อยากให้:)มาอ่านมาก

เมื่อประมาณปีที่แล้วเราคุยกับผู้ชายคนนึงตอนแรกก็ไม่ชอบเพราะเหมือนตุ๊ดปากจัดนู่นนี่ต่อมาเป็นเพื่อสนิทกันเฉย คือลึกๆในความเป็นเพื่อนตอนนั้นอะมันมากกว่าเพื่อนอยู่แล้วมันมีเด็กเข้ามาชอบเราก็หวงมันนะแต่จะไปทำไรได้ก็บ่นๆไปมันก็ยอมเลิกคุยให้ แล้วมีอยู่ช่วงนึงเหมือนมันไปเจอผู้หญิงที่ถูกใจมันก็ห่างๆจากเราเลยคือตอนนั้นงงมากเราจึงตัดสินใจบอกให้ห่างๆกันไป มันคือช่วงแรกที่เราเลิกคุยกัน ผ่านมาหลายเดือนเราก็ทักไปคุยใหม่ละก็เป็นช่วงย้ายรรพอดี มันทำให้เราเจอกันบ่อยสนิทกันมากตอนนั้นเราแอบเคืองนะที่มันปล่อยเราไปอะแต่เราก็ใจอ่อน ละทุกกลางวันมันก็มานั่งกินข้าวด้วย ทุกเย็นก็เจอกันคือเราก็รู้สึกดีกับมันมาก ละมันมาบอกรักเรานี่ร้องไห้เลยไม่คิดว่ามันจะพูดคือมันดีกับเรามากอะอยู่ด้วยละมันความสุข แต่มันก็มีช่วงนึงที่มันถึงจุดเบื่อแหละ เราก็หลบหน้านู่นนี่นั่นละช่วงนั้นมีเด็กมาคุยพอดี เราก็คุยเล่นๆเพราะเราไม่ได้คบกับใคร มันรู้นะว่าเราคุยกับคนอื่นมันก็ทนอยู่พักนึงแหละ แล้วมันก็บอกให้เป็นเพื่อนกันแบบเดิมแต่คือมันไม่เหมือนเดิมไง ตอนนั้นไม่คิดว่ามันจะไปจริงๆเราเลยชิวๆ พอรู้สึกตัวอีกทีก็ใจหาย ตามง้อมันทุกกลางวันร้องไห้ขอให้กลับมา มันก็ไม่กลับเราทำงี้อยู่พักนึง จนเราต้องนิ่งๆไปละก็คุยกับเด็กคนนั้นต่อสักพักแต่คือมันไม่ใช่ไง คือง่ายๆเรารักมันมาก เราขอโทษกี่ครั้งมันก็นิ่ง แค่มองหน้ากันมันยังทำไม่ได้เลย มันมีช่วงนึงเหมือนจะดีแต่เราก็เป็นคนทำพังทุกอย่าง เราไม่รู้จะทำไง เราง้อมันมากเราก็กลัวมันหนีเราไป เราไม่ง้อมันเราก็กลัวมันไม่รู้ว่าเรายังรัก....