เราตั้งกระทู้มาอยากแค่แบ่งปันเรื่องราวชีวิตที่เราไม่เคยกล้าเล่าให้ใครฟังเลย จะตำหนิหรือแสดงความคิดเห็นยังไง เรารับฟังทุกอย่างนะคะ
เรากับแฟนเก่าคบกันมา5ปี ก็อยู่ด้วยกันสมัยเรียนมหาลัย แฟนคนนี้เป็นคนแรกของเรา เราก็รักเค้ามาก แต่แฟนเราค่อนข้างเจ้าชู้ มีปัญหารักๆเลิกๆ กันมาตลอด แต่เราก็พยามประคับประคอง ทั้งที่เพื่อนก็บอกให้เลิก เพราะผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรดีเลย แล้วแฟนเราก็ไปเรียนต่อ ด้วยระยะทางและเหตุผลต่างๆแฟนเราก็ไม่ค่อยติดต่อมา ไม่ค่อยได้คุยกัน จนเราต้องถามตัวเองซ้ำๆว่า เรายังเป็นแฟนกันอยู่มั้ย เค้าก็บอกว่าเค้าไม่ได้ไปไหน ไม่ได้มีใคร แค่ยุ่งๆอยู่ พอเค้ากลับมาเค้าก็มาหาเราเหมือนเดิม มีอะไรกันปกติตอนเจอกัน เค้ามีเวลาให้เราน้อยมาก เราไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกัน เราอยู่ในสภาพนี้เป็นปีๆ จนมาถึงจุดที่มันไม่ไหว ก็เฟดกันไป เลิกไม่ขาดก็ยังไม่คุยติดต่อกันบ้างนานๆครั้ง แต่เราก็คิดถึงเค้าตลอด
สถานะของเราเหมือนตัวคนเดียว คนอื่นก็มองว่าเราโสด มีคนเข้ามาบ้าง เราก็เหงามีคุยกะคนอื่นบ้างช่วงสั้นๆ แล้วก็เลิกกันไป อาจเพราะเรายังไม่ลืมแฟนเก่าตัดไม่ขาด เลยไม่กล้าเริ่มใหม่กับใคร จนวันนึงที่เราพยายามทำใจ ว่าชีวิตเราต้อง move on และยอมรับว่าเรากับแฟนเก่าก็ไม่มีทางเป็นไปได้ จนเราได้คุยกับรุ่นพี่คนนึง ที่ก็รู้จักแต่ไม่เคยคุย สมมติว่าชื่อ บ. ละกัน จนเราเห็นว่าตอนนี้พี่ บ. โสด เราก็คุยไลน์กันมาเรื่อยๆ พี่บ. โทรหาเกือบทุกวัน เรามีความสุข ยิ้มได้แล้วก็ลืมเรื่องแฟนเก่าไปเลย พี่บ. อยู่ต่างจังหวัด มาทำงานกรุงเทพ เดือนละครั้ง 2 ครั้ง เราก็มีโอกาสได้เจอกัน ไปกินข้าว ดูหนังด้วยกัน ก็คุยๆกัน จนเรารู้ตัวแล้วว่าเราชอบเค้า ผ่านไปเดือนนึงพี่ บ. เค้าก็บอกเค้าไม่พร้อมจะใช้คำว่าแฟน หรือมีสเตตัสตอนนี้ เพราะเค้าก็เพิ่งเลิกกับแฟนมา เค้ามีความสุขและโอเคที่ได้คุยกับเรา เราก็โอเค มันก็คงต้องใช้เวลา พอพี่ บ. มาทำงานกรุงเทพ มีโอกาสเจอกัน อยู่ด้วยกัน2ต่อ2 เราเลยมีอะไรกันเป็นครั้งแรก พี่บ.ก็ถามว่าเราถือมั้ย ที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน เราก็เข้าใจนะ ทั้งที่มันก็ไม่ควรสักเท่าไร หลังจากนั้นเราก็มีอะไรกันทุกครั้งที่เจอกัน แต่มันเป็นเหมือนความสัมพันธ์ลับๆ ที่รู้กัน 2 คน เราเริ่มรับความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ไหว พี่บ. ก็ยังคุยกับเราปกติ แต่น้อยลง เริ่มไม่โทรหาละ แต่ก็ยังไลน์คุยอยู่บ้าง เราเรียกร้องอะไรไม่ได้ จะมีสเตตัสก็ไม่ได้ ทำเป็นเข้าอกเข้าใจเค้า บอกว่าเราโอเค มีช่วงนึงที่เราเฟดตัวเองไป เราร้องไห้เสียใจ เราจะจบเรื่องนี้ เค้าก็โอเค ไม่คุยไม่เจอกัน แต่กลับเป็นเราเองที่ทนไม่ได้ เราแพ้ความอบอุ่น เราอยากให้เค้ากอด อยากให้เค้าคุยดีๆ กับเรา แค่นั้นเราก็มีความสุข ถึงแม้จะรู้ว่าเวลาที่ได้อยู่กับ พี่บ. คือเวลาที่อยู่บนเตียงแค่นั้น หลังๆมาเราเจอกัน นัดกันที่โรงแรมที่พี่เค้าพักแล้วก็มีอะไรกัน เซ็กซ์ของพี่เค้ากับแฟนเก่าเราเทียบกันไม่ได้เลย แต่เราโอเคเรายอมแลกตัวเรากับความสุขชั่วครั้งชั่วคราวแบบนี้อยู่ครึ่งปีแล้ว และตอนนี้เรายังเลิกไม่ได้ทั้งที่เราอยากหยุดมันสักที
ช่วงนี้แฟนเก่าเราทักมาคุยกับเราบ่อยขึ้น เราคิดว่าเค้าคงไม่มีใครตอนนี้ เค้าบอกคิดถึงอยากกลับมาเจอเรา เราแอบดีใจ คิดไปถึงช่วงเวลาดีๆ แต่เราก็มองไม่เห็นอนาคตกับแฟนเก่าอยู่ดี ส่วนพี่ บ. ในปัจจุบัน เรารู้ผิดชอบชั่วดี ระหว่างเรากับเค้ามันพัฒนาไม่ได้ เรารู้ว่าเค้าไม่ได้รักได้ชอบเรา ก็ไม่อยากทำลายคุณค่าในตัวเองแบบนี้ แต่เราไม่พร้อมจะหยุด เราไม่กล้าแม้จะถามว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะจบยังไง เราขอความคิดเห็นหน่อยได้มั้ยคะ จะด่าจะว่ายังไงก็ได้ แต่เราไม่มีทางออก เราแค่อยากมีคนที่รักและเข้าใจเราจริงๆ เราพร้อมจะให้ทุกอย่าง แต่เราไม่ได้เคยเจอเลย มันคงเป็นเวรกรรมของเรา
18+ ระหว่างคู่นอนตอนนี้กับแฟนเก่าที่กำลังจะกลับมา
เรากับแฟนเก่าคบกันมา5ปี ก็อยู่ด้วยกันสมัยเรียนมหาลัย แฟนคนนี้เป็นคนแรกของเรา เราก็รักเค้ามาก แต่แฟนเราค่อนข้างเจ้าชู้ มีปัญหารักๆเลิกๆ กันมาตลอด แต่เราก็พยามประคับประคอง ทั้งที่เพื่อนก็บอกให้เลิก เพราะผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรดีเลย แล้วแฟนเราก็ไปเรียนต่อ ด้วยระยะทางและเหตุผลต่างๆแฟนเราก็ไม่ค่อยติดต่อมา ไม่ค่อยได้คุยกัน จนเราต้องถามตัวเองซ้ำๆว่า เรายังเป็นแฟนกันอยู่มั้ย เค้าก็บอกว่าเค้าไม่ได้ไปไหน ไม่ได้มีใคร แค่ยุ่งๆอยู่ พอเค้ากลับมาเค้าก็มาหาเราเหมือนเดิม มีอะไรกันปกติตอนเจอกัน เค้ามีเวลาให้เราน้อยมาก เราไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกัน เราอยู่ในสภาพนี้เป็นปีๆ จนมาถึงจุดที่มันไม่ไหว ก็เฟดกันไป เลิกไม่ขาดก็ยังไม่คุยติดต่อกันบ้างนานๆครั้ง แต่เราก็คิดถึงเค้าตลอด
สถานะของเราเหมือนตัวคนเดียว คนอื่นก็มองว่าเราโสด มีคนเข้ามาบ้าง เราก็เหงามีคุยกะคนอื่นบ้างช่วงสั้นๆ แล้วก็เลิกกันไป อาจเพราะเรายังไม่ลืมแฟนเก่าตัดไม่ขาด เลยไม่กล้าเริ่มใหม่กับใคร จนวันนึงที่เราพยายามทำใจ ว่าชีวิตเราต้อง move on และยอมรับว่าเรากับแฟนเก่าก็ไม่มีทางเป็นไปได้ จนเราได้คุยกับรุ่นพี่คนนึง ที่ก็รู้จักแต่ไม่เคยคุย สมมติว่าชื่อ บ. ละกัน จนเราเห็นว่าตอนนี้พี่ บ. โสด เราก็คุยไลน์กันมาเรื่อยๆ พี่บ. โทรหาเกือบทุกวัน เรามีความสุข ยิ้มได้แล้วก็ลืมเรื่องแฟนเก่าไปเลย พี่บ. อยู่ต่างจังหวัด มาทำงานกรุงเทพ เดือนละครั้ง 2 ครั้ง เราก็มีโอกาสได้เจอกัน ไปกินข้าว ดูหนังด้วยกัน ก็คุยๆกัน จนเรารู้ตัวแล้วว่าเราชอบเค้า ผ่านไปเดือนนึงพี่ บ. เค้าก็บอกเค้าไม่พร้อมจะใช้คำว่าแฟน หรือมีสเตตัสตอนนี้ เพราะเค้าก็เพิ่งเลิกกับแฟนมา เค้ามีความสุขและโอเคที่ได้คุยกับเรา เราก็โอเค มันก็คงต้องใช้เวลา พอพี่ บ. มาทำงานกรุงเทพ มีโอกาสเจอกัน อยู่ด้วยกัน2ต่อ2 เราเลยมีอะไรกันเป็นครั้งแรก พี่บ.ก็ถามว่าเราถือมั้ย ที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน เราก็เข้าใจนะ ทั้งที่มันก็ไม่ควรสักเท่าไร หลังจากนั้นเราก็มีอะไรกันทุกครั้งที่เจอกัน แต่มันเป็นเหมือนความสัมพันธ์ลับๆ ที่รู้กัน 2 คน เราเริ่มรับความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ไหว พี่บ. ก็ยังคุยกับเราปกติ แต่น้อยลง เริ่มไม่โทรหาละ แต่ก็ยังไลน์คุยอยู่บ้าง เราเรียกร้องอะไรไม่ได้ จะมีสเตตัสก็ไม่ได้ ทำเป็นเข้าอกเข้าใจเค้า บอกว่าเราโอเค มีช่วงนึงที่เราเฟดตัวเองไป เราร้องไห้เสียใจ เราจะจบเรื่องนี้ เค้าก็โอเค ไม่คุยไม่เจอกัน แต่กลับเป็นเราเองที่ทนไม่ได้ เราแพ้ความอบอุ่น เราอยากให้เค้ากอด อยากให้เค้าคุยดีๆ กับเรา แค่นั้นเราก็มีความสุข ถึงแม้จะรู้ว่าเวลาที่ได้อยู่กับ พี่บ. คือเวลาที่อยู่บนเตียงแค่นั้น หลังๆมาเราเจอกัน นัดกันที่โรงแรมที่พี่เค้าพักแล้วก็มีอะไรกัน เซ็กซ์ของพี่เค้ากับแฟนเก่าเราเทียบกันไม่ได้เลย แต่เราโอเคเรายอมแลกตัวเรากับความสุขชั่วครั้งชั่วคราวแบบนี้อยู่ครึ่งปีแล้ว และตอนนี้เรายังเลิกไม่ได้ทั้งที่เราอยากหยุดมันสักที
ช่วงนี้แฟนเก่าเราทักมาคุยกับเราบ่อยขึ้น เราคิดว่าเค้าคงไม่มีใครตอนนี้ เค้าบอกคิดถึงอยากกลับมาเจอเรา เราแอบดีใจ คิดไปถึงช่วงเวลาดีๆ แต่เราก็มองไม่เห็นอนาคตกับแฟนเก่าอยู่ดี ส่วนพี่ บ. ในปัจจุบัน เรารู้ผิดชอบชั่วดี ระหว่างเรากับเค้ามันพัฒนาไม่ได้ เรารู้ว่าเค้าไม่ได้รักได้ชอบเรา ก็ไม่อยากทำลายคุณค่าในตัวเองแบบนี้ แต่เราไม่พร้อมจะหยุด เราไม่กล้าแม้จะถามว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะจบยังไง เราขอความคิดเห็นหน่อยได้มั้ยคะ จะด่าจะว่ายังไงก็ได้ แต่เราไม่มีทางออก เราแค่อยากมีคนที่รักและเข้าใจเราจริงๆ เราพร้อมจะให้ทุกอย่าง แต่เราไม่ได้เคยเจอเลย มันคงเป็นเวรกรรมของเรา