ก่อนอื่นต้องขออนุญาตบอกเลยนะครับว่าเรื่องของผมเป็นแบบชายรักชาย ผมโค้กคับ ผมกับแฟนคบกันได้มากับ 5 ปีแล้วครับ จำได้ว่าตอนนั้นผมอยู่ม 5 น้องเค้าอยู่มอ 4 เพิ่งเข้ามาใหม่ เป็นโรงเรียนชายล้วนประจำจังหวัดคับ แต่ก่อนหน้านี้ผมเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงครับ ด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบทำให้ผมรู้สึกถูกชะตาและชอบกับน้องคนนี้ เราเริ่มทำความรู้จักและคุยกันมาเรื่อยๆ น้องเค้าชื่อนัทคับ เขาเป็นคนนิสัยดีครับ เงียบเงียบ ไม่วุ่นวายไม่เรื่องมาก ไม่ร้อน ไม่งอน ไม่โทรตื๊อ5สาย10สายเหมือนคนอื่นๆ คือโทรไม่รับครั้ง2ครั้งก็แล้วไป
เรื่อยๆ สรุปคือนิสัยไม่เหมือนผู้หญิง เป็นคนอะไรก็ได้ ตามใจผมหมดทุกอย่าง แต่ผมสังเกตุน้องเค้าอย่างหนึ่งครับ
ว่านัทไม่ชอบให้เพื่อนเขาเจอผมเท่าไหร่ และถ้าอยู่ต่อหน้าสาธารณชน ไปไหนมาไหนด้วยกัน
น้องเค้าชอบทำตัวไปในลักษณะเพื่อนมากกว่าที่จะเป็นแฟน ผมถามเขาว่า "อายคนหรอ" แต่เขากลับให้เหตุผลว่า
"เค้าแคร์สายตาคนอื่นที่มีต่อผมมากกว่า" แต่สายตาคนรอบข้างไม่ทำให้ผมรู้สึกอายหรือแย่แม้แต่น้อย
แม้กระทั่งเพื่อนแกงค์เล่นบาสด้วยกันก็ยังไม่ว่าผมและยังคุยสนิทกับนัทไปด้วย
.....................เราคบกันมาได้2ปีครับ จนผมกับแกงค์เข้ามหาลัย ผมกับนัทเราก็ยังติดต่อโทรคุยกันทุกวัน ทัก facebook หากันทุกวัน ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่นครับ จนนัทเขาสอบเข้ามหาลัย แต่เป็นคนละที่ คนละจังหวัดกันครับ ห่างกันพอสมควร เราไม่มีเวลาเจอกันครับ จะได้เจอกันก็ต่อเมื่อวันเสาร์อาทิตย์ วันหยุดยาว เราใช้เวลานี้อยู่ด้วยกันเดินห้างทานข้าว ดูหนัง ทุกอย่างเหมือนตอนเราคบกันใหม่ครับ รักกันเหมือนแฟน เฮฮาเหมือนเพื่อน
แต่สิ่งที่แตกต่างจากตอนแรกก็คือ เรามีเวลาคุยกันน้อยลง จากคุยกันเป็นชั่วโมงๆ ก็เหลือแค่ 3 - 5 นาที แต่มันไม่ทำให้ความรู้สึกของเราเปลี่ยนไปครับ เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ
............ จนปี 4เริ่มออกฝึกงาน เป็นความบังเอิญหรือเป็นความโชคร้ายไม่รู้ครับ ผมฝึกงานที่ใกล้กันกับแฟนเก่าที่ป็นผู้หญิง เราคุยกันเหมือนเพื่อนครับ แต่ด้วยความที่พักใกล้กัน จึงทำให้เราได้พูดคุยกันมากขึ้น กินข้าวด้วยกัน ชวนกันเดินตลาด สนิทกันมากขึ้น ผมยอมรับครับว่าใจผมเริ่มเปลี่ยนไป
ผมรู้สึก เหมือนกลับมาชอบเธออีกครั้งและเริ่มตีตัวออกห่างจากแฟน
ติดต่อกันบ้างอาทิตย์ละครั้ง ไลน์หากัน 2- 3 วันครั้ง แต่เวลานัททักมา ผมรู้สึกรำคาญจนไม่อยากอ่าน ได้เเต่พิมพ์ส่งๆแบบขอไปที
โทรมาผมก็ไม่อยากจะรับ สารพัดวิธีที่ผมทำร้ายจิตใจนัท เป็บแบบนี้ไปนานพอสมควร สถานะตอนนั้นเริ่มไม่ชัดเจน จนเรียกว่าเลิกกันเลยก็ว่าได้
......................................จนเดือน พย. ผมฝึกงานเสร็จ และกลับมาทำเรื่องจบที่มหาลัย ตรงกับช่วงวันเกิดผมพอดีครับ
เลยใช้โอกาสฉลองจบและฉลองวันเกิดไปด้วยเลย และในวันเกิดผมนัทแฟนผมที่ห่างมานานพอสมควร ถือเค้กก้อนโตมาเซอร์ไพรส์ ผมรู้สึกแปลกใจคับ
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เขาก็ยังเป็นคนเดิม ทำทุกอย่างเหมือนเดิมเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น และหลังปาร์ตี้ ต่างคนต่างแยกย้ายกลับห้องครับ
และผมกับนัทก็กลับไปที่ห้อง ...............พอกลางดึก แฟนเก่า(ผญ)โทรมาอวยพรคุยกันหวานพอสมควรและจบสายด้วยการบอกรัก
นัทซึ่งนอนที่เตียงผมนึกว่าหลับไปแล้ว ถามขึ้นมาว่า "ตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมไม่ตอบ ได้แต่พูดขอโทษ นัทเริ่มมีปากเสียง แต่ด้วยผมเมาหรืออะไรก็แล้วแต่
ทำให้ผมชกนัทไป1หมัด และนัทก็นิ่งเงียบไป ไม่โต้ตอบผมแต่อย่างใด คืนนั้น เราคุยกันเงียบๆและสรุปว่าเลิกกันครับ
..........นัทไม่รออยู่ถึงเช้า เลือกที่จะออกจากห้องไปตอนตี3ครึ่งโดยการเดิน ตอนนั้นผมวิ่งตามครับ เพราะมันดึกและซอยหอผมมืดเปลี่ยวมากๆ
แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะเดินหนีผม ผมทั้งฉุดกระชากลากดึงเขาไว้ พูดดีด้วยก็แลัว แต่ก็ไม่เป็นผล
นัทเดินตรงดิ่งไปทาง บขส ซึ่งห่างจากหอประมาณ3กม ผมกระชากเสื้อเขาไว้อย่างแรงและหันกลับมา
แต่ผมต้องตกใจเมื่อแสงจากเสาไฟฟ้าส่องมาที่หน้าของเขา ทำให้ผมรู้ว่าเขาร้องไห้ ผมไม่เคนเห็นนัทร้องไห้เลยซักครั้ง
มันเป็นภาพที่ทำให้ผมสลดใจมาก เพราะผมไม่เคยเห็นใครร้องไห้ได้น่าสงสารมากขนาดนี้ ร้องไห้โดยไม่มีเสียงแม้แต่นิดเดียว
แต่น้ำตาของเขายังไหลตลอดเวลา แล้วถามกลับมาว่า "นัทผิดอะไร" มันทำให้ผมอึ้งและจุกมากจนแทบร้องไห้ แต่ผมก็ได้แต่เงียบ
แล้วพูดเปลี่ยนเรื่องไป ว่าเดี๋ยวจะให้เพื่อนสนิทผมมารับ ไปส่งขึ้นรถ
............จากวันนั้น เราขาดการติดต่อกันไปเลย แต่ผมก็ยังส่อง facebook เข้าอยู่ได้เรื่อย ในเฟซบุ๊คของนัทไม่ได้มีสเตตัสที่แสดงความเสียใจกับเรื่องนี้แต่อย่างใด แต่ในหน้าวอลเค้าเงียบไปประมาณ2เดือน ไม่มีการโพสอะไรใดๆทั้งสิ้น(เค้าไม่ชอบโพสเรื่องรักๆใคร่ๆอยู่แล้ว)
จนสัปดาห์ก่อน เค้าเริ่มมีเตตัส แคปเจอร์มาให้เห็นบ้าง ทุกโพสของเขา ออกไปทางตลกๆบ้าๆบอๆ
ทุกแคปเจอร์ของเขาเสี่ยวๆสไตล์เดิม จึงทำให้ผมรู้ได้ว่า จิตใจของเขาค่อนข้างที่จะokแล้ว
..........แต่เหนือสิ่งอื่นใด นัทก็ยังผูกพันและยังติดต่อกับกลุ่มเพื่อนสนิทของผมอยู่เรื่อยๆ และช่วงนี้รู้สึกว่าเพื่อนๆค่อยๆตีตัวออกห่างผมไปทีละน้อย ผมไม่คิดเลยว่านอกจากการที่ผมจะเสียคนที่รักและดีกับผมมากๆแล้ว ผมยังต้องเสียกลุ่มเพื่อนๆไปด้วย
ผมทั้งระอายใจ ทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกไร้ค่าต่อสายตาเพื่อนๆในเวลาเดียวกัน ชวนกินข้าวก็บอกไม่ว่าง เหตุผมต่างๆที่จะหามาปฏิเสธการเจอผม
อาจเป็นเพราะผมอยู่กับเธอมากเกินไป
.............แต่ในขณะเดียวกัน ผมซึ่งกลับมาคุยกับแฟนผู้หญิงอีกครั้ง
ปัญหาเดิมๆก็เข้ามา เรื่องเดิมๆซ้ำซ้ำๆซากๆ งอนบ้าง หึงโหดบ้าง เรื่องไม่ใช่เรื่องบ้าง เรื่องมากบ้างและอะไรต่างๆมากมาย
มันทำให้ผมรู้ว่า ผมคิดผิดอย่างมากที่เลิกกับนัท ไม่มีใครเหมือนนัทเลยสักคน
..........ผมกล้าพูดได้เลยว่า ชีวิตประจำวันผมตอนนี้มันช่างลำบากใจมาก เจียดเวลาว่างมากกว่าครึ่งเพื่อคุยไลน์กับเธอ ทนไม่ไหวจนต้องเลิกกัน
ผมไม่มีความสุขเลย มันคงเป็นสิ่งที่ผมควรได้รับแล้วใช่มั้ย มันช่างต่างกับตอนที่คบกับนัทเหลือเกิน ผมคิดถึงเขา อยากกลับไปขอโทษเขา
อยากขอโอกาสอีกครั้งแต่ก็ไม่กล้า เวลาเห็นนัทโพสในfacebookหรือแชร์ลิงค์เพลง ในทำนองว่า กลับมารักกันได้ไหม หรืออะไรเพ้อๆ ได้แต่ภาวนา
ว่าเขาจะหมายถึงผม
ทำยังไงดีครับ ผมพยามติดต่อนัท แต่ไลน์เขาก็บล็อคผม เฟสบุคก็อ่านไม่ตอบ เบอร์เขาก็เปลี่ยน ผมพอมีโอกาสอยู่ไหมครับ
ผมต้องทำยังไง หรือผมควรปล่อยให้นัทเขามีความสุขในทางของเขาคับ
ถ้าเป็นเพื่อนๆ พวกคุณจะให้โอกาสผมมั้ย
อยากได้รักคืน ช-ช
เรื่อยๆ สรุปคือนิสัยไม่เหมือนผู้หญิง เป็นคนอะไรก็ได้ ตามใจผมหมดทุกอย่าง แต่ผมสังเกตุน้องเค้าอย่างหนึ่งครับ
ว่านัทไม่ชอบให้เพื่อนเขาเจอผมเท่าไหร่ และถ้าอยู่ต่อหน้าสาธารณชน ไปไหนมาไหนด้วยกัน
น้องเค้าชอบทำตัวไปในลักษณะเพื่อนมากกว่าที่จะเป็นแฟน ผมถามเขาว่า "อายคนหรอ" แต่เขากลับให้เหตุผลว่า
"เค้าแคร์สายตาคนอื่นที่มีต่อผมมากกว่า" แต่สายตาคนรอบข้างไม่ทำให้ผมรู้สึกอายหรือแย่แม้แต่น้อย
แม้กระทั่งเพื่อนแกงค์เล่นบาสด้วยกันก็ยังไม่ว่าผมและยังคุยสนิทกับนัทไปด้วย
.....................เราคบกันมาได้2ปีครับ จนผมกับแกงค์เข้ามหาลัย ผมกับนัทเราก็ยังติดต่อโทรคุยกันทุกวัน ทัก facebook หากันทุกวัน ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่นครับ จนนัทเขาสอบเข้ามหาลัย แต่เป็นคนละที่ คนละจังหวัดกันครับ ห่างกันพอสมควร เราไม่มีเวลาเจอกันครับ จะได้เจอกันก็ต่อเมื่อวันเสาร์อาทิตย์ วันหยุดยาว เราใช้เวลานี้อยู่ด้วยกันเดินห้างทานข้าว ดูหนัง ทุกอย่างเหมือนตอนเราคบกันใหม่ครับ รักกันเหมือนแฟน เฮฮาเหมือนเพื่อน
แต่สิ่งที่แตกต่างจากตอนแรกก็คือ เรามีเวลาคุยกันน้อยลง จากคุยกันเป็นชั่วโมงๆ ก็เหลือแค่ 3 - 5 นาที แต่มันไม่ทำให้ความรู้สึกของเราเปลี่ยนไปครับ เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ
............ จนปี 4เริ่มออกฝึกงาน เป็นความบังเอิญหรือเป็นความโชคร้ายไม่รู้ครับ ผมฝึกงานที่ใกล้กันกับแฟนเก่าที่ป็นผู้หญิง เราคุยกันเหมือนเพื่อนครับ แต่ด้วยความที่พักใกล้กัน จึงทำให้เราได้พูดคุยกันมากขึ้น กินข้าวด้วยกัน ชวนกันเดินตลาด สนิทกันมากขึ้น ผมยอมรับครับว่าใจผมเริ่มเปลี่ยนไป
ผมรู้สึก เหมือนกลับมาชอบเธออีกครั้งและเริ่มตีตัวออกห่างจากแฟน
ติดต่อกันบ้างอาทิตย์ละครั้ง ไลน์หากัน 2- 3 วันครั้ง แต่เวลานัททักมา ผมรู้สึกรำคาญจนไม่อยากอ่าน ได้เเต่พิมพ์ส่งๆแบบขอไปที
โทรมาผมก็ไม่อยากจะรับ สารพัดวิธีที่ผมทำร้ายจิตใจนัท เป็บแบบนี้ไปนานพอสมควร สถานะตอนนั้นเริ่มไม่ชัดเจน จนเรียกว่าเลิกกันเลยก็ว่าได้
......................................จนเดือน พย. ผมฝึกงานเสร็จ และกลับมาทำเรื่องจบที่มหาลัย ตรงกับช่วงวันเกิดผมพอดีครับ
เลยใช้โอกาสฉลองจบและฉลองวันเกิดไปด้วยเลย และในวันเกิดผมนัทแฟนผมที่ห่างมานานพอสมควร ถือเค้กก้อนโตมาเซอร์ไพรส์ ผมรู้สึกแปลกใจคับ
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เขาก็ยังเป็นคนเดิม ทำทุกอย่างเหมือนเดิมเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น และหลังปาร์ตี้ ต่างคนต่างแยกย้ายกลับห้องครับ
และผมกับนัทก็กลับไปที่ห้อง ...............พอกลางดึก แฟนเก่า(ผญ)โทรมาอวยพรคุยกันหวานพอสมควรและจบสายด้วยการบอกรัก
นัทซึ่งนอนที่เตียงผมนึกว่าหลับไปแล้ว ถามขึ้นมาว่า "ตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมไม่ตอบ ได้แต่พูดขอโทษ นัทเริ่มมีปากเสียง แต่ด้วยผมเมาหรืออะไรก็แล้วแต่
ทำให้ผมชกนัทไป1หมัด และนัทก็นิ่งเงียบไป ไม่โต้ตอบผมแต่อย่างใด คืนนั้น เราคุยกันเงียบๆและสรุปว่าเลิกกันครับ
..........นัทไม่รออยู่ถึงเช้า เลือกที่จะออกจากห้องไปตอนตี3ครึ่งโดยการเดิน ตอนนั้นผมวิ่งตามครับ เพราะมันดึกและซอยหอผมมืดเปลี่ยวมากๆ
แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะเดินหนีผม ผมทั้งฉุดกระชากลากดึงเขาไว้ พูดดีด้วยก็แลัว แต่ก็ไม่เป็นผล
นัทเดินตรงดิ่งไปทาง บขส ซึ่งห่างจากหอประมาณ3กม ผมกระชากเสื้อเขาไว้อย่างแรงและหันกลับมา
แต่ผมต้องตกใจเมื่อแสงจากเสาไฟฟ้าส่องมาที่หน้าของเขา ทำให้ผมรู้ว่าเขาร้องไห้ ผมไม่เคนเห็นนัทร้องไห้เลยซักครั้ง
มันเป็นภาพที่ทำให้ผมสลดใจมาก เพราะผมไม่เคยเห็นใครร้องไห้ได้น่าสงสารมากขนาดนี้ ร้องไห้โดยไม่มีเสียงแม้แต่นิดเดียว
แต่น้ำตาของเขายังไหลตลอดเวลา แล้วถามกลับมาว่า "นัทผิดอะไร" มันทำให้ผมอึ้งและจุกมากจนแทบร้องไห้ แต่ผมก็ได้แต่เงียบ
แล้วพูดเปลี่ยนเรื่องไป ว่าเดี๋ยวจะให้เพื่อนสนิทผมมารับ ไปส่งขึ้นรถ
............จากวันนั้น เราขาดการติดต่อกันไปเลย แต่ผมก็ยังส่อง facebook เข้าอยู่ได้เรื่อย ในเฟซบุ๊คของนัทไม่ได้มีสเตตัสที่แสดงความเสียใจกับเรื่องนี้แต่อย่างใด แต่ในหน้าวอลเค้าเงียบไปประมาณ2เดือน ไม่มีการโพสอะไรใดๆทั้งสิ้น(เค้าไม่ชอบโพสเรื่องรักๆใคร่ๆอยู่แล้ว)
จนสัปดาห์ก่อน เค้าเริ่มมีเตตัส แคปเจอร์มาให้เห็นบ้าง ทุกโพสของเขา ออกไปทางตลกๆบ้าๆบอๆ
ทุกแคปเจอร์ของเขาเสี่ยวๆสไตล์เดิม จึงทำให้ผมรู้ได้ว่า จิตใจของเขาค่อนข้างที่จะokแล้ว
..........แต่เหนือสิ่งอื่นใด นัทก็ยังผูกพันและยังติดต่อกับกลุ่มเพื่อนสนิทของผมอยู่เรื่อยๆ และช่วงนี้รู้สึกว่าเพื่อนๆค่อยๆตีตัวออกห่างผมไปทีละน้อย ผมไม่คิดเลยว่านอกจากการที่ผมจะเสียคนที่รักและดีกับผมมากๆแล้ว ผมยังต้องเสียกลุ่มเพื่อนๆไปด้วย
ผมทั้งระอายใจ ทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกไร้ค่าต่อสายตาเพื่อนๆในเวลาเดียวกัน ชวนกินข้าวก็บอกไม่ว่าง เหตุผมต่างๆที่จะหามาปฏิเสธการเจอผม
อาจเป็นเพราะผมอยู่กับเธอมากเกินไป
.............แต่ในขณะเดียวกัน ผมซึ่งกลับมาคุยกับแฟนผู้หญิงอีกครั้ง
ปัญหาเดิมๆก็เข้ามา เรื่องเดิมๆซ้ำซ้ำๆซากๆ งอนบ้าง หึงโหดบ้าง เรื่องไม่ใช่เรื่องบ้าง เรื่องมากบ้างและอะไรต่างๆมากมาย
มันทำให้ผมรู้ว่า ผมคิดผิดอย่างมากที่เลิกกับนัท ไม่มีใครเหมือนนัทเลยสักคน
..........ผมกล้าพูดได้เลยว่า ชีวิตประจำวันผมตอนนี้มันช่างลำบากใจมาก เจียดเวลาว่างมากกว่าครึ่งเพื่อคุยไลน์กับเธอ ทนไม่ไหวจนต้องเลิกกัน
ผมไม่มีความสุขเลย มันคงเป็นสิ่งที่ผมควรได้รับแล้วใช่มั้ย มันช่างต่างกับตอนที่คบกับนัทเหลือเกิน ผมคิดถึงเขา อยากกลับไปขอโทษเขา
อยากขอโอกาสอีกครั้งแต่ก็ไม่กล้า เวลาเห็นนัทโพสในfacebookหรือแชร์ลิงค์เพลง ในทำนองว่า กลับมารักกันได้ไหม หรืออะไรเพ้อๆ ได้แต่ภาวนา
ว่าเขาจะหมายถึงผม
ทำยังไงดีครับ ผมพยามติดต่อนัท แต่ไลน์เขาก็บล็อคผม เฟสบุคก็อ่านไม่ตอบ เบอร์เขาก็เปลี่ยน ผมพอมีโอกาสอยู่ไหมครับ
ผมต้องทำยังไง หรือผมควรปล่อยให้นัทเขามีความสุขในทางของเขาคับ
ถ้าเป็นเพื่อนๆ พวกคุณจะให้โอกาสผมมั้ย