สวัสดีครับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่ผมเขียน ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ
เหตุผลที่ต้องเข้ามาตั้งกระทู้ในพันทิป เป็นเพราะเรื่อง แฟนขี้งอนอ่าครับ ไม่ใช่งอนแบบธรรมดาปกติทั่วไป เป็นแบบว่าเธอสามารถงอนผมได้ทุกเรื่อง งอนได้ทุกวัน ผมขอเล่าเลยนะคับ ผมอายุ20แฟนผมอายุเท่ากัน เธอเป็นผู้หญิงที่สวยนะในสายตาผม ผมกับแฟนคบกันมาได้ 1ปี แรกๆที่คบกันผมก็เอาใจใส่เธอเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย พาไปดูหนัง พาไปเที่ยวนู่นนี้บ้าง ซื้อของขวัญให้ในวันสำคัญต่างๆ ก็มีความสุขดีครับ แต่พอมาช่วงหลังๆนี้ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือปล่าวว่าเธอ เอาแต่ใจ และขี้งอนมาก ผมเคยคิดนะว่าผู้หญิงขี้งอนเป็นผู้หญิงน่ารัก แต่พอมาโดนกับตัวแล้ว ผมคิดไปอีกอย่างหนึ่งเรย ผมว่านะผมก็ใส่ใจเธอทุกอย่างในชีวิตของเธอ จนบางทีผมให้เวลากับเธอมากกว่าครอบครัวผมซะอีก
เธอจะงอนผมในเรื่องจุกจิกหยุมหยิม จนกลายมาเป็นเรื่องใหญ่โตจนทำให้เราทั้งคู่เกือบเลิกกันมา3รอบและ ช่วงที่เธองอนผมจะเป็นฝ่ายง้อเสมอ ไม่ว่าผมจะเป็นคนถูกหรือผิด พอผมง้อเธอก็จะพูดว่า ไม่เป็นอารัย ซึ่งผมรู้ว่าถ้าพูดอย่างงี้และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างงี้เธองอนผมแน่ๆ เพราะความที่ผมรักเธอมาก ผมไม่อยากให้เธองอนผมจนเรื่องบานปลายไปถึงขั้นทะเลาะกัน ผมก็จะชิงง้อเค้าก่อน ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเธอจะพูดว่า ทำไมไม่ไปคบคนอื่นที่ดีกว่าเธอหละ ผมฟังทีไรผมรู้สึกแย่ และตอนที่ทะเลาะกันผมจะร้องไห้ทุกทีเรยไม่รู้เป็นอะไร ผมรู้สึกสมเพศและสงสารตัวเองทุกครั้ง แต่จะทำอะไรได้ผมรักเค้ามาก ไม่อยากเสียเค้าไป
ระยะหลังนี้เวลาที่เธองอนผมรู้สึกแย่เหนื่อยและท้อ ที่ต้องมาเสียสุขภาพจิต กับเรื่องเล็กน้อย ผมเคยพูดกับเธอนะช่วงที่ไม่งอน ว่าทำไมไม่ลองใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์หละ งอนเเล้วรู้สึกดีหรา งอนแล้วใครมีความสุข วันปีใหม่ วันเกิดผมก็บอกว่าไม่เอาของขวัญขอเป็นให้งอนน้อยๆหน่อยก็พอแล้ว เธอก็รับปากว่าจะไม่งอนจะพยายาม
จนถึงวันนี้เราทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง ในความคิดผมมันอาจจะกลายไปเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้ เพราะดูจากการกระทำและน้ำเสียงของเธอแล้ว เฮ้อ
ที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะจะมาระบายสิ่งที่มันอยู่ในสมองซึ่งไม่รู้จะไปเอาออกที่ไหน หวังว่าถ้าระบายไป มันจะดีขึ้น
ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆก็ขอความกรุณาชี้แนะด้วยครับ
ระบายความในใจ
เหตุผลที่ต้องเข้ามาตั้งกระทู้ในพันทิป เป็นเพราะเรื่อง แฟนขี้งอนอ่าครับ ไม่ใช่งอนแบบธรรมดาปกติทั่วไป เป็นแบบว่าเธอสามารถงอนผมได้ทุกเรื่อง งอนได้ทุกวัน ผมขอเล่าเลยนะคับ ผมอายุ20แฟนผมอายุเท่ากัน เธอเป็นผู้หญิงที่สวยนะในสายตาผม ผมกับแฟนคบกันมาได้ 1ปี แรกๆที่คบกันผมก็เอาใจใส่เธอเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย พาไปดูหนัง พาไปเที่ยวนู่นนี้บ้าง ซื้อของขวัญให้ในวันสำคัญต่างๆ ก็มีความสุขดีครับ แต่พอมาช่วงหลังๆนี้ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือปล่าวว่าเธอ เอาแต่ใจ และขี้งอนมาก ผมเคยคิดนะว่าผู้หญิงขี้งอนเป็นผู้หญิงน่ารัก แต่พอมาโดนกับตัวแล้ว ผมคิดไปอีกอย่างหนึ่งเรย ผมว่านะผมก็ใส่ใจเธอทุกอย่างในชีวิตของเธอ จนบางทีผมให้เวลากับเธอมากกว่าครอบครัวผมซะอีก
เธอจะงอนผมในเรื่องจุกจิกหยุมหยิม จนกลายมาเป็นเรื่องใหญ่โตจนทำให้เราทั้งคู่เกือบเลิกกันมา3รอบและ ช่วงที่เธองอนผมจะเป็นฝ่ายง้อเสมอ ไม่ว่าผมจะเป็นคนถูกหรือผิด พอผมง้อเธอก็จะพูดว่า ไม่เป็นอารัย ซึ่งผมรู้ว่าถ้าพูดอย่างงี้และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างงี้เธองอนผมแน่ๆ เพราะความที่ผมรักเธอมาก ผมไม่อยากให้เธองอนผมจนเรื่องบานปลายไปถึงขั้นทะเลาะกัน ผมก็จะชิงง้อเค้าก่อน ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเธอจะพูดว่า ทำไมไม่ไปคบคนอื่นที่ดีกว่าเธอหละ ผมฟังทีไรผมรู้สึกแย่ และตอนที่ทะเลาะกันผมจะร้องไห้ทุกทีเรยไม่รู้เป็นอะไร ผมรู้สึกสมเพศและสงสารตัวเองทุกครั้ง แต่จะทำอะไรได้ผมรักเค้ามาก ไม่อยากเสียเค้าไป
ระยะหลังนี้เวลาที่เธองอนผมรู้สึกแย่เหนื่อยและท้อ ที่ต้องมาเสียสุขภาพจิต กับเรื่องเล็กน้อย ผมเคยพูดกับเธอนะช่วงที่ไม่งอน ว่าทำไมไม่ลองใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์หละ งอนเเล้วรู้สึกดีหรา งอนแล้วใครมีความสุข วันปีใหม่ วันเกิดผมก็บอกว่าไม่เอาของขวัญขอเป็นให้งอนน้อยๆหน่อยก็พอแล้ว เธอก็รับปากว่าจะไม่งอนจะพยายาม
จนถึงวันนี้เราทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง ในความคิดผมมันอาจจะกลายไปเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้ เพราะดูจากการกระทำและน้ำเสียงของเธอแล้ว เฮ้อ
ที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะจะมาระบายสิ่งที่มันอยู่ในสมองซึ่งไม่รู้จะไปเอาออกที่ไหน หวังว่าถ้าระบายไป มันจะดีขึ้น
ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆก็ขอความกรุณาชี้แนะด้วยครับ