มันคงจะยากมากสินะ ที่จะทำใจยอมรับว่า คนที่เราเชียร์ มันไม่ได้เก่งสุด ดีสุด เสมอไป...

ผมเป็นแฟนบอลลิเวอร์พูลครับ
เขาเรียกกันว่า "เด็กหงส์" (แก่ขนาดไหนก็เรียก เด็ก... 5 5 5 5)

ผมก็มีพระเอกของผมเหมือนกัน
ถูกต้องนะค๊าบ...สตีเว่น เจอร์ราด
นี่เด็กลูกหม้อลิ เลยนะครับ... ความภาคภูมิใจของชาวแอนด์ฟิลด์

ดูเจอร์ราดเล่นมาหลายปี
ชอบ
ชอบทั้งฝีเท้า ชอบทั้งนิสัย ในสนาม นอกสนาม
แต่ในฐานะกองเชียร์...เราก็ต้องยอมรับครับ
ว่าเจอร์ราด มันไม่ใช่พระเจ้า
มันก็แค่นักบอลคนนึง...เป็นมนุษย์
และคุณสมบัติอย่างนึงของมนุษย์ก็คือ การทำอะไรผิด -พลาด

2 ปีก่อน ก่อนปิดฤดูกาล เจอร์ราดจับบอลห่วย บอลปลิ้นไปเข้าตรีนตอร์เรส (ตอนนั้นอยู่เซลซี)
ลากเดี่ยวไปยิงประตู ลิเวอร์พูลแพ้ และไม่ได้เป็นแชมป์ปีนั้น
ก็เซ็งเป็ดอ่ะซิครับ

ทำไงได้ล่ะ ก็เจอร์ราด ถึงมันจะเป็นพระเจ้าในหัวใจเรา...
แต่ในสนามบอล มันก็คนคนหนึ่ง

มีผิด มีพลาด เป็นเรื่องธรรมดา
มันก็ไม่อยากจะยอมรับอ่ะนะครับ ว่า มันผิด มันพลาด...แต่จะทำไงได้อ่ะครับ
มันผิด มันพลาดจริงๆ

แล้วเราจะไปแหกตาตัวเอง ว่า ไม่จริง
เจอร์ราดชั้น ไม่ผิด เจอร์ราดชั้นไม่พลาด
ไม่ได้สร้างความเสียหาย ..เอ๊ย ไม่ใช่ ไม่ได้จับบอลพลาด
มันจะแหกตาตัวเองอย่างไร มันก็แหกไม่สำเร็จหรอกครับ

โอเค มีคนช่วยกันแหกตากันไป กันมาเยอะๆเข้า บางทีมันก็พอจะปลอบประโลมใจได้บ้าง
แต่ลึกๆ เราก็รู้อยู่แก่ใจครับ ว่าอะไร เป็นอะไร

ระบบอัตโนมัติอย่างนึงในหัวใจมนุษย์ เมื่อมันเกิดอาการแบบนี้ขึ้นมา
คือหาคนอื่นมาโทษครับ...อยู่ในจิตวิทยา 101
ไม่มีอะไรง่ายไปกว่าการโทษคนอื่นอีกแล้วครับ
ผมผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วครับ โทษโน่น โทษนี่ ฟาดงวง ฟาดงา หาคนผิด
คนผิด ที่ไม่เคยเป็นคนที่เราชื่นชม (ซักที)
ไปโทษกรรมการมั่ง ด่าเซอร์อเล็กซ์มั่ง ด่าพอล สโคลล์มั่ง ว่าไปเรื่อย ฯลฯ

ในท้ายที่สุดมันอยู่ที่ใจเรานี่แหละครับ
ที่จะพอยอมรับความจริงๆได้ไหม ว่าคนที่เราชื่นชมน่ะ มันไม่ใช่พระเจ้า
มันเป็นคน ! แต่เราเอง เจือกไปเทิดทูนมันเป็นพระเจ้า

อีกครั้ง ผมยกสุภาษิตเซ็นมาให้ฟัง...
True Peace of Mind comes from Accepting the Truths...
ความสงบที่แท้จริงในจิตใจคนเรา มันมาจากยอมรับความจริง...
และอันนี้ผมต่อเอง...

และ ทุกข์ทั้งหมด ทั้งมวลของคนเรา ก็ล้วนมาจากการไม่ยอมรับความจริง...
ไงครับ...พอไหวไหม


ขอให้มีความสุขทุกท่าน และ สวัสดีตอนเย็นครับ