ทำไมเราถึงไม่มีเเฟนสักที

สวัสดีอันนี้เป็นกระทู้เเรกค่ะถ้าอ่านเเล้วไม่รู้เรื่องต้องขออภัยด้วยนะค่ะ
เราอายุ21ปีเเล้วค่ะตอนนี้โสดสนิทเลยบอกเลยตั้งเเต่โตมา21ปียังไม่เคยมีเเฟนเป็นตัวเป็นตนเลยเเต่เราเคยคุยกับผู้ชายอยู่นะก็เหมือนจะเรียกเเฟนเเต่การกระทำน่าจะเรียกเพื่อนชายที่สนิทมากกว่าเพราะเรายังไม่เคยบอกรักเขาเเต่เขาบอกรักเราอยู่นะสุดท้ายเราก็เป็นได้เเค่เพื่อนกันอยู่ดีเหตุผลเพราะเราดีเกินไป....เขาบอกว่าเขาไม่เหมาะสมกับเรา(เราคิดในใจเหตุผลน้ำเน่าจังนะ)
เข้าเรื่องเลยนะคือพ่อกับเเม่หวงเรามากโดยเฉพาะพี่ชายเราเห็นเราคุยโทรศัพท์ไม่ได้ต้องเเบบถามตลอดว่าคุยกับใครเป็นใครบ้านอยู่ไหนคือรายละเอียดต้องคบอ่ะจนบางทีคนที่คุยกับเราจนกลัวไม่กล้าคุยกับเราเลยตอนนี้เรามาเรียนต่างประเทศ..เเล้วเราเจอคนเยอะมากเเต่เราก็ยังไม่มีเเฟนอยู่ดีคือพ่อกับเเม่ไม่ได้ห้ามมีเเฟนนะเเต่จะคบใครต้องผ่านครอบครัวก่อนอ่ะ(คิดในใจขนาดไม่ได้ห้ามนะเนี่ย)เพื่อนในเเก็งเรามีเเฟนทุกคนยกเว้นเราคนเดียวบางทีเราก็เหงาอ่ะอยากมีเเฟนกับเขาบ้างเเต่ก็ไม่มีสักทีสงสารตัวเองนะบางที(หน้าตาเราก็ปานกลางอ่ะ)....เพราะหน้าตาเราไม่ดีรึเปล่าหรือเพราะครอบครัวเรา...โอ้ยสับสนเพราะอะไรเนี่ย......ครอบครัวก็อบอุ่น..เรียนก็เก่ง..อัธยาศัยก็ดีมีน้ำใจขี้สงสาร..ไม่เเคร์เรื่องฐานะ..อนาคตสร้างกันได้...เเต่เราก็โสดอยู่ดี


ปล.เพื่อนๆเคยเจอเคสเเบบนี้บ้างไหมค่ะ...