เหตุเกิดเพราะช่วงนี้ชอบ 'จงฮั่นเหลียง' ค่ะ พอไปไล่ดูผลงานเก่าๆ เลยพบว่า พี่แกเล่นละครจีนกำลังภายในไว้เยอะพอสมควร บางเรื่องเราก็รู้จัก บางเรื่องก็ไม่ คือช่วงหลังๆ นี่เพลียกับคอสตูมยุคใหม่จนไม่ค่อยได้ดูด้วยแหละ นิยายใหม่ๆ ก็ไม่ได้อ่านอีกเลย  
ไล่ไปไล่มามีเรื่องนึงชื่อ "ขอบฟ้า จันทรา ดาบ" ที่เฮียจงรับบท "ฟู่หงเสวี่ย" ไอ้เราก็ห่างหายวงการจีนกำลังภายในไปนาน เลยไม่ได้เอะใจว่า "ขอบฟ้า จันทรา ดาบ" ก็คือ "จอมดาบหิมะแดง" ในสำนวนแปลของ น.นพรัตน์ และ "ฟู่หงเสวี่ย" ก็คือ "โป้วอั้งเสาะ" ในสำเนียงจีนกลางนั่นเอง

แต่พอจำได้แล้ว เลยทำให้ความทรงจำต่อพี่หิมะแดงที่เคยได้อ่านสมัยเด็กนู้นนนน หลั่งไหลกลับมา จนต้องขออนุญาตมาบันทึกไว้เป็นที่ระลึก และเผื่อจะมีใครแวะเวียนมาร่วมสนทนา หรือรำลึกความหลังซะหน่อย

              ******************************************************

จำได้คร่าวๆ ว่าตอนอ่าน "ดาบจอมภพ" มีพระเอก 2 คนที่ข้าพเจ้าสองจิตสองใจเลือกไม่ถูกว่าจะชอบคนไหนดี

ถึงเอี๊ยบไคจะดูเป็นพระเอกที่สมบูรณ์แบบในอุดมคติมากกว่า หล่อ เท่ เก่ง อารมณ์ดี ดูดี มีคุณธรรม ชาติกำเนิดก็ดี อาจารย์ดี เมียดีอีกตะหาก แต่ความรู้สึกเดียวที่ข้าพเจ้ามีให้พี่เอี๊ยบคือ ‘หมั่นไส้’ ฮะ ถ้าพี่เอี๊ยบมาเดี่ยวๆ แบบท่านชอ หรือท่านเล็ก ไม่ได้มีชีวิตใครอีกคนที่สลับที่สลับทางกันมาเปรียบเทียบก็คงไม่หมั่นไส้ปานนี้ เรียกว่าหมั่นไส้พี่เอี๊ยบเพราะลำเอียงรักพี่โป้วนั่นเอง

สำหรับโป้วอั้งเสาะนี่ คาแรคเตอร์พี่แกคือ นิ่งๆ ขรึมๆ พูดน้อย ดาร์คๆ โหดๆ เท่ดี (ชอบผู้ชายซึนมาตั้งแต่สมัยนั้น ) แล้วชีวิตพี่แกก็รันทดหดหู่สมเป็นพระเอกของโกวเล้ง --- คือสำหรับข้าพเจ้า นิยายของท่านมังกรโบราณของแท้จะออกแนวเดียวกับหนังของลุงทิม เบอร์ตัน หม่นหมองแกมปรัชญา ตัวละครต้องไม่ขาวสุด ดำสุด แต่เทาๆ ทึมๆ มันทุกตัวทั้งผู้ร้ายผู้ดี ประมาณนั้น ...ว่ากันว่า โกวเล้งโดดเด่นที่สุดตรงนี้ตรงที่ เขียน “คน” ได้เป็น “คน” จริงๆ ... ถึงบางครั้งท่านจะเขียนเรื่องที่ไม่ดาร์คไม่หม่นมาบ้าง แต่ข้าพเจ้าจำลายเซ็นท่านในแบบแรกมากกว่า ---

ซึ่งชีวิตพี่หิมะแดงนี่ วันๆ หายใจเข้าออกเป็นการล้างแค้นให้ท่านพ่อ เพื่อนฝูงไม่มี (นอกจากเอี๊ยบไคที่ยัดเยียดตัวเองเป็นสหาย คอยตามติดเป็นปาท่องโก๋ซะจนถ้าเป็นสมัยนี้คงโดนจิ้นวายไปแล้ว) วันเวลาดีๆ ไม่เคยรู้จัก ไม่มีหรอกจะมาดื่มเหล้าเคล้านารีเก็บเกี่ยวกำไรชีวิตแบบจอมยุทธเจ้าสำราญอะไรพวกนั้น แถมที่บัดซบต่อมาคือ พอแก้แค้นเสร็จ ศัตรูตาย(เกือบ)หมด ดันเฉลยออกมาว่า ท่านพ่อนั่นไม่ใช่ท่านพ่อพี่แกซะงั้น เหมือนสรณะที่ยึดมาทั้งชีวิตพังทลายอ่ะ แถมยังต้องหัวซุกหัวซุนหนีพวกที่มาตามล้างแค้นไอ้ที่แกไปล้างแค้นเขาไว้ต่อไปถึงเรื่อง "จอมดาบหิมะแดง" นู่น ...สิบกว่าปีเลยนะ เพราะในดาบจอมภพ โป้วกะเอี๊ยบยังเป็นหนุ่มน้อยไม่เกินยี่สิบ แต่ในจอมดาบฯ นี่พี่โป้ว 36-37 แล้ว

สรุปคือ หล่อ เท่ ซึน ชีวิตบัดซบอีกตะหาก แบบนี้ไม่รักไงไหว!
--- ใครว่าพี่หิมะแดงไม่หล่อคะ? นี่เถียงหัวหลุดเลย โกวเล้งบรรยายว่า ผมดำ ตาดำ หน้าขาว คมคายแต่เย็นชาปานสลักจากน้ำแข็ง (กรี๊ดดด.. ชอบผู้ชายเย็นชา!! ) คีย์เวิร์ดอยู่ที่ ‘คมคาย’ และ ‘สลัก’ ค่ะ สองคำนี้ไม่ใช้กับคนไม่หล่อค่ะ ฟันธง!!

แต่ติดอยู่อย่างเดียวท่านมังกรโบราณ-โกวเล้ง ดันเขียนให้พี่แกพิการซะงั้น พี่หิมะแดงแกขาเป๋ นัยว่าพิการตั้งแต่เด็กเลยถูกแม่แท้ๆ ทิ้งให้แม่ปลอมเลี้ยงและฝึกให้เป็นเครื่องมือล้างแค้นให้ท่านพ่อแทนลูกแท้ๆ ของนาง(แต่ในหนังสือนางก็ไม่รู้นะว่าไม่ใช่ลูกนาง คนอื่นจับสลับให้ –ยิ่งใจร้ายอ่ะ ขนาดคิดว่าเป็นลูกตัวเองยังเหมือนไม่รักลูกเลยเนาะ สนใจแต่เรื่องของผัวที่ตายไปแล้ว) แถมยังมีโรคประจำตัวเป็นโรคลมชักหรือลมบ้าหมูอีกต่างหาก --- คิดดูสิคะ คุณผู้ชม!! พระเอกเป็นลมบ้าหมู!! ชื่อโรคมันไม่สมกับความเป็นพระเอกเอาซะเลย เป็นโรคเท่ๆ หน่อยก็ไม่ได้  

เพราะข้อสุดท้ายนี่เลยทำให้ข้าพเจ้า ซึ่ง ณ ตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อย ม.ต้น ไม่รู้จักโลกกว้างดีพอ ตะขิดตะขวงใจ แม้จะชอบแค่ไหนก็ไม่อาจยกพี่หิมะแดงเป็นพระเอกในดวงใจได้เต็มตัว ต้องปล่อยให้ศิษย์พี่เล้งฮู้ และอาฮุยครองตำแหน่งนำไปแทน

แต่ถ้าย้อนกลับมาพิจารณาใหม่ในตอนนี้ เวลาที่ผ่านโลกมาเกือบเท่าพี่อั้งเสาะในเล่มจอมดาบฯ อยู่ร่อมร่อแล้ว ข้าพเจ้าต้องกราบขออภัยที่มัวมองข้อบกพร่องภายนอกเพียงน้อยนิดของพี่ จนมองข้ามหัวใจอันยิ่งใหญ่ของท่าน ที่แม้จะถูกบีบคั้นด้วยปมด้อยทางร่างกาย ด้วยการเลี้ยงดูที่พิการยิ่งกว่าที่คนที่ควรให้ความรักปลูกฝังสิ่งดีงามให้กลับเฝ้าย้ำแต่ความแค้นให้เด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ด้วยความยุ่งเหยิงวุ่นวายของยุทธภพและจิตใจมนุษย์ แต่สุดท้ายพี่หิมะแดงก็ก้าวข้ามความบีบคั้นต่างๆ และบรรลุธรรมในที่สุด เฮ้ย! ไม่ใช่แระ ... แต่จากตอนจบของดาบจอมภพ ที่โป้วอั้งเสาะสามารถปลดปล่อยตัวเองจากความแค้น ทั้งของเก่าที่ครอบงำมานาน ทั้งของใหม่ที่น่าจะแค้นยิ่งกว่า เมื่อรู้ชาติกำเนิดตัวเอง รู้ความจริงว่าชีวิตที่ยุ่งเหยิงบัดซบมาทั้งหมดนี่ที่จริงไม่ใช่ภาระตัวเองเลย แต่สุดท้ายพี่หิมะแดงแกก็วางได้หมด ตามที่แกประกาศว่า “ข้าพเจ้าไม่แค้นผู้ใดอีกแล้ว” ---- แม้แต่กับคนที่ควรแค้นที่สุด ที่เป็นต้นเหตุให้ชีวิตพี่แกพังมาตั้งแต่ต้น ---- มันเท่อ่ะ มันคือการชนะใจตัวเองที่ยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าการเอาชนะใครต่อใครทั้งยุทธภพซะอีก

จะว่าไปพฤติการณ์ของเอี๊ยบไคและโป้วอั้งเสาะ ใน“ดาบจอมภพ” ชวนให้ข้าพเจ้านึกถึงแก่นเรื่องของ “กระบี่เย้ยยุทธจักร” ของท่านกิมย้งมาก (ข้ามสายกันมาได้ไงหว่า?) ด้วยบทบาทของเอี๊ยบไคที่ดูเป็นคนดีมีคุณธรรมแถมเจ้าสำราญตามแบบแผนพระเอกนิยายกำลังภายในแท้แต่โบราณ ผสานกับท่าทีง่ายๆ สบายๆ ไม่ยึดติดระเบียบแบบแผนใดๆ คล้ายศิษย์พี่เล้งฮู้ ดูทรงแล้วน่าจะจับจิตจับใจคนอ่านได้มากกว่าเป็นไหนๆ

ขณะที่โป้วอั้งเสาะมาด้วยสังขารที่มีตำหนิ แถมคาแรคเตอร์แบบผู้ร้ายสุด โหดเหี้ยม เย็นชา ไม่คบใคร ไล่ฆ่าคนเป็นว่าเล่น แถมยังเคยปล้ำผู้หญิงอีกต่างหาก แต่สุดท้ายไหงในความรู้สึกคนอ่าน(เช่นข้าพเจ้า) บุคลิกโป้วอั้งเสาะจึงกลับมีพลังมากกว่า ลึกซึ้งกินใจกว่า ให้ภาพวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่กว่าซะงั้น มันช่างลักลั่นย้อนแย้ง ทั้งเยาะหยันความเป็นตัวตนของชาวยุทธ และเย้ยเหยียดเสียดสีกฎเกณฑ์อันหลอกลวงของยุทธภพเสียนี่กระไร!!

สุดท้าย ไม่รู้จะสรุปยังไงแล้ว ขอปิดด้วยคำคมจากปก จอมดาบหิมะแดง ว่าดังนี้
“ขอเพียงในหัวใจสว่างไสว ไยต้องกลัวกับความมืด”
#ความรักก็เช่นกัน


#อิแฮชแท็กนี่ไม่ใช่แระ #ฮิปไม่ดูตาม้าตาเรือเดี๋ยวพี่โป้วฟันหัวหลุดหรอก