เคยเจอคนที่อารมขี้น้อยใจ ขี้เหวี่ยง ขี้ประชด
พอโมโหก็เหลี่ยง พอเหวี่ยงเสร็จหายโกรธก็พูดว่า ไม่ได้อยากเป็บแบบนี้นะ แต่ตอนเด็กๆแบบ พ่อแม่ทะเลาะกัน พ่อแม่ไม่สนใจ ขาดความอบอุ่น


คือรู้สึกเหมือนโดนบอกว่า ฉันเป็นเด็กมีปัญหานะ ฉะนั้นฉันมีเหตุผลที่จะเหงี่ยงใส่เธอ ฉันโมโหใส่เธอได้ ฉันมีเหตุที่ต้องอารมณร้อน เพราะฉันเจอเรื่องแย่มา

แล้วถ้ายังโมโห เราจะดูชั่วมากเลย เหมือนโดนด่าว่าใจร้าย ทำไมไม่เข้าใจฉัน นี่เป็นเพื่อนกันจริงหรอ
มีบางวัน เจอหน้าปุปเหวี่ยง เหวี่ยงเสร็จก็ไปคุยกะเพื่อนอกคนว่าเราไม่เคยแคร์ความรู้สึก จับอารมณ์ฉันไม่ได้ว่าฉันทำยังเสียใจ(เรื่องอื่น) โกรธหรือ น้อยใจอยู่...

รู้สึกแบบ โดนเหวี่ยง  แต่ห้ามโมโห

และถ้าโมโหต่อจะโดนแบบ  ถึงฉันเหวั่ยงแต่ฉันก็จริงใจนะ ที่เห็นด่าๆเป็นการพูดตรงๆ ฉันไม่แอ๊บ ปากหมาห้ามโกรธ เพราะฉันคือคนจริงใจ สุดท้ายโดนด่าว่าโลกสวยกับโลกแคบ......  เออเป็นก็เป็น


คือการไม่ชอบคนเหวี่ยงนี้ผิดหรอ ไม่ชอบคนปากหมาใส่(บ่อยๆๆๆๆ)คือการมองคนที่ภายนอก คือถึงเธอจะเคยช่วยเหลือฉัน ต้องขอบคุณตรงนี้จริงๆ แต่การที่เอามานับตอนที่ทะเลาะกันว่าฉันเคยช่วนเหลือเธอมันน่าเบื่อออ เหมือนฉันไม่เคยช่วยอะไรเธอเลยยย เธอเป็นฝ่ายให้ทุกอย่างงง

รู้สึกเหมือนเราเป็นเพื่อนนางเอกตัวประกอบในชีวิตเขา(นางเอกแบบแซ่บๆหน่อย อารมณ์ร้อนๆๆ เหวี่ยงๆ สมัยนิยม) ตอนแรกแรกที่ทิ้งนางเอก  ก่อนนางจะไปเจอเพื่อนแท้ที่สามารถทนแรงหวี่ยงนางได้ และเพื่อนตัวประกอบสุดท้ายก็บทหายไม่ก็ต้องมาเสียดายและกลับมาพูดหวานๆกันนางเอกแล้วโดนเมิน
(แต่คิดว่าบทเราคงไม่ได้เจอโมเม้นต์เสียดายแน่ๆ)


ตอนนี้ดูละครเจอนางเอกขี้วีนนี้ปลี่ยนช่องเลยนะ  รำคาญ
กลับไปดูน้ำเน่าสาวแสนดีก็ได้