คือตอนนี้คือเราเครียดมากๆเลยค่ะ
ปกติเราเป็นคนกลัวแมวมาก กลัวมาตั้งแต่เด็กแล้ว เจอไม่ได้เลย จะร้องโวยวาย กรี้ดดดดดดดดดดดด ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย แค่เห็นแมวเดินมาไกลๆ สติปัญญาก็หายไปเลย เครียดดดดดดดด ถ้าเห็นรูปแมวนะเกร็งไปหมดเลยค่ะ ใจหายวูบบบบ โอ้ยกลัวแท้หล่า หลอนข้ามวันได้เลย เคยเปิดรูปแมวดูในโทรศัพท์ค่ะ แบบไม่กล้าเอานิ้วไปแตะหน้าจออีกเลย ตอนนั้นเราคิดว่าเรากลัวมันกัดค่ะ ให้เพื่อนออกจากหน้าจอให้ ตอนแรกไม่เคยคิดจะไปรักษาเลยนะคะ เพราะว่าที่บ้าน พ่อกับแม่จะรู้ว่าเรากลัวมาก ท่านจะไม่ยอมให้แมวเข้ามาในบ้านเด็ดขาด เวลาไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ก็จะคอยไล่ให้ถ้ามีแมวเข้ามา
จนตอนนี้ ที่หอมีแมวเข้ามาค่ะ เราจะไล่ก็ทำไม่ได้ เริ่มรู้สึกว่ามันเป็นปัญหาสำหรับการใช้ชิวิตประจำวันมากเลย เพราะอยู่หอมาเรียนมากกว่าอยู่บ้าน จะยกเป็นบางเหตุการณ์เล่าให้ฟังนะคะ
1 ตอนนั้นเราเดินผ่านแมว พยายามฝึกหายใจเพื่อตั้งสติ แล้วก็เดินให้ห่างแมวมากที่สุด แต่แมวไม่ให้ความร่วมมือค่ะ มันวิ่งมาทางเราแล้วขึ้นต้นไม้ที่อยู่ใกล้เรา เราจะชักช้าอยู่ใย กรี้ดดดดลั่นเลยค่ะ ร้องบอกว่า อย่าเข้ามานะๆ คือมันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย อายคนอื่นที่อยู่แถวนั้นด้วย เค้าคงคิดว่าเราบ้าอ่ะค่ะ ไร้สาระ แค่แมว แต่สำหรับเรามันไม่ตลกเลยนะคะ
2 ตอนนั้นเราเดินอยู่ในหอชั้น 2 ค่ะ แมวมันเดินตามเรามา เราจะชักช้าอยู่ใยก็วิ่งเลยค่ะ มันก็ยังตามอยู่ เราเลยขึ้นไปยืนที่ริมระเบียง คือพร้อมจะกระโดดเลยค่ะ ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า ทำยังก็ได้ที่จะไม่อยู่กับแมวค่ะ แต่ดีที่มีคนในหอมาช่วยเอาแมวออกไป ไม่งั้นคงไม่ได้มีชีวิตมาตั้งกระทู้แน่เลยคะ
3 เวลาไปกินข้าวค่ะ ร้านไหนมีแมวเราจะไม่ค่อยเข้าค่ะ แต่บางร้านเจ้าของร้านจะเอาแมวไปเก็บให้ค่ะ น่ารักมากกก แต่บางร้านเขาไม่ทำหรอกค่ะ เขาไม่เข้าใจ เราก็เข้าใจนะคะไม่มีสิทธิจะว่าอะไร รู้ไหมคะคือเรานั่งยองๆบนเก้าอี้แล้วกินข้าวในร้านอาหารเลยค่ะ (ใส่กางเกงนะคะ 555 แน่ะๆ) เพราะเรากลัวมากไม่กล้าหย่อนขาลงจากเก้าอี้เลยค่ะ แล้วรีบกะซวกข้าวให้ไวที่สุด
4.เวลาได้ยินเสียงแมวเราจะลุกลี้ลุกลนมากเลยค่ะ ต้องพยายามหามันให้เจอเพื่อที่จะไม่ไปทางนั้น แล้วหาที่ๆปลอดภัยในการหลบซ่อนตัวค่ะ หวาดระแวงมากถ้าเพื่อนมาแตะตัวตอนนี้ กรี๊ดสถานเดียวเลยค่ะ (แถมแอบโกรธเพื่อนเบาๆ 555)
5.วันนั้นเราไปร้านขายยาค่ะ ร้านเขาเป็นเหมือนว่า หน้าบ้านเป็นร้านยา ข้างในเป็นที่พักอ่ะค่ะ เราเดินเข้าไป มีแมวตัวใหญ่ สีน้ำตาลเดินตามมาค่ะ มันเดินเข้ามาช้าๆเหมือนมาหาเรา (มโน) หน้าร้านไม่มีใครอยู่ซะด้วย เรานี่วิ่งเข้าไปในบ้านเขาเลยค่ะ แล้วพนมมือ คุกเข่า จากนั้นก็พูดว่า ช่วยด้วยค่ะๆแมวมันมาแล้วววววววววววววววววว!!!(ย้ำว่าพูดดังมาก ประหนึ่งว่าหนีฆาตกรโรคจิตมาอ่ะค่ะ) ณ.จุดนี้ มีอะไรน่าอายอีกต่อไปแล้ว ด้วยความด้านที่สั่งสมมา เจ้าของร้านขำเราน้ำตาเล็ดเลยค่ะ จากนั้นลูกของเจ้าของร้านยาเขาเลยไปอุ้มแมวไว้ค่ะ แล้วเราก็รีบซื้อยาแล้วออกมาเลย
ยังมีอีกหลายเหตุการณ์เลยนะคะ เราอยากเลิกกลัวมันค่ะ แต่มันทำไม่ได้ ตอนนี้ให้ชีวิตลำบากขึ้นค่ะ อยากจะถามว่ามีใครเป็นแบบนี้บ้างคะ แล้วจะทำยังไง
สุดท้ายนะคะ ฝากบอกถึงคนในสังคมด้วยค่ะ การที่คนๆนึงกลัวแมว ถ้าเขากลัวจริงๆ ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ มันไม่ใช่เรื่องตลกนะคะ เป็นเพราะเขากลัวมันจริงๆ กลัวชนิดที่คุณก็นึกไม่ถึง อย่าเอาความกลัวนี้มาล้อเล่นนะคะ ขอบคุณค่ะ
ชีวิตของคนกลัวแมว(อยากให้อ่านค่ะ)
ปกติเราเป็นคนกลัวแมวมาก กลัวมาตั้งแต่เด็กแล้ว เจอไม่ได้เลย จะร้องโวยวาย กรี้ดดดดดดดดดดดด ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย แค่เห็นแมวเดินมาไกลๆ สติปัญญาก็หายไปเลย เครียดดดดดดดด ถ้าเห็นรูปแมวนะเกร็งไปหมดเลยค่ะ ใจหายวูบบบบ โอ้ยกลัวแท้หล่า หลอนข้ามวันได้เลย เคยเปิดรูปแมวดูในโทรศัพท์ค่ะ แบบไม่กล้าเอานิ้วไปแตะหน้าจออีกเลย ตอนนั้นเราคิดว่าเรากลัวมันกัดค่ะ ให้เพื่อนออกจากหน้าจอให้ ตอนแรกไม่เคยคิดจะไปรักษาเลยนะคะ เพราะว่าที่บ้าน พ่อกับแม่จะรู้ว่าเรากลัวมาก ท่านจะไม่ยอมให้แมวเข้ามาในบ้านเด็ดขาด เวลาไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ก็จะคอยไล่ให้ถ้ามีแมวเข้ามา
จนตอนนี้ ที่หอมีแมวเข้ามาค่ะ เราจะไล่ก็ทำไม่ได้ เริ่มรู้สึกว่ามันเป็นปัญหาสำหรับการใช้ชิวิตประจำวันมากเลย เพราะอยู่หอมาเรียนมากกว่าอยู่บ้าน จะยกเป็นบางเหตุการณ์เล่าให้ฟังนะคะ
1 ตอนนั้นเราเดินผ่านแมว พยายามฝึกหายใจเพื่อตั้งสติ แล้วก็เดินให้ห่างแมวมากที่สุด แต่แมวไม่ให้ความร่วมมือค่ะ มันวิ่งมาทางเราแล้วขึ้นต้นไม้ที่อยู่ใกล้เรา เราจะชักช้าอยู่ใย กรี้ดดดดลั่นเลยค่ะ ร้องบอกว่า อย่าเข้ามานะๆ คือมันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย อายคนอื่นที่อยู่แถวนั้นด้วย เค้าคงคิดว่าเราบ้าอ่ะค่ะ ไร้สาระ แค่แมว แต่สำหรับเรามันไม่ตลกเลยนะคะ
2 ตอนนั้นเราเดินอยู่ในหอชั้น 2 ค่ะ แมวมันเดินตามเรามา เราจะชักช้าอยู่ใยก็วิ่งเลยค่ะ มันก็ยังตามอยู่ เราเลยขึ้นไปยืนที่ริมระเบียง คือพร้อมจะกระโดดเลยค่ะ ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า ทำยังก็ได้ที่จะไม่อยู่กับแมวค่ะ แต่ดีที่มีคนในหอมาช่วยเอาแมวออกไป ไม่งั้นคงไม่ได้มีชีวิตมาตั้งกระทู้แน่เลยคะ
3 เวลาไปกินข้าวค่ะ ร้านไหนมีแมวเราจะไม่ค่อยเข้าค่ะ แต่บางร้านเจ้าของร้านจะเอาแมวไปเก็บให้ค่ะ น่ารักมากกก แต่บางร้านเขาไม่ทำหรอกค่ะ เขาไม่เข้าใจ เราก็เข้าใจนะคะไม่มีสิทธิจะว่าอะไร รู้ไหมคะคือเรานั่งยองๆบนเก้าอี้แล้วกินข้าวในร้านอาหารเลยค่ะ (ใส่กางเกงนะคะ 555 แน่ะๆ) เพราะเรากลัวมากไม่กล้าหย่อนขาลงจากเก้าอี้เลยค่ะ แล้วรีบกะซวกข้าวให้ไวที่สุด
4.เวลาได้ยินเสียงแมวเราจะลุกลี้ลุกลนมากเลยค่ะ ต้องพยายามหามันให้เจอเพื่อที่จะไม่ไปทางนั้น แล้วหาที่ๆปลอดภัยในการหลบซ่อนตัวค่ะ หวาดระแวงมากถ้าเพื่อนมาแตะตัวตอนนี้ กรี๊ดสถานเดียวเลยค่ะ (แถมแอบโกรธเพื่อนเบาๆ 555)
5.วันนั้นเราไปร้านขายยาค่ะ ร้านเขาเป็นเหมือนว่า หน้าบ้านเป็นร้านยา ข้างในเป็นที่พักอ่ะค่ะ เราเดินเข้าไป มีแมวตัวใหญ่ สีน้ำตาลเดินตามมาค่ะ มันเดินเข้ามาช้าๆเหมือนมาหาเรา (มโน) หน้าร้านไม่มีใครอยู่ซะด้วย เรานี่วิ่งเข้าไปในบ้านเขาเลยค่ะ แล้วพนมมือ คุกเข่า จากนั้นก็พูดว่า ช่วยด้วยค่ะๆแมวมันมาแล้วววววววววววววววววว!!!(ย้ำว่าพูดดังมาก ประหนึ่งว่าหนีฆาตกรโรคจิตมาอ่ะค่ะ) ณ.จุดนี้ มีอะไรน่าอายอีกต่อไปแล้ว ด้วยความด้านที่สั่งสมมา เจ้าของร้านขำเราน้ำตาเล็ดเลยค่ะ จากนั้นลูกของเจ้าของร้านยาเขาเลยไปอุ้มแมวไว้ค่ะ แล้วเราก็รีบซื้อยาแล้วออกมาเลย
ยังมีอีกหลายเหตุการณ์เลยนะคะ เราอยากเลิกกลัวมันค่ะ แต่มันทำไม่ได้ ตอนนี้ให้ชีวิตลำบากขึ้นค่ะ อยากจะถามว่ามีใครเป็นแบบนี้บ้างคะ แล้วจะทำยังไง
สุดท้ายนะคะ ฝากบอกถึงคนในสังคมด้วยค่ะ การที่คนๆนึงกลัวแมว ถ้าเขากลัวจริงๆ ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ มันไม่ใช่เรื่องตลกนะคะ เป็นเพราะเขากลัวมันจริงๆ กลัวชนิดที่คุณก็นึกไม่ถึง อย่าเอาความกลัวนี้มาล้อเล่นนะคะ ขอบคุณค่ะ