนสนิทเราเอง..)ในที่ทำงานเมื่อ7ปีก่อน ตอนนั้นทั้งเราและเค้าก็ต่างมีแฟนเป็นของตัวเอง เราก็สนิทกันมากในระดับนึงแหล่ะ(ก็ต่างคนต่างมีแฟนแล้วนิ๊..สนิทกันมากเด่วคนอื่นเค้าจะมองไม่งาม..^^)..เราทำงานด้วยกันประมาณ1ปี ทุกเรื่องราวทุกปัญหาในชีวิตต่างคนต่างก็จะรู้ ต่างคอยปลอบใจเป็นกำลังใจให้กัน เรามีแฟนกี่คนเค้าคบใครกี่คน ต่างก็รู้หมด..แฟนคนไหนดี คนไหนไม่ดี คนไหนโอ คนไหนไม่โอ..เราต่างจะมาเล่ามาแชร์มาสแกนกรรมกันก่อน..(ยิ่งกว่า_ริว จิตสัมผัสซ่ะอีก ขอบอกๆๆ)
ก็พูดคุยหยอกล้อแซวด่าว่าเย้ากันไปหยอกกันมายังงี้เรื่อยๆจนเค้ามีแฟนและพาแฟนมาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นเราก็ยังได้ร่วมแสดงความยินดีที่เพื่อนได้มีเมียเป็นตัวเป็นตน ยินดีกับเค้าที่อย่างน้อยๆเค้าก็ยังมีคนเอา(บ่องตงว่ากลัวเพื่อนจะเหลือเป็นภาระของรัฐบาลซ่ะเปล่าๆ555++) และหลังจากนั้นไม่นานต่างคนต่างก็เปลี่ยนที่ทำงาน แต่ก็ยังติดต่อกันมาเรื่อยๆ..โดยมีเจ้าเฟสบุ๊คนี้แหล่ะ..ที่ยังทำให้ได้พูดคุยทักทายไถ่ถามเรื่องราวสารทุกข์สุขดิบและความเป็นไปต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงที่เราไม่เจอกัน..ตลอดระยะเวลาเกือบ6ปีถึงเราจะไม่ได้เจอกัน แต่!!ก้ยังคุยแชทยังกดไลค์ ยังติดตามเรื่องราวของแต่ล่ะคน ต่างก็จะมาคอมเม้นท์ในโพสท์ที่ถูกใจ.และมันก็ เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนเมื่อไม่นานมานี้เอง มันมีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นกับเรา..เริ่มที่เค้าจะมาคอมเม้นท์ทุกๆๆโพสท์ ((#ย้ำว่าทุกๆโพสท์จริงๆยังก่ะเค้าเตรียมนิ้วสแตนบายรอกดไลค์ยังไงยังงั้นแร่ะ หุหุ)) หลังๆเค้าจะมีเรื่องราวมากมายก่ายกองมาพูดคุยกับเรา เราพูดกันวันล่ะหลายๆชั่วโมง เราคุยกันบ่อยมากขึ้น มากจนคนอื่นคิดว่าเราเป็นแฟนกัน((ทั้งๆที่ตอนนั้นเราทั้งสองต่างก็มีแฟน)) เค้าจะเล่าปัญหามาปรึกษาชีวิตเรื่องราวของเค้าให้เราฟัง เราทั้งคู่เลยรู้เช่นเห็นชาติรู้สันดานกันหมด ยิ่งนิสัยเนี้ยะไม่ต้องพูดถึง..พี่ไฝชอบม้อ พี่ไฝทะลึ่ง พี่ไฝเป็นผู้ชายกินง่าย พี่ไฝเรยค่อนข้างจะกินไม่ค่อยเลือก พี่ไฝชอบตามใจปาก555++ บางทีเรื่องบางเรื่องเราต่างรู้ดียิ่งกว่าแฟนจะรู้กันซ่ะอีก .. และแล้วความรักของพี่ไฝก็ได้แซงนำหน้าทิ้งเราไปชนิดอย่างไม่เห็นฝุ่น..เมื่อพี่ไฝ(ไม่รู้จะเรียกว่าพลาดรึว่าตั้งใจดี)มีลูก((ลูกสาวซ่ะด้วยนะ..เหอเหอเหอ))ชีก็เห่อลูกทำมาเป็นแอ๊บรักครอบครัวมาตั้งแต่บัดนั้น!!
จนมาเมื่อ2ปีที่แล้วที่เรามีปัญหาต้องเลิกกับแฟนคนที่คบกันมา5ปีกว่าๆ((ก็คนที่เราคบมาตั้งแต่ได้รู้จักกับพี่ไฝนั้นแร่ะ))ช่วงนั้นอารมณ์ตอนนั้นเราเสียใจมากๆๆๆก็มีพี่ไฝนี้แหล่ะที่คอยถามไถ่ ปลอบโยน ดุด่าว่ากล่าวตักเตือนใช้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็งมาพูดให้เรารู้สึกดี..((ก่อนหน้านี้พี่ไฝก็มีปัญหาเรื่องครอบครัว..แต่!!พี่ไฝก็ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลย..เห็นแกตัวชิหาย..พี่ไฝเนี้ยะ!!))ตอนที่เราเสียใจเรากับพี่ไฝก็พูดคุยกันมากขึ้นๆหยอกเย้าล้อกันไปแซวกันมา..ตลอดจนการพูดจาที่เราเริ่มจะรู้สึกว่าเฮ้ยย!เพื่อนกันเค้าพูดจากันแบบนี้เหรอว่ะ??.. ในใจก็ไม่ได้คิดอะไร ต่อให้มีเพื่อนๆแซวยังไงก็ยังจะยืนยันนอนยันนั่งยันปฏิเสธเสียงแข็งว่า..เป็นแค่เพื่อนกัน.จิงจิ๊งงง.((บ้าๆๆๆใครเค้าจะเอาเพื่อนทำแฟนล่ะยิ่งกับคนที่เรารู้เห็นสันดานประวัติของเค้าแล้วเรื่องของเรากับพี่ไฝยิ่งเป็นไปไม่ได้ .. รู้ถึงไหนอายถึงนั้นแหล่ะ..ว่ามั้ย!!))หลังจากที่เราโสดเราก็ลั้ลล้าฟรุ๊งฟริ๊งไปเรื่อยแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ..เราจะเป็นคนติดแชทติดโทรศัพท์..วันทั้งวันคืนทั้งคืนเราจะคุยกับพี่ไฝ..พี่ไฝก็เหมือนกัน..ต่างคนต่างติดแชทติดคุยจนมันเป็นหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติให้เป็นแบบนี้ในแต่ละวันและทุกๆวัน..จะไม่มีวันไหนชั่วโมงไหนที่เราจะไม่คุยกันนอกเสียจากตอนทำงานและตอนหลับ..ทั้งๆที่เวลาทำงานของเรากับพี่ไฝก็ไม่ตรงกัน(( เราเข้างานบ่าย2เลิกเที่ยงคืน พี่ไฝเข้างานตี5หัวรุ่งเลิกงานบ่าย4โมงเย็น))แต่เราก็ยังมีเวลาคุยกัน..หลังจากที่เป็นแบบนี้มาได้5-6เดือน เราก็นัดเจอกัน..((ก็แอบมีเขินๆบ้างแร่ะ แหม่ๆๆทำตัวยังก่ะคนไม่เคยรู้จักกันง่า ^^)) เริ่มนัดไปกินข้าว เริ่มมารับมาส่งเริ่มไปข้างนอกด้วยกันบ่อยขึ้น เริ่มเปลี่ยนคำพูด สรรพนาม และสุดท้ายก็มีเรีองอย่างว่ากัน...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจากความตั้งใจของเราทั้งสองคน.. ที่ขี้เกียจจะไปเริ่มต้นศึกษานิสัยดูใจกับใครคนใหม่.. มาวันนี้ทุกอย่างก็โอเค..แต่ความรู้สึกเราเริ่มจะไม่โอเคแล้ว..เราเริ่มจะหึงเค้าหวงเค้า อยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเค้าอยากให้เค้ามาอยู่กับเรา ไม่อยากจะแชร์เค้าไปให้ใคร((คือตอนนี้เค้ากับเมียเค้าเลิกกันและแยกกันอยู่ แล้วลูกก็ยังอยู่กับเมียเค้าแต่!!ทุกอาทิตย์ในวันหยุดเค้าเค้าจะต้องไปรับลูกมาอยู่ด้วยกันกับเค้า))ทำให้เค้าต้องเจอกับเมียเก่าเค้าทุกครั้ง..ใจเราก็แอบหวั่นๆทั้งๆที่เค้าเคยบอกว่าตอนนี้เค้าเปลี่ยนสถานะจาก ผัวเมีย มาเป็นพ่อและแม่ของลูก..เราก็เข้าใจนะ..แต่!!บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้..กลัวว่าสักวันนึงเค้าอาจจะอยากกลับไปอยู่ด้วยกัน..เพื่อลูก..เพราะอย่างน้อยเค้าก็มีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจ..แล้วเราล่ะ?? ตอนนี้เราสับสน?? เราไม่รู้ว่าที่เราเข้ามาในชีวิตเค้าตอนนี้..เค้าให้สถานะเรายังไง? เป็นได้แค่ไหน? เราไม่กล้าจะเรียกร้อง ร้องขอ ทวงสิทธิ์อะไรจากเค้าเลย..และตอนนี้เราเริ่มรู้สึกตัวว่าเราเริ่มจะรักเค้าแล้ว..จิงๆ..รักโดยไม่รู้ตัว..จากตอนแรกแค่คิดสนุกๆหาเพื่อนคุย คุยกันไปคุยกันมาจนมานอนคุยด้วยกัน..เราเริ่มจะไม่รู้สึกสนุกกับมันแล้ว..ทุกวันนี้เราก้ยังคุยกัน..เหมือนเดิม อาทิตย์นึงเค้าจะมาหาเราครั้งสองครั้ง...เจอกันนอนด้วยกันอยู่ด้วยกันครั้งล่ะไม่เกิน4ชั่วโมง บางทีเราก็น้อยใจ..เสียใจ อยากจะถามสถานะ..อยากจะถามความสัมพันธ์..อยากจะถามว่าเค้าจะเอายังไงกับเรา.ในตอนนี้..แต่!!มันก็ไม่กล้า..น้ำท่วมปากอยู่ร่ำไป..ทุกวันนี้ได้แต่รอได้แต่คอย..เพื่อนสนิทคนอื่นๆของเราเค้าไม่เห็นด้วยกับความรักของเรากับพี่ไฝในตอนนี้..เพื่อนให้เหตุผลกับเราว่า..1.พี่ไฝมีพันธะ มีลูกแล้ว 2.ไม่มีใครรู้ว่าพีไฝเลิกกับเมียจริงๆแล้วรึไม่ เพราะไม่มีใครพิสูจน์ได้..จะถามจากใครก็ไม่ได้เพราะเรื่องของเราไม่มีใครรู้? 3.เรายังสาวยังสวยอายุเพิ่ง25เรายังมีโอกาสเจอคนดีๆเข้ามาในชีวิตอีกมากเกินกว่าที่จะเอาอนาคตมาทิ้งไว้ให้กับเรือพ่วง(ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้จะพ่วงแค่ลูกหรือพ่วงเมียมาด้วย) ตอนนี้เราเจ็บ เสียใจ ทรมาน จากที่คิดเล่นๆกลายเป็นเรื่องจริงที่ทำเอาเราเจ็บ..เราไม่กล้าที่จะบอกจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครรู้..พอต่อให้ใครรู้เค้าก็คงจะสมน้ำหน้าเราที่ใจง่าย..เป็นฝ่ายยอมเค้าเอง..แล้วยังจะมาเรียกร้องหาสิทธิสวรรค์วิมานห่าเหวอะไรในตอนนี้..อยากจะถามเค้าว่า..เราจะอยู่กันแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร? เมื่อก่อนเราเคยคิดว่าทำไม ผญ.คนนึงจะต้องยอม ผช.ที่มีเมียแล้วทั้งๆที่รู้ว่าเค้ามีครอบครัวแล้วแต่ก็ยังจะยอมเป็นฝ่ายเจ็บเป็นคนเสียใจอยู่อย่างนั้น..รักกันมากขนาดนั้นเลยหราา!!และอีกหลายๆคำถามหลายๆข้อสงสัยมากมายที่เราอยากรู้..มาวันนี้ไม่ต้องตอบเราแล้วล่ะ..เรารู้แล้วว่าเพราะเหตุผลอะไร? ทำไม? เพื่ออะไร? ของอย่างนี้ถ้าไม่เจอกับตัวก็ไม่มีใครรู้หรอก..
ตอนนี้เราสับสนอับจนหนทางไม่รู้ว่าจะเริ่มจะแก้ที่ตรงไหนก่อนดี..????เฮ้ออ!! ก็ได้แต่แหงนมองไปทางหน้าตารอว่าเค้าจะมา..หันมามองโทรศัพท์เผื่อว่าเค้าจะโทร..รอตอบแชทเผื่อว่าเค้าจะทัก..เข้าไปดูเฟสเค้าวันล่ะหลายๆสิบรอบ.. แล้วเป็นไงล่ะ!?!..เจ่บแปล๊บดีสินะ..คงจะมีความสุขบนความขมขื่นพึลึก..สุขก็สุขแบบไม่สุด_เจ็บก็เจ็บแบบไม่ลึก ตอนเค้ามาก้มีความสุขมากมายเหลือล้น..แต่พอเค้าไปแค่นั้นเหมือนเค้าพรากเอาความสุขจากอกเราไปด้วย..ทรมานดีนะ..เจ็บที่ต้องทน/ เจ็บที่ต้องทำเป็นฝืนยิ้มเข้มแข็ง/ เจ็บตรงที่ต้องทำเป็นว่ารับให้ได้/เจ็บตรงที่ว่าไม่เป็นอะไรเราอยู่ได้/เจ็บตรงที่เราเสียใจแต่ต้องแกล้งทำเป็นมีความสุขมากมายซ่ะเต็มประดา/เจ็บตรงที่เราร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นใจฝืนยิ้มกว้างออกไปทั้งๆน้ำตา/เจ็บพอมั้ย!!ที่เล่นกับความรู้สึกตัวเองแบบนี้..ถาม? ตอออบ.....
เจ็บไหม??ที่เล่นกับความรู้สึกตัวเองแบบนี้?? ถามม? ตอบดิ.....
ก็พูดคุยหยอกล้อแซวด่าว่าเย้ากันไปหยอกกันมายังงี้เรื่อยๆจนเค้ามีแฟนและพาแฟนมาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นเราก็ยังได้ร่วมแสดงความยินดีที่เพื่อนได้มีเมียเป็นตัวเป็นตน ยินดีกับเค้าที่อย่างน้อยๆเค้าก็ยังมีคนเอา(บ่องตงว่ากลัวเพื่อนจะเหลือเป็นภาระของรัฐบาลซ่ะเปล่าๆ555++) และหลังจากนั้นไม่นานต่างคนต่างก็เปลี่ยนที่ทำงาน แต่ก็ยังติดต่อกันมาเรื่อยๆ..โดยมีเจ้าเฟสบุ๊คนี้แหล่ะ..ที่ยังทำให้ได้พูดคุยทักทายไถ่ถามเรื่องราวสารทุกข์สุขดิบและความเป็นไปต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงที่เราไม่เจอกัน..ตลอดระยะเวลาเกือบ6ปีถึงเราจะไม่ได้เจอกัน แต่!!ก้ยังคุยแชทยังกดไลค์ ยังติดตามเรื่องราวของแต่ล่ะคน ต่างก็จะมาคอมเม้นท์ในโพสท์ที่ถูกใจ.และมันก็ เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนเมื่อไม่นานมานี้เอง มันมีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นกับเรา..เริ่มที่เค้าจะมาคอมเม้นท์ทุกๆๆโพสท์ ((#ย้ำว่าทุกๆโพสท์จริงๆยังก่ะเค้าเตรียมนิ้วสแตนบายรอกดไลค์ยังไงยังงั้นแร่ะ หุหุ)) หลังๆเค้าจะมีเรื่องราวมากมายก่ายกองมาพูดคุยกับเรา เราพูดกันวันล่ะหลายๆชั่วโมง เราคุยกันบ่อยมากขึ้น มากจนคนอื่นคิดว่าเราเป็นแฟนกัน((ทั้งๆที่ตอนนั้นเราทั้งสองต่างก็มีแฟน)) เค้าจะเล่าปัญหามาปรึกษาชีวิตเรื่องราวของเค้าให้เราฟัง เราทั้งคู่เลยรู้เช่นเห็นชาติรู้สันดานกันหมด ยิ่งนิสัยเนี้ยะไม่ต้องพูดถึง..พี่ไฝชอบม้อ พี่ไฝทะลึ่ง พี่ไฝเป็นผู้ชายกินง่าย พี่ไฝเรยค่อนข้างจะกินไม่ค่อยเลือก พี่ไฝชอบตามใจปาก555++ บางทีเรื่องบางเรื่องเราต่างรู้ดียิ่งกว่าแฟนจะรู้กันซ่ะอีก .. และแล้วความรักของพี่ไฝก็ได้แซงนำหน้าทิ้งเราไปชนิดอย่างไม่เห็นฝุ่น..เมื่อพี่ไฝ(ไม่รู้จะเรียกว่าพลาดรึว่าตั้งใจดี)มีลูก((ลูกสาวซ่ะด้วยนะ..เหอเหอเหอ))ชีก็เห่อลูกทำมาเป็นแอ๊บรักครอบครัวมาตั้งแต่บัดนั้น!!
จนมาเมื่อ2ปีที่แล้วที่เรามีปัญหาต้องเลิกกับแฟนคนที่คบกันมา5ปีกว่าๆ((ก็คนที่เราคบมาตั้งแต่ได้รู้จักกับพี่ไฝนั้นแร่ะ))ช่วงนั้นอารมณ์ตอนนั้นเราเสียใจมากๆๆๆก็มีพี่ไฝนี้แหล่ะที่คอยถามไถ่ ปลอบโยน ดุด่าว่ากล่าวตักเตือนใช้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็งมาพูดให้เรารู้สึกดี..((ก่อนหน้านี้พี่ไฝก็มีปัญหาเรื่องครอบครัว..แต่!!พี่ไฝก็ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลย..เห็นแกตัวชิหาย..พี่ไฝเนี้ยะ!!))ตอนที่เราเสียใจเรากับพี่ไฝก็พูดคุยกันมากขึ้นๆหยอกเย้าล้อกันไปแซวกันมา..ตลอดจนการพูดจาที่เราเริ่มจะรู้สึกว่าเฮ้ยย!เพื่อนกันเค้าพูดจากันแบบนี้เหรอว่ะ??.. ในใจก็ไม่ได้คิดอะไร ต่อให้มีเพื่อนๆแซวยังไงก็ยังจะยืนยันนอนยันนั่งยันปฏิเสธเสียงแข็งว่า..เป็นแค่เพื่อนกัน.จิงจิ๊งงง.((บ้าๆๆๆใครเค้าจะเอาเพื่อนทำแฟนล่ะยิ่งกับคนที่เรารู้เห็นสันดานประวัติของเค้าแล้วเรื่องของเรากับพี่ไฝยิ่งเป็นไปไม่ได้ .. รู้ถึงไหนอายถึงนั้นแหล่ะ..ว่ามั้ย!!))หลังจากที่เราโสดเราก็ลั้ลล้าฟรุ๊งฟริ๊งไปเรื่อยแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ..เราจะเป็นคนติดแชทติดโทรศัพท์..วันทั้งวันคืนทั้งคืนเราจะคุยกับพี่ไฝ..พี่ไฝก็เหมือนกัน..ต่างคนต่างติดแชทติดคุยจนมันเป็นหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติให้เป็นแบบนี้ในแต่ละวันและทุกๆวัน..จะไม่มีวันไหนชั่วโมงไหนที่เราจะไม่คุยกันนอกเสียจากตอนทำงานและตอนหลับ..ทั้งๆที่เวลาทำงานของเรากับพี่ไฝก็ไม่ตรงกัน(( เราเข้างานบ่าย2เลิกเที่ยงคืน พี่ไฝเข้างานตี5หัวรุ่งเลิกงานบ่าย4โมงเย็น))แต่เราก็ยังมีเวลาคุยกัน..หลังจากที่เป็นแบบนี้มาได้5-6เดือน เราก็นัดเจอกัน..((ก็แอบมีเขินๆบ้างแร่ะ แหม่ๆๆทำตัวยังก่ะคนไม่เคยรู้จักกันง่า ^^)) เริ่มนัดไปกินข้าว เริ่มมารับมาส่งเริ่มไปข้างนอกด้วยกันบ่อยขึ้น เริ่มเปลี่ยนคำพูด สรรพนาม และสุดท้ายก็มีเรีองอย่างว่ากัน...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจากความตั้งใจของเราทั้งสองคน.. ที่ขี้เกียจจะไปเริ่มต้นศึกษานิสัยดูใจกับใครคนใหม่.. มาวันนี้ทุกอย่างก็โอเค..แต่ความรู้สึกเราเริ่มจะไม่โอเคแล้ว..เราเริ่มจะหึงเค้าหวงเค้า อยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเค้าอยากให้เค้ามาอยู่กับเรา ไม่อยากจะแชร์เค้าไปให้ใคร((คือตอนนี้เค้ากับเมียเค้าเลิกกันและแยกกันอยู่ แล้วลูกก็ยังอยู่กับเมียเค้าแต่!!ทุกอาทิตย์ในวันหยุดเค้าเค้าจะต้องไปรับลูกมาอยู่ด้วยกันกับเค้า))ทำให้เค้าต้องเจอกับเมียเก่าเค้าทุกครั้ง..ใจเราก็แอบหวั่นๆทั้งๆที่เค้าเคยบอกว่าตอนนี้เค้าเปลี่ยนสถานะจาก ผัวเมีย มาเป็นพ่อและแม่ของลูก..เราก็เข้าใจนะ..แต่!!บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้..กลัวว่าสักวันนึงเค้าอาจจะอยากกลับไปอยู่ด้วยกัน..เพื่อลูก..เพราะอย่างน้อยเค้าก็มีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจ..แล้วเราล่ะ?? ตอนนี้เราสับสน?? เราไม่รู้ว่าที่เราเข้ามาในชีวิตเค้าตอนนี้..เค้าให้สถานะเรายังไง? เป็นได้แค่ไหน? เราไม่กล้าจะเรียกร้อง ร้องขอ ทวงสิทธิ์อะไรจากเค้าเลย..และตอนนี้เราเริ่มรู้สึกตัวว่าเราเริ่มจะรักเค้าแล้ว..จิงๆ..รักโดยไม่รู้ตัว..จากตอนแรกแค่คิดสนุกๆหาเพื่อนคุย คุยกันไปคุยกันมาจนมานอนคุยด้วยกัน..เราเริ่มจะไม่รู้สึกสนุกกับมันแล้ว..ทุกวันนี้เราก้ยังคุยกัน..เหมือนเดิม อาทิตย์นึงเค้าจะมาหาเราครั้งสองครั้ง...เจอกันนอนด้วยกันอยู่ด้วยกันครั้งล่ะไม่เกิน4ชั่วโมง บางทีเราก็น้อยใจ..เสียใจ อยากจะถามสถานะ..อยากจะถามความสัมพันธ์..อยากจะถามว่าเค้าจะเอายังไงกับเรา.ในตอนนี้..แต่!!มันก็ไม่กล้า..น้ำท่วมปากอยู่ร่ำไป..ทุกวันนี้ได้แต่รอได้แต่คอย..เพื่อนสนิทคนอื่นๆของเราเค้าไม่เห็นด้วยกับความรักของเรากับพี่ไฝในตอนนี้..เพื่อนให้เหตุผลกับเราว่า..1.พี่ไฝมีพันธะ มีลูกแล้ว 2.ไม่มีใครรู้ว่าพีไฝเลิกกับเมียจริงๆแล้วรึไม่ เพราะไม่มีใครพิสูจน์ได้..จะถามจากใครก็ไม่ได้เพราะเรื่องของเราไม่มีใครรู้? 3.เรายังสาวยังสวยอายุเพิ่ง25เรายังมีโอกาสเจอคนดีๆเข้ามาในชีวิตอีกมากเกินกว่าที่จะเอาอนาคตมาทิ้งไว้ให้กับเรือพ่วง(ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้จะพ่วงแค่ลูกหรือพ่วงเมียมาด้วย) ตอนนี้เราเจ็บ เสียใจ ทรมาน จากที่คิดเล่นๆกลายเป็นเรื่องจริงที่ทำเอาเราเจ็บ..เราไม่กล้าที่จะบอกจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครรู้..พอต่อให้ใครรู้เค้าก็คงจะสมน้ำหน้าเราที่ใจง่าย..เป็นฝ่ายยอมเค้าเอง..แล้วยังจะมาเรียกร้องหาสิทธิสวรรค์วิมานห่าเหวอะไรในตอนนี้..อยากจะถามเค้าว่า..เราจะอยู่กันแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร? เมื่อก่อนเราเคยคิดว่าทำไม ผญ.คนนึงจะต้องยอม ผช.ที่มีเมียแล้วทั้งๆที่รู้ว่าเค้ามีครอบครัวแล้วแต่ก็ยังจะยอมเป็นฝ่ายเจ็บเป็นคนเสียใจอยู่อย่างนั้น..รักกันมากขนาดนั้นเลยหราา!!และอีกหลายๆคำถามหลายๆข้อสงสัยมากมายที่เราอยากรู้..มาวันนี้ไม่ต้องตอบเราแล้วล่ะ..เรารู้แล้วว่าเพราะเหตุผลอะไร? ทำไม? เพื่ออะไร? ของอย่างนี้ถ้าไม่เจอกับตัวก็ไม่มีใครรู้หรอก..
ตอนนี้เราสับสนอับจนหนทางไม่รู้ว่าจะเริ่มจะแก้ที่ตรงไหนก่อนดี..????เฮ้ออ!! ก็ได้แต่แหงนมองไปทางหน้าตารอว่าเค้าจะมา..หันมามองโทรศัพท์เผื่อว่าเค้าจะโทร..รอตอบแชทเผื่อว่าเค้าจะทัก..เข้าไปดูเฟสเค้าวันล่ะหลายๆสิบรอบ.. แล้วเป็นไงล่ะ!?!..เจ่บแปล๊บดีสินะ..คงจะมีความสุขบนความขมขื่นพึลึก..สุขก็สุขแบบไม่สุด_เจ็บก็เจ็บแบบไม่ลึก ตอนเค้ามาก้มีความสุขมากมายเหลือล้น..แต่พอเค้าไปแค่นั้นเหมือนเค้าพรากเอาความสุขจากอกเราไปด้วย..ทรมานดีนะ..เจ็บที่ต้องทน/ เจ็บที่ต้องทำเป็นฝืนยิ้มเข้มแข็ง/ เจ็บตรงที่ต้องทำเป็นว่ารับให้ได้/เจ็บตรงที่ว่าไม่เป็นอะไรเราอยู่ได้/เจ็บตรงที่เราเสียใจแต่ต้องแกล้งทำเป็นมีความสุขมากมายซ่ะเต็มประดา/เจ็บตรงที่เราร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นใจฝืนยิ้มกว้างออกไปทั้งๆน้ำตา/เจ็บพอมั้ย!!ที่เล่นกับความรู้สึกตัวเองแบบนี้..ถาม? ตอออบ.....