ประสบการณ์แสนเจ็บปวดที่ต้องยอมรับ? T T

ก่อนอื่น ขอบอกเลยนะครับ ที่มาโพสทำนองนี้ ผมไม่ต้องการมีเจตนาประจาร หรืออะไรทำนองนี้ทั้งสิ้น

เพียงแต่อยากบอกเล่าประสบการที่ได้พบเจอครับ เรื่องเพิ่งจบไปซักครู่ที่ผ่านมานี่เอง

ผมเป็นพนักงานโรงแรมธรรมดาคนนึงครั อายุ 23 ผมโสดมา4 ปีแล้วครับ
ก็ไม่ได้ขี้เหร่ครับ พอมีกิน มีคนเข้าหาบ้าง ไปชอบเค้าบ้าง แต่ก็ไม่มีแฟนซักที
อดีตค่อนข้างขมขื่นครับ มันฝังใจจนมีใครไม่ได้

อยู่มาวันนึง ผมมีโอกาสได้รู้จักกับสาวคนนึง  เราคุยกันถูกคอ
คลิกกันมาก ทำอะไรก็ดูจะรู้ทันจะเข้าใจนกันไปหมด เธออายุมากกว่าผม1ปีครับ
เป็นคนค่อนข้างถือตัว บ้างานเหมือนผมเลย อัธยาศัยดีมาก แต่ไม่ค่อยชอบพบเจอผู้คน


  ครับ เรามีโอกาสได้คุยกัน ผมชอบเธอ ผมก็ลงมือจีบ แม่เจ้าา จีบยากมากกครับ แต่ผมก็สู้
เราเริ่มจากเป็นเพื่อนกัน ค่อยๆสนิทกัน เราเข้ากันได้ดีจริงๆครับ ผมและเธอมีความสุขมากที่ได้เจอกัน
เราตกลงคบกัน ตั้งสถานะเฟสบุค ไปเที่ยวตจว.ด้วยกัน จนถึงขั้น...กัน ทุกๆการกระทำของเธอ คำพูด ลักษณะท่าทาง ผมจับผิดได้หลายครั้ง ก็ถามตรงๆ เค้าตอบว่างั้นงี้ ก็อืม ไม่ติดใจอะไร ยังไงก็แฟน อดีตช่างมัน ปัจจุบันสุขดี

จากนั้นผ่านไปสองสามเดือน เรารักกันมาก ไม่มีทีท่าว่าน้อยลงเลย วันนึงผมโทรไปหาเธอ ผู้ชายรับ (เธอบอกผมว่าเค้าคือพี่ชาย และเสียงเด็กร้องคือ ลูกของพี่)

ซึ่งผมก็เชื่อด้วยสิ สามีเธอบอกผมทุกอย่าง เราคุยกันนานมาก โดนหลอกกันทั้งคู่ ลูกจะโตแล้วแท้ๆ ผมเสียใจมากครับที่ต้องเป็นแบบนี้ สี่ปีมาแล้วที่ผมไม่รักใครจริงๆ มันเลวร้ายจนคนชาๆแบบผมก็ยังฟูมฟาย แต่เมื่อเธอสารภาพและขอโทษผม ผมกลับรู้สึกอโหสิและให้อภัย ขอให้เธอกลับไปอยู่กับความจริง
มันเจ็บปวดครับ ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น สรุปแล้วความรักมันคืออะไรกันแน่? คือความเข้าใจหรอ เข้าใจแบบใหน ต้องยอมรับความจริงที่เจ็บปวดใช่มั้ย ???   T T