นานๆทีจะตั้งกระทู้ครับ ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน

ผมมีเพื่อนรักอยู่คนนึงครับ รู้จักกันมาสิบกว่าปี ตั้งแต่ ม.ต้น จนตอนนี้จะ 30 กันอยู่ละ
เพื่อนผมเป็นคนดี (ดีกว่าผมเยอะ) ทำงานเพื่อสังคมมาตลอด ช่วยทุกคนที่ช่วยได้ แถมหน้าตาดีมากจนสาวๆสวยๆมาติดเต็ม
ทำผมตาร้อนผ่าวทุกทีเลย ฮ่าๆ

จุดเปลี่ยนของเพื่อนผมคนนี้คือ ยังเรียนไม่จบปริญญา ได้ยินมาว่าจะ 8 ปีอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่จบ
(ทั้งๆที่หัวดีไม่เบา วัดจากตอนแข่งกันเขียนโปรแกรมช่วง ม.ปลาย แต่เหมือนไม่ชอบเรียน ก็เลยยังไม่จบซักที)
พออายุมากขึ้นก็ต้องเริ่มหาเงินเลี้ยงตัวเอง เพื่อนผมเริ่มจากธุรกิจขายตรง เรียกว่าค่ายดังๆพี่แกไปเป็นเซลล์มาหมดแล้ว
ควบคู่กับความฝันที่จะมีธุรกิจเป็นของตัวเองครับ

ปรกติผมไม่ค่อยได้เจอกับเพื่อนคนนี้นักหรอก แต่ผมก็ยังนึกถึงอยู่เรื่อยๆ เพราะสมัยมัธยมเราช่วยประคองกันมาจนจบได้โดยที่ไม่ต้องซ้ำชั้นกัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อน นานๆทีที่เจอกันก็จะถามสารทุกข์สุขดิบกันเสมอ เพราะที่บ้านรู้จักกันไปมากันตลอด เจอกันเมื่อไหร่ก็มีของติดไม้ติดมือ

แรกๆตั้งแต่ผมเรียนจบ เจอกับเพื่อนคนนี้เมื่อไหร่ ก็มักจะเล่าทั้งแผนการขายต่างๆ แผนธุรกิจให้ฟังอยู่ประจำ
ผมก็ได้แต่รับฟังไว้ด้วยความเต็มใจ พร้อมกับคิดตามแล้วก็ถกกันบ้างเล็กๆน้อยๆ ... แต่นั่นมันก็เป็นแค่จุดเริ่มต้นครับ


จุดเปลี่ยนอีกครั้งสำหรับเพื่อนผมคนนี้ผมรู้สึกได้ว่ามันน่าจะเกิดขึ้นมาได้ซักปีกว่าๆ
เพื่อนผมแปลกไปมาก จากเมื่อก่อนทำขายตรงก็จริง แต่ก็จะไม่ค่อยมาสนใจขายผมเท่าไหร่หรอก แค่เล่าให้ฟังผ่านๆ
แต่มาพักหลังนี้ ไม่ว่าจะติดต่อกันผ่านช่องทางไหน ทั้งเฟสบุ๊ค โทรศัพท์ หรือไลน์ เพื่อนผมก็พยายามจะขายของผมตลอด
ทั้งๆที่บางทีของนั้นมันไม่เข้ากับผมเลยซักนิด เช่นพวก สเปรย์ฉีดหน้า เครื่องสำอางต่างๆ

หรือบางทีเขาเข้ามากรุงเทพฯ โทรหาผม ซึ่งผมก็ดีใจเพราะไม่ได้เจอกันนานมาก มานัดผมชวนไปกินข้าว
แรกๆผมก็ไปเลยครับ ไม่คิดไรมาก แต่พอไปถึงมาอีกละชวนซื้อของ ยิ่งครั้งหลังๆขอยืมเงินไปลงทุนด้วย
(เอาจริงๆคือตอนนั้นผมสงสัยมากว่าเพื่อนผมมันเข้าบริษัทไปทำงานหาเงิน หรือมันเข้าไปให้โดนไถเงินกันแน่)

หลังจากนั้นเพื่อนผมก็เหมือนจะย้ายค่าย มาขายกาแฟครับของนาย Holton Buggs คราวนี้เหมือนจะเป็นเอามากกว่าครั้งก่อนๆ
นัดผมเหมือนเดิม บอกว่ามีอะไรจะให้ ซึ่งผมรู้ได้เลยจาก Sense ทื่อๆ ของผม ว่าต้องเอากาแฟมาให้แน่นอน และกาแฟนั้นมีต้นทุน
ไม่ใช่ได้มาฟรีๆ แต่ถึงผมรู้ว่าจะเอากาแฟมาให้ผม ผมก็จะไปเพราะอยากเจอเพื่อนผมคนนี้

เจอกันปุ๊บผมเห็นหิ้วถุงเล็กๆ มาก็ชวนคุยกันนิดหน่อยพอเป็นพิธี แล้วก็ยื่นถุงที่ใส่กาแฟให้ผม บอกว่าอยากให้ผมกับแฟนได้ลอง
ผมก็ยินดี แล้วก็ลองถามดูว่าสองถุงนี้จริงๆแล้วต้องขายเท่าไหร่ เขาบอก 1,250 (ผมนี่ตลึงไปเลย 2 ถุงรวมกันแล้วประมาณ 35 ซอง
นึกในใจ เฮ้ย นี่มันกาแฟอะไรวะเนี้ยะ สงสัยพรีเมี่ยมสุดๆ) เพื่อนผมก็บรรยายสรรพคุณเต็มที่ เรียกว่ารัวจนไม่มีช่องให้ผมได้ถามเลย
ผมนี่เหมือนกับโดนต่อยซ้าย ฮุบด้วยขวา แล้วอัดที่ท้อง คือมึนเลยครับ ตั้งสติได้ลืมไปว่ากาแฟมันมีต้นทุน จะเอาของเขาฟรีๆ มันคงไม่ใช่
ให้ตังเลยดีกว่า ตั้งใจจะซื้อหมดเลย แต่บังเอิญไม่คิดเลยจริงๆว่ามันจะแพงขนาดนี้ ตังในกระเป๋าเลยไม่พอครับ จ่ายได้แค่ครึ่งเดียว
ซึ่งเพื่อนผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

(กำลังนึกในใจว่า โอเค กุจ่ายตังเมิงแล้วนะ คราวนี้เมิงหยุดขายของได้ละ คือผมอยากคุยตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานบ้างอ่ะครับ)
แต่ยัง...เพื่อนผมยังไม่หยุดครับ ผมพยายามพาออกนอกเรื่อง ถามเรื่องทางบ้าน ชวนคุยถึงเรื่องเมื่อก่อน สมัยเรียน แต่ไม่สำเร็จเลย
เพื่อนผมพยายามแต่จะเล่าเรื่องธุรกิจ กาแฟ หรือแม้แต่ยอดขายระดับล้านต่อเดือน วนไปวนมาจนผมรู้สึกได้ว่า...เพื่อนผมเหมือนถูกผีเข้า!

ผมไม่รู้ว่าเพื่อนผมไปโดนของหรือผีอะไรเข้าสิงมา สายตาเขาเหมือนมองผมเป็นแค่คู่ค้า หรือคนรู้จักเท่านั้นเอง
ไม่สนใจแล้วว่าสิบกว่าปีที่รู้จักกันมาเจออะไรกันมาบ้าง นี่ขนาดทำใจมาบ้างแล้วนะ แต่ก็ยังอดเซ็งไม่ได้
(นี่ยังไม่พูดถึงคุณภาพกาแฟที่ผมซื้อมาด้วยความเกรงใจนะ ไม่งั้นคงได้เล่ากันยาวอีก)

มีใครที่เพื่อนไปทำธุรกิจขายตรงแล้วกลายเป็นแบบนี้มั้ยครับ หรือเพื่อนผมเป็นอยู่คนเดียว
ไม่อยากทำตัวเหินห่าง แต่ก็ไม่อยากสุงสิงเกิน (เพราะไม่อยากฟังละ)
ล่าสุดนี้มีการอัพเลเวล มีการเชิญให้ผมไปแสดงความยินดีด้วย
เอาจริงแรกๆผมก็ดีใจนะที่ชวนผม แต่มันแค่แป็ปเดียวเองจริงๆ ที่รู้สึกอย่างนั้น
หลังจากนั้นเริ่มวิตกละ เข้าไปในงานจะโดนขายของป่าว จะโดนชวนลงทุนป่าว สุดท้ายไม่อยากไปละ

[เล่ามาซะยาวเลย ขอโทษด้วยครับ แต่เรื่องทั้งหมดมันเป็นอย่างนั้นเลย แล้วผมก็ไม่รู้จะทำไงดี >.< ]

แท็กห้องสีลม เพราะ น่าจะมีผู้มีประสบการณ์เหมือนผมบ้างล่ะนาา
แท็กห้องก้นครัว-กาแฟ เพราะ อยากทราบความเห็นจากผู้ที่ขายกาแฟครับ ว่ากาแฟของนาย Holton Buggs นั้นอยู่ในระดับใด
เหมาะสมกับราคานี้หรือไม่ครับ