ขอแชร์หน่อยน่ะคับ ผมรู้ว่าหลายๆคนคงเคยเจอ เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาเยอะ แต่ผมอยากให้รู้ว่าที่ผมเจอ มันหนักมาก เหลืออีกนิดเดียวผมคงต้องเป็นบ้าแน่ๆ
เรื่องก็คือ..ก.ย'12 ผมเพิ่งเลิกกับแฟน และไปเจอกับผญ.คนนึงเราคุยกันเรื่องอกหักนี่แหละคับ เธอเลยบอกผมว่าเธอมีเพื่อหน้าตาดีมากคนนึงโสดด้วย เธอจะแนะนำให้ นางจึงให้เฟส กับเบอร์มา..ด้วยที่ผมเป็นคนไม่เคยเล่นเฟส ผมจึงสมัครเฟสเพื่อเอาไว้คุยกับน้องคนนั้น ในเฟสของน้องไม่มีเพื่อนเลยคับ ซึ่งมันต่างจากเฟสปลอมทั่วไป เธอบอกผมว่า เฟสนี้ไม่ใช่เฟสจริงๆของน้อง เพราะเฟสจริงนั้นน้องไม่สามารถทำอะไรที่เป็นตัวเองได้ น้องบอกว่าจริงๆเธอชื่อแป้ง และในอนาคตเธอต้องแต่งงานกับคนๆนึงเพราะพ่อให้แต่ง แต่เธอไม่อยากทำ เธอบอกว่าในเฟสจิงเธอต้องแสดงว่าคนๆนั้นเป็นแฟนอยู่ตลอดเวลา ผมเชื่อสนิทเลยคัฟ และที่สำคัญผมเคยเจอเฟสจริงๆตามที่น้องบอก ก็ดูแบบผ่านๆ แต่พอไปหาทีหลังกลับไม่เจอเฟสนั้น ..แรกๆเราโทรคุยกันก่อน หลังจากนั้นก็คุยกันทางเฟส.ผมยอมรับว่าตกหลุมรักทันทีที่เห็นหน้า น้องสวยมาก สวยในแบบที่ไม่หวือหวาแบบเน็ตไอดอล และที่สำคัญยิ่งได้คุยยิ่งรู้สึกว่าใช่มากๆน้องอ่อนโยนมาก อบอุ่น และคอยเป็นกำลังใจให้ผมตลอด เราคุยกันตอลดเวลา ตอนนนอนก็คาสายโทรศัพไว้ทั้งคืน บางทีก็ดู TV ด้วยกันผมปิดเสียงแล้วให้เธอเปิดเสียงดังๆ ตอนนเช้าตื่นมาก็พยายามตักบาตรพร้อมกัน
ตอนผมไปทำงานน้องเลิกเรียนกลับมาก็รีบโทรหาผม คาสายโทรสัพไว้ เธอบอกว่าชอบฟังเวลาผมทำงาน บางทีเธอก็หลับไป ผมได้ยินเสียงกรนเบาๆในโทรสัพท์ประจำ พอตื่นมาก็จะทำเสียง งัวเงียแล้วเรียกชื่อผมทันที..ส่วนเรื่องเงินเธอไม่เคยขอเงินผมเลยคับ..เรามีแพลนจะเจอกันน่ะคับเพราะน้องต้องมาเรียนโทประมาณเดือน พ.ค'13 แต่ก็มาไม่ได้เพราะเธอบอกว่า ต้องดูแลกิจการที่บ้าน ค่อยไปเรียนปีหน้า ให้ผมอดทนรอหน่อย..ผมก็รออย่างใจจดจ่อเลยคับ และ ก็มั่นคงในความรักครั้งนี้มาก เพราะผมคิดว่าเธอใช่สำหรับผมทุกอย่างๆ (ยกเว้นเรื่องเดียวคือที่เธอรวยมากๆนี่แหละ เพราะรูปที่เธอถ่ายที่บ้าน ลานจอดรถ มีแต่ BMW Benz ) ผมเริ่มทำตัวแปลกแยกจากเพื่อนร่วมงาน ไม่ไปสังสรรค์ ,ไม่เล่น Line ,กลับบ้านตรงเวลา ไม่ค่อยรับสายใคร เก็บตัวอยู่แต่บ้าน .ย่างเข้าปลายปี 13 น้องเริ่มโทรหาผมน้อยลง แต่ยังโทรหาทุกคืนและก็นอนด้วยกันทุกคืน(หมายถึงคาสายโทรสับ) เธอให้เหตุผลผมว่าที่เธอโทรหาผมน้อยลงเพราะต้องแอบพ่อโทร เพราะพ่ออยากให้เลิกกับผม เพราะเราต่างกันมากเกิน เธอบอกว่าหลังจากนี้เธอคงไม่ได้โทรมาบ่อยๆ อยากให้ผมอดทน หากเราผ่านไปได้ ก็ถือว่าเป็นการซื้อใจพ่อ ให้พ่อยอมรับผม แล้วในวันที่น้องมาเรียนโท เราคงได้คบกันจริงๆ..เข้าสู่ปีใหม่ 14..เราไปสวดมนต์ข้ามคืน น้องก็ไปกับครอบครัว..น้องโทรมาอวยพรวันเกิดผม (ผมเกิด 1 ม.ค) แล้วบอกว่าหลักจากนี้อีก 4 เดือน เธอจะขออยู่กับครอบครัว จะไม่โทมาหาผมอีก เอาไว้เจอกันทีเดียวตอนมาเรียนโท น้องร้องให้หนักมากบอกว่าไมาอยากจากผมเลย แต่มันจำเป็น...หลังจากนั้นเฟส น้องไม่ลงรูปเลยคัฟ มีแต่โพสเพลง เพราะๆ และมีความหมายไว้ตลอด น้องหายไปได้แค่ 2 อาทิต ก็โทกลับมา หลังจากนั้น 2-3 วันโทรมาที .และทุกครั้งที่วางสายน้องก็จะบอกรักผมทุกครั้ง บอกว่าขอบคุณรักดีๆที่หมดหัวใจของผม พอไกล้ถึงวันที่น้องจะมาเรียนโทก็มาไม่ได้เพราะตอนนั้นติดเรื่องการเมือง..น้องเลยตัดสินใจว่าให้ผมไม่ต้องรอแล้ว เพราะว่าน้องให้สิ่งที่ผมต้องการไม่ได้ และ ระหว่างเราก็เป็นไปไม่ได้ น้องปิดเฟส ปิดมือถือ ผมนี่ตายทั้งเป็นเลยคับ เรียกว่าใจสลายเลยก๋ได้ ผ่านไปเดือนกว่าๆน้องก็โทรเข้าที่ทำงานผม คำถามแรกเธอถามว่า"ยังรักเปโซไม๊" (เปโซ คือแมวที่เธอขอให้ผมเลี้ยงไว้เพื่อเป็นตัวแทนของเธอ)ผมตอบทันที "รัก และ ก็รัก แม่เปโซมาก"แค่นั้นและคับเธอร้องให้โฮเลย.. เราเลยกลับมาคุยกันอีกครั้ง ผมจึงตัดสินใจถามว่าจริงๆแล้วน้องคือใคร บอกมา ผมยอรับได้หมด จะอ้วน ดำ แค่ไหน ผมรับได้..เธอบอกผมว่า เอาไว้เจอกัน ถ้าใช่ ถือว่า เป็น โบนัส น่ะค่ ..(เห้อออ คำพูดเธอนี่มันร้ายจิงๆ)...แล้ววันที่เรื่องระหว่างเราจบลงจริงๆก็มาถึงคับ..ก่อนสิ้นปีผมไปสวดมนต์ข้ามปีเหมือนเดิม (ทุกครั้งที่ผมมีโอกาสทำบุญผมขอพรแค่ข้อเดียว ให้พบได้พบกับเธอ ให้เราได้รักกันจริงๆ ให้ผมได้ดูแลจนกว่าผมจะตาย ...ทุกครั้งที่เธอบ่นว่าปวดเท้า หรือเมื่อย ผมอยากนวดเท้าให้ อยากทำให้เธอมีความสุข )เธอโทมาหาผม แล้วบอกว่าหลังปีใหม่น้องอยากให้ผมเจอสิ่งใหม่ๆ อยากให้ผมมีความสุขจริงๆสักที ผมฟังแล้วใจหายแปลกๆ ..ผมกลับมาจากวัดก็ได้รับข้อความอวยพรวันเกิดเหมือนเช่นทุกๆปี "ขอให้ผมมีความสุข สมหวังกับทุกๆสิ่ง แป้งรักคุณน่ะค่ะ"ผมอ่านไปหัวใจพองโต สุขจนล้นใจเลยคับ...แต่แล้ว เช้าวันแรกของการทำงาน เธอโทรมา บอกผมว่าคราวนี้เธอตัดสินใจแล้วจริงๆ เธอจะปล่อยผมไป เธอบอกว่ามัดมือผมไว้ 2 ปีแล้ว หลังจากนี้ ผมจะได้มีชีวิตใหม่สักที..เธออวยพรให้ผมพบรักดีๆแล้วก็วางสายไปแล้วไม่โทรมาอีกเลย ...ผมกลับมานั่งที่โต๊าะทำงาน มองดูรูปบนโต๊าะทำงาน รูปที่เป็นกำลังใจให้ผมมาตลอด รูปที่ยิ้มอย่างอบอุ่น ผญ.ที่ผมรักมาก ผญ.ที่ผมเหลืออยู่แค่คนเดียวในโลก ไม่มีอีกแล้ว ไม่มียาย ไม่มีแม่ แล้วมาวันนี้ไม่มีแก้วตา ดวงใจผมอีกแล้ว.
......แต่คุณๆรู้ไม๊คับ ทุกข์ที่แท้จริงของผมมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากนี้มันคือสิ่งที่กำลังทำให้ผมไกล้เป็นบ้า ......
ผมตัดสินใจค้นหาเฟสจริงอีกครั้ง ผมเจอเฟสตัวจริงๆ เธอแต่งงานแล้ว มีลูกสาวตัวน้อยๆที่น่ารักมากๆ มีสามีที่สมบูรณ์แบบ รวยมากๆ เธอคือเธอ คนที่ผมรู้จักมาตลอดเกือบ 3 ปี ..แต่วันนี้เธอไม่รู้จักผม ผมใช้เวลาทั้งวัน ดูๆทุกๆรูป ทุกๆข้อ เม้น คุณรู้ไม๊ ใจผม มันแตกไปทีละนิด จนตอนนี้มันเกินเยียวยา มันทำให้ผมแทบเป็นบ้า แยกเรื่องราวออกจากกันไม่ได้ ผมไม่กิน ไม่นอน ตอนอยู่ที่ทำงานต้องแสร้งว่าเข้มแข็ง บอกใครไม่ได้ ปรึกษาใครไม่ได้ พยายามใช้สติที่มีทบทวน แยกแยะ ว่าคนที่ผมเจอไม่ใช่ เค้าไม่รู้จักผม แต่คุณๆรู้ไม๊ ผมทำไม่ได้ ..ผมพยยาม หนีทุกข์ด้วยการคิดโง่ๆ มาถึงนาทีนี้ก็ยังคิดอยู่...ผม พยยามติดต่อเจ้าของเฟสจิง จนเราได้คุยกัน(ทางเฟส) ผมเล่าให้เค้าฟังเหมือนที่เล่าให้คุณๆฟัง  เค้าก็ให้กำลังใจผมน่ะ บอกให้ผมสู้ต่อไป ตอนแรกผมคิดว่าผมคงทำใจได้ เพราะตัวจริงเค้าเป็นคนดี มีครอบครัวที่ดี ผมอวยพรให้เขาโชคดี ผมได้แต่หวังลึกๆว่าเขาคงเข้าใจผมและยอมรับผมเป็นเพื่อนได้...ผมได้แต่หวังลึกๆว่าโชคชะตา พาเรามาให้ได้พบกันแล้ว เค้าคงยอมรับให้ผมเป็นเพื่อนจริงๆได้...แต่มันไม่ใช่เลย มันไม่มีเหตุผลที่เค้าต้องมารู้จักผม เค้าอยู่ในสังคมไฮโซ คงไม่มองลงมา หรือมาพยุงคนที่ไกล้ตายแบบผม....คุณๆรู้ไม๊ ผมอยากเจอเจ้าของเฟสจริงสักครั้ง แค่ครั้งเดียว ....เพื่อได้เป็นแรงผลักดันให้ผมก้าวไปข้างหน้าได้ แต่ตอนนี้ผมคงเหมือนไอร้โรคจิตที่คอยดูเฟสเค้า เป็นไอร่ฟายเหมือนที่เขาโพสต์ไว้หน้ากระดาน...เห็นแค่รูปก็รัก คำนี้มันทำให้ผมดูไม่มีค่าเลยผมบางทีพอคุณๆอ่าน กระทู้นี้จบ ผมอาจไม่อยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้......