สมาชิกใหม่ค่ะ แอบส่งในสังคมพันทิปสักพักแล้ว พอดีมีปัญหา ไม่รู้จะถามใครดีก็เลยสมัครมาถามความเห็นในสังคมพันทิปค่ะ (ขออนุญาติไม่เจาะจงข้อมูลมากนะค่ะ กลัวแฟนผ่านมาเห็นเดี๋ยวโป๊ะแตก)
ขอออกตัวก่อนนะค่ะ ว่าตัวหนูเองเป็นแม่วัยรุ่น (หากท่านใดคิดจะว่าต่อว่าการกระทำใดๆที่ผ่านมา ขอความกรุณาอย่ามาอ่านกระทู้นี้เลยค่ะ อะไรที่พลาดไปแล้วก็ขอให้เป็นบทเรียนไป) ตอนนี้น้องอายุครบ 2 ขวบแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเลี้ยงลูกเองตลอด และให้ลูกทานนมแม่จนครบ 2 ขวบแล้ว (แอบเป็นสาวกลัทธินมแม่ค่ะ) ตัวเองก็มีความคิดอยากจะกลับไปเรียนหนังสือ แต่แฟนไม่ให้เรียนค่ะ ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่า “กลัวไปเจอคนใหม่” ฝ่ายทางแฟนก็ทวงติงจะไปเรียนได้ยังไง ใครจะดูลูก ค่าเรียน ค่าเทอมล่ะ เอาง่ายๆทางพ่อแม่แฟนก็ไม่ให้เรียน เราก็สงสัยว่า เลิกเรียน ตั้งท้อง อุ้มท้องเลี้ยงดู (ทานนมแม่ด้วยนะค่ะ) ตั้ง 3 ปี นี่ฉันยังไม่ดีพออีกหรือ มาว่าเห็นแก่ตัว ทิ้งลูก (ทั้งที่ฉันก็เลี้ยงมากับมือตั้ง2 ปี และไม่ได้ทิ้งไปไหนด้วยซ้ำ ) ไม่คิดว่าจะให้เรียน ถ้าถามว่าทำไมเลือกเรียนไม่ทำงาน (อยากเรียนจะได้หางานทำง่ายๆ เห็นเพื่อนเรียนเราเคยพลายก็อยากกลับไปตั้งใจเรียนใหม่ เรียนให้จบ จะได้มีงานดีๆทำ ลูกโตมาจะได้ไม่ลำบาก) งานเลี้ยงลูกก็เหนื่อยนะค่ะเหนื่อยมาก เลี้ยงคนเดียว แฟนไม่เอาลูกเลย ไม่เปิดใจดู ไม่อะไรทั้งสิ้น ถามว่ารักไหม รักนะ แต่ให้ดู ให้เลี้ยงไม่เอา เหนื่อยกับแฟนมาก (แฟนไม่ใช่วัยรุ่นนะค่ะ แฟนอายุเยอะกว่ามาก) ตอนนี้หลายๆอย่างเรามีความเห็นไม่ตรงกันและสุดท้ายก็หนูนี่ละค่ะเสียเปรียบ บอกตรงๆนะค่ะ ไม่อยากมีชีวิตแค่ทำงานใช้แรงงาน (ไม่ได้มองว่างานไม่ดีนะค่ะ เพียงแค่คิดว่าใครจะทำงานได้ตลอด ถ้าหากป่วย บาดเจ็บ พิการ ตาย ตอนนั้นคงไม่มีใครทำงานแทนเราได้หรอกเนอะ ตัวเองมีแค่คนเดียว) พอเลี้ยงลูดโตไปวันๆ อยากมีจุดหมายมีอนาคตมากกว่านั้น อยากกลับไปตั้งใจเรียน มีโอกาสทำในสิ่งที่ชอบและอยากทำ ซึงตอนนี้ได้แค่นั่งฝัน (และไม่รู้จะได้เป็นจริงไหม)
อยากถามค่ะ ว่าเราคิดไปเรียน นี่เรา "เห็นแก่ตัว" เหมือนที่เขาว่าเราไหมค่ะ ส่วนตัวคิดว่าถ้าเเฟนไม่โอเคด้านการเรียน "เลิก" กันเลยดีไหม หรือมีความเห็นอะไรเเนะนำมาได้ค่ะ
แม่วัยรุ่น ขอคำปรึกษาค่ะ เลี้ยงลูกด้วยตัวเองมาตลอด พอจะวางงานเลี้ยงลูกไปเรียน แฟนบอก "ไม่ให้เรียน"
ขอออกตัวก่อนนะค่ะ ว่าตัวหนูเองเป็นแม่วัยรุ่น (หากท่านใดคิดจะว่าต่อว่าการกระทำใดๆที่ผ่านมา ขอความกรุณาอย่ามาอ่านกระทู้นี้เลยค่ะ อะไรที่พลาดไปแล้วก็ขอให้เป็นบทเรียนไป) ตอนนี้น้องอายุครบ 2 ขวบแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเลี้ยงลูกเองตลอด และให้ลูกทานนมแม่จนครบ 2 ขวบแล้ว (แอบเป็นสาวกลัทธินมแม่ค่ะ) ตัวเองก็มีความคิดอยากจะกลับไปเรียนหนังสือ แต่แฟนไม่ให้เรียนค่ะ ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่า “กลัวไปเจอคนใหม่” ฝ่ายทางแฟนก็ทวงติงจะไปเรียนได้ยังไง ใครจะดูลูก ค่าเรียน ค่าเทอมล่ะ เอาง่ายๆทางพ่อแม่แฟนก็ไม่ให้เรียน เราก็สงสัยว่า เลิกเรียน ตั้งท้อง อุ้มท้องเลี้ยงดู (ทานนมแม่ด้วยนะค่ะ) ตั้ง 3 ปี นี่ฉันยังไม่ดีพออีกหรือ มาว่าเห็นแก่ตัว ทิ้งลูก (ทั้งที่ฉันก็เลี้ยงมากับมือตั้ง2 ปี และไม่ได้ทิ้งไปไหนด้วยซ้ำ ) ไม่คิดว่าจะให้เรียน ถ้าถามว่าทำไมเลือกเรียนไม่ทำงาน (อยากเรียนจะได้หางานทำง่ายๆ เห็นเพื่อนเรียนเราเคยพลายก็อยากกลับไปตั้งใจเรียนใหม่ เรียนให้จบ จะได้มีงานดีๆทำ ลูกโตมาจะได้ไม่ลำบาก) งานเลี้ยงลูกก็เหนื่อยนะค่ะเหนื่อยมาก เลี้ยงคนเดียว แฟนไม่เอาลูกเลย ไม่เปิดใจดู ไม่อะไรทั้งสิ้น ถามว่ารักไหม รักนะ แต่ให้ดู ให้เลี้ยงไม่เอา เหนื่อยกับแฟนมาก (แฟนไม่ใช่วัยรุ่นนะค่ะ แฟนอายุเยอะกว่ามาก) ตอนนี้หลายๆอย่างเรามีความเห็นไม่ตรงกันและสุดท้ายก็หนูนี่ละค่ะเสียเปรียบ บอกตรงๆนะค่ะ ไม่อยากมีชีวิตแค่ทำงานใช้แรงงาน (ไม่ได้มองว่างานไม่ดีนะค่ะ เพียงแค่คิดว่าใครจะทำงานได้ตลอด ถ้าหากป่วย บาดเจ็บ พิการ ตาย ตอนนั้นคงไม่มีใครทำงานแทนเราได้หรอกเนอะ ตัวเองมีแค่คนเดียว) พอเลี้ยงลูดโตไปวันๆ อยากมีจุดหมายมีอนาคตมากกว่านั้น อยากกลับไปตั้งใจเรียน มีโอกาสทำในสิ่งที่ชอบและอยากทำ ซึงตอนนี้ได้แค่นั่งฝัน (และไม่รู้จะได้เป็นจริงไหม)
อยากถามค่ะ ว่าเราคิดไปเรียน นี่เรา "เห็นแก่ตัว" เหมือนที่เขาว่าเราไหมค่ะ ส่วนตัวคิดว่าถ้าเเฟนไม่โอเคด้านการเรียน "เลิก" กันเลยดีไหม หรือมีความเห็นอะไรเเนะนำมาได้ค่ะ