เรื่องเล่าจากประสบการณ์จริง

เมื่อ 30เมษายน2555 เราได้นัดเจอกับผู้ชายคนนึง จากsocial พี่เค้าอายุ 37(ณ ตอนนั้น) เราอายุ 29 พี่เขาหน้าตาธรรมดาตี๋ๆ ใส่แว่น (เหมือนอาแป๊ะหน่อยๆ555) แต่เค้าดู ภูมิฐาน. เราเริ่มที่จะคุยกันจริงจังมากขึ้น เจอกันทุกเสาร์ไม่ก็อาทิตย์ พี่เอ(นามสมมติ) เป็นคนมีโรคประจำตัว หลายโรค และเป็นคนไม่กินเผ็ดเลย พี่เอไม่สามราถตากแดดนานๆหรืออยู่ในที่ๆคนเยอะๆ(เช่น JJ) เพราะพี่เอจะติดเชื้อจากคนได้ง่าย(ไม่ได้เป็นHIVน่ะ) ถ้าตากแดดสักพัก เหงื่อออกเสื้อจะเปียกเหมือนเพิ่งโดนสาดน้ำมาเลย เราคบกันมา6 เดือน เราเป็นใส้ติ่งแตก ต้องผ่าตัดด่วน พี่เค้าก้อประสบอุบัติเหตุ จนข้อเท้าเอ็นร้อยหวายฉีกต้องผ่าตัด เหมือนกัน หลังจากเราผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยพี่เอก้อมาเยี่ยมตลอดๆ ตอนออกจากรพ.พี่เอก้อจ่ายค่ารักษาให้ (เรามีประกันสุขภาพจ่ายเพิ่มไม่แพง) ส่วนพี่เอต้องผ่าตัดหลังจากเราออกจากรพ.ได้3วัน พี่เอต้องห้ามเดินอยู่1เดือน เราไม่ได้เจอกันเลย หลังจากครบ1เดือนหมออนุญาตให้พี่เอเดินได้ พี่เอต้องใส่เฝือก ตอนที่พี่เอใส่เฝือกถ้าเราจะเจอกัน เราต้องเป็นฝ่ายรีบมาที่ห้างก่อนเพื่อมายืมรถเข็น เพื่อพาเค้าไปทานข้าวและเดินเล่น เราไม่อายน่ะ ชิวๆเข็นได้(แลดูบึกบึนเนอะ อิอิ) เป็นแบบนี่นานเหมือนกัน หลังจากที่พี่เอ เอาเฝือกออก เราก็รู้จักกันได้ปีกว่า เค้าเริ่มพาเราไปรู้จักกับที่บ้าน ที่บ้านเค้าแปลกมากพ่อกับพี่เอไม่ค่อยคุยกัน ทั้งบ้านไม่สนิทกันเลย แต่ทุกคนสนิทกับน้องออ(แม่บ้าน นามสมมติ) เราเริ่มรู้จักกับบ้านเค้ามากขึ้น เราคบกันมาจนกระทั่ง 11 มกราคม 2558 เราไปกินเลี้ยงงานวันเกิดที่พ่อพี่เอชวนเราไป นัดกันจะไปกินเที่ยงๆ เราไปถึงบ้านแล้ว เค้าไปวัด(เป็นศาสนาคริส)เดี๋ยวมา เรารอเค้าจนเที่ยง เลยออกไปกันก่อนเค้าบอกจะตามไป พอไปถึงเรา check-in และ tag ชื่อพี่เอ และพ่อ (เรายังไม่มีเฟสคนอื่น)  เราทานข้าวกันจนบ่าย2. พี่เอก้อไม่มา ปล่อยให้เราอยู่กับครอบครัวของพี่เอ พอกลับถึงบ้าน พี่เอยังไม่กลับมา เรารอถึง4โมง พี่เอยังไม่มาเราเลยกลับบ้าน พอพี่เอกลับบ้านประมาณ18.30 พี่เอโทรหาเรา บอกว่าที่ไม่ได้ไปเพราะไปรพ.หัวใจเต้นผิดจังหวะ ตอนแรกเราโกรธที่ปล่อยให้เราไปกับครอบครัวเค้า แต่พอเค้าบอกเหตุผลเราก็เป็นห่วงเลยไม่โกรธ. หลังจากวันนั้นพี่เอก็จะยุ่งๆ ไม่ค่อยโทรมา ไม่ค่อยว่างคุย เราไม่สงสัย เนื่องจากพี่เองานเยอะ อยู่แล้ว พอมาถึงวันที่16 พี่เอก็ยังคงยุ่งปกติ เราก็โทรgoodnight บอกรักก่อนนอนปกติ เช้าวันที่17/01/2558 เราโทรไปตามปกติตอนเช้า พี่เอไม่รับ เราคิดว่าคงยังไม่ตื่น เรามาทำงานพยายามโทรหาตลอดเพราะเราเป็นห่วงกลัวเค้าเป็นอะไรต้องไปรพ. พอเกือบจะบ่ายโมงพี่เอโทรมา บอกเราว่า พี่เอ : พี่มีไรจะถาม
เรา : ว่า มีไร
พี่เอ : เราเลิกกันได้ไหม??(สาบานว่าเป็นประโยคคำถาม!!!)
เรา : ....อึ้งและงง มากกกก เลยถามไปว่าทำไม มีอะไร
พี่เอ : พี่แคร์เราน่ะ แต่พี่แคร์อีกคนมากกว่า
เรา : (งงกว่าเดิม.!!!!(ใครว่ะ) )...ใครหรอพี่
พี่เอ : เราจบกันแค่นี้เถอะ
เรา : ด้วยความงงและเสียใจ เลยตอบ เออๆๆๆแค่นี้น่ะ

วันนั้นเราร้องไห้เสียใจทั้งวัน เว่นเว้อในFacebook ใน line.
เราคิดเข้าข้างตัวเองอีกน่ะว่า เค้าคงไม่อยากเป็นภาระของเราไม่อยากให้เราห่วง เราเคลียดมากก พอวันอาทิตย์ เราก้อส่ง inbox ใน Facebook ไปหาเค้า เว่นเว้อหลายอย่างตามสไตล์คนเสียใจ ในที่สุดเค้าก็ตอบมาว่า "ถ้าเป็นใครพี่คงขอไม่บอกดีกว่า แต่ความจริงที่พี่ไม่ได้บอกคือ พี่รู้จักกับเขามาพร้อมกันกับเธอนั่นแหละ เพียงแค่พี่ดูเขาอยู่ห่างๆ ส่วนความดีเขาก็ไม่ได้ต่างจากเธอเท่าไร แต่สิ่งที่เขาต่างกับเธอก็คือ ทัศนคติและนิยามการใช้เงินที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากกว่า" เห้ย!!!!...เชื่อป่ะ งงกว่าเดิมอีก แมร่งไปคบกันตอนไหน นาทีนั้น สลัดความเสียใจได้เลยค่ะ สรุป..กุโง่มานาน
เราไม่โกรธเค้าเลยน่ะ สามารถเป็นคนรู้จักได้น่ะ ไม่รู้สึกเจ็บ และไม่ร้องไห้อีกหลังจากรู้คำตอบ!!...

ปล.เล่าเป็นประสบการณ์ให้รู้ไว้ ขนาดเราเลือกผู้ชายหน้าตาธรรมดา ขี้โรค ยังมีหน้าทำให้เราเป็นตัวเลือกอีก!!!

ปล.แต่เราไม่เคยเสียใจหรือเสียดายเวลาที่คบกันเลย จะขอเก็บความทรงจำดีๆไว้ตลอดไป รักเสมอ.คนดีของหนู

ปล.แต่ให้กลับไปเป็นแฟนไม่เอาแล้วน่ะ ชอบadventure ไม่อยากเป็นคุณหนู!!!