ผมคบกับแฟนมา2เดือนแต่คุยๆกันมาเกือบๆปีแล้วรู้นิสัยใจคอกันทุกอย่างเอาเป็นว่าสนิทกันมากๆ ตอนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันแต่คุยกันแบบคนรู้ใจได้ประมาณ2-3เดือน เธอเคยทิ้งผมไปจากที่เคยคุยกันทุกวันเจอหน้ากันทุกวันกินข้าวด้วยกันทุกมื้ออยู่ดีๆเธอก็เริ่มถอยห่างออกจากชีวิตผมไป เธอเคยพูดกับผมช่วงแรกๆที่เราคุยกันว่าทำไมผมไม่ขอเธอเป็นแฟน ผมก็บอกไปว่าผมยังไม่พร้อม ด้วยนิสัยของผมเวลาคบกับใครก็อยากดูนิสัยกันไปนานๆก่อน เธอคงทนไม่ได้มั้งเลยตีห่างผมออกไป ชีวิตผมตอนนั้นเหมือนในเนื้อเพลง วิญญาณ เลยครับ ฟังเพลงนี้ตอนนั้นแล้วน้ำตาไหลตลอด เธอทำเหมือนผมไม่มีตัวตน เจอหน้ากันก็เดินหนี ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป จนมาถึงวันนึงเพื่อนผมชวนผมไปกินเหล้าเพราะมันอกหักมาผมก็เออๆไปเป็นเพื่อนมัน พอเข้าไปในร้านเท่านั้นแหล่ะ ผมยืนสตั้นไปประมาณ30วิ ผมเจอเธอนั่งอยู่กับผู้ชาย ซึ่งผู้ชายคนนั้นผมก็รู้จักแต่ก็ไม่ได้รู้จักแบบสนิทสนม(เขาเป็นรุ่นพี่ดูดีเลยแหล่ะ) ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูก ผมวิ่งออกมาหน้าร้าน มือสั่น ตัวสั่นไปหมดทั้งตัว ผมทำอะไรไม่ถูกเลย กะจะมานั่งกินเหล้ากับเพื่อนเพราะเพื่อนอกหักแต่เรากับอกหักซะเอง จนเพื่อนผมมาตามผมที่หน้าร้านให้เข้าไปนั่ง แต่ไอเพื่อนคนนี้มันกลับจองโต๊ะข้างๆกับโต๊ะของเธอเลยเรียกว่าติดกันหลังแทบชน อาการตอนนั้นเหมือนโดนเครื่องบินทับ ใจผมสลายไปหมด ผมรู้แล้วว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป จากที่จะมาแบกเพื่อนกลับสรุปวันนั้นผมกินคนเดียวเลย2กรมเอาเป็นว่าเพื่อนที่อกหักนี่แทบไม่ได้กินสักแก้ว หลังจากวันนั้นผมก็พยายามตัดใจจากเธอ พยายามอยู่2เดือน ช่วงนั้นผมนั่งอยู่กับที่ได้เป็นวันๆนั่งนิ่งๆไม่กินไม่นอนไม่ทำอะไรเลยนั่งเหม่ออยู่ในห้องคนเดียว ช่วงนั้นมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตผม2-3คน แต่ล่ะคนดูรักผมมากๆดูแลเทคแคร์ผมดีทุกอย่างแต่เหตุผลเดียวที่ทำให้ผมตัดผู้หญิงคนอื่นออกไปจากชีวิตก็เพราะเธอคนนี้นี่แหล่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงลืมเธอไม่ได้ อาจเป็นเพราะเธอเป็นเหมือนแฟนคนแรกของผม เพราะแฟนเก่าผมคบกันมา8เดือนเจอกันไม่ถึง5ครั้งเลย นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ผมลืมเธอไม่ได้ หลังจากเหตุการณ์ช๊อกโลกในร้านเหล้าวันนั้น ผมก็ใช้ชีวิตเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณเดินไปไหนแบบไม่ค่อยมีจุดหมายปลายทาง ข้าวปลานี่ไม่ต้องพูดถึงไม่มีแตะเลย 2เดือนถัดมา เหมือนเธอจะโดนพี่คนนั้นหักอกมา ตอนนั้นที่ผมรู้นะเหมือนมีแสงสว่างวาปเข้ามาในชีวิตผมเลย แต่ผมก็เจ็บนะเวลาที่เห็นเธอเจ็บ ช่วงนั้นเธอโพสนู้นโพสนี่แบบคนอกหัก ผมก็รู้สึกแปลกๆ ผมอกหักเพราะเธอแต่เธออกหักเพราะคนอื่น ช่วงนั้นเราไม่ได้คุยกันแล้วแต่ผมก็เข้าไปส่องเฟสส่องไอจีเธอตลอด ผมสงสารเธอมาก ผมอุส่าปล่อยเธอไปให้เธอเลือกทางที่เธอจะเดิน
แต่ทำไมคนนั้นกลับทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ ตอนนั้นผมก็หวังว่าจะมีโอกาสนิดๆผมก็ทักไลน์เธอไปแบบปอดๆว่าเออสบายดีมั้ยเป็นยังไงบ้าง เธอก็ตอบแบบไม่สนใจผมเหมือนเดิมตอนนั้นผมก็คิดว่าคงหมดหวังแล้วสินะ แต่เพื่อนผมที่รู้จักกับเธอก็ทักไปว่าเอ่อ เพื่อนเราอ่ะยังไม่เคยลืมแกเลยนะเว้ย มันยังรอแกเสมอ ยังเหมือนเสมอ ที่ผ่านมามันไม่ได้คิดอะไรเลย แต่เธอตอบมาว่าที่เธอไม่คุยเหมือนเดิมเพราะไม่กล้าคุยกับผมแล้ว เธอรู้สึกผิดมากที่ทำแบบนั้นกับผม เพื่อนผมก็มาเล่าให้ฟังทีนี้ผมฮึดสู้เลยครับ เป็นไงเป็นกัน ทักไปเลย เราไม่เคยลืมแกเลยนะ เรายกโทษให้ทุกอย่าง เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมได้มั้ย เขาก็ดูโอเคขึ้นกล้าพูดกล้าตอบผมเหมือนแต่ก่อน ตอนนั้นชีวิตผมเริ่มดีขึ้นเพราะมีเธอกลับมาเนี่ยแหล่ะ ช่วงนั้นเธอไม่สบาย ผมนี่ดูแลทุกอย่าง นั่งเรียนอยู่ ไม่เป็นอันเรียน ซื้อข้าวซื้อยาไปให้เธอถึงหอ เรียกว่าข้าว3มื้อยา4มื้อนี่ผมจัดการให้ทุกอย่าง ผมดีกับเธอมาตลอด ผมไม่ต้องการอะไรจากเธอเลย นอกจากเธออย่าจากผมไปอีก จนทุกอย่างเริ่มกลับมาเหมือนเดิมผมเริ่มต้นคุยกับเธออีกครั้ง ผ่านมา1เดือนผมไม่รอช้าขอเธอเป็นแฟนทันทีผมไม่อยากพลาดไปอย่างครั้งที่แล้วอีกแล้ว ผมสัญญากับเธอว่าจะรักและดูแลตลอดไป ช่วงเดือนแรกนี่โอ้หวานชิบตัวติดกันตลอด พอเขาเดือนที่2นี่แหล่ะ(ปัจจุบัน)เราเริ่มห่างๆกันเพราะจากเมื่อก่อนผมอยู่หอก็กลับมาอยู่บ้าน อยู่มหาลัยเดียวกันแต่ไม่เคยเจอกันในมหาลัยเลย ผมชวนกินข้าวบ้าง เธอก็ไปกินกับเพื่อน เราก็โอเคเพราะผมเคยบอกเธอว่า เพื่อนสำคัญกว่าแฟนนะ เราตกลงกันแล้วเรื่องนี้ แต่ทุกวันนี้ผมรู้สึกเหมือนเธอดูไม่ค่อยใส่ใจผมไม่ค่อยแคร์ผมเหมือนแต่ก่อนพูดอะไรไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของผมเลย เธอเป็นคนที่เล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาแต่ทำไมเธอไม่เคยตอบไลน์ผมไอจีผมก็เห็นเธอกดไลค์ตลอดแต่แค่ตอบไลน์ผมมันยากขนาดนั้นนนนน ทุกวันนี้ผมยอมเธอทุกอย่าง ชีวิตผมเปลี่ยนไปเมื่อก่อนผมไปเที่ยวร้านเหล้กับเพื่อนประจำ แต่เธอไม่อยากให้ผมไปผมก็ไม่ไป แต่กับเธอผมยอมทุกอย่างจะไปไหนเราไม่เคยว่าไม่ใช่ไม่หวงไม่ห่วงแต่เราไม่อยากทำให้เธออึดอัด หลังๆเธอโกหกผมบ่อยมาก หลังจากที่ผมย้ายกลับมาอยู่บ้านเนี่ยแหล่ะ ผมแอบเห็นไอจีเพื่อนเธอคุยนัดแนะกันไปร้านเหล้า เราก็ทักไปถามเลยเธอบอกอยู่บนหอ เราก็โทรไป ไม่รับสาย!! เธอทักไลน์เรามาบอกลงมาซื้อของข้างล่าง ผมนี่ปรี้ดแตกเลย แบบเรื่องแค่นี้ทำไมต้องโกหกกันด้วยบอกผมสักคำผมจะไม่ว่าเธอเลย จนเธอโทรกลับมาผมก็ถามว่าไปไหนมาเธอยังยืนยันคำเดิมบอกไปซื้อของมา จนผมบอกเธอว่าผมเห็นที่เธอคุยกับเพื่อน แต่เธอกลับบอกผมว่าไปมาแปบเดียวเอง ผมก็อ่าววว และทำไมไม่บอกกันตรงๆเห็นเราเป็นอะไรเนี่ย ผมก็ยอมอีกแล้วครับเรื่องทุกอย่างจบ ผมรู้สึกเหมือนเธอเห็นผมเป็นของตายยังไงก็ไม่รู้นะ แบบเธอคิดจะทำอะไรก็ทำใช้ผมทุกอย่าง นวดบ้าง ซักผ้าบ้าง เอาเป็นว่าทุกอย่าง ผมยอมครับเพราะผมรักเธอมาก จนมาล่าสุดเลยผมไปวันเกิดเพื่อนผม ตามเคยเธอไม่ให้ผมไปแต่ผมก็บอกเธอว่าขอจริงๆวันเกิดเพื่อนสนิทเลย ผมก็เลยไป ตอนนั้นโทรสับผมเน็ตหมดเลยไม่ได้ติดต่อกัน พอผมกินเส็ดกลับมาห้องเพื่อน ผมโทรไปหาเธอว่าอยู่ไหนเธอบอกอยู่ร้านเหล้าอีกที่นึงที่ใกล้ๆกันร้านผม ผมก็อ่าวทำไมไปไม่บอกกันสักหน่อยอ่ะ ตอนนั้นผมทนไม่ไหวแล้วผมถามเธอว่าที่เราคบกันเนี่ยเพราะรักผมจริงๆหรือเพราะว่าสิ่งที่ผมทำดีให้ เธอตอบกลับมาเลยครับ ที่คบกับผมเนี่เพราะสงสาร โอ้ตอนนั้นผมน้ำตาร่วงเลยครับ ผมร้องไห้เป็นเด็กเลย ไม่คิดว่าคนที่ผมรักมากที่สุดจะพูดกับผมได้ถึงขนาดนี้ ผมก็รีบวิ่งไปหาเธอที่หน้าร้านเลย ผมก็เข้าไปคุยว่าจะเอายังไง เธอตอบแบบง่ายดายว่าจะเลิกก็เลิกสิ เอาอีกแล้วครับคำพูดนี้ทำผมช๊อกอีกแล้ว ผมก็โอเคจบก็จบ เดินกลับหอได้ครึ่งทางเท่านั้นแหล่ะผมรีบวิ่งกลับไปหาเธอผมพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกไป ว่า เรารักเธอมากนะ เรายอมเธอทุกอย่าง เธอจะให้เราทำอะไรเราก็ยอม ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ผมพูดแล้วพูดอีกจนเธอยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม และหลังจากวันนั้นผมก็เริ่มไม่แน่ใจว่าผมควรจะเดินต่อหรือหยุดไว้เพียงแค่นี้ ปล.โทดทีนะครับยาวไปหน่อย ผมอยากระบายยยยยยมันอึดอัดมากแต่ผมไม่อยากพูดกับเธอ ขอบคุณครับที่ทนอ่านมา
ผมควรจะคบกับแฟนต่อหรือหยุดไว้เพียงเท่านี้???
แต่ทำไมคนนั้นกลับทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ ตอนนั้นผมก็หวังว่าจะมีโอกาสนิดๆผมก็ทักไลน์เธอไปแบบปอดๆว่าเออสบายดีมั้ยเป็นยังไงบ้าง เธอก็ตอบแบบไม่สนใจผมเหมือนเดิมตอนนั้นผมก็คิดว่าคงหมดหวังแล้วสินะ แต่เพื่อนผมที่รู้จักกับเธอก็ทักไปว่าเอ่อ เพื่อนเราอ่ะยังไม่เคยลืมแกเลยนะเว้ย มันยังรอแกเสมอ ยังเหมือนเสมอ ที่ผ่านมามันไม่ได้คิดอะไรเลย แต่เธอตอบมาว่าที่เธอไม่คุยเหมือนเดิมเพราะไม่กล้าคุยกับผมแล้ว เธอรู้สึกผิดมากที่ทำแบบนั้นกับผม เพื่อนผมก็มาเล่าให้ฟังทีนี้ผมฮึดสู้เลยครับ เป็นไงเป็นกัน ทักไปเลย เราไม่เคยลืมแกเลยนะ เรายกโทษให้ทุกอย่าง เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมได้มั้ย เขาก็ดูโอเคขึ้นกล้าพูดกล้าตอบผมเหมือนแต่ก่อน ตอนนั้นชีวิตผมเริ่มดีขึ้นเพราะมีเธอกลับมาเนี่ยแหล่ะ ช่วงนั้นเธอไม่สบาย ผมนี่ดูแลทุกอย่าง นั่งเรียนอยู่ ไม่เป็นอันเรียน ซื้อข้าวซื้อยาไปให้เธอถึงหอ เรียกว่าข้าว3มื้อยา4มื้อนี่ผมจัดการให้ทุกอย่าง ผมดีกับเธอมาตลอด ผมไม่ต้องการอะไรจากเธอเลย นอกจากเธออย่าจากผมไปอีก จนทุกอย่างเริ่มกลับมาเหมือนเดิมผมเริ่มต้นคุยกับเธออีกครั้ง ผ่านมา1เดือนผมไม่รอช้าขอเธอเป็นแฟนทันทีผมไม่อยากพลาดไปอย่างครั้งที่แล้วอีกแล้ว ผมสัญญากับเธอว่าจะรักและดูแลตลอดไป ช่วงเดือนแรกนี่โอ้หวานชิบตัวติดกันตลอด พอเขาเดือนที่2นี่แหล่ะ(ปัจจุบัน)เราเริ่มห่างๆกันเพราะจากเมื่อก่อนผมอยู่หอก็กลับมาอยู่บ้าน อยู่มหาลัยเดียวกันแต่ไม่เคยเจอกันในมหาลัยเลย ผมชวนกินข้าวบ้าง เธอก็ไปกินกับเพื่อน เราก็โอเคเพราะผมเคยบอกเธอว่า เพื่อนสำคัญกว่าแฟนนะ เราตกลงกันแล้วเรื่องนี้ แต่ทุกวันนี้ผมรู้สึกเหมือนเธอดูไม่ค่อยใส่ใจผมไม่ค่อยแคร์ผมเหมือนแต่ก่อนพูดอะไรไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของผมเลย เธอเป็นคนที่เล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาแต่ทำไมเธอไม่เคยตอบไลน์ผมไอจีผมก็เห็นเธอกดไลค์ตลอดแต่แค่ตอบไลน์ผมมันยากขนาดนั้นนนนน ทุกวันนี้ผมยอมเธอทุกอย่าง ชีวิตผมเปลี่ยนไปเมื่อก่อนผมไปเที่ยวร้านเหล้กับเพื่อนประจำ แต่เธอไม่อยากให้ผมไปผมก็ไม่ไป แต่กับเธอผมยอมทุกอย่างจะไปไหนเราไม่เคยว่าไม่ใช่ไม่หวงไม่ห่วงแต่เราไม่อยากทำให้เธออึดอัด หลังๆเธอโกหกผมบ่อยมาก หลังจากที่ผมย้ายกลับมาอยู่บ้านเนี่ยแหล่ะ ผมแอบเห็นไอจีเพื่อนเธอคุยนัดแนะกันไปร้านเหล้า เราก็ทักไปถามเลยเธอบอกอยู่บนหอ เราก็โทรไป ไม่รับสาย!! เธอทักไลน์เรามาบอกลงมาซื้อของข้างล่าง ผมนี่ปรี้ดแตกเลย แบบเรื่องแค่นี้ทำไมต้องโกหกกันด้วยบอกผมสักคำผมจะไม่ว่าเธอเลย จนเธอโทรกลับมาผมก็ถามว่าไปไหนมาเธอยังยืนยันคำเดิมบอกไปซื้อของมา จนผมบอกเธอว่าผมเห็นที่เธอคุยกับเพื่อน แต่เธอกลับบอกผมว่าไปมาแปบเดียวเอง ผมก็อ่าววว และทำไมไม่บอกกันตรงๆเห็นเราเป็นอะไรเนี่ย ผมก็ยอมอีกแล้วครับเรื่องทุกอย่างจบ ผมรู้สึกเหมือนเธอเห็นผมเป็นของตายยังไงก็ไม่รู้นะ แบบเธอคิดจะทำอะไรก็ทำใช้ผมทุกอย่าง นวดบ้าง ซักผ้าบ้าง เอาเป็นว่าทุกอย่าง ผมยอมครับเพราะผมรักเธอมาก จนมาล่าสุดเลยผมไปวันเกิดเพื่อนผม ตามเคยเธอไม่ให้ผมไปแต่ผมก็บอกเธอว่าขอจริงๆวันเกิดเพื่อนสนิทเลย ผมก็เลยไป ตอนนั้นโทรสับผมเน็ตหมดเลยไม่ได้ติดต่อกัน พอผมกินเส็ดกลับมาห้องเพื่อน ผมโทรไปหาเธอว่าอยู่ไหนเธอบอกอยู่ร้านเหล้าอีกที่นึงที่ใกล้ๆกันร้านผม ผมก็อ่าวทำไมไปไม่บอกกันสักหน่อยอ่ะ ตอนนั้นผมทนไม่ไหวแล้วผมถามเธอว่าที่เราคบกันเนี่ยเพราะรักผมจริงๆหรือเพราะว่าสิ่งที่ผมทำดีให้ เธอตอบกลับมาเลยครับ ที่คบกับผมเนี่เพราะสงสาร โอ้ตอนนั้นผมน้ำตาร่วงเลยครับ ผมร้องไห้เป็นเด็กเลย ไม่คิดว่าคนที่ผมรักมากที่สุดจะพูดกับผมได้ถึงขนาดนี้ ผมก็รีบวิ่งไปหาเธอที่หน้าร้านเลย ผมก็เข้าไปคุยว่าจะเอายังไง เธอตอบแบบง่ายดายว่าจะเลิกก็เลิกสิ เอาอีกแล้วครับคำพูดนี้ทำผมช๊อกอีกแล้ว ผมก็โอเคจบก็จบ เดินกลับหอได้ครึ่งทางเท่านั้นแหล่ะผมรีบวิ่งกลับไปหาเธอผมพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกไป ว่า เรารักเธอมากนะ เรายอมเธอทุกอย่าง เธอจะให้เราทำอะไรเราก็ยอม ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ผมพูดแล้วพูดอีกจนเธอยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม และหลังจากวันนั้นผมก็เริ่มไม่แน่ใจว่าผมควรจะเดินต่อหรือหยุดไว้เพียงแค่นี้ ปล.โทดทีนะครับยาวไปหน่อย ผมอยากระบายยยยยยมันอึดอัดมากแต่ผมไม่อยากพูดกับเธอ ขอบคุณครับที่ทนอ่านมา