ทุกๆคนก็แค่คนธรรมดาคนนึง ซึ่งฉันก็เป็นคนธรรมดาคนนึงนั่นแหละ แต่ไอ้คนธรรมดานั่นแหละทำไมถึงได้ผ่านเรื่องราวต่างๆ การสูญเสีย และความยากลำบากไปได้มากขนาดนี้ เราเป็นมนุษย์ ที่มี รัก โลภ โกรธ หลง ไม่ว่าใครก็มีมัน เพียงแต่ว่าแต่ละคนจะมีส่วนไหนมากน้อยเท่านั้น
รัก
รักแรก พวกคุณรู้ได้ยังไงหรอว่าใครคือรักแรกของคุณ ตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจ กว่าจะเข้าใจก็สายไปแล้วล่ะ จนมันกลายเป็นแค่ความทรงจำ
หลายๆคนก็คงเคยมีรักแรกสมัยเรียน อาจจะดูแก่แดดไปนิดอ่ะ แต่ใครๆก็เป็น
วันนั้นบีจำได้ เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส แดดออกดีมากเลย วันนั้นเป็นวันที่บีได้เจอกับเอเป็นครั้งแรก บีวิ่งไปหาเพื่อนที่ห้องเรียน คือเพื่อนคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลสนิทกันมาก เราเรียนกันคนละห้อง ฉันวิ่งเข้าไปในห้องเหมือนทุกครั้งในระหว่างพักเที่ยง วิ่งเข้าไป ไม่เจอใครนอกจากเอ บีอึ้งไปนิดนึง แล้วบีก็ถามเอว่าเพื่อนบีไปไหน แต่ตอนนั้นบียังไม่รู้จักเอ แล้วเอเค้าก้ยิ้มแล้วตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน ฉันตอบว่าไม่เป็นไร แต่ในใจคิดว่าคนอะไรน่ารักฉะมัด แต่ก็นะไม่แปลกหรอกเค้าน่ารักจริงๆหนิ หลังจากนั้น ทุกวันมันก็ไม่เหมือนเดิม ฉันไปที่ห้องเรียนนั้นทุกวัน แค่ไปเล่น โกหกไปแอบมองเอ มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูก วันไหนไม่เจอก็กระวนกระวาย พอเวลาผ่านไปความรู้สึกมันเริ่มชัด เริ่มรู้สึกว่าเราหลงรักเอเข้าแล้ว ยิ่งรู้สึกยิ่งไม่กล้าเข้าใกล้กลัวเค้าจะรู้ตัว หลบตาทุกครั้งที่เค้าหันมา ไม่กล้าทักหรือเข้าไปคุย ได้แค่แอบมองอยู่อย่างนั้น
1ผ่านไป ไวเหมือนโกหก
วันแรกของการเปิดเรียน ฉันช็อคมาก เกิดเรื่องร้ายและดีพร้อมกัน วันนั้นตอนเช้า บีอารมณ์เสียมาก จริงๆบีต้องอยู่ห้อง1แต่บีถูกย้ายไปอยู่ห้อง4 บีงงมากว่าทำไม บีทำอะไรผิด บีเดินออกจากห้อง1ไปห้อง4 เดินเข้าไปบีอึ้งนิดนึงคนที่ยืนตรงหน้าบี คือเอ ตอนนั้นฟินมาก ไม่คิดว่าจะได้ใกล้เอเข้ามาอีกนิด นี่แหละน่า ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายมันก็จะกลายเป็นดี แล้วฉันก็เดินหาโต๊ะ ว่าตรงไหนว่างบ้าง เดินตรงไปในสุด โต๊ะแถวที่สองว่างหนึ่งตัว ครูเข้าห้องวิ่งอย่างไวเลยครับพี่น้อง ครูแจกกระดาษให้ ฉันส่งกระดาษไปด้านหลัง หันไปเจอรอยยิ้มของเอ ละลายตรงนั้นเลยทีเดียว เราก็เริ่มรู้จักกันและเริ่มสนิทกลายมาเป็นเพื่อนกัน เริ่มรู้จักเอมากขึ้น ยิ่งรู้จักยิ่งรักมากเข้าไปอีก เอเค้าเป็นคนเก่งกีฬา เรียนใช้ได้ เป็นคนขยัน ที่สำคัญเป็นคนอ่อนโยน บีกับเอสนิทกันมาก แต่ในความสนิทเราก็แข่งกัน แข่งกันเรียน แข่งทุกอย่าง ท้ากันตลอดเลยล่ะ เวลาอยู่ทีโรงเรียนเราจะอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา ถ้าเจอเอที่สนามฟุตบอล จะเจอบีที่ข้างข้างสนาม เราต่างคนต่างรู้ใจกัน บีชอบกินอะไรเอรู้ เอชอบกินอะไรเอรู้ ยิ่งสนิท ยิ่งใกล้ บียิ่งขี้ขลาด ไม่กล้าบอกไปว่ารัก อยู่ๆก็มีเพื่อนมานั่งเล่าให้ฟังว่าเอกับกับซีเค้าชอบกัน(ซีเพื่อนที่นั่งข้างๆฉัน ซีเค้าเป็คนน่ารัก) พอได้ยินไปแบบนั้น เหมือนโลกหยุดหมุนเลย เริ่มกังวล แต่เราก็ไม่มีสิทธิ์ ถึงอยากจะหวงแค่ไหนก็ตาม ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียน นั่งเงียบ ฟังเค้าพูดกัน เอก็สบตากับบีบ้างแต่ก็ไม่พูดอะไรกัน บีเฟลมาก เป็นอยู่อย่างนั้นหลายอาทิตย์ ทุกๆวัน เราเดินไปด้วยกัน แต่ไม่พูดอะไรกัน เหมือนเอเค้าจะสงสัย แต่ก็ไม่ถาม เค้าคงรอบีบอกเอง อยู่ๆซีก็มาบอกบีว่าอย่าไปฟังที่เพื่อแซวกันมันไม่จริง บีอึ้นิดนึงแต่ดีใจมากเลย แต่ก็กลบเกลื่อนไปว่า มาบอกทำไมไม่ได้คิดอะไร ในใจหัวเราะเหมือนนางมารแล้ว พอรู้แล้วตรงดิ่งไปหาเอ อารมณ์ดีสุดๆๆ ถึงอย่างนั้น ก็มีความสุขได้ไม่นาน เอก็มีรุ่นน้องมาติด มันหน้าโมโหทำไมคนอื่นถึงต้องมาชอบเอด้วย หลังจากนั้นก็เคืองเอไปหลายที ไม่รู้เอรู้ตัวไหม เอเค้าง้อ(พูดเหมือนเป็นแฟนเลย)เหมือนทุกที ชวนคุยชวนเล่น จริงๆก็โกรธนะ แต่ก็ยอมแพ้ให้กับผู้ชายคนนี้ ช่วงนั้นบีโกรธเอมากไป จนเพื่อนเค้าสงสัย เพื่อนถามบี ไม่ตอบเดินหนี บีเขิน ยิ่งเขิน ก็ยิ่งแซว แล้วบีไปไหนมาไหนก็ไปแต่กับเอ เพื่อนยิ่งแซว แซวกันเป็นปี บีก็ไม่เปิดปากหรอก จริงบีกลัว กลัวมา วาเลนไทน์ บีเอาดอกกุหลาบให้เอ เอยิ้มแล้วก็เดินไป บางทีฉันคิดว่าเอคงรู้ว่าบีรู้สึกยังไง แต่ก็ผิดที่บีไม่พูดไป บางทีการพูดมันอาจจะดีกว่าการเก็บก็ได้ เวลาผ่านไป 3 ปี เป็นเวลาที่บีแอบรักเอ บีตัดสินใจแล้ว ว่าจะบอกเอ วันนั้นบีได้เจอกับเอเป็นวันสุดท้าย บีบอกเอไปว่า บีรักเอ รักเอมาตั้งนานแล้ว เอยิ้มแล้วนั่งลง บีงงเอไม่พูดอะไรเลย คิดว่าเอจะโกรธ แต่ในใจก็หวังว่าเอจะคิดตรงกันกันบี แต่เอก็ไม่ตอบ หลังจากนั้นเราแยกกันไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง บีร้องไห้ทุกวันหลังจากที่ไม่ได้เจอเอ คิดว่าจะเลิกรักเอ มันทำยากเหมือนกันนะ การเลิกรักใครสักคน เป็นเดือนเป็นปีที่ไม่ได้เจอเอไม่ได้คุยกับเอ บีเหมือนเป็นบ้าเลย บีเริ่มต้นใหม่ อยู่ที่ใหม่ มีเพื่อนใหม่ หนึ่งในนั้นก็มี ปอ ปอเป็นญาติของเอ อันนี้บีรู้ทีหลัง หลังจากที่สนิทกับปอ บีก็เลยเล่าให้ปอฟัง ปอก็เลยช่วยให้ได้ติดต่อกับเออีกครั้ง แล้วบีก็ได้ติดต่อกับเอ บีดีขึ้นหลังจากได้คุยกับเออีกครั้ง มีบางช่วงที่เอห่างจากบีไปบ้าง ทั้งบีและเอมีคนเข้ามาอยู่ตลอด แต่บีกับเอก็คบใครได้ไม่นานก็เลิก เรากับมาคุยกันเหมือนเดิม บีกับเอ นานทีคุยกัน แต่มันเป็นเวลาที่มีค่ามาก บีรู้สึกว่ารักเอมาก และเหมือนมันจะมั่นคงมากกว่าเดิม เป็นเวลา 5ปีกว่าที่เราไม่เจอกัน เราคุยกันเสมอเรื่องมาเจอกัน แต่มันเหมือนเราเดินสวนทางกัน บางทีใกล้แค่นี้แต่กับไปเจอกันไม่ได้
วันที่ 17 กุมภาพันธ์ บีได้เจอกับเอ บีขับรถผ่านแล้วเจอเอนั่งกับเพื่อนอยู่ บีดีใจมาก แต่บีคิดในใจว่าไม่ต้องไปหาเอ เดี๋ยวเจอกันแล้วอีกไม่นานที่เราสัญญากัน
วันที่ 21กุมภาพันธ์ เพื่อนบีโทรมาหากลางดึก บอกว่าเอโดนรถชนตาย ตั้งแต่วันที่19 แต่เพื่อนเพิ่งรู้ข่าวก็เลยโทมาบอก
บีร้องไห้หนักเลยล่ะ ไม่อยากจะเชื่อก็ตาม เพราะบีรักเอมากยิ่งเจ็บมาก บีไม่คิดว่าวันนั้นจะได้เห็นรอยยิ้มสุดท้ายของเอ มันเหมือนกับรอยยิ้มแรกที่เอมอบมันให้บี คำสัญญาที่จะไม่เจอกัน เอคงคงทำตามสัญญาไม่ได้ ก็เอตายแล้ว รอคอยมา5ปีกว่า เพื่อที่จะได้เจอวันนั้น มันไม่มีอีกแล้ว ทั้งที่บี รอวันนี้มาตลอด วันที่บีจะบอก ว่ารักเอยังไงก้ยังรักเหมือนเดิม โอกาสที่จะบอกเอมันไม่มีแล้ว และปีนี้ วันที่19 กุมภานี้จะครบรอบวันตาย1ปี ผ่านมาเกือบจะปีแล้วนะ แต่ฉันยังไม่ลืม ความรักและความผูกพันที่มีให้กัน
ฉันจะเริ่มใหม่นะเอ ถ้าหากเจอคนที่ดีเหมือนนาย ฉันจะรักเค้า ถนอมเค้า บูชาเค้า จะไม่ให้ยอมปล่อยเค้าไป และจะไม่ให้มันผ่านไปอย่างไร้ค่า และจะไม่ให้เค้าต้องรอแม้แต่วินาทีเดียว จะไม่ทำให้เค้าเสียใจ และเจ็บปวดเหมือนกับฉัน
ปล.เป็นเรื่องจริงของฉัน แต่อาจเกินจริงในบางส่วน แต่ก็ไม่มาก การโพสต์ครั้งนี้ ฉันให้กำลังใจตัวเอง ที่จะเริ่มต้นใหม่
ถ้าหากใครท้อเรื่องความรักก็สู้ไปกับมัน จนกว่าจะหมดแรงกันไปข้างนึง ถ้าคิดว่าพอก็พอ ชีวิตคนเราไม่ได้มีด้านเดียว ยังมีอย่างอื่นที่เราทำแล้วมีความสุข ถ้าหากว่าใครแอบรักใครสักคน ก็บอกไปซะ ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไง มันก็คือความจริงที่เราต้องยอมรับอยู่ดี ฉะนั้นสู้ๆนะทุกคน
รักครั้งแรกเป้นไงกันบ้าง
รัก
รักแรก พวกคุณรู้ได้ยังไงหรอว่าใครคือรักแรกของคุณ ตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจ กว่าจะเข้าใจก็สายไปแล้วล่ะ จนมันกลายเป็นแค่ความทรงจำ
หลายๆคนก็คงเคยมีรักแรกสมัยเรียน อาจจะดูแก่แดดไปนิดอ่ะ แต่ใครๆก็เป็น
วันนั้นบีจำได้ เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส แดดออกดีมากเลย วันนั้นเป็นวันที่บีได้เจอกับเอเป็นครั้งแรก บีวิ่งไปหาเพื่อนที่ห้องเรียน คือเพื่อนคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลสนิทกันมาก เราเรียนกันคนละห้อง ฉันวิ่งเข้าไปในห้องเหมือนทุกครั้งในระหว่างพักเที่ยง วิ่งเข้าไป ไม่เจอใครนอกจากเอ บีอึ้งไปนิดนึง แล้วบีก็ถามเอว่าเพื่อนบีไปไหน แต่ตอนนั้นบียังไม่รู้จักเอ แล้วเอเค้าก้ยิ้มแล้วตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน ฉันตอบว่าไม่เป็นไร แต่ในใจคิดว่าคนอะไรน่ารักฉะมัด แต่ก็นะไม่แปลกหรอกเค้าน่ารักจริงๆหนิ หลังจากนั้น ทุกวันมันก็ไม่เหมือนเดิม ฉันไปที่ห้องเรียนนั้นทุกวัน แค่ไปเล่น โกหกไปแอบมองเอ มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูก วันไหนไม่เจอก็กระวนกระวาย พอเวลาผ่านไปความรู้สึกมันเริ่มชัด เริ่มรู้สึกว่าเราหลงรักเอเข้าแล้ว ยิ่งรู้สึกยิ่งไม่กล้าเข้าใกล้กลัวเค้าจะรู้ตัว หลบตาทุกครั้งที่เค้าหันมา ไม่กล้าทักหรือเข้าไปคุย ได้แค่แอบมองอยู่อย่างนั้น
1ผ่านไป ไวเหมือนโกหก
วันแรกของการเปิดเรียน ฉันช็อคมาก เกิดเรื่องร้ายและดีพร้อมกัน วันนั้นตอนเช้า บีอารมณ์เสียมาก จริงๆบีต้องอยู่ห้อง1แต่บีถูกย้ายไปอยู่ห้อง4 บีงงมากว่าทำไม บีทำอะไรผิด บีเดินออกจากห้อง1ไปห้อง4 เดินเข้าไปบีอึ้งนิดนึงคนที่ยืนตรงหน้าบี คือเอ ตอนนั้นฟินมาก ไม่คิดว่าจะได้ใกล้เอเข้ามาอีกนิด นี่แหละน่า ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายมันก็จะกลายเป็นดี แล้วฉันก็เดินหาโต๊ะ ว่าตรงไหนว่างบ้าง เดินตรงไปในสุด โต๊ะแถวที่สองว่างหนึ่งตัว ครูเข้าห้องวิ่งอย่างไวเลยครับพี่น้อง ครูแจกกระดาษให้ ฉันส่งกระดาษไปด้านหลัง หันไปเจอรอยยิ้มของเอ ละลายตรงนั้นเลยทีเดียว เราก็เริ่มรู้จักกันและเริ่มสนิทกลายมาเป็นเพื่อนกัน เริ่มรู้จักเอมากขึ้น ยิ่งรู้จักยิ่งรักมากเข้าไปอีก เอเค้าเป็นคนเก่งกีฬา เรียนใช้ได้ เป็นคนขยัน ที่สำคัญเป็นคนอ่อนโยน บีกับเอสนิทกันมาก แต่ในความสนิทเราก็แข่งกัน แข่งกันเรียน แข่งทุกอย่าง ท้ากันตลอดเลยล่ะ เวลาอยู่ทีโรงเรียนเราจะอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา ถ้าเจอเอที่สนามฟุตบอล จะเจอบีที่ข้างข้างสนาม เราต่างคนต่างรู้ใจกัน บีชอบกินอะไรเอรู้ เอชอบกินอะไรเอรู้ ยิ่งสนิท ยิ่งใกล้ บียิ่งขี้ขลาด ไม่กล้าบอกไปว่ารัก อยู่ๆก็มีเพื่อนมานั่งเล่าให้ฟังว่าเอกับกับซีเค้าชอบกัน(ซีเพื่อนที่นั่งข้างๆฉัน ซีเค้าเป็คนน่ารัก) พอได้ยินไปแบบนั้น เหมือนโลกหยุดหมุนเลย เริ่มกังวล แต่เราก็ไม่มีสิทธิ์ ถึงอยากจะหวงแค่ไหนก็ตาม ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียน นั่งเงียบ ฟังเค้าพูดกัน เอก็สบตากับบีบ้างแต่ก็ไม่พูดอะไรกัน บีเฟลมาก เป็นอยู่อย่างนั้นหลายอาทิตย์ ทุกๆวัน เราเดินไปด้วยกัน แต่ไม่พูดอะไรกัน เหมือนเอเค้าจะสงสัย แต่ก็ไม่ถาม เค้าคงรอบีบอกเอง อยู่ๆซีก็มาบอกบีว่าอย่าไปฟังที่เพื่อแซวกันมันไม่จริง บีอึ้นิดนึงแต่ดีใจมากเลย แต่ก็กลบเกลื่อนไปว่า มาบอกทำไมไม่ได้คิดอะไร ในใจหัวเราะเหมือนนางมารแล้ว พอรู้แล้วตรงดิ่งไปหาเอ อารมณ์ดีสุดๆๆ ถึงอย่างนั้น ก็มีความสุขได้ไม่นาน เอก็มีรุ่นน้องมาติด มันหน้าโมโหทำไมคนอื่นถึงต้องมาชอบเอด้วย หลังจากนั้นก็เคืองเอไปหลายที ไม่รู้เอรู้ตัวไหม เอเค้าง้อ(พูดเหมือนเป็นแฟนเลย)เหมือนทุกที ชวนคุยชวนเล่น จริงๆก็โกรธนะ แต่ก็ยอมแพ้ให้กับผู้ชายคนนี้ ช่วงนั้นบีโกรธเอมากไป จนเพื่อนเค้าสงสัย เพื่อนถามบี ไม่ตอบเดินหนี บีเขิน ยิ่งเขิน ก็ยิ่งแซว แล้วบีไปไหนมาไหนก็ไปแต่กับเอ เพื่อนยิ่งแซว แซวกันเป็นปี บีก็ไม่เปิดปากหรอก จริงบีกลัว กลัวมา วาเลนไทน์ บีเอาดอกกุหลาบให้เอ เอยิ้มแล้วก็เดินไป บางทีฉันคิดว่าเอคงรู้ว่าบีรู้สึกยังไง แต่ก็ผิดที่บีไม่พูดไป บางทีการพูดมันอาจจะดีกว่าการเก็บก็ได้ เวลาผ่านไป 3 ปี เป็นเวลาที่บีแอบรักเอ บีตัดสินใจแล้ว ว่าจะบอกเอ วันนั้นบีได้เจอกับเอเป็นวันสุดท้าย บีบอกเอไปว่า บีรักเอ รักเอมาตั้งนานแล้ว เอยิ้มแล้วนั่งลง บีงงเอไม่พูดอะไรเลย คิดว่าเอจะโกรธ แต่ในใจก็หวังว่าเอจะคิดตรงกันกันบี แต่เอก็ไม่ตอบ หลังจากนั้นเราแยกกันไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง บีร้องไห้ทุกวันหลังจากที่ไม่ได้เจอเอ คิดว่าจะเลิกรักเอ มันทำยากเหมือนกันนะ การเลิกรักใครสักคน เป็นเดือนเป็นปีที่ไม่ได้เจอเอไม่ได้คุยกับเอ บีเหมือนเป็นบ้าเลย บีเริ่มต้นใหม่ อยู่ที่ใหม่ มีเพื่อนใหม่ หนึ่งในนั้นก็มี ปอ ปอเป็นญาติของเอ อันนี้บีรู้ทีหลัง หลังจากที่สนิทกับปอ บีก็เลยเล่าให้ปอฟัง ปอก็เลยช่วยให้ได้ติดต่อกับเออีกครั้ง แล้วบีก็ได้ติดต่อกับเอ บีดีขึ้นหลังจากได้คุยกับเออีกครั้ง มีบางช่วงที่เอห่างจากบีไปบ้าง ทั้งบีและเอมีคนเข้ามาอยู่ตลอด แต่บีกับเอก็คบใครได้ไม่นานก็เลิก เรากับมาคุยกันเหมือนเดิม บีกับเอ นานทีคุยกัน แต่มันเป็นเวลาที่มีค่ามาก บีรู้สึกว่ารักเอมาก และเหมือนมันจะมั่นคงมากกว่าเดิม เป็นเวลา 5ปีกว่าที่เราไม่เจอกัน เราคุยกันเสมอเรื่องมาเจอกัน แต่มันเหมือนเราเดินสวนทางกัน บางทีใกล้แค่นี้แต่กับไปเจอกันไม่ได้
วันที่ 17 กุมภาพันธ์ บีได้เจอกับเอ บีขับรถผ่านแล้วเจอเอนั่งกับเพื่อนอยู่ บีดีใจมาก แต่บีคิดในใจว่าไม่ต้องไปหาเอ เดี๋ยวเจอกันแล้วอีกไม่นานที่เราสัญญากัน
วันที่ 21กุมภาพันธ์ เพื่อนบีโทรมาหากลางดึก บอกว่าเอโดนรถชนตาย ตั้งแต่วันที่19 แต่เพื่อนเพิ่งรู้ข่าวก็เลยโทมาบอก
บีร้องไห้หนักเลยล่ะ ไม่อยากจะเชื่อก็ตาม เพราะบีรักเอมากยิ่งเจ็บมาก บีไม่คิดว่าวันนั้นจะได้เห็นรอยยิ้มสุดท้ายของเอ มันเหมือนกับรอยยิ้มแรกที่เอมอบมันให้บี คำสัญญาที่จะไม่เจอกัน เอคงคงทำตามสัญญาไม่ได้ ก็เอตายแล้ว รอคอยมา5ปีกว่า เพื่อที่จะได้เจอวันนั้น มันไม่มีอีกแล้ว ทั้งที่บี รอวันนี้มาตลอด วันที่บีจะบอก ว่ารักเอยังไงก้ยังรักเหมือนเดิม โอกาสที่จะบอกเอมันไม่มีแล้ว และปีนี้ วันที่19 กุมภานี้จะครบรอบวันตาย1ปี ผ่านมาเกือบจะปีแล้วนะ แต่ฉันยังไม่ลืม ความรักและความผูกพันที่มีให้กัน
ฉันจะเริ่มใหม่นะเอ ถ้าหากเจอคนที่ดีเหมือนนาย ฉันจะรักเค้า ถนอมเค้า บูชาเค้า จะไม่ให้ยอมปล่อยเค้าไป และจะไม่ให้มันผ่านไปอย่างไร้ค่า และจะไม่ให้เค้าต้องรอแม้แต่วินาทีเดียว จะไม่ทำให้เค้าเสียใจ และเจ็บปวดเหมือนกับฉัน
ปล.เป็นเรื่องจริงของฉัน แต่อาจเกินจริงในบางส่วน แต่ก็ไม่มาก การโพสต์ครั้งนี้ ฉันให้กำลังใจตัวเอง ที่จะเริ่มต้นใหม่
ถ้าหากใครท้อเรื่องความรักก็สู้ไปกับมัน จนกว่าจะหมดแรงกันไปข้างนึง ถ้าคิดว่าพอก็พอ ชีวิตคนเราไม่ได้มีด้านเดียว ยังมีอย่างอื่นที่เราทำแล้วมีความสุข ถ้าหากว่าใครแอบรักใครสักคน ก็บอกไปซะ ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไง มันก็คือความจริงที่เราต้องยอมรับอยู่ดี ฉะนั้นสู้ๆนะทุกคน