เมื่อปีที่แล้วผมชง แล้วปีนี้ก็คงชงต่อเนื่องด้วย
ผมล้มเหลวในชีวิตครั้งใหญ่เมื่อปีกลาย........
เมื่อก่อนผม เป็นคนที่มีเพื่อนฝูงเยอะมากๆ ตั้งแต่เรียน มัธยมแล้ว เรียกว่าล้อมหน้าล้อมหลัง ผมเป็นหัวโจกในแก๊ง เพื่อนในห้องแก็งอื่นๆผมสามารถไปนั่งคุยร่วมโต๊ะได้ทุกโต๊ะเลย นั่งกินข้าว เพื่อนต้องกันหัวโต๊ะไว้ให้นั่ง ตอนเรียนป.ตรี-โท นี่แล้วใหญ่เลย ห้องที่หอผมนอนกัน 10 กว่าคน เวลาไปไหนมาไหนต้องถามผมก่อนเสมอ หากงานไหนผมไม่ไป ล่มทุกงาน
ผมมานั่งคิดว่าทำไมเพื่อนๆให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้ คงเป็นเพราะผมเป็นคนตลก เฮฮา เรียกเสียงหัวเราะในกลุ่มได้ ผมใจดี เพื่อนแกล้งเพื่อนล้อ ผมไม่เคยโกรธเลย ผมยิ้มแย้ม (เพียงแค่ผมเปิดประตูเข้าห้องมา เพื่อนเห็นผมก็ยิ้ม เตรียมขำ กันแล้ว) และที่สำคัญผมจริงใจ ผมเคยนั่งดูดบุหรี่เป็นเพื่อนๆผมไป 1 คอต เพื่อนฟังมันปรับทุกข์
ผมเรียนเก่ง เป็นติวเตอร์ให้ เพื่อน ผมถนัดวิชาคำณวนและภาษาอังกฤษมาก (ผมเฉลยโจทย์ใน textbook ให้พื่อนตลอด) เพื่อนยอมรับผมเสมอ....
เวลาผ่านไป
ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ทุกคนมีงานมีการทำที่ดี ผมเลือกออกมาศึกษาต่อ เพื่อหวังสิ่งที่สูงกว่า
ผมล้มเหลวงครั้งใหญ่เมื่อปีที่แล้ว ผมเรียนไม่จบ ผมไม่มีงานทำ พ่อผมเสีย บ้านต้องใช้เงิน แฟนขอเลิก ซ้อนกันติดๆ 2 คน......
ผมเงียบหายจากวงโคจรไปพักใหญ่ๆ เพื่อซ่อมแซมตัวเอง ผมออกหางาน....
ผมได้งานใกล้บ้านตำแหน่งเล็กๆ และเริ่มตั้งตัวได้
ในยามที่ลำบาก ผมนั่งคิดถึงเพื่อน คิดถึงตอนที่เรามีความสุข
ไม่มีใครเคยถามสารทุกข์สุขดิบผมเลย........
ไม่เป็นไร ผมพยามติดต่อเพื่อน......ผมอยากมีความสุขร่วมกันอีก แต่ดูเหมือนพวกนั้นจะลืมวันเก่าๆร่วมกันไปแล้ว
ทำไมลืมง่ายจัง.....
ผมมานั่งคิด.....
อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนผมมองลงมา มีเพื่อนๆรายล้อมอยู่
วันนี้ผมล้มลง ตกลงมาข้างล่าง แต่เพื่อนๆผมยังอยู่บนนั้น
ผมเสียการยอมรับ
เพราะผมล้มเหลว
ผมจึงไร้ตัวตน
-----ฟู่......(โล่ง) ไม่มีอะไรมากครับ ผมอยากระบาย ขอบคุณพื่นที่ดีๆ ใน pantip นี้ครับ
เพิ่อนฝูง มิตรภาพ การยอมรับ ความล้มเหลว ผมไร้ตัวตน
ผมล้มเหลวในชีวิตครั้งใหญ่เมื่อปีกลาย........
เมื่อก่อนผม เป็นคนที่มีเพื่อนฝูงเยอะมากๆ ตั้งแต่เรียน มัธยมแล้ว เรียกว่าล้อมหน้าล้อมหลัง ผมเป็นหัวโจกในแก๊ง เพื่อนในห้องแก็งอื่นๆผมสามารถไปนั่งคุยร่วมโต๊ะได้ทุกโต๊ะเลย นั่งกินข้าว เพื่อนต้องกันหัวโต๊ะไว้ให้นั่ง ตอนเรียนป.ตรี-โท นี่แล้วใหญ่เลย ห้องที่หอผมนอนกัน 10 กว่าคน เวลาไปไหนมาไหนต้องถามผมก่อนเสมอ หากงานไหนผมไม่ไป ล่มทุกงาน
ผมมานั่งคิดว่าทำไมเพื่อนๆให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้ คงเป็นเพราะผมเป็นคนตลก เฮฮา เรียกเสียงหัวเราะในกลุ่มได้ ผมใจดี เพื่อนแกล้งเพื่อนล้อ ผมไม่เคยโกรธเลย ผมยิ้มแย้ม (เพียงแค่ผมเปิดประตูเข้าห้องมา เพื่อนเห็นผมก็ยิ้ม เตรียมขำ กันแล้ว) และที่สำคัญผมจริงใจ ผมเคยนั่งดูดบุหรี่เป็นเพื่อนๆผมไป 1 คอต เพื่อนฟังมันปรับทุกข์
ผมเรียนเก่ง เป็นติวเตอร์ให้ เพื่อน ผมถนัดวิชาคำณวนและภาษาอังกฤษมาก (ผมเฉลยโจทย์ใน textbook ให้พื่อนตลอด) เพื่อนยอมรับผมเสมอ....
เวลาผ่านไป
ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ทุกคนมีงานมีการทำที่ดี ผมเลือกออกมาศึกษาต่อ เพื่อหวังสิ่งที่สูงกว่า
ผมล้มเหลวงครั้งใหญ่เมื่อปีที่แล้ว ผมเรียนไม่จบ ผมไม่มีงานทำ พ่อผมเสีย บ้านต้องใช้เงิน แฟนขอเลิก ซ้อนกันติดๆ 2 คน......
ผมเงียบหายจากวงโคจรไปพักใหญ่ๆ เพื่อซ่อมแซมตัวเอง ผมออกหางาน....
ผมได้งานใกล้บ้านตำแหน่งเล็กๆ และเริ่มตั้งตัวได้
ในยามที่ลำบาก ผมนั่งคิดถึงเพื่อน คิดถึงตอนที่เรามีความสุข
ไม่มีใครเคยถามสารทุกข์สุขดิบผมเลย........
ไม่เป็นไร ผมพยามติดต่อเพื่อน......ผมอยากมีความสุขร่วมกันอีก แต่ดูเหมือนพวกนั้นจะลืมวันเก่าๆร่วมกันไปแล้ว
ทำไมลืมง่ายจัง.....
ผมมานั่งคิด.....
อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนผมมองลงมา มีเพื่อนๆรายล้อมอยู่
วันนี้ผมล้มลง ตกลงมาข้างล่าง แต่เพื่อนๆผมยังอยู่บนนั้น
ผมเสียการยอมรับ
เพราะผมล้มเหลว
ผมจึงไร้ตัวตน
-----ฟู่......(โล่ง) ไม่มีอะไรมากครับ ผมอยากระบาย ขอบคุณพื่นที่ดีๆ ใน pantip นี้ครับ