ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายความในใจที่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังหน่อยนะคะ เข้าเรื่องเลยนะคะ
พอดีว่าคบกับแฟนมาจะเข้าปีที่ 2 แล้ว ตัวเราอายุ 22 แฟนอายุ 37 ก็ค่อนข้างต่างวัยกันพอสมควรคะ
แต่เราเป็นคนชอบ คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า คิดว่าอบอุ่นอะคะ ^^ นิสัยเราเป็นคนง่ายๆ ไม่จู้จี้ จุกจิก ตรงๆ แต่ก็มีงี่เง่า งอน บ้างไรบ้าง
ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติ เราคิดว่าอย่างงั้น ส่วนนิสัยแฟนเรา ลุคเขาออกแนวอายุเป็นเพียงตัวเลขอะคะ หรือว่าเพราะมีแฟนเด็กหรือเปล่าไม่แน่ใจ
ตัดผม เปิดข้าง ลากไซ (เขียนถูกหรือเปล่า ขออภัย) ชอบใส่เสื้อลายสก๊อต ชอบแต่งรถ อะไรแบบนี้ นิสัยก็น่าจะเจ้าชู้นะคะ จากที่ดูแล้ว จากประวัติก่อนหน้าที่จะคบกับเราแต่คบกับเรายังไม่เคยมีนะคะ หรือเราไม่รู้หรือเปล่า 555
เขามีลูกสาว 1 คน เราก็ไม่ไม่อะไรมาก เหมือนไม่ค่อยจะถูกชะตากันลูกสาวเขาอายุ 19 คะ โตแล้ว
ปัญหามีอยู่ว่า คบกันมาแค่ เกือบ 2 ปีเอง ที่ผ่านมาเขาดีมาก ตามใจทุกอย่าง หรือช่วงโปรโมชั่น 55 เข้าใจได้ แต่ทำไมรู้สึกว่าเดียวนี้เขาเปลี่ยนไป เขาทำงานรับเหมาก่อสร้าง ออกแบบ อะไรแบบนี้ ก็เข้าใจนะว่าบางทีเขาเหนื่อย เครียดเรื่องงาน แต่เปลี่ยนไปจริงๆ ไม่ค่อยสนใจกัน
คบกันได้ซักพัก เมื่อต้นปีนี้ เราตัดสินใจซื้อบ้านอยู่ด้วยกัน 2 คนคะ เราว่าตรงนี้เราตัดสินใจใช้ชีวิตคู่เร็วเกินไป แต่หลังจากนั้นเขาก็ไปหมั่นเรา เราก็ดีใจนะ เพราะพี่น้องเขาบอกว่า นี้เป็นครั้งแรกที่เขา ขอสาว
เขาเป็นคนถ้ามีอะไรแล้วไม่ค่อยพูด ไม่บอก เราก็อึดอัด คนอยู่ด้วยกันทำไมมีอะไรไม่บอก ไม่คุยกัน
เราเองก็ถ้าโมโหแล้วก็แรงเหมือนกัน คือเข้าใจมั้ยมันน่าโมโหนะ คือเราตั้งใจจะคุยหรือช่วยแก้ปัญหา ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เป็นอะไรก็ไม่ยอมพูด
รู้สึกว่าห่างกันทั้งที่อยู่ใกล้กัน หรือเขาคิดว่าเราเป็นเด็ก พูดคุยอะไรไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้ เอาจริงๆก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก แต่คือเป็นผัวเมียกันอะ
มันอึดอัดนะ เราจะเลิกกับเขาหลายครั้งแล้วเพราะว่าเขานิ่งมากเกินไป คือเย็นมาก ทนไม่ไหว ถึงขั้นเก็บของทุกอย่าง ทุกชิ้น จะกลับบ้านเรา
แต่ระหว่างทางตอนไปส่ง เขาหันมา แล้วร้องไห้ บอกว่าไม่อยากให้เราไป เราก็ใจอ่อน ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้
เด๋วนี้รู้สุกว่าอยู่ไปวันๆ เบื่อๆ เหมือนเราไม่มีค่า บางครั้งไม่อยากจะสนใจเขา ไม่กอด ไม่หอม แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
เคยถามตัวเองว่าถ้าวันนึงไม่มีเขา เราจะอยู่ได้มั้ย คือตอบว่าได้แน่นอนอะ ตอนนี้ก็อยากจะเลิกด้วยซ้ำ เพราะเหมือนมันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
ปรับความเข้าใจกันหลายรอบแล้ว แต่ดีได้แปปเดียว ก็กลับมาเป็นแบบนี้อีก ตอนนี้สับสนมาก ว่า เราควรอยู่แบบนี้ต่อไปและปลอบใจตัวเองว่า
เพราะว่าเราคิดมากไปเอง หรือเลือกเดินจากไปดีกว่า อนาคตอีกไกล อายุยังน้อย อยู่คนเดียวได้สบายอยู่แล้ว ยอมเสียใจครั้งเดียวเลยดีไหม
เราขอคำแนะนำหน่อยนะคะ เรื่องนี้มันฟังดูปัญญาอ่อนมาก แต่เราคิดมากกับเรื่องนี้จริงๆ นี้ยังไม่ถึง 2 ปี ยังขนาดนี้
ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ
อยากระบายคะ เธอเปลี่ยนไป
พอดีว่าคบกับแฟนมาจะเข้าปีที่ 2 แล้ว ตัวเราอายุ 22 แฟนอายุ 37 ก็ค่อนข้างต่างวัยกันพอสมควรคะ
แต่เราเป็นคนชอบ คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า คิดว่าอบอุ่นอะคะ ^^ นิสัยเราเป็นคนง่ายๆ ไม่จู้จี้ จุกจิก ตรงๆ แต่ก็มีงี่เง่า งอน บ้างไรบ้าง
ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติ เราคิดว่าอย่างงั้น ส่วนนิสัยแฟนเรา ลุคเขาออกแนวอายุเป็นเพียงตัวเลขอะคะ หรือว่าเพราะมีแฟนเด็กหรือเปล่าไม่แน่ใจ
ตัดผม เปิดข้าง ลากไซ (เขียนถูกหรือเปล่า ขออภัย) ชอบใส่เสื้อลายสก๊อต ชอบแต่งรถ อะไรแบบนี้ นิสัยก็น่าจะเจ้าชู้นะคะ จากที่ดูแล้ว จากประวัติก่อนหน้าที่จะคบกับเราแต่คบกับเรายังไม่เคยมีนะคะ หรือเราไม่รู้หรือเปล่า 555
เขามีลูกสาว 1 คน เราก็ไม่ไม่อะไรมาก เหมือนไม่ค่อยจะถูกชะตากันลูกสาวเขาอายุ 19 คะ โตแล้ว
ปัญหามีอยู่ว่า คบกันมาแค่ เกือบ 2 ปีเอง ที่ผ่านมาเขาดีมาก ตามใจทุกอย่าง หรือช่วงโปรโมชั่น 55 เข้าใจได้ แต่ทำไมรู้สึกว่าเดียวนี้เขาเปลี่ยนไป เขาทำงานรับเหมาก่อสร้าง ออกแบบ อะไรแบบนี้ ก็เข้าใจนะว่าบางทีเขาเหนื่อย เครียดเรื่องงาน แต่เปลี่ยนไปจริงๆ ไม่ค่อยสนใจกัน
คบกันได้ซักพัก เมื่อต้นปีนี้ เราตัดสินใจซื้อบ้านอยู่ด้วยกัน 2 คนคะ เราว่าตรงนี้เราตัดสินใจใช้ชีวิตคู่เร็วเกินไป แต่หลังจากนั้นเขาก็ไปหมั่นเรา เราก็ดีใจนะ เพราะพี่น้องเขาบอกว่า นี้เป็นครั้งแรกที่เขา ขอสาว
เขาเป็นคนถ้ามีอะไรแล้วไม่ค่อยพูด ไม่บอก เราก็อึดอัด คนอยู่ด้วยกันทำไมมีอะไรไม่บอก ไม่คุยกัน
เราเองก็ถ้าโมโหแล้วก็แรงเหมือนกัน คือเข้าใจมั้ยมันน่าโมโหนะ คือเราตั้งใจจะคุยหรือช่วยแก้ปัญหา ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เป็นอะไรก็ไม่ยอมพูด
รู้สึกว่าห่างกันทั้งที่อยู่ใกล้กัน หรือเขาคิดว่าเราเป็นเด็ก พูดคุยอะไรไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้ เอาจริงๆก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก แต่คือเป็นผัวเมียกันอะ
มันอึดอัดนะ เราจะเลิกกับเขาหลายครั้งแล้วเพราะว่าเขานิ่งมากเกินไป คือเย็นมาก ทนไม่ไหว ถึงขั้นเก็บของทุกอย่าง ทุกชิ้น จะกลับบ้านเรา
แต่ระหว่างทางตอนไปส่ง เขาหันมา แล้วร้องไห้ บอกว่าไม่อยากให้เราไป เราก็ใจอ่อน ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้
เด๋วนี้รู้สุกว่าอยู่ไปวันๆ เบื่อๆ เหมือนเราไม่มีค่า บางครั้งไม่อยากจะสนใจเขา ไม่กอด ไม่หอม แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
เคยถามตัวเองว่าถ้าวันนึงไม่มีเขา เราจะอยู่ได้มั้ย คือตอบว่าได้แน่นอนอะ ตอนนี้ก็อยากจะเลิกด้วยซ้ำ เพราะเหมือนมันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
ปรับความเข้าใจกันหลายรอบแล้ว แต่ดีได้แปปเดียว ก็กลับมาเป็นแบบนี้อีก ตอนนี้สับสนมาก ว่า เราควรอยู่แบบนี้ต่อไปและปลอบใจตัวเองว่า
เพราะว่าเราคิดมากไปเอง หรือเลือกเดินจากไปดีกว่า อนาคตอีกไกล อายุยังน้อย อยู่คนเดียวได้สบายอยู่แล้ว ยอมเสียใจครั้งเดียวเลยดีไหม
เราขอคำแนะนำหน่อยนะคะ เรื่องนี้มันฟังดูปัญญาอ่อนมาก แต่เราคิดมากกับเรื่องนี้จริงๆ นี้ยังไม่ถึง 2 ปี ยังขนาดนี้
ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ