เพิ่อนฝูง มิตรภาพ การยอมรับ ความล้มเหลว ผมไร้ตัวตน

เมื่อปีที่แล้วผมชง แล้วปีนี้ก็คงชงต่อเนื่องด้วย

ผมล้มเหลวในชีวิตครั้งใหญ่เมื่อปีกลาย........

เมื่อก่อนผม เป็นคนที่มีเพื่อนฝูงเยอะมากๆ ตั้งแต่เรียน มัธยมแล้ว เรียกว่าล้อมหน้าล้อมหลัง ผมเป็นหัวโจกในแก๊ง เพื่อนในห้องแก็งอื่นๆผมสามารถไปนั่งคุยร่วมโต๊ะได้ทุกโต๊ะเลย นั่งกินข้าว เพื่อนต้องกันหัวโต๊ะไว้ให้นั่ง ตอนเรียนป.ตรี-โท นี่แล้วใหญ่เลย ห้องที่หอผมนอนกัน 10 กว่าคน เวลาไปไหนมาไหนต้องถามผมก่อนเสมอ หากงานไหนผมไม่ไป ล่มทุกงาน

ผมมานั่งคิดว่าทำไมเพื่อนๆให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้ คงเป็นเพราะผมเป็นคนตลก เฮฮา เรียกเสียงหัวเราะในกลุ่มได้ ผมใจดี เพื่อนแกล้งเพื่อนล้อ ผมไม่เคยโกรธเลย ผมยิ้มแย้ม (เพียงแค่ผมเปิดประตูเข้าห้องมา เพื่อนเห็นผมก็ยิ้ม เตรียมขำ กันแล้ว) และที่สำคัญผมจริงใจ ผมเคยนั่งดูดบุหรี่เป็นเพื่อนๆผมไป 1 คอต เพื่อนฟังมันปรับทุกข์

ผมเรียนเก่ง เป็นติวเตอร์ให้ เพื่อน ผมถนัดวิชาคำณวนและภาษาอังกฤษมาก (ผมเฉลยโจทย์ใน textbook ให้พื่อนตลอด) เพื่อนยอมรับผมเสมอ....

เวลาผ่านไป
ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ทุกคนมีงานมีการทำที่ดี ผมเลือกออกมาศึกษาต่อ เพื่อหวังสิ่งที่สูงกว่า

ผมล้มเหลวงครั้งใหญ่เมื่อปีที่แล้ว ผมเรียนไม่จบ ผมไม่มีงานทำ พ่อผมเสีย บ้านต้องใช้เงิน แฟนขอเลิก ซ้อนกันติดๆ 2 คน......

ผมเงียบหายจากวงโคจรไปพักใหญ่ๆ เพื่อซ่อมแซมตัวเอง ผมออกหางาน....

ผมได้งานใกล้บ้านตำแหน่งเล็กๆ และเริ่มตั้งตัวได้

ในยามที่ลำบาก ผมนั่งคิดถึงเพื่อน คิดถึงตอนที่เรามีความสุข

ไม่มีใครเคยถามสารทุกข์สุขดิบผมเลย........

ไม่เป็นไร  ผมพยามติดต่อเพื่อน......ผมอยากมีความสุขร่วมกันอีก  แต่ดูเหมือนพวกนั้นจะลืมวันเก่าๆร่วมกันไปแล้ว

ทำไมลืมง่ายจัง.....

ผมมานั่งคิด.....

อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนผมมองลงมา มีเพื่อนๆรายล้อมอยู่

วันนี้ผมล้มลง ตกลงมาข้างล่าง แต่เพื่อนๆผมยังอยู่บนนั้น

ผมเสียการยอมรับ

เพราะผมล้มเหลว

ผมจึงไร้ตัวตน




-----ฟู่......(โล่ง) ไม่มีอะไรมากครับ ผมอยากระบาย ขอบคุณพื่นที่ดีๆ ใน pantip นี้ครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่