ำเตือนถ้าคุณเห็นแล้วต้องอ่านให้จบและกรุณาเตรียมของไว้เช็ดน้ำตา
ความฝนใจ
ผมเป็นเด็กบ้านนอกตอนผมจบ ป.6 ที่ รร บ้านนอก แม่ผมอยากให้เข้ามาเรียนในตัวเมืองผมก็เลยทำตามที่ท่านต้องการผมเข้าเรียนวันแรกผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งเธอไม่ค่อยสวยหนักฟันเธอเหยิน ตอนนั้นผมก็แอบชอบเขามามีวันหนึ่งผมเข้าไปหาเธอไปคุยกับเธอกวนเธอจนเธอลำคาญเธอไร่ผมหนีจนผมโกรธเธอมาก ผมด่าเธอแต่ในใจอยากให้เขาสนใจ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดเขาคนนั้นเกรียจผม ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ตั้งแต่ ม.1 ถึง ม.2 พอ ม.3 ผมเริ่มไปตีสนิทกับเพื่อนเขาเขาที่เขาสนิทมาก จนเรากับมาคุยกันอีกครั้ง และเรายิ่งสนิทกันมากขึ้น ผมนั้งมองเขาทุกวัน ผมรักเขามาก แต่ผมไม่กล้าบอก จนวันเราจบ ม.3 ผมนึกว่าแต่เราจะไม่ได้เจอกันอีกแต่ฟ้าคงส่งเรามาเจอกันเธอเรียนต่อ ม.4ที่โรงเรียนเดียวกันกับผมและที่สำคัญตอน ม.4 เทรม1 เราได้อยู่ห้องเดียวกัน มันยิ่งทำไห้ผมรักเขามากขึ้น จนเทรม2ทางโรงเรียนไห้เลือกสายการเรียนผมเลือกสายศิลป์แต่เธอเลือกสายวิทย์เราสองคนจึงไม่ได้เรียนห้องเดียวกันอีก แต่ไม่ใช้แค่นั้นการที่เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันมันทำให้เราห่างกันและนับวันเธอยิ่งสวยขึ้นทุกวันเธอไปทำฟันมาเธอสวยมาก วันหนึ่งผมทักไลน์เขาไปเราก็คุยกันธรรมดา ผมมักจะโทรไลน์ไปหาเขา โทรทุกคืน จนคืนวันนั้นมันมีอารมญ์อะไรไม่รู้ผมไปบอกชอบเขาแต่สิ่งที่เขาตอบกับคือเขาคิดกับเราแค่เพื่อนเธอเป้นคนที่พูดคำว่าเพื่อนได้เจ็บที่สุด ตั้งแต่ที่เธอบอกผมผมก็เริ่มตัดใจ บล็อกเฟช บล็อกไลน์เขา ตั้งแต่นั้นเราก้ไม่ได้คุยกันอีกเลยไม่ได้คุยกันนับ2-3เดือนในระยะเวลานั้นผมทำใจได้แล้วและผมพยายามหาคนที่ผมปลื้มคนใหม่มาแทนเธอเพื่อนผมบอกผมว่าการที่เราจะลืมใครสักคนมันต้องหาคนใหม่มาแทน จนวันหนึ่งเธอคนนั้นแอดเฟชผมมาพอผมรับแอดเธอก็ทักมาแต่ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไร พอเราคุยกันทุกวันทุกวันอยู่ดีๆความรู้สึกเดิมของผมก็กลับมา ผมเริ่มกลับมารักเขารักเขามากขึ้นทุกวันผมโทรเห็นหน้าหาเขาทุกวัน และเธอทำเหมือนจะมีใจให้ผม เออวันแรกที่เราคุยกันผมรองถามเขาว่าถ้าผมกลับมามีความรู้สึกเหมือนเดิมเองจะว่ายังงัย เธอ บอกว่าเขาก็คิดกับเองแค่เพื่อน ผมก็ไม่ว่าอะไร ผมคิดมาเสมอว่าหินอะมันโดนน้ำโดนอะไรมันยังกรอนนับปะสาอะไรกับหัวใจคน ผมก็เลยคุยกับเธอตามปกติ คุยได้ประมาน2สัปดาห์ ผมก็บอกบรักเขา แต่เธอก็ยังบอกว่าเธอคิดกับผมแค่เพื่อนผมก็เลยจะลืมเธออีกครั้งแต่ได้แค่วันเดียวผมก็ไปทักเฟชเธอแล้วผมก็พยายามคุยแบบเพื่อน แต่ใจผมอะอยากจะเป็นแฟนเธอจะตายแต่มันทำไม่ได้ ผมก็เลยต้องคุยแบบเพื่อนอีกครั้ง ผมยิ่งคุยกับเธอผมยิ่งรักเธอมาก จนวันนี้ วันที่25/1/15 ผมบอกรักเธออีกครั้งแต่คำตอบที่เธอตอบคือ เรารักเองแบบเพื่อนจริงๆ และผมบอกเขาเสมอว่าถ้าไม่ได้เป็นแฟนผมก็ไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับเธอเพราะมันไม่ไอ้อีตนใดหลอกที่แอบชอบใครมากสักคนแล้วบอกรักเขาแล้วเขาบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า มันไม่ใครทำได้หลอกคับมีแต่แอ๊ฟทำไปงั้นแหละ นะตอนนี้ผมคงทำแบบนี้เพราะมันคือทางออกที่ดีที่สุด สุดท้ายแล้วผมก็ต้องทำใจ
นิยายชีวิต
ความฝนใจ
ผมเป็นเด็กบ้านนอกตอนผมจบ ป.6 ที่ รร บ้านนอก แม่ผมอยากให้เข้ามาเรียนในตัวเมืองผมก็เลยทำตามที่ท่านต้องการผมเข้าเรียนวันแรกผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งเธอไม่ค่อยสวยหนักฟันเธอเหยิน ตอนนั้นผมก็แอบชอบเขามามีวันหนึ่งผมเข้าไปหาเธอไปคุยกับเธอกวนเธอจนเธอลำคาญเธอไร่ผมหนีจนผมโกรธเธอมาก ผมด่าเธอแต่ในใจอยากให้เขาสนใจ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดเขาคนนั้นเกรียจผม ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ตั้งแต่ ม.1 ถึง ม.2 พอ ม.3 ผมเริ่มไปตีสนิทกับเพื่อนเขาเขาที่เขาสนิทมาก จนเรากับมาคุยกันอีกครั้ง และเรายิ่งสนิทกันมากขึ้น ผมนั้งมองเขาทุกวัน ผมรักเขามาก แต่ผมไม่กล้าบอก จนวันเราจบ ม.3 ผมนึกว่าแต่เราจะไม่ได้เจอกันอีกแต่ฟ้าคงส่งเรามาเจอกันเธอเรียนต่อ ม.4ที่โรงเรียนเดียวกันกับผมและที่สำคัญตอน ม.4 เทรม1 เราได้อยู่ห้องเดียวกัน มันยิ่งทำไห้ผมรักเขามากขึ้น จนเทรม2ทางโรงเรียนไห้เลือกสายการเรียนผมเลือกสายศิลป์แต่เธอเลือกสายวิทย์เราสองคนจึงไม่ได้เรียนห้องเดียวกันอีก แต่ไม่ใช้แค่นั้นการที่เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันมันทำให้เราห่างกันและนับวันเธอยิ่งสวยขึ้นทุกวันเธอไปทำฟันมาเธอสวยมาก วันหนึ่งผมทักไลน์เขาไปเราก็คุยกันธรรมดา ผมมักจะโทรไลน์ไปหาเขา โทรทุกคืน จนคืนวันนั้นมันมีอารมญ์อะไรไม่รู้ผมไปบอกชอบเขาแต่สิ่งที่เขาตอบกับคือเขาคิดกับเราแค่เพื่อนเธอเป้นคนที่พูดคำว่าเพื่อนได้เจ็บที่สุด ตั้งแต่ที่เธอบอกผมผมก็เริ่มตัดใจ บล็อกเฟช บล็อกไลน์เขา ตั้งแต่นั้นเราก้ไม่ได้คุยกันอีกเลยไม่ได้คุยกันนับ2-3เดือนในระยะเวลานั้นผมทำใจได้แล้วและผมพยายามหาคนที่ผมปลื้มคนใหม่มาแทนเธอเพื่อนผมบอกผมว่าการที่เราจะลืมใครสักคนมันต้องหาคนใหม่มาแทน จนวันหนึ่งเธอคนนั้นแอดเฟชผมมาพอผมรับแอดเธอก็ทักมาแต่ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไร พอเราคุยกันทุกวันทุกวันอยู่ดีๆความรู้สึกเดิมของผมก็กลับมา ผมเริ่มกลับมารักเขารักเขามากขึ้นทุกวันผมโทรเห็นหน้าหาเขาทุกวัน และเธอทำเหมือนจะมีใจให้ผม เออวันแรกที่เราคุยกันผมรองถามเขาว่าถ้าผมกลับมามีความรู้สึกเหมือนเดิมเองจะว่ายังงัย เธอ บอกว่าเขาก็คิดกับเองแค่เพื่อน ผมก็ไม่ว่าอะไร ผมคิดมาเสมอว่าหินอะมันโดนน้ำโดนอะไรมันยังกรอนนับปะสาอะไรกับหัวใจคน ผมก็เลยคุยกับเธอตามปกติ คุยได้ประมาน2สัปดาห์ ผมก็บอกบรักเขา แต่เธอก็ยังบอกว่าเธอคิดกับผมแค่เพื่อนผมก็เลยจะลืมเธออีกครั้งแต่ได้แค่วันเดียวผมก็ไปทักเฟชเธอแล้วผมก็พยายามคุยแบบเพื่อน แต่ใจผมอะอยากจะเป็นแฟนเธอจะตายแต่มันทำไม่ได้ ผมก็เลยต้องคุยแบบเพื่อนอีกครั้ง ผมยิ่งคุยกับเธอผมยิ่งรักเธอมาก จนวันนี้ วันที่25/1/15 ผมบอกรักเธออีกครั้งแต่คำตอบที่เธอตอบคือ เรารักเองแบบเพื่อนจริงๆ และผมบอกเขาเสมอว่าถ้าไม่ได้เป็นแฟนผมก็ไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับเธอเพราะมันไม่ไอ้อีตนใดหลอกที่แอบชอบใครมากสักคนแล้วบอกรักเขาแล้วเขาบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า มันไม่ใครทำได้หลอกคับมีแต่แอ๊ฟทำไปงั้นแหละ นะตอนนี้ผมคงทำแบบนี้เพราะมันคือทางออกที่ดีที่สุด สุดท้ายแล้วผมก็ต้องทำใจ