สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน
มันเป็นกระทู้แรกของผม ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์ความรักของผม ที่จะทำให้เพื่อนๆชาวเกย์ได้รู้ว่า รักแท้ของพวกเรานั้นมันไม่มีจริง หรืออาจจะมี แต่ก็ไม่ได้มีกันทุกคู่ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ ผมเป็นคนธรรมดาๆคนนึงที่ใฝ่ฝันอยากจะมีแฟนและรักกันนานๆไปจนแก่ ผมเป็นคนตัวเล็กๆครับ หน้าตาธรรมดาสุดๆ สำหรับความรักมันก็เคยมีบ้างแต่ก็ต้องผิดหวังกันไปตามประสารักวัยรุ่น แล้วก็เลยต้องโสดยาวๆ แต่ก็ยังไม่หยุดฝันที่จะมีรักแท้
ผ่านมาถึงช่วงที่ผมได้ไปฝึกงานที่สนามบินสุวรรณภูมิในปี 2011 ผมได้พบเจอกับคนๆนึง คนที่ผมเห็นหน้าเค้าทีไร ผมจะยิ้มและเขินๆตลอด เค้าเป็นคนน่ารักมากๆครับ ยิ้มสวย ฟันสวย ดูเผินๆหน้าเหมือน บอล season change เลยครับ เจอกันทุกๆวัน พอเจอบ่อยขึ้นผมเลยตัดสินใจให้เพื่อนไปขอ pin BB เค้าก็ให้มานะ ผมนี่เขินสุดๆเลย แต่ก็ต้องแห้วเมื่อรู้ว่าเค้ามีแฟนแล้ว ดังนั้นเราเลยเป็นเพื่อนกันโดยที่ผมนั้นไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ คุยๆกันนานๆที ผมก็จะหยอดเค้าตลอด คิดถึงบ้าง บอกชอบบ้าง แต่เค้าก็บอกว่าชอบผมนะ แต่มีแฟนแล้วเราคงต้องเป็นเพื่อนกัน จนเราทั้งคู่ฝึกงานเสร็จก็แยกย้ายกันไป ผมก็กลับมาตั้งหลักที่บ้านในจังหวัดหนองคายรองานที่สมัครไปเรียกสัมภาษณ์ ส่วนเค้าก็กลับบ้านเค้าที่หาดใหญ่ เราคุยกันแบบเพื่อนตลอดเลยครับ ผ่านมาเป็นเดือน เป็นปี คุยทาง FB บ้าง Line บ้าง เรื่อยๆมา ผมเองก็ติดตามเค้าตลอด จนวันนึงผมคิดจะตัดใจเลยลบ FB เค้าออก จะได้เลิกเพ้อสักที แล้วเค้าก็หายไปจากชีวิตผมสักพักใหญ่ๆเลยครับ ผ่านมาหลายเดือนยาวมาเป็นปีเราก็มี FB กันอีก(มีได้ไงไม่รู้ หรือผมเบลอแอดเค้าไปใหม่ก็ไม่รู้) แต่ผมและเค้าไม่ได้คุยกันเลย ผมคอยดูเค้าอยู่ห่างๆแต่ไม่ได้ทักทายอะไรไปเลยเพราะคิดว่าเค้าคงไม่ได้สนใจอะไร เค้าก็มีทักมาเม้นมานะ แต่ส่วนใหญ่จะคุยกันเรื่องงานมากกว่า คุยๆหายๆ จนถึงปัจจุบันโลก social ก้อมี app ต่างๆมากมายเพื่อสนองความต้องการของเกย์ ให้นัดมาเจอกันกันบ้าง มาอะไรต่ออะไรกันบ้าง ง่ายดาย ผมคนนึงแหละที่เคยเล่นและใช้ app นี้ในการสนองความต้องการในบางครั้ง
แล้ววันนั้นมันก็มาถึงเหมือนโชคเข้าข้างครับ ตอนนั้นในปี 2014 ผมได้เป็นลูกเรือสายการบินนึงที่มีเส้นทางการบินไปเกาหลี วันนั้นผมไม่มีบิน เลยนัดเพื่อนไปเดินเล่นที่ห้างแถวๆบางกะปิ เดินๆอยู่ Line ก็เด้งมา เค้าคนนั้นนั่นเอง เค้าทักมาครับ เพื่อแสดงความยินดีเรื่องงานกับผม และตอนนั้นแหละที่เราคุยกันมากขึ้น ในตอนนั้นผมก็โสด เค้าก็โสด ต่างฝ่ายต่างชอบกันอีก แล้วเกิดอะไรขึ้น ? เราตกลงคบกันครับ เป็นแฟนกันเหมือนคนทั่วไปครับ เค้าบินมาหาผมที่ กทม ทุกๆสิ้นเดือนเลยครับ แฟนผมเค้าเป็นคนน่ารัก อารมณ์ดี ตลก ฮาๆ ดูเป็นคนที่นิสัยดีมากๆ ชีวิตดูมีความสุข ผ่านมาเป็นเดือนผมก็ต้องลาออกจากการเป็นลูกเรือเพราะสุขภาพไม่ไหว และถึงแม้ผมจะตกงานแต่แฟนผมคนนี้เค้าก็ไม่ทิ้งผม และเราก็รักกันมากๆ (ก็แหม กว่าจะได้คบกันนี่เป็นปีๆเลย) เราอดที่จะคิดถึงกันไม่ไหว เค้าเลยตัดสินใจทิ้งงานที่หาดใหญ่มาสู้ชีวิตกับผมที่ กทม เราสู้หางานไปด้วยกันครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าดีกับผมตลอด จนเพื่อนๆผมบอกว่า “คนนี้ห้ามเลิกนะ กูขอ” ผมก็ไม่คิดจะเลิกอยู่แล้วแหละ รักใครก็อยากรักไปนานๆ แล้วเค้าก็รักผมมากๆ (ผมรู้สึกอย่างนั้นนะ) เราคบกันแบบไม่มีความลับ มีอะไรเราจะบอกกันตลอด ผมจะชอบแอบเช็คมือถือเค้า เค้าก็มีรำคาญบ้าง แต่ก็ไม่ได้อะไร รหัสผ่านโทรศัพท์ อีเมลล์ต่างๆเค้าจะบอกผมหมด ผมก็เช็คก็มีเจอบ้างแต่ไม่ได้อะไร จนตอนนั้นเราได้งานทำกันคนละที่ ก็ต่างคนต่างทำงานไป และเนื่องด้วยแฟนผมเป็นคนหน้าตาจัดว่าดี เค้าก็จะโดนเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานจีบ ผมก็หึงไปตามประสา แต่เค้าก็ไม่ได้อะไรกับคนพวกนั้น เรามีทะเลาะกันบ้างเป็นปกติ แต่ไม่นานก็ดีกัน แฟนผมก็เคยแอบเล่น appเกย์ บ้าง ในบางเวลาที่ผมไม่อยู่ ผมเสียใจมากๆครับ แต่ก็ยอมให้อภัยเค้า เพราะรักของเรามันยิ่งใหญ่ และเค้าก็สัญญาว่าจะไม่ทำอีก ต่อจากนั้นทุกอย่างราบรื่นเป็นเหมือนความฝัน
แล้วฝันดีของผมก็ต้องจบลง เมื่อแฟนผมนั้นถูกตามตัวกลับบ้าน เราหดหู่กันมากเมื่อได้ทราบข่าวนี้ แต่มันยังดีตรงที่ว่าพ่อเค้าอนุญาตให้ผมย้ายไปอยู่กับเค้าด้วย (แฟนผมไม่ได้เปิดเผยกับที่บ้านว่าเป็นเกย์ จนที่บ้านรู้เรื่องและทำใจยอมรับ) เราก็ตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่นี่ครับ แล้วย้ายไปที่บ้านพ่อเค้าที่จังหวัดกระบี่ ไปถึงวันแรกผมร้องไห้เลยครับ เพราะยังปรับตัวไม่ได้ สังคมที่บ้านเค้าแรงมากๆ (หรือเป็นธรรมดาที่แม่ผัวกับลูกสะใภ้ต้องไม่ถูกกัน) แต่ผมก็พยายามเก็บไว้ ไม่แสดงออกไรมากนัก เราคอยเก็บอาการต่างๆ จะกอดกันจะจับมือทีต้องเข้าไปในห้องนอนแล้วแอบกอดกัน เค้าก็รู้นะว่าผมไม่มีความสุข เค้าพยายามทำทุกๆอย่างให้ผม พาไปเดินเล่น พาไปขับรถเล่นทั่วๆเมือง เพราะอยากให้ผมมีความสุขกับที่นี่ ผมเหมือนจะทุกข์ครับ แต่ในใจผมสุขมากๆ สุขที่ได้เห็นเค้าทำทุกๆอย่างให้ผม เค้าทำให้ผมเห็น ว่าเค้ารักผมมากๆ จนผมเชื่อสนิทไปแล้วว่านี่คือรักสุดท้ายที่ผมไม่อาจทิ้งมันได้อีก ต่อมาเมื่อผมเริ่มปรับตัวได้และมีความสุขมากขึ้น เรื่องมันก็เกิดเมื่อแฟนผมกับพ่อเค้าได้ทะเลาะกันครั้งใหญ่ จนทำให้แฟนและต้องหนีออกจากบ้านมา เราไม่รู้จะไปไหนกันดี ผมเลยโทรหาเพื่อนสมัยมหาลัยที่เค้าอยู่ที่นี่ ให้มารับและขอค้างที่บ้าน 1 คืน เราคิดกันว่าจะย้ายไปไหนดี ผมเองก็เสนอไปว่า กลับบ้านผมดีมั้ย? อย่างน้อยๆก็อุ่นใจที่อยู่บ้าน อีกอย่างที่บ้านผมเค้ารับได้ เราเลยตัดสินใจย้ายมาตั้งหลักกันที่บ้านผมที่จังหวัดหนองคาย ไม่น่าเชื่อว่าผมและแฟนจะมีวันนี้ นี่เป็นแฟนคนแรกเลยที่ผมพาเข้าบ้านแบบจริงจังและพ่อแม่รับรู้ เราอยู่กันอย่างมีความสุข อยู่แบบครอบครัว แม่ผมรักเค้ามากๆ รักเหมือนลูกคนอีกคนนึงเลยแหละ อ่านมาถึงตรงนี้ทุกคนคงคิดว่าชีวิตผมคงไม่ต้องการอะไรแล้วใช่มั้ยครับ ? แต่ไม่เลย มันเพิ่งเริ่มต้นขึ้นต่างหาก ….
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ ไว้ผมจะมาเล่าต่อตอนเย็นนะครับ
แชร์ประสบการณ์ความรัก "เกย์" ผมควรทำยังไงดี?
มันเป็นกระทู้แรกของผม ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์ความรักของผม ที่จะทำให้เพื่อนๆชาวเกย์ได้รู้ว่า รักแท้ของพวกเรานั้นมันไม่มีจริง หรืออาจจะมี แต่ก็ไม่ได้มีกันทุกคู่ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ ผมเป็นคนธรรมดาๆคนนึงที่ใฝ่ฝันอยากจะมีแฟนและรักกันนานๆไปจนแก่ ผมเป็นคนตัวเล็กๆครับ หน้าตาธรรมดาสุดๆ สำหรับความรักมันก็เคยมีบ้างแต่ก็ต้องผิดหวังกันไปตามประสารักวัยรุ่น แล้วก็เลยต้องโสดยาวๆ แต่ก็ยังไม่หยุดฝันที่จะมีรักแท้
ผ่านมาถึงช่วงที่ผมได้ไปฝึกงานที่สนามบินสุวรรณภูมิในปี 2011 ผมได้พบเจอกับคนๆนึง คนที่ผมเห็นหน้าเค้าทีไร ผมจะยิ้มและเขินๆตลอด เค้าเป็นคนน่ารักมากๆครับ ยิ้มสวย ฟันสวย ดูเผินๆหน้าเหมือน บอล season change เลยครับ เจอกันทุกๆวัน พอเจอบ่อยขึ้นผมเลยตัดสินใจให้เพื่อนไปขอ pin BB เค้าก็ให้มานะ ผมนี่เขินสุดๆเลย แต่ก็ต้องแห้วเมื่อรู้ว่าเค้ามีแฟนแล้ว ดังนั้นเราเลยเป็นเพื่อนกันโดยที่ผมนั้นไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ คุยๆกันนานๆที ผมก็จะหยอดเค้าตลอด คิดถึงบ้าง บอกชอบบ้าง แต่เค้าก็บอกว่าชอบผมนะ แต่มีแฟนแล้วเราคงต้องเป็นเพื่อนกัน จนเราทั้งคู่ฝึกงานเสร็จก็แยกย้ายกันไป ผมก็กลับมาตั้งหลักที่บ้านในจังหวัดหนองคายรองานที่สมัครไปเรียกสัมภาษณ์ ส่วนเค้าก็กลับบ้านเค้าที่หาดใหญ่ เราคุยกันแบบเพื่อนตลอดเลยครับ ผ่านมาเป็นเดือน เป็นปี คุยทาง FB บ้าง Line บ้าง เรื่อยๆมา ผมเองก็ติดตามเค้าตลอด จนวันนึงผมคิดจะตัดใจเลยลบ FB เค้าออก จะได้เลิกเพ้อสักที แล้วเค้าก็หายไปจากชีวิตผมสักพักใหญ่ๆเลยครับ ผ่านมาหลายเดือนยาวมาเป็นปีเราก็มี FB กันอีก(มีได้ไงไม่รู้ หรือผมเบลอแอดเค้าไปใหม่ก็ไม่รู้) แต่ผมและเค้าไม่ได้คุยกันเลย ผมคอยดูเค้าอยู่ห่างๆแต่ไม่ได้ทักทายอะไรไปเลยเพราะคิดว่าเค้าคงไม่ได้สนใจอะไร เค้าก็มีทักมาเม้นมานะ แต่ส่วนใหญ่จะคุยกันเรื่องงานมากกว่า คุยๆหายๆ จนถึงปัจจุบันโลก social ก้อมี app ต่างๆมากมายเพื่อสนองความต้องการของเกย์ ให้นัดมาเจอกันกันบ้าง มาอะไรต่ออะไรกันบ้าง ง่ายดาย ผมคนนึงแหละที่เคยเล่นและใช้ app นี้ในการสนองความต้องการในบางครั้ง
แล้ววันนั้นมันก็มาถึงเหมือนโชคเข้าข้างครับ ตอนนั้นในปี 2014 ผมได้เป็นลูกเรือสายการบินนึงที่มีเส้นทางการบินไปเกาหลี วันนั้นผมไม่มีบิน เลยนัดเพื่อนไปเดินเล่นที่ห้างแถวๆบางกะปิ เดินๆอยู่ Line ก็เด้งมา เค้าคนนั้นนั่นเอง เค้าทักมาครับ เพื่อแสดงความยินดีเรื่องงานกับผม และตอนนั้นแหละที่เราคุยกันมากขึ้น ในตอนนั้นผมก็โสด เค้าก็โสด ต่างฝ่ายต่างชอบกันอีก แล้วเกิดอะไรขึ้น ? เราตกลงคบกันครับ เป็นแฟนกันเหมือนคนทั่วไปครับ เค้าบินมาหาผมที่ กทม ทุกๆสิ้นเดือนเลยครับ แฟนผมเค้าเป็นคนน่ารัก อารมณ์ดี ตลก ฮาๆ ดูเป็นคนที่นิสัยดีมากๆ ชีวิตดูมีความสุข ผ่านมาเป็นเดือนผมก็ต้องลาออกจากการเป็นลูกเรือเพราะสุขภาพไม่ไหว และถึงแม้ผมจะตกงานแต่แฟนผมคนนี้เค้าก็ไม่ทิ้งผม และเราก็รักกันมากๆ (ก็แหม กว่าจะได้คบกันนี่เป็นปีๆเลย) เราอดที่จะคิดถึงกันไม่ไหว เค้าเลยตัดสินใจทิ้งงานที่หาดใหญ่มาสู้ชีวิตกับผมที่ กทม เราสู้หางานไปด้วยกันครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าดีกับผมตลอด จนเพื่อนๆผมบอกว่า “คนนี้ห้ามเลิกนะ กูขอ” ผมก็ไม่คิดจะเลิกอยู่แล้วแหละ รักใครก็อยากรักไปนานๆ แล้วเค้าก็รักผมมากๆ (ผมรู้สึกอย่างนั้นนะ) เราคบกันแบบไม่มีความลับ มีอะไรเราจะบอกกันตลอด ผมจะชอบแอบเช็คมือถือเค้า เค้าก็มีรำคาญบ้าง แต่ก็ไม่ได้อะไร รหัสผ่านโทรศัพท์ อีเมลล์ต่างๆเค้าจะบอกผมหมด ผมก็เช็คก็มีเจอบ้างแต่ไม่ได้อะไร จนตอนนั้นเราได้งานทำกันคนละที่ ก็ต่างคนต่างทำงานไป และเนื่องด้วยแฟนผมเป็นคนหน้าตาจัดว่าดี เค้าก็จะโดนเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานจีบ ผมก็หึงไปตามประสา แต่เค้าก็ไม่ได้อะไรกับคนพวกนั้น เรามีทะเลาะกันบ้างเป็นปกติ แต่ไม่นานก็ดีกัน แฟนผมก็เคยแอบเล่น appเกย์ บ้าง ในบางเวลาที่ผมไม่อยู่ ผมเสียใจมากๆครับ แต่ก็ยอมให้อภัยเค้า เพราะรักของเรามันยิ่งใหญ่ และเค้าก็สัญญาว่าจะไม่ทำอีก ต่อจากนั้นทุกอย่างราบรื่นเป็นเหมือนความฝัน
แล้วฝันดีของผมก็ต้องจบลง เมื่อแฟนผมนั้นถูกตามตัวกลับบ้าน เราหดหู่กันมากเมื่อได้ทราบข่าวนี้ แต่มันยังดีตรงที่ว่าพ่อเค้าอนุญาตให้ผมย้ายไปอยู่กับเค้าด้วย (แฟนผมไม่ได้เปิดเผยกับที่บ้านว่าเป็นเกย์ จนที่บ้านรู้เรื่องและทำใจยอมรับ) เราก็ตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่นี่ครับ แล้วย้ายไปที่บ้านพ่อเค้าที่จังหวัดกระบี่ ไปถึงวันแรกผมร้องไห้เลยครับ เพราะยังปรับตัวไม่ได้ สังคมที่บ้านเค้าแรงมากๆ (หรือเป็นธรรมดาที่แม่ผัวกับลูกสะใภ้ต้องไม่ถูกกัน) แต่ผมก็พยายามเก็บไว้ ไม่แสดงออกไรมากนัก เราคอยเก็บอาการต่างๆ จะกอดกันจะจับมือทีต้องเข้าไปในห้องนอนแล้วแอบกอดกัน เค้าก็รู้นะว่าผมไม่มีความสุข เค้าพยายามทำทุกๆอย่างให้ผม พาไปเดินเล่น พาไปขับรถเล่นทั่วๆเมือง เพราะอยากให้ผมมีความสุขกับที่นี่ ผมเหมือนจะทุกข์ครับ แต่ในใจผมสุขมากๆ สุขที่ได้เห็นเค้าทำทุกๆอย่างให้ผม เค้าทำให้ผมเห็น ว่าเค้ารักผมมากๆ จนผมเชื่อสนิทไปแล้วว่านี่คือรักสุดท้ายที่ผมไม่อาจทิ้งมันได้อีก ต่อมาเมื่อผมเริ่มปรับตัวได้และมีความสุขมากขึ้น เรื่องมันก็เกิดเมื่อแฟนผมกับพ่อเค้าได้ทะเลาะกันครั้งใหญ่ จนทำให้แฟนและต้องหนีออกจากบ้านมา เราไม่รู้จะไปไหนกันดี ผมเลยโทรหาเพื่อนสมัยมหาลัยที่เค้าอยู่ที่นี่ ให้มารับและขอค้างที่บ้าน 1 คืน เราคิดกันว่าจะย้ายไปไหนดี ผมเองก็เสนอไปว่า กลับบ้านผมดีมั้ย? อย่างน้อยๆก็อุ่นใจที่อยู่บ้าน อีกอย่างที่บ้านผมเค้ารับได้ เราเลยตัดสินใจย้ายมาตั้งหลักกันที่บ้านผมที่จังหวัดหนองคาย ไม่น่าเชื่อว่าผมและแฟนจะมีวันนี้ นี่เป็นแฟนคนแรกเลยที่ผมพาเข้าบ้านแบบจริงจังและพ่อแม่รับรู้ เราอยู่กันอย่างมีความสุข อยู่แบบครอบครัว แม่ผมรักเค้ามากๆ รักเหมือนลูกคนอีกคนนึงเลยแหละ อ่านมาถึงตรงนี้ทุกคนคงคิดว่าชีวิตผมคงไม่ต้องการอะไรแล้วใช่มั้ยครับ ? แต่ไม่เลย มันเพิ่งเริ่มต้นขึ้นต่างหาก ….
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ ไว้ผมจะมาเล่าต่อตอนเย็นนะครับ