เรามันก็แค่คนธรรมดา เราควรทำไงดี

สวัสดีทุกคน เราต้องบอกก่อนว่าเราตั้งกระทุ้นี้ครั้งแรก อ่านแล้วงงยังไงขออภัยด้วย เริ่มเรื่องเลยแล้วกัน เราเป็นทอมคบกับแฟนมาตั้งแต่สมัยเรียนปวส.จนตอนนี่เราจบละทำงานแล้ว เป็นเวลาเกือบ5ปี เราเป็นคนธรรมดาคนนึง น่าตาไม่ดี อ้วน สูง คล้ายๆไจแอ้น บ้านเราไม่รวยแต่ก้ไม่เคยอด ครอบครัวเราอบอุ่นถึงจะทะเลาะกันบ้าง เราว่าเราทำดีแล้วนะ เรารักจิง เราให้ทุกอย่างถ้าเขามีความสุข เราเสียสละได้ทุกอย่าง ส่วนแฟนเรา เราว่าเขาน่ารัก ตัวเล็กๆแต่ก้อ้วนๆอวบๆนะ  สีผิวเหลือง ฟันเหยินนิด ผมฟูเซอๆ แต่สำหรับเราโดยรวม น่ารักมาก เขานิสัยดีทุกอย่าง ติดอยู่เรื่องเดียว .... แฟนเราเป้นคนรักเพื่อน ให้คนอื่นได้เต้ม100 อัธยาสัยดี จนบางครั้งดีจนเกิดเรื่อง คุยได้กับทุกคน  คือเรากับแฟนอยู่ด้วยกันตั้งแต่ตั้งแต่สมัยเรียน เมื่อประมาณ ต้นเดือนกย.ที่ผ่านมา เราจับได้ว่าแฟนเราไปแอบคุยกับคนอื่น เป้นผช. คือเรื่องมันมีอยุ่ว่าแฟนเราย้ายที่ทำงานใหม่ ไปเจอคนคนนึงซึ่งเคยทำงานที่เดียวกันมาก่อน ก้เลยทำให้สนิทกัน สนิทกันมาก ชอบกินข้าวด้วยกันกลับบ้าน ถึงบ้าน จะทำไร จะไปไหน ต้องรายงาน คุยไลน์ตลอดจับโทรศัพตลอด จนต่างคนต่างรุ้สึกดีแฟนเราไปชอบเขาซึ่งเขาเองก้รุ้สึกดีกับแฟนเรา ติดอยู่ที่ว่าแฟนเราคบกับเราอยู่ ละผช.คนนั้นก้มีแฟนแล้วเช่นกันเพราะเหตุการณ์นี้จิงทำให้เรามีปากเสียงกัน ทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกันแล้วเราก้ได้เลิกกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า ฉันไม่ได้รักเธอแล้วที่อยู่เพราะว่าความผุกพัน อยากมีคนดุแล อยากมีผุ้นำ อยากได้คนมีอนาคต ตอนนั่นสิ่งที่เราทำได้คือยื้อ...ขอร้องให้เขาไม่ไป แฟนเราออกจากบ้านเราไปอยู่ห้องเพื่อน เราไม่ได้ติดต่อกันประมาณ1 อาทิต เขาบล้อกเฟสบล้อกไลน์บล้อกทุกอย่าง ในหนึ่งอาทิตเรากินไรไม่ได้นอนไม่หลับ คือเรา เดินจากที่ทำงานมาบ้านเพื่อที่จะได้เห้นแฟนเราขี่รถผ่าน  เราเห้นบ้างไม่เห้นบ้าง เราไม่กล้าตะโกนเรียกแต่มีวันนึงด้วยความที่คิดถึง  เราเลิกงานเราเดินกลับเช่นเดิมเราเจอแฟนเราเราทั้งตะโกน ทั้งวิ่งตาม (เหมือนในละครเลย) ไม่ทันจร้า เรานั่งรถตามไป เราได่คุยกัน จากนั้นมาเรากลับมาคุยกันทุกวันแต่ในฐานะเพื่อน อย่างที่เขาบอก ซึ่งเราเอง ไม่เคยคิดว่าเขาเป้นเพื่อน ความรุ่สึกเรายังเหมือนเดิม ก้ได้มีโอกาสเธอมากินข้าวบ้านเราไปเดินเที่ยวไหนกัน2คนเดินจับมือจุงมือกันเหมือนเดิม บางวันมานอนบ้านเราบ้าง นอนกอดกันบ้าง คงเป้นเพราะความเคยชินของเทอแต่สำหรับฉันมันคือความรัก ลืมบอก เราเคยเหนื่อย ท้อ แย่ เคยถามตัวเอง ทำไปทำไม เพื่อที่คอยวิ่งตามโดยที่เขาไม่เห้นค่าเรา เราเลิกคุยกัน แต่ก้เป้นที่เราโง่ละกลับไปเอง  วันที่เขาเลิกคุยกะผช.คนนั้น เขาไม่สบาย โทมาหาเรา เราใจไม่แข้งพอ กลับไปหากลับไปดุแลเอาใจใส่แบบเดิม ที่เขาเลิกคุยกันเพราะผช.เลือกแฟนเขา เขารักแฟนเขา ซึ่งแฟนเราก้อกหักเพ้อยุหลายวัน เราก้กลับมาคุยกันอีก แต่ในฐานะเพื่อนเช่นเคย จนตอนนี้มีคนมาจีบแฟนเรา เพื่อนสมัยเรียนของเขา มาจีบละคุยกัน ทั้งโททั้งไลน์ ทำนี่ กินนี่ จะไปไหน จะทำไร ต้องรายงานกันอยุ่ตลอด  คือตอนนี่ เราทำท่าทีไม่พอใจ ละบอกกับเขาว่า ถ้าเจอใครที่ดุแลได้ รักเธอจิง เราคงต้องไปแบบถาวร เขาบอกเราอย่าเยอะ เราไม่ได้เป้นๆรกันแล้ว ท่างั้นก้แยุ่ห่างๆกันละ คือเราอยากจะถามเราควรทำไง เราเคยขอโอกาสทั้งทีเราไม่ได้ผิด แต่เขากลับปฏิเสธ เรามันก้แค่คนธรรมดาคนนึงที่รักจิง พร้อมดุแล แต่บางทีไม่ต้องมีผุ้นำ เดินไปพร้อมๆกัน อนาคตไม่มีก้ลงมือสร้างร่วมกัน แบบนี่ไม่ดีกว่าหรอ  หลายคนบอกว่าเราโง่ ทนทำไมยังอยุ่ทำไมเราทำตามที่ใจเราต้องการ ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เขาไม่ได้เป้นรักแรก ไม่ได้เป้นคนแรก แต่แว้บแรกที่เห้นเราคิดว่านี่ละคือคนสุดท้าย รักสุดท้าย เรามองว่าความรักมันมีค่า เราคิดว่าความรักที่ซื่อสัตย์ รักโดยไม่หวังผลตอบแทน รักที่เสียสละ มันมีจิงนะ เพราะเราคือคนในนั้นคนนึง เรายังรักแฟนเราคนนี่อยู่ ความรุ้สึกเรายังเหมือนเดิม เราจะจีบเธอทำทุกอย่างเหมือนวันแรกที่รุ้จักหรือว่าเราควรจะหยุดแค่นี้ดี เราทำใจไม่ได้ เรารักมาก