เรื่องที่เราเขียนยาวนิสนุง . ช่วยอ่านแล้วเม้นให้หน่อยนะค่ะ.
ตอนนี้เราอยู่ ม.2 เราเจอเพื่อนคนนี้เมื่อตอน ม.1 ตอนแรกที่เจอกันนางดูเงียบๆเรียบๆมาก ก็เลยลองชวนคุยดูแล้วก็ได้เป็นเพื่อนกันค่ะ ช่วงแรกๆก็คุยกันดีมากเข้ากันได้. แต่พอเริ่มผ่านไปสัก 1-2 อาทิต นางก็เริ่มแปลงร่างเป็นอีกสภาพนึง นางมาบ้านเราค่ะ วันนั้นฝนตกพอดี ตัวเปียกกันทั้ง2คน (บ้านอยู่ใกล้กัน)
แล้วคือนางขอยืมเสื้อเราใส่กลับบ้าน เราก็กลัวว่าเพื่อนจะไม่สบายด้วย เลยให้ไปทั้งเสื้อและกางเลยค่ะ(ซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้คืน -_-!) ผ่านไป 2-3วัน เริ่มอีกจ้า.
ค่ารถกลับบ้าน.เราก้อให้ไป บางวันก็นั่งสองแถว 5 บาท บางวันก็นั่งวิน 15 บาท แล้วคือมัน ไม่ได้แพงอะไรหรอกค่ะเลยให้ไป แต่มันเริ่มยืมถี่ขึ้น จาก 5 ขาทเป็น 100-200. กว่า ค่าข้าวไม่มี โอเคให้ ค่าขนมไม่มี เอาตังไป. นางบอกขอยืมนู่นนี้ อะให้ยืม. ตอนนี้ยังได้คืนอะไรเลยค่ะ ตังก็ไม่ได้คืน ปากกาดินสออะไรก็หายหมดเลย ต้องคอยซื้อทุกอาทิต แล้วพอเราไปบ้านนางจ้าทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น เสื้อกางเกง กระเป๋าดินสอ ปากกา ไม้บรรทัดฯ อยู่บ้านนางหมด ที่หนักสุดก็คือ นาฬิกา ที่แม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดค่ะ แล้วคือ พอเราถามนาง นางก็บอกว่าไม่เห็นไม่เจอ เจออีกทีก็ตอนที่ไปบ้านนาง แต่เราก็ทำเป็น เออ ออ ให้อภัยทำเป็นลืมๆ จนถึงตอนนี้เรายังเป็นเพื่อนกันค่ะ นางยังคงทำเหมือนเดิม เซงเลย. ขอบคุณที่อ่านค่ะ👏
มีเพื่อนแบบนี้ทำไงดีค่ะ? T^T.
ตอนนี้เราอยู่ ม.2 เราเจอเพื่อนคนนี้เมื่อตอน ม.1 ตอนแรกที่เจอกันนางดูเงียบๆเรียบๆมาก ก็เลยลองชวนคุยดูแล้วก็ได้เป็นเพื่อนกันค่ะ ช่วงแรกๆก็คุยกันดีมากเข้ากันได้. แต่พอเริ่มผ่านไปสัก 1-2 อาทิต นางก็เริ่มแปลงร่างเป็นอีกสภาพนึง นางมาบ้านเราค่ะ วันนั้นฝนตกพอดี ตัวเปียกกันทั้ง2คน (บ้านอยู่ใกล้กัน)
แล้วคือนางขอยืมเสื้อเราใส่กลับบ้าน เราก็กลัวว่าเพื่อนจะไม่สบายด้วย เลยให้ไปทั้งเสื้อและกางเลยค่ะ(ซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้คืน -_-!) ผ่านไป 2-3วัน เริ่มอีกจ้า.
ค่ารถกลับบ้าน.เราก้อให้ไป บางวันก็นั่งสองแถว 5 บาท บางวันก็นั่งวิน 15 บาท แล้วคือมัน ไม่ได้แพงอะไรหรอกค่ะเลยให้ไป แต่มันเริ่มยืมถี่ขึ้น จาก 5 ขาทเป็น 100-200. กว่า ค่าข้าวไม่มี โอเคให้ ค่าขนมไม่มี เอาตังไป. นางบอกขอยืมนู่นนี้ อะให้ยืม. ตอนนี้ยังได้คืนอะไรเลยค่ะ ตังก็ไม่ได้คืน ปากกาดินสออะไรก็หายหมดเลย ต้องคอยซื้อทุกอาทิต แล้วพอเราไปบ้านนางจ้าทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น เสื้อกางเกง กระเป๋าดินสอ ปากกา ไม้บรรทัดฯ อยู่บ้านนางหมด ที่หนักสุดก็คือ นาฬิกา ที่แม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดค่ะ แล้วคือ พอเราถามนาง นางก็บอกว่าไม่เห็นไม่เจอ เจออีกทีก็ตอนที่ไปบ้านนาง แต่เราก็ทำเป็น เออ ออ ให้อภัยทำเป็นลืมๆ จนถึงตอนนี้เรายังเป็นเพื่อนกันค่ะ นางยังคงทำเหมือนเดิม เซงเลย. ขอบคุณที่อ่านค่ะ👏