มันเป็นเรื่องที่ดิฉันพยายามหาคำตอบมาตลอดในช่วงปีที่ผ่านมาค่ะ จำได้ว่าเมื่อก่อนตัวเองเป็นคนทีาขยันมากๆ ทุกคนที่รู้จักเราบอกแบบนั้นค่ะ เราก็ เออ จริง นี่ไม่ได้อวยตัวเองนะคะ แต่ว่าดิฉันค่อนข้างเรียนดีค่ะ ตอนสมัยประถม มัธยมต้น ขยันมาก ทั้งเรียนในห้องเรียน และเรียนพิเศษ เรียนเยอะมาก จนคิดว่าบางครั้งตัวเองไม่รู้เรื่องภายนอกอะไรเลย นอกจากเรื่องที่เรียนในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ แต่ดิฉันก็ไม่สนใจค่ะ เพราะดิฉันมีเป้าหมาย ตอนนั้นดิฉันอยากเข้าศึกษาต่อม.ปลายที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งจ.นครปฐมค่ะ อัตราการแข่งขันสูงมากๆ แต่ดิฉันก็สู้ค่ะ อยู่ต่างจังหวัด ไม่ค่อยได้รู้ข่าวคราวอะไรมากเหมือนเพื่อนๆที่เรียนอยู่ กทม. แต่สุดท้ายดิฉันก็สอบได้ค่ะ ดีใจมาก ตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่แบบ ฉันก็ทำได้นะ เด็กบ้านนอกคนนึง สามารถมาอยู่ ณ จุดๆนี้ได้
แต่หลังจากที่ดิฉันได้เข้ามาเรียน มันเรียนหนักมากค่ะ ใช้ชีวิตอยู่หอพัก เรียนเยอะ เนื้อหาระดับอุดมศึกษา มีกิจกรรมมากมาย ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ดี แต่บังเอิญว่ากิจกรรมตาางๆจะต้องไม่เบียดเวลาเรียนค่ะ ซึ่งเรียนตั้งแต่8โมงเช้า เลิกเรียน4โมงเย็น วันไหนมีชุมนุมก็เลิก5โมงค่ะ ถ้ามีกิจกรรมอื่นๆ ก็ต้องทำนอกเหนือจากเวลานี้ค่ะ ช่วงแรกๆนี่แบบ นรกมาก แต่ตอนนี้ผ่านมาปีกว่าแล้ว เริ่มชิน แต่ก็ยังเหนื่อยอยู่ดี เหนื่อย ทั้งๆที่รู้สึกว่าเด็กโรงเรียนอื่นอาจจะเหนื่อยกว่าเรา เพราะต้องเรียนพิเศษบ้างล่ะ แต่เราไม่ต้องเพราะอยู่หอพักในโรงเรียน แต่อาจเป็นเพราะเนื้อหามหาศาลที่มาอัดอยู่ในเวลาจำกัด ทำให้เหนื่อยในการเค้นสมองเพื่อทำความเข้าใจ เวลาพักมีมากเท่าไหร่ ก็ไม่เคยรู้สึกว่าเพียงพอเลย
สาเหตุที่เลือกโรงเรียนนี้ในตอนแรก เพราะว่ามันท้าทายความสามารถเรา และดูเป็ยสถานที่ลึกลับ ไม่ค่อยมีข่าวคราวของโรงเรียน เลยอยากรู้ ว่าเข้าไปแล้วจะเป็นอย่างไร มีอะไรดี มีอะไรเจ๋ง ซึ่งมันก็เจ๋งจริงๆค่ะ ดีมากๆเลย แต่มันทำให้ทัศนคติดิฉันเปลี่ยนไปค่ะ ในตอนแรก ดิฉันอยากเรียนหมอมาก ถูกผู้ใหญ่บอกมาแต่เด็กๆ ว่าให้ไปเรียนหมอนะ เรียนเก่ง ต้องไปเป็นหมอเท่านั้น ดิฉันก็แบบ ใช่แล้ว หมอนี่ละ
ซึ่งตอนนี้ดิฉันไม่อยากเรียนหมอมากๆค่ะ ดิฉันไม่อยากเรียนอะไรเลย ความรู้สึกตอนนี้มีแค่ขอให้จบม.ปลาย จากนั้นไปเรียนอะไรก็ได้ที่จบมาแล้วได้เงินเยอะ รวย มีตังค์ให้พ่อแม่ใช้ และทำกิจกรรมทุกอย่างที่เราอยากทำ อาชีพมีความมั่นคง เรียนแล้วไม่รู้สึกเสียดายชีวิตวัยรุ่น แต่มันคงไม่มีอาชีพแบบนั้นค่ะ ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง พ่อแม่ก็อยากให้เราเป็นหมอ จนตอนนี้ทะเลาะกับแม่ ไม่ได้คุยกันมาซักพักแล้ว สรุปคือดิฉันก็ยังไม่รู้ว่าควรจะเรียนอะไรดี เพราะยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ถ้าให้ดูสิ่งที่ตัวเองชอบ มีความสุขที่ได้อยู่กับมัน แน่นอนค่ะว่ามีเหมือนเด็กทั่วๆไป ดิฉันชอบดูหนัง ฟังเพลง ชอบดูแฟชั่นโชว์ ดูรายการเกี่ยวกับความงาม การตกแต่งสถานที่ ความโก้ เรียบแต่หรู แบบนี้ ต้องให้ดิฉันไปเรียนนิเทศน์หรอคะ? ดิฉันคิดว่ามันคงไม่ใช่ เพราะเราต้องเจ๋งจริงๆ ถึงจะไปได้ไกลในสายนี้ แล้วดิฉันก็ไม่ได้ฝึก รวมถึงศึกษาเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่แรก ถึงแม้ว่าจะชอบ แต่ถ้าเป็นงานอดิเรกก็พอไหว
นี่แหละค่ะ คือสาเหตุที่ทำให้ดิฉันไม่มีกำลังใจในการอ่านหนังสือ ไม่มีแรงบันดาลใจในการไปให้ถึงเป้าหมายของเรา เพราะดิฉันไม่รู้ว่าดิฉันจะทำไปเพื่ออะไร การเรียนไม่ใช่เรื่องสนุกค่ะ แต่ก่อนหน้าที่ดิฉันทนอยู่กับมันมาได้ ก็เพราะความมุ่งมั่น มันเป็นความท้าทายความสามารถเราอย่างหนึ่ง เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการมา แต่ ณ ตอนนี้มันเหลือศูนย์
ดิฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ปรึกษาเพื่อนๆก็ไม่ได้คำตอบ ครอบครัวก็ไม่เข้าใจเรา อ.แนะแนวก็ให้คำตอบเราไม่ได้ โดยเฉพาะตัวเอง ที่พยายามหาคำตอบ แต่กลับไม่ได้อะไรเลย ตอนนี้ก็ม.5แล้วค่ะ ปีหน้าก็ถึงเวลาตัดสินใจครั้งใหญ่ เป็นอีกเหตุการณ์สำคัญในชีวิต ที่จะตัดสินอนาคตของเรา ดิฉันขอคำแนะนำจากเพื่อนๆ พี่ๆในพันทิปด้วยนะคะ หรือคนที่เคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาแล้ว พวกคุณผ่านมันไปได้อย่างไรคะ มีวิธีจัดการ และหาแรงบันดาลใจกันอย่างไร ดิฉันคิดว่าน่าจะมีคนที่เจอเหตุการณ์เช่นเดียวกัน
ขอบคุณทุกคำแนะนำค่ะ
ไม่มีกำลังใจในการเรียน หาแรงบันดาลใจไม่ได้
แต่หลังจากที่ดิฉันได้เข้ามาเรียน มันเรียนหนักมากค่ะ ใช้ชีวิตอยู่หอพัก เรียนเยอะ เนื้อหาระดับอุดมศึกษา มีกิจกรรมมากมาย ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ดี แต่บังเอิญว่ากิจกรรมตาางๆจะต้องไม่เบียดเวลาเรียนค่ะ ซึ่งเรียนตั้งแต่8โมงเช้า เลิกเรียน4โมงเย็น วันไหนมีชุมนุมก็เลิก5โมงค่ะ ถ้ามีกิจกรรมอื่นๆ ก็ต้องทำนอกเหนือจากเวลานี้ค่ะ ช่วงแรกๆนี่แบบ นรกมาก แต่ตอนนี้ผ่านมาปีกว่าแล้ว เริ่มชิน แต่ก็ยังเหนื่อยอยู่ดี เหนื่อย ทั้งๆที่รู้สึกว่าเด็กโรงเรียนอื่นอาจจะเหนื่อยกว่าเรา เพราะต้องเรียนพิเศษบ้างล่ะ แต่เราไม่ต้องเพราะอยู่หอพักในโรงเรียน แต่อาจเป็นเพราะเนื้อหามหาศาลที่มาอัดอยู่ในเวลาจำกัด ทำให้เหนื่อยในการเค้นสมองเพื่อทำความเข้าใจ เวลาพักมีมากเท่าไหร่ ก็ไม่เคยรู้สึกว่าเพียงพอเลย
สาเหตุที่เลือกโรงเรียนนี้ในตอนแรก เพราะว่ามันท้าทายความสามารถเรา และดูเป็ยสถานที่ลึกลับ ไม่ค่อยมีข่าวคราวของโรงเรียน เลยอยากรู้ ว่าเข้าไปแล้วจะเป็นอย่างไร มีอะไรดี มีอะไรเจ๋ง ซึ่งมันก็เจ๋งจริงๆค่ะ ดีมากๆเลย แต่มันทำให้ทัศนคติดิฉันเปลี่ยนไปค่ะ ในตอนแรก ดิฉันอยากเรียนหมอมาก ถูกผู้ใหญ่บอกมาแต่เด็กๆ ว่าให้ไปเรียนหมอนะ เรียนเก่ง ต้องไปเป็นหมอเท่านั้น ดิฉันก็แบบ ใช่แล้ว หมอนี่ละ
ซึ่งตอนนี้ดิฉันไม่อยากเรียนหมอมากๆค่ะ ดิฉันไม่อยากเรียนอะไรเลย ความรู้สึกตอนนี้มีแค่ขอให้จบม.ปลาย จากนั้นไปเรียนอะไรก็ได้ที่จบมาแล้วได้เงินเยอะ รวย มีตังค์ให้พ่อแม่ใช้ และทำกิจกรรมทุกอย่างที่เราอยากทำ อาชีพมีความมั่นคง เรียนแล้วไม่รู้สึกเสียดายชีวิตวัยรุ่น แต่มันคงไม่มีอาชีพแบบนั้นค่ะ ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง พ่อแม่ก็อยากให้เราเป็นหมอ จนตอนนี้ทะเลาะกับแม่ ไม่ได้คุยกันมาซักพักแล้ว สรุปคือดิฉันก็ยังไม่รู้ว่าควรจะเรียนอะไรดี เพราะยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ถ้าให้ดูสิ่งที่ตัวเองชอบ มีความสุขที่ได้อยู่กับมัน แน่นอนค่ะว่ามีเหมือนเด็กทั่วๆไป ดิฉันชอบดูหนัง ฟังเพลง ชอบดูแฟชั่นโชว์ ดูรายการเกี่ยวกับความงาม การตกแต่งสถานที่ ความโก้ เรียบแต่หรู แบบนี้ ต้องให้ดิฉันไปเรียนนิเทศน์หรอคะ? ดิฉันคิดว่ามันคงไม่ใช่ เพราะเราต้องเจ๋งจริงๆ ถึงจะไปได้ไกลในสายนี้ แล้วดิฉันก็ไม่ได้ฝึก รวมถึงศึกษาเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่แรก ถึงแม้ว่าจะชอบ แต่ถ้าเป็นงานอดิเรกก็พอไหว
นี่แหละค่ะ คือสาเหตุที่ทำให้ดิฉันไม่มีกำลังใจในการอ่านหนังสือ ไม่มีแรงบันดาลใจในการไปให้ถึงเป้าหมายของเรา เพราะดิฉันไม่รู้ว่าดิฉันจะทำไปเพื่ออะไร การเรียนไม่ใช่เรื่องสนุกค่ะ แต่ก่อนหน้าที่ดิฉันทนอยู่กับมันมาได้ ก็เพราะความมุ่งมั่น มันเป็นความท้าทายความสามารถเราอย่างหนึ่ง เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการมา แต่ ณ ตอนนี้มันเหลือศูนย์
ดิฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ปรึกษาเพื่อนๆก็ไม่ได้คำตอบ ครอบครัวก็ไม่เข้าใจเรา อ.แนะแนวก็ให้คำตอบเราไม่ได้ โดยเฉพาะตัวเอง ที่พยายามหาคำตอบ แต่กลับไม่ได้อะไรเลย ตอนนี้ก็ม.5แล้วค่ะ ปีหน้าก็ถึงเวลาตัดสินใจครั้งใหญ่ เป็นอีกเหตุการณ์สำคัญในชีวิต ที่จะตัดสินอนาคตของเรา ดิฉันขอคำแนะนำจากเพื่อนๆ พี่ๆในพันทิปด้วยนะคะ หรือคนที่เคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาแล้ว พวกคุณผ่านมันไปได้อย่างไรคะ มีวิธีจัดการ และหาแรงบันดาลใจกันอย่างไร ดิฉันคิดว่าน่าจะมีคนที่เจอเหตุการณ์เช่นเดียวกัน
ขอบคุณทุกคำแนะนำค่ะ