มาแชร์ประสบการณ์โดน "ฝากซื้อ" ของกันครับ

ทุกคนที่มีประสบการณ์อยู่ต่างประเทศหรือ เที่ยวต่างประเทศต้องเจออย่างผม ไม่มากก็น้อยครับ
เพื่อนบางคนไม่ได้เจอกันเป็นสิบๆปี บางคนก็ไม่เคยคุยกันเลย แต่เคยรู้ว่าเรียนรุ่นเดียวกันตอนสมัยประถม3. อยู่ดีๆก็ทักทายมาในเฟส เราก็แอบดีใจ ว่า โห... ถามไถสารทุกข์สุกดิบ เมื่อไหร่กลับเมืองไทย ตบท้ายด้วยจะฝากซื้อกางเกงยีนส์..
โดนเหมือนกันใช่มั้ยครับ อิอิ


มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรหรอกนะครับกับการที่จะซื้อของอ่ะ แต่ผมไม่ชอปปิ้ง ไม่ไปไปรษณีย์ เวลางานของผม คือเวลาไปรษณีย์เปิด เวลาเลิกงานของผมคือไปรษณีย์ปิด
โดยเฉพาะเครื่องสำอางค์ กะ กระเป๋า..ยิ่งแล้วใหญ่... ฝากซื้อลังโคมสองใบ กะหลุยส์วิตตองสองตลับ ผมก็ไม่เคยเข้าใจของพวกนี้เลยครับ (ปกติเข้าแต่ Ross กะ Marshall ครับ ราคาถูก ของดี)

ยิ่งป่วยไปกว่านั้นคือการต้องมานั่งอธิบาย ช่วยคำนวนภาษี ค่าส่ง น้ำหนัก ไรงี้คับ อยากบอกว่า ผมไม่ได้เป็น ตม. บางครั้งต้องเป็นครูสอนเลขจำเป็น 8.5%ของ $200 เท่ากับ $17. ต้องเป็นตาชั่ง แปรจากน้ำหนักปอนด์เป็นกิโล







ที่เจ็บที่สุดครับคือน้องคนนึงสนิทมากจนจบมัธยมเลย เค้าถามว่าจะกลับเมื่อไหร่ จะไปรับที่สนามบิน (แอบดีใจสุดๆครับ แต่แล้ว.....) เค้าอยากได้เครื่องชงกาแฟครับ เค้าอยากมารับเครื่องชงกาแฟครับ ไม่ใช่มารับผมครับ สำคัญตัวผิดไปเยอะเลย


ปกติเวลาผมจะซื้ออะไรฝากแม่ ผมก็ eBayครับ ซื้อแถบๆจีน ให้มันส่งไปบ้านเลย เล็กๆน้อยๆครับ ซื้อของก๊อปของจีนนิล่ะ ให้ส่งไปบ้านถ้าไม่ถึงก็ทวงตังค์กะsellerเอา ปลอดภัยดี นอกจากนั้นก็อาจจะเป็นเชอร์รี่ครับถ้ากลับไปถูกฤดู.. เสื้อผ้าเครื่องสำอางค์หรืออะไรพวกนี้ ใช้ที่เมืองไทยครับ สมุนไพร ภูมิปัญญาชาวบ้านนี่ละครับ ทั้งดี ทั้งถูก

ผมทำมาหากินอยู่ที่อ่ะครับ มนุษย์เงินเดือนต่ำต้อย บ้าน รถ ก็ต้องผ่อน ค่าน้ำ ไฟ แก๊ส เนต ทอสับ ประกันรถ ประกันชีวิต ค่ากับข้าว เงินเดือนๆนึงหมดไปกะการจ่ายบิล (บวกกะค่าขนมเพื่อความสุขของท้อง)

เพื่อนๆก็เข้ามาตอกย้ำความรู้สึกบ่อยๆครับ เมื่อไหร่กลับไทย ผมอยากบอกว่า
อยากจะกลับไทยที่ซู๊ด...... แต่ไม่มีปัญญาครับ ไหนต้องขอลาหยุด หมดรายได้ เพิ่มรายจ่าย ค่าน้ำไฟยังเท่าเดิม แต่ถ้าแจ็กพอต ตั๋วเครื่องบินถูกๆ สะสมวันหยุดจนจะล้น อาจจะมีโอกาสดีๆนะครับ  แต่ถึงกลับก็คงจะมีงบเล็กๆน้อยๆไป Dollar Tree หาอะไรๆที่มันดูเมืองนอกๆหน่อยไปฝากญาติๆที่เห็นเรามาแต่เด็ก หรือมากหน่อยก็WallMartครับ ให้ญาติสนิทๆที่เลี้ยงเรามา

แต่ก็อย่างว่าละครับไม่เว้นแต่ญาติ (จริงๆแล้วญาติผมน่ารักมากกกกกกกกไม่เคยร้องเรียกไรเลยครับ นอกจากคนนี้ครับ .. ขออภัยด้วยนะครับลุง ไม่ได้บ่นนะคับ แค่อยากเอามาแชร์เฉยๆ)

ญาติผมคนนึงคับตื่นเต้นที่ผมเป็นทหารมากๆๆๆๆเลยอยากได้ของทหารเกือบทุกชนิด ผมก็ส่งไปบ้าง ฝากแม่ไปบ้าง เข้าใจมากๆครับว่าของแท้ๆของจริงๆที่เมืองไทยหายากมากๆๆๆๆๆ) หลังจากผมออกจากทหารมาปีนึง ก็ยังไม่หยุดครับ (พอดีผมให้อาที่สนิทๆไปเยอะเลย แล้วลุงห่างๆคนนี้เค้าเห็นแล้วอยากได้บ้าง) วันนึงผมกะครอบครับกำลังพูดถึงว่าเสียใจที่ไม่ได้มีโอกาสไปงานครบรอบทำบุญบ้านย่าครับ กำลังดูรูป น้ำตาซึม คิดถึงบ้านอยู่ อยู่ดีๆคุณลุงห่างๆก็โพล่งเข้ามาในบทสนทนาครับ อึ้งกันไปตามๆกันครับ ผมก็ไม่รู้จะไปหามาจากไหนอีก ค่ายทหารก็ไกล้ไกล ไปก็ไม่ได้ไปแล้ว




เคยเจอไอ้เพื่อนที่ตอนนี้เป็นหลวงเพื่อน ก็เข้ามาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ตบท้ายที่ว่า อยากส่งซองผ้าป่าให้ผมไปช่วยแจก ผมนิ ตอบไม่ถูกเลยครับ  ใจก็อยากทำบุญนะครับ เพื่อนคนไทยก็ไม่ค่อยมี เพื่อนฝรั่งนิก็งก กะพ่อกะแม่ กะโบสถ์ เค้ายังไม่ให้ซักบาทเลย เผลอๆถ้าผมยื่นซองให้มันคงเอาไปแปะติดแสตมป์จ่าหน้าซองจ่ายบิลค่าไฟละคับ




อย่างที่ใครๆก็คิด (รวมถึงผม) ว่าประเทศมหาอำนาจใครมาอยู่ก็ร่ำรวย  รวยจริงครับถ้าข้าวจานละสี่สิบบาทเหมือนบ้านเรา ไม่ใช่จานละสี่ร้อย ถ้าห้องพักเดือนละห้าพัน ไม่ใช่สองหมื่น
เหมือนน้องคนนึงคงคิดว่าผมรวยยยมากกกก
อยากให้ซื้อเฟอร์บี้ให้ ที่นี่มันขายเริ่มต้นตัวละ$70ยังไม่รวมภาษี ส่วนผม อยากซื้อเครื่องบินบังคับให้ตัวเองซักครั้งในชีวิต(เนื่องจากอยากได้ฝังใจแต่เด็ก)  เครื่องละ$30 ผมยังไม่กล้าเลยครับ เปลืองตังค์





ขอบคุณที่ฟังผมบ่นมาจนจบนะครับ ถ้ากระแทกใคร หรือทำให้ใครไม่พอใจก็ขอโทษด้วยนะครับ ถ้าเพื่อนคนไหนอยากจะฝากซื้อะไรก็ลองได้นะครับ อิอิ
ที่เขียนนี่ได้แรงบันดาลใจมาจากกระทู้ที่เพื่อนขอให้วาดรูปให้แต่พอคิดตังค์แล้วบ่นครับ http://m.pantip.com/topic/31514944

เพื่อนของผมส่วนเยอะะะะะแล้วไม่เป็นแบบนี้นะครับ นี่คือส่วนน้อยครับ ที่ผมไม่ได้คิดว่าเป็นแค่คนรู้จักด้วยซ้ำเพราะไม่ได้พูดคุยทักทายหรือรู้จักโดยตรงมามากกว่า15ปี

ตอนนี้ยังไม่มีแพลนกลับไทยนะครับคนรู้จักที่เคารพ แต่ถึงมีแพลน ผมก็จะปิดปากเงียบๆไว้ครับ จะเหลือที่กว้างๆๆๆๆในกระเป๋าเอาไว้ใส่ขนม และของฝากของคนสำคัญครับ แม่, ป้า น้า อา กะน้องสาว คนที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมเลย ผมจะรอจนถึงวันกลับครับ เมื่อถึงสนามบินสุวรรณภูมิขากลับ แล้วผมจะcheck in และโพสว่า Bye bye Thailand, see you next trip แค่นี้ครับก็จะหมดปัญหาทั้งภายในและภายนอกประเทศ  ส่วนกระเป๋าขากลับของผมก็จะอัดแน่นไปด้วยเลย์รสกระเพากรอบของโปรดน้องสาว และฝรั่งหยีกะข้าวตังหน้าตั้งยี่ห้อเจ้าสัวของโปรดของผมครับ อิอิ
เหลือแค่เสียงโหยหา ผ่านเฟสบุ๊ก คอมเมนต์ว่า
"ว่ากลับละเหรอ ไหนอ่ะของฝาก" กะ "ไรอ่ะ กลับมาไม่บอกไม่กบ่าว ยังไม่ได้ฝากซื้อของเลย"

สวัสดีครับ