เรื่อง พระอภัยมณี ตอนพระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อสมุทร
จะกล่าวกลับจับความไปตามเรื่อง ถึงบาทเบื้อปรเมศพระเชษฐา
องค์อภัยมณีศรีโสภา ตกยากอยู่คูหามาช้านาน
กับด้วยนางอสุรีนีรมิต เป็นคู่คิดเชยชมสมสมาน
ต้องรักใครไปตามยามกันดาร จนนางมารมีบุตรบุรุษชาย
ไม่คลาดเคลื่อนเหมือนองค์พรทรงเดช แต่ดวงเนตรแดงดูดังสุริฉาย
ทรงกำลังดงัพระยาคชาพลาย มีเขี้ยวคล้ายชุนนีมีศักดา
สันหนึ่งนางอสุรีผีเสื้อน้า ออกจากถ้าเทียวหาภักษาหาร
จับกระโหโลมากุมภาพาล กินสำราจรื่นเริงบันเทิงใจ
ผีเสื้อสมุทร..เนื้อสัตว์มันชังมีรสลำเลิศจริงๆ
ฝ่ายกุมารสินสมุทรสุดสวาท ไม่ห่างบาทบิดาอัชฌาสัย
ความรักพ่อยิ่งกว่าแม่มาแต่ไร ด้วยมิได้ขู่เข็ญเช่นมารดา
เห็นทรงธรรมม์บรรทมสนิทนิ้ง หนีไปวิ่งเล่นอยู่ในคูหา
โลดลำพองลองเชิงละเลิงมา เห็นแผ่นผานิงผนิดปิดหนทาง
หนักหรือเบาเยาว์อยู่ไม่รู้จัก เข้าลองผลักด้วยกำลังก็พังผาง
เห็นหาดทรายงามเป็นเงินราง ทะเลกว้างขวาล้วนป่าดง
ไม่เคยห็นเป็นน่าสนุกสนาน พระกุมารเพลินจิตพิศวง
ออกวิ่งเต้นเล่นทรายสบายองค์ แล้วโดดลงเล่นมหาชลาลัย
สินสมุทร......ฮาฮา สนุกจริงเลย เอ๊!!!!!! นั้นอะไรรึ
เห็นเงือกเกลือกกลิ้งมากลางชล คิดว่ากนหางเหมือนอย่างปลา
ครั้นถามไถ่ไม่พูดก็โผนจับ ดูกลอกกลางน้าปล้ามัจฉา
ครั้นได้ไห้ระแวงแคลงวิณญาณ เช่นนี้ปลาหรืออะไรใคร่จะไปร้
สินสมุทร....นี้เจ้าเป็นตัวอะไรนี้ประหลาดจริงเดี๋ยวข้าจะจับเจ้าไปให้บิดาข้าดู
เงือกเฒ่า......อย่าน่ะปล่อยข้าไป ปล่อยข้าไป
ฉุดกระชากลากหางขึ้นกลางหาด แลประหลาดลักษณะมีตาหู
ถึงหุนห้องร้องบอกบิตุเรศ พระลื่มเนตรเหลียมเหลียมหาหน้าหลัง
เห็นลูกลากเงือกน้าแต่ลำพัง จากบัลลังก์มาห้ามแล้วถามไป
พระอภัยมณี....นี่ลูกรักเจ้าไปจับเงือกมาจากที่ใดกัน
สินสมุทร....ลูกเห็นเงือกตนนี่นอนเกลือกกลิ้งอยูกลางหาดดูประหลาดยิ่งนักจึงจับมาให้บิดาดู
พระอภัยมณี....แม้แม่ของเจ้ารู้เข้านั้นคงจะบรรลัยเป็นแน่เพราะกลัวว่าพ่อจะหนี
สินสมุทรกุมารชาญฉลาด ฟังพระบาทบิตรงด์ให้สงสัย
จึงทูลถามความจริงด้วยกริ่งใจ เหตุไฉนจึงจะเป็นไปเช่นนั้น
สินสมุทร...เหตุใดเล่าพระบิดาจึงพูดเช่นนั้น
พระอภัยมณี...ครั้นหนึ่งรั้รพ่อได้ไปนอนที่ร่มไทร แม่ของเจ้าซึ่งเป็นผีเสื้อสมุทร นางจึงไปฉุดฉวย
พ่อมา แล้วนางก็ได้แปลงกายเป็นหญิงงาม อยู่ด้วยกันจนถือกำเนิดเจ้าจนได้แปดปีแล้ว
พระโอรสรู้แจ้งไม่แคลงจิต รำคาญคิดเสียใจมิใคร่หาย
ด้วยแม่กลับอัปลักษณ์เป็นยักษ์ร้าย ก็ฟูมฟายชลนาโศกาลัย
ฝ่ายเงือกน้านอนกลิ้งสดับ กิติศัพท์สองแจ้งแถลงไข
รู้ภาษามนุษย์แน่ในใจ จะกราบไหว้วอนว่าให้ปราณี
ค่อยๆเขยื้อนเบือนลุกขึ้นทั้งเจ็บ ยังมันเหน็บน้อยประณตศรี
พระผ่านเกล้าจาเฝ้าในธาตรี ข้าขอชีวิตไว้อย่าให้ตาย
เงือกเฒ่า...โอ๊ย!!!!ปล่อยข้าไปเถอะ ถ้าพระองค์จะประสงค์สิ่งใดข้าจะช่วยท่านเอง
พระฟังเงือกพูดได้ให้สงสาร จึงว่าท่านคิดรี้ดีขยัน
รู้เจรจาสารพัดน่าอัศจรรย์ อยู่พูดก็น้อกสักหน่อยจึงค่อยไป
พระอภัยมณี...เจ้าอยู่พูดกับข้าอีกนิดได้ไหม คือข้าต้องการจะหนีนางผีเสื้อสมุทร
แต่ทะเลนี้กว้างใหญ่นัก เจ้าคงรู้ทิศทางทะเลแห่งดีจะทำอย่างไรเล่าจึงจะหนีนางพ้น
ฝ่ายเงือกน้าคำนับอภิวาท ข้าพระบาทกราบสิ้นทุกถิ่นฐาน
อันน้านี้มีนามตามบุราณ อโมมานเคียงกันสีทันดร
เงือกเฒ่า..แคว้นนี้เป็นเขตของนางผีเสื้อสมุทร ทะเลนี้กว้างแลงลึกนักแต่ก็มีสำเภาของชาวเกาะเมืองลังกา
เชาแล่นผ่านมาอยู่เป็นบางปีแม้นจะหนีนางคงหนีไม่พ้นก็คงสิ้นแรงก่อน แต่ข้ามีฤาษีอยู่ที่เกาะแก้วพิสดาร ท่านกินผลไม้และจำศีลอยู่ที่นั้น พวกที่เรือแตกแขกฝรั้งก็ไปเป็นศิษย์เรียนวิชากับท่าน แต่มันไกลถึงร้อยโยชน์ เพียงข้าคนเดียวก็คงไม่ไหวกำลังนางดังกับปลาวาฬ ถ้าเช่นนั้นพระองค์ก็ควรจะโกหกนางให้ไปค้างป่าล่วงหน้าก็คงจะดีแล้วข้าจะอาสาพาหนีเอง
พระอภัยมณี...ข้าไม่อยากโกหกนาง
เงือกเฒ่า...พระองค์ทรงคิดให้รอบคอบถ้าเห็นชอบก็ให้ลูกชายไปหาข้าทีหาดทรายข้าจะคอย
พระแจ้งความตามคำเงืกน้าเล่า ค่อยบรรเทาทุกข์สมอารมณ์หวัง
จึงว่าพีมีคุณน้องสักครั้ง ให้ได้ดังถ้อยคำที่รำพัน
ซึ่งลูกรักหักหาญให้ท่านโกรธ จงงดโทษทำคุณอย่าหุนหัน
ช่วยไปปิดปากถำที่สำคัญ จวนสายันห์ยักษ์มาจะว่าเรา
พระอภัยมณี....ลูกรักของพ่อจ้าช่วยไปเปิดศิลาแล้วช่วยพ่อเอาเงือกตนนี้ออกจากถ้า
แล้วปิดศิลาให้มิดชิดให้แม่ของเจ้าแม่สงสัย
แล้วให้ลูกเลิกศิลาเข้ามาปิด เห็นมิดชิดมั่นคงไม่สงสัย
พระกลับมาตาเงือก
ลงไป ลงที่ในวังวนชลธาร
ฝ่ายผีเสื้อสมุทรเมื่อขึ้นฝังน้า จะมาถ้าเทียวหาพฤกษาหาร
เก็บลูกไม้ใส่ห่อเห็นพอควร ทั้งเปรี้ยวหวนสารพัดแล้วลัดมา
เห็นหินปิดเปิดประตูคูหากว้าง นิมิตอย่างนางมนุษย์เสนหา
วรพักตร์นารีศรีโสภา ลีลามาเข้าในห้องเห็นสององค์
วางลูกไม้ในห่อให้ลูกผัว ท้องของตัวเต็มท้องไม่ต้องประสงค์
ฝ่ายผีเสื้อเมือจะจากพรากลูกอก แต่พลิกตัวกลิ้บกลับไม่หลับใหล
ให้หมกมุ่นขุ่นคล้าในน้าใจ จนเสียไก่แก้วขันสนันเนิน
พอปอยหลับกลับกลับจิตนิมิตฝัน ว่าเทขวัญอยู่ทีเกาะนั้นเหาะเหิน
มาสังหารผลาญถ้าเยิน แกว่งพระเนินทุบนางแทบวางวาย
แล้วอารักษ์ควักล้วงเอาวงเนตร สำแดงเดชาเหาะกลับไปลับหาย
ทั้งกายสั่นพรั่นตัวด้วยกลัวตาย พอฟื้นกายก็พอแจ้งแสงตะวัน
ไม่เคยเห็นเป็นวิบัติอัศจรรย์ เชิญทรงธรรม์ช่วยทำนายร้ายหรือดี
พระอภัยมณี....น้องเจ้าฝันร้ายตามตำรา ชีวิตชีวาเป็นอนิจจาแม้นพีสิ้นเจ้าไปพีถงจะจวนตายตามเจ้าไป เมียทีรักเจ้าต้องไปสะเดาะเคราะห์ งอนง้อขอชีวิตแก่เท่ขวัญ
นางผีเสื้อเชื่อถือรื้อประณต พระทรงยศช่วยชุปอุปถัมภ์
ตามตำราสารพัดไม่ขัดดำ ช่วยแนะนำอนุกูลอย่าสูญใจ
พระอภัยมณี...ตามตำราเจ้าต้องไปอยู่ผู้เดียวทีตีนเขา อดข้าวปลาอดอาหารสัก 3 วัน 3 คืน
จึงสบายใจและรอดตาย
ผีเสื้อสมุทร...ถ้าเป็นเช่นนั้นน้องก็จะไปพี่จงอยู่ดูแลลูกให้ดีดี พอครบกำหนดน้องจะรีบกลับมา
ฝ่ายว่านางผีเสื้อก็เชื่อถือ คิดว่าซื่อสุจริตพิสมัย
จึงตอบว่าถ้ากระนั้นฉันจะไป อยู่เขาใหญ่ในป่าพนาวัน
พระโฉมยงจงอยู่ในคูหา เลี้ยงรักษาลูกน้อยคอยหม่อนฉัน
จะอดใจให้เหมือนคำทีรำพัน ถ้วนสามวันก็จะมาอย่าอารมณ์
สินสมุทรสุดแสนสงสานแม่ ด้วยรู้แน่ว่าบิดาจะพาหนี
ให้ห้วงหลังกังวลด้วยชนณี เจ้าโศกกีกราบก้มบังคมคัล
พระอภัยมณี....เจ้าไปวอนตามแม่ของเจ้าทำไมอยู่เป่าปี่ตีเกราะกับพ่อดีกว่าลูก
นางผีเสื้เมื่อแรกก็แปลกจิต ครั้นทรงฤทธิ์ปลอบลูกชายหายสงสัย
จึงรีบออกนอกคูหาแล้วคลาไคล ไปเขาใหญ่ในพนาวัน
ฝ่ายองค์พระอภัยมณีวิไลโฉม ปลอบประโลมลูกชายจะผายผัน
จึงหยิบปีเมื่อคราวนั้น เอาผ้าผูกดีแล้วลีลา
ฝ่ายนางเงือกน้าสำหรับทะเลลึก ไม่วายนึกถึงองค์พระทษโฉม
พระแจ่มแจ้งแสงทองผ่องโพยม ปลอบประโลกลูกเมียเข้าเคลียดลอ
พงศักษัตริย์ทัศนานางเงือกน้อย ดูแช่มช้อยโฉมเฉลาทั้งเผ้าผม
ประไพพักต์ลักษณ์ล้าล้วนจำคม ดั้งเนื้อนมนวลเปล่งออกเต่งทรวง
เงือกผู้เฒ่าเคารพอภิวาท ของรองบาทบริรักษ์จนตักชัย
เสด็จขึ้นทรงบ่าจะพาไป พระหน่อไทให้ขี่ภริยา
เงือกเฒ่า...ข้าจะให้พระองค์ขึ้นหลังของลูกสาวข้าของข้า เชิญพระองค์เทอญ
ฝ่ายนางผีเสื้อสมุทรที่สดโง่ ไปนั่งโซเซาอยู่ริมภูผา
ขอชีวิตพิษฐานตามตำรา ต้องอดปลาอดนอนอ่อนกำลัง
ได้สามวันวันรันทดสลดจิต เจียชิวิตจะเด็ดดับไม่กลับหลัง
อุตส่าห์ยืนฝืนใจให้ประทัง ค่อยเซซังซวนทรงไม่ตรงตัว
เห็นลูกไม้ในป่าคว้าเข้าปาก กำลังอยากยินขยอกจนกลอกหัว
ที่มืดหน้าตลายค่อยหายมัว คิดถึงผัวเหยาะย่างมากลางไพร
ถึงหน้าประตูคูหาเห็นเปิดอยู่ เอ๊ะอกกูเกิดเข็ญเป็นไฉน
เข้าในห้องมองเขม็นไม่เห็นใคร ยิ่งตกใจเพียงจะดิ้นล้นชีวี
ผีเสื้อสมุทร..ผัวข้าลูกของข้าหายไปไหน พระอภัยมณีพระอภัยมณีผะวอยู่ที่ใดออกมาหาเมียเถอะ สินสมุทรลูกรักขอแม่เจ้าอยู่ที่ใดมาหาแม่เถอะ ใยอยู่และลูกจึงต้อหนีข้าไปเสียแรงที่ขาเชื้อถือและใว้ใจ ใย
จึงไม่เห็นใจข้าบางเลย แต่ข้าต้องตามผัวและลูกของข้ากลับมาให้ได้
หน้าที่ 1
จะกล่าวกลับจับความไปตามเรื่อง ถึงบาทเบื้อปรเมศพระเชษฐา
องค์อภัยมณีศรีโสภา ตกยากอยู่คูหามาช้านาน
กับด้วยนางอสุรีนีรมิต เป็นคู่คิดเชยชมสมสมาน
ต้องรักใครไปตามยามกันดาร จนนางมารมีบุตรบุรุษชาย
ไม่คลาดเคลื่อนเหมือนองค์พรทรงเดช แต่ดวงเนตรแดงดูดังสุริฉาย
ทรงกำลังดงัพระยาคชาพลาย มีเขี้ยวคล้ายชุนนีมีศักดา
สันหนึ่งนางอสุรีผีเสื้อน้า ออกจากถ้าเทียวหาภักษาหาร
จับกระโหโลมากุมภาพาล กินสำราจรื่นเริงบันเทิงใจ
ผีเสื้อสมุทร..เนื้อสัตว์มันชังมีรสลำเลิศจริงๆ
ฝ่ายกุมารสินสมุทรสุดสวาท ไม่ห่างบาทบิดาอัชฌาสัย
ความรักพ่อยิ่งกว่าแม่มาแต่ไร ด้วยมิได้ขู่เข็ญเช่นมารดา
เห็นทรงธรรมม์บรรทมสนิทนิ้ง หนีไปวิ่งเล่นอยู่ในคูหา
โลดลำพองลองเชิงละเลิงมา เห็นแผ่นผานิงผนิดปิดหนทาง
หนักหรือเบาเยาว์อยู่ไม่รู้จัก เข้าลองผลักด้วยกำลังก็พังผาง
เห็นหาดทรายงามเป็นเงินราง ทะเลกว้างขวาล้วนป่าดง
ไม่เคยห็นเป็นน่าสนุกสนาน พระกุมารเพลินจิตพิศวง
ออกวิ่งเต้นเล่นทรายสบายองค์ แล้วโดดลงเล่นมหาชลาลัย
สินสมุทร......ฮาฮา สนุกจริงเลย เอ๊!!!!!! นั้นอะไรรึ
เห็นเงือกเกลือกกลิ้งมากลางชล คิดว่ากนหางเหมือนอย่างปลา
ครั้นถามไถ่ไม่พูดก็โผนจับ ดูกลอกกลางน้าปล้ามัจฉา
ครั้นได้ไห้ระแวงแคลงวิณญาณ เช่นนี้ปลาหรืออะไรใคร่จะไปร้
สินสมุทร....นี้เจ้าเป็นตัวอะไรนี้ประหลาดจริงเดี๋ยวข้าจะจับเจ้าไปให้บิดาข้าดู
เงือกเฒ่า......อย่าน่ะปล่อยข้าไป ปล่อยข้าไป
ฉุดกระชากลากหางขึ้นกลางหาด แลประหลาดลักษณะมีตาหู
ถึงหุนห้องร้องบอกบิตุเรศ พระลื่มเนตรเหลียมเหลียมหาหน้าหลัง
เห็นลูกลากเงือกน้าแต่ลำพัง จากบัลลังก์มาห้ามแล้วถามไป
พระอภัยมณี....นี่ลูกรักเจ้าไปจับเงือกมาจากที่ใดกัน
สินสมุทร....ลูกเห็นเงือกตนนี่นอนเกลือกกลิ้งอยูกลางหาดดูประหลาดยิ่งนักจึงจับมาให้บิดาดู
พระอภัยมณี....แม้แม่ของเจ้ารู้เข้านั้นคงจะบรรลัยเป็นแน่เพราะกลัวว่าพ่อจะหนี
สินสมุทรกุมารชาญฉลาด ฟังพระบาทบิตรงด์ให้สงสัย
จึงทูลถามความจริงด้วยกริ่งใจ เหตุไฉนจึงจะเป็นไปเช่นนั้น
สินสมุทร...เหตุใดเล่าพระบิดาจึงพูดเช่นนั้น
พระอภัยมณี...ครั้นหนึ่งรั้รพ่อได้ไปนอนที่ร่มไทร แม่ของเจ้าซึ่งเป็นผีเสื้อสมุทร นางจึงไปฉุดฉวย
พ่อมา แล้วนางก็ได้แปลงกายเป็นหญิงงาม อยู่ด้วยกันจนถือกำเนิดเจ้าจนได้แปดปีแล้ว
พระโอรสรู้แจ้งไม่แคลงจิต รำคาญคิดเสียใจมิใคร่หาย
ด้วยแม่กลับอัปลักษณ์เป็นยักษ์ร้าย ก็ฟูมฟายชลนาโศกาลัย
ฝ่ายเงือกน้านอนกลิ้งสดับ กิติศัพท์สองแจ้งแถลงไข
รู้ภาษามนุษย์แน่ในใจ จะกราบไหว้วอนว่าให้ปราณี
ค่อยๆเขยื้อนเบือนลุกขึ้นทั้งเจ็บ ยังมันเหน็บน้อยประณตศรี
พระผ่านเกล้าจาเฝ้าในธาตรี ข้าขอชีวิตไว้อย่าให้ตาย
เงือกเฒ่า...โอ๊ย!!!!ปล่อยข้าไปเถอะ ถ้าพระองค์จะประสงค์สิ่งใดข้าจะช่วยท่านเอง
พระฟังเงือกพูดได้ให้สงสาร จึงว่าท่านคิดรี้ดีขยัน
รู้เจรจาสารพัดน่าอัศจรรย์ อยู่พูดก็น้อกสักหน่อยจึงค่อยไป
พระอภัยมณี...เจ้าอยู่พูดกับข้าอีกนิดได้ไหม คือข้าต้องการจะหนีนางผีเสื้อสมุทร
แต่ทะเลนี้กว้างใหญ่นัก เจ้าคงรู้ทิศทางทะเลแห่งดีจะทำอย่างไรเล่าจึงจะหนีนางพ้น
ฝ่ายเงือกน้าคำนับอภิวาท ข้าพระบาทกราบสิ้นทุกถิ่นฐาน
อันน้านี้มีนามตามบุราณ อโมมานเคียงกันสีทันดร
เงือกเฒ่า..แคว้นนี้เป็นเขตของนางผีเสื้อสมุทร ทะเลนี้กว้างแลงลึกนักแต่ก็มีสำเภาของชาวเกาะเมืองลังกา
เชาแล่นผ่านมาอยู่เป็นบางปีแม้นจะหนีนางคงหนีไม่พ้นก็คงสิ้นแรงก่อน แต่ข้ามีฤาษีอยู่ที่เกาะแก้วพิสดาร ท่านกินผลไม้และจำศีลอยู่ที่นั้น พวกที่เรือแตกแขกฝรั้งก็ไปเป็นศิษย์เรียนวิชากับท่าน แต่มันไกลถึงร้อยโยชน์ เพียงข้าคนเดียวก็คงไม่ไหวกำลังนางดังกับปลาวาฬ ถ้าเช่นนั้นพระองค์ก็ควรจะโกหกนางให้ไปค้างป่าล่วงหน้าก็คงจะดีแล้วข้าจะอาสาพาหนีเอง
พระอภัยมณี...ข้าไม่อยากโกหกนาง
เงือกเฒ่า...พระองค์ทรงคิดให้รอบคอบถ้าเห็นชอบก็ให้ลูกชายไปหาข้าทีหาดทรายข้าจะคอย
พระแจ้งความตามคำเงืกน้าเล่า ค่อยบรรเทาทุกข์สมอารมณ์หวัง
จึงว่าพีมีคุณน้องสักครั้ง ให้ได้ดังถ้อยคำที่รำพัน
ซึ่งลูกรักหักหาญให้ท่านโกรธ จงงดโทษทำคุณอย่าหุนหัน
ช่วยไปปิดปากถำที่สำคัญ จวนสายันห์ยักษ์มาจะว่าเรา
พระอภัยมณี....ลูกรักของพ่อจ้าช่วยไปเปิดศิลาแล้วช่วยพ่อเอาเงือกตนนี้ออกจากถ้า
แล้วปิดศิลาให้มิดชิดให้แม่ของเจ้าแม่สงสัย
แล้วให้ลูกเลิกศิลาเข้ามาปิด เห็นมิดชิดมั่นคงไม่สงสัย
พระกลับมาตาเงือก
ฝ่ายผีเสื้อสมุทรเมื่อขึ้นฝังน้า จะมาถ้าเทียวหาพฤกษาหาร
เก็บลูกไม้ใส่ห่อเห็นพอควร ทั้งเปรี้ยวหวนสารพัดแล้วลัดมา
เห็นหินปิดเปิดประตูคูหากว้าง นิมิตอย่างนางมนุษย์เสนหา
วรพักตร์นารีศรีโสภา ลีลามาเข้าในห้องเห็นสององค์
วางลูกไม้ในห่อให้ลูกผัว ท้องของตัวเต็มท้องไม่ต้องประสงค์
ฝ่ายผีเสื้อเมือจะจากพรากลูกอก แต่พลิกตัวกลิ้บกลับไม่หลับใหล
ให้หมกมุ่นขุ่นคล้าในน้าใจ จนเสียไก่แก้วขันสนันเนิน
พอปอยหลับกลับกลับจิตนิมิตฝัน ว่าเทขวัญอยู่ทีเกาะนั้นเหาะเหิน
มาสังหารผลาญถ้าเยิน แกว่งพระเนินทุบนางแทบวางวาย
แล้วอารักษ์ควักล้วงเอาวงเนตร สำแดงเดชาเหาะกลับไปลับหาย
ทั้งกายสั่นพรั่นตัวด้วยกลัวตาย พอฟื้นกายก็พอแจ้งแสงตะวัน
ไม่เคยเห็นเป็นวิบัติอัศจรรย์ เชิญทรงธรรม์ช่วยทำนายร้ายหรือดี
พระอภัยมณี....น้องเจ้าฝันร้ายตามตำรา ชีวิตชีวาเป็นอนิจจาแม้นพีสิ้นเจ้าไปพีถงจะจวนตายตามเจ้าไป เมียทีรักเจ้าต้องไปสะเดาะเคราะห์ งอนง้อขอชีวิตแก่เท่ขวัญ
นางผีเสื้อเชื่อถือรื้อประณต พระทรงยศช่วยชุปอุปถัมภ์
ตามตำราสารพัดไม่ขัดดำ ช่วยแนะนำอนุกูลอย่าสูญใจ
พระอภัยมณี...ตามตำราเจ้าต้องไปอยู่ผู้เดียวทีตีนเขา อดข้าวปลาอดอาหารสัก 3 วัน 3 คืน
จึงสบายใจและรอดตาย
ผีเสื้อสมุทร...ถ้าเป็นเช่นนั้นน้องก็จะไปพี่จงอยู่ดูแลลูกให้ดีดี พอครบกำหนดน้องจะรีบกลับมา
ฝ่ายว่านางผีเสื้อก็เชื่อถือ คิดว่าซื่อสุจริตพิสมัย
จึงตอบว่าถ้ากระนั้นฉันจะไป อยู่เขาใหญ่ในป่าพนาวัน
พระโฉมยงจงอยู่ในคูหา เลี้ยงรักษาลูกน้อยคอยหม่อนฉัน
จะอดใจให้เหมือนคำทีรำพัน ถ้วนสามวันก็จะมาอย่าอารมณ์
สินสมุทรสุดแสนสงสานแม่ ด้วยรู้แน่ว่าบิดาจะพาหนี
ให้ห้วงหลังกังวลด้วยชนณี เจ้าโศกกีกราบก้มบังคมคัล
พระอภัยมณี....เจ้าไปวอนตามแม่ของเจ้าทำไมอยู่เป่าปี่ตีเกราะกับพ่อดีกว่าลูก
นางผีเสื้เมื่อแรกก็แปลกจิต ครั้นทรงฤทธิ์ปลอบลูกชายหายสงสัย
จึงรีบออกนอกคูหาแล้วคลาไคล ไปเขาใหญ่ในพนาวัน
ฝ่ายองค์พระอภัยมณีวิไลโฉม ปลอบประโลมลูกชายจะผายผัน
จึงหยิบปีเมื่อคราวนั้น เอาผ้าผูกดีแล้วลีลา
ฝ่ายนางเงือกน้าสำหรับทะเลลึก ไม่วายนึกถึงองค์พระทษโฉม
พระแจ่มแจ้งแสงทองผ่องโพยม ปลอบประโลกลูกเมียเข้าเคลียดลอ
พงศักษัตริย์ทัศนานางเงือกน้อย ดูแช่มช้อยโฉมเฉลาทั้งเผ้าผม
ประไพพักต์ลักษณ์ล้าล้วนจำคม ดั้งเนื้อนมนวลเปล่งออกเต่งทรวง
เงือกผู้เฒ่าเคารพอภิวาท ของรองบาทบริรักษ์จนตักชัย
เสด็จขึ้นทรงบ่าจะพาไป พระหน่อไทให้ขี่ภริยา
เงือกเฒ่า...ข้าจะให้พระองค์ขึ้นหลังของลูกสาวข้าของข้า เชิญพระองค์เทอญ
ฝ่ายนางผีเสื้อสมุทรที่สดโง่ ไปนั่งโซเซาอยู่ริมภูผา
ขอชีวิตพิษฐานตามตำรา ต้องอดปลาอดนอนอ่อนกำลัง
ได้สามวันวันรันทดสลดจิต เจียชิวิตจะเด็ดดับไม่กลับหลัง
อุตส่าห์ยืนฝืนใจให้ประทัง ค่อยเซซังซวนทรงไม่ตรงตัว
เห็นลูกไม้ในป่าคว้าเข้าปาก กำลังอยากยินขยอกจนกลอกหัว
ที่มืดหน้าตลายค่อยหายมัว คิดถึงผัวเหยาะย่างมากลางไพร
ถึงหน้าประตูคูหาเห็นเปิดอยู่ เอ๊ะอกกูเกิดเข็ญเป็นไฉน
เข้าในห้องมองเขม็นไม่เห็นใคร ยิ่งตกใจเพียงจะดิ้นล้นชีวี
ผีเสื้อสมุทร..ผัวข้าลูกของข้าหายไปไหน พระอภัยมณีพระอภัยมณีผะวอยู่ที่ใดออกมาหาเมียเถอะ สินสมุทรลูกรักขอแม่เจ้าอยู่ที่ใดมาหาแม่เถอะ ใยอยู่และลูกจึงต้อหนีข้าไปเสียแรงที่ขาเชื้อถือและใว้ใจ ใย
จึงไม่เห็นใจข้าบางเลย แต่ข้าต้องตามผัวและลูกของข้ากลับมาให้ได้