ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนเลยน่ะค่ะ ว่าอิฉันเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ (ที่ผ่านมาหลายปีแล้ว)
ยังไม่เคยเดินทางไปต่างประเทศเลย
แต่ชอบเที่ยว ชอบกิน ชอบถ่ายรูป ชอบเดินทาง และชอบหลับตลอดทาง
ครั้งนี้มีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้อยากเดินทางออกนอกประเทศไปไหนสักที
และเหตุผลที่รวบรวมความกล้าของเด็กน้อยอย่างอิฉันก็มีว่า
-มีภาษาอังกฤษที่กาก เรียนตั้งแต่เด็กจนจะจบ...แล้วยังไม่กล้าพูดคุยกะคนอื่นก่อน
-เพิ่งส่ง paper ที่คิดแล้วว่าระยะเวลาการตอบกลับมันนาน เลยขี้เกียจรอเฉยๆ
-อยากได้ประสบการณ์ใหม่ๆที่ไม่ได้อยู๋เมืองไทย มันจะเป็นยังไง
-อกหักอยากหนี เบื่อเรื่อราวการรีเทิร์นนซ้ำซาก (อยากถีบ....)
เบื่อผู้หญิงสำออยกะผู้ชายอ่อนแอ ที่ชอบดึงเราไปเกี่ยวข้อง (เหตุผลนี้แหละสำคัญมาก)
ไม่รุ้จะอะไรกันหนักหนา เลิกกัน 3888 ครั้ง
เดี๋ยวก็ไปเดี๋ยวก็กลับมา แมร่งเอร้ย ...ตรุก็ปัญญาอ่อนไปกับเขา
กลับมาเมื่อไหร่ก็อ้าแขนตอนรับหน้าบาน...
สักพักพอปรับความเข้าใจกันได้ บล๊อคไลน์ หายจากการติดต่อแบบไม่บอกลา
ผช.หน้า..มา ทำร้ายจิตใจ ครั้งแล้วครั้งเล่า
บางที่มันเหนื่อยและบอกตัวเองว่าพอเถอะๆ
ไม่รุ้จะหนีหัวใจยังไง งั้นตัดขาดแมร่งดื้อๆกันไปเลย....
ทำให้ฮ่องกงเป็นตัวเลือกแรกที่คิดถึง เพราะมีญาติอยู่ที่นั้น
เคราะห์ดีอิฉันจะได้ไม่เสียค่าที่อยู่
และบางมื้ออิฉันอาจจะต้องทำงานแลกข้าว เพื่อลด cost
เพราะการเดินทางครั้งนี้ รวมๆแล้วมีเงินในกระเป๋าอยู่ราวๆ 10000 บาทไทย หลังจากที่ซื้อตั๋วเครื่องบิน
การเดินทางเกิดขั้นประมาณ 27 วันได้
มีเงินแค่นี้ออกนอกประเทศแล้วดันอยากเที่ยวที่นั้นที่นี่อีก
ลองดูสิว่าจะลากสังข์ขารกลับไทยได้รึเปล่า
เอาใจช่วยอิฉันด้วยน่ะค่ะ ท่านผู้ชมทุกท่าน
อยากจะเล่าประสบการณการเดินคนเดียวในฮ่องกง ให้เพื่อนๆที่อยากมาเที่ยวได้ฟัง
เผื่อแลกเปลี่ยนและแนะนำสถานที่ ที่จะทำให้เราไปได้ใน 27 วันนี้
ฝากติและแนะนำกันด้วยน่ะค่ะ
ปกติเป็นคนชอบเที่ยวและชอบถ่ายรูป อยากให้ความทรงจำคั้งนี้เป็นรูปที่ขาวดำ
ทุกรูปที่ออกมาจะออกขาวดำทุกรูป คงชอบกันนะค่ะ
เริ่มเล่าจากการเดินทางและหอบสังขารณ์และกระเป๋าเดินทางตัวเองไปดอนเมืองคนเดียว
ไม่มีเพื่อนไม่มีญาติไปส่งเลยสักคน เพราะเวลาที่เดินทางคือ บ่ายวันพุธ ซึ่งทุกคนทำงานๆ กันหมด
เอ่าเว้ย...มีปากหนิ ไม่รุ้อะไรถามคนอื่นก็ได้ว่ะคิดในใจเลย
เดินทางคนเดียว พอถึงที่นั้นไม่มีคนมารับอีก เศร้าอีกรอบ
แต่บ่เป็นหยัง ยิ้มเข้าสู้
เดินออกไปข้างนอกท่าอากาศยาน
พระเจ้า !!!! ผมนี้จะหนาวตาย จากกรุงเทพ อุณหภูมิ 28 ซึ่งดีแล้วน่ะ
ไปที่นั้น 16 องศา ไม่ชิน ปากเริ่มซีด มือเย็น เหมือนผมกำลังจะตายเลย ต้องคว้าเสื้อมาสวมทับให้ได้มากสุด
เพื่อการมีชีวิตรอด (เตือนน่ะค่ะรักษาสุขภาพตัวเองอย่าให้เจ็บป่วยเพราะเราอาจจะขาดทุนกับการอยู่ต่างประเทศไปไม่มากก็น้อย)
ช่วงนี้ขอเดินเก็บภาพต่างประเทศซะก่อนเดี๋ยวมาเล่าและลงภาพให้ดูต่อเรื่อยๆค่ะ
เที่ยวฮ่องกงแบบเดาๆ แบบจนๆ แต่เกือบเดือน
ยังไม่เคยเดินทางไปต่างประเทศเลย
แต่ชอบเที่ยว ชอบกิน ชอบถ่ายรูป ชอบเดินทาง และชอบหลับตลอดทาง
ครั้งนี้มีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้อยากเดินทางออกนอกประเทศไปไหนสักที
และเหตุผลที่รวบรวมความกล้าของเด็กน้อยอย่างอิฉันก็มีว่า
-มีภาษาอังกฤษที่กาก เรียนตั้งแต่เด็กจนจะจบ...แล้วยังไม่กล้าพูดคุยกะคนอื่นก่อน
-เพิ่งส่ง paper ที่คิดแล้วว่าระยะเวลาการตอบกลับมันนาน เลยขี้เกียจรอเฉยๆ
-อยากได้ประสบการณ์ใหม่ๆที่ไม่ได้อยู๋เมืองไทย มันจะเป็นยังไง
-อกหักอยากหนี เบื่อเรื่อราวการรีเทิร์นนซ้ำซาก (อยากถีบ....)
เบื่อผู้หญิงสำออยกะผู้ชายอ่อนแอ ที่ชอบดึงเราไปเกี่ยวข้อง (เหตุผลนี้แหละสำคัญมาก)
ไม่รุ้จะอะไรกันหนักหนา เลิกกัน 3888 ครั้ง
เดี๋ยวก็ไปเดี๋ยวก็กลับมา แมร่งเอร้ย ...ตรุก็ปัญญาอ่อนไปกับเขา
กลับมาเมื่อไหร่ก็อ้าแขนตอนรับหน้าบาน...
สักพักพอปรับความเข้าใจกันได้ บล๊อคไลน์ หายจากการติดต่อแบบไม่บอกลา
ผช.หน้า..มา ทำร้ายจิตใจ ครั้งแล้วครั้งเล่า
บางที่มันเหนื่อยและบอกตัวเองว่าพอเถอะๆ
ไม่รุ้จะหนีหัวใจยังไง งั้นตัดขาดแมร่งดื้อๆกันไปเลย....
ทำให้ฮ่องกงเป็นตัวเลือกแรกที่คิดถึง เพราะมีญาติอยู่ที่นั้น
เคราะห์ดีอิฉันจะได้ไม่เสียค่าที่อยู่
และบางมื้ออิฉันอาจจะต้องทำงานแลกข้าว เพื่อลด cost
เพราะการเดินทางครั้งนี้ รวมๆแล้วมีเงินในกระเป๋าอยู่ราวๆ 10000 บาทไทย หลังจากที่ซื้อตั๋วเครื่องบิน
การเดินทางเกิดขั้นประมาณ 27 วันได้
มีเงินแค่นี้ออกนอกประเทศแล้วดันอยากเที่ยวที่นั้นที่นี่อีก
ลองดูสิว่าจะลากสังข์ขารกลับไทยได้รึเปล่า
เอาใจช่วยอิฉันด้วยน่ะค่ะ ท่านผู้ชมทุกท่าน
อยากจะเล่าประสบการณการเดินคนเดียวในฮ่องกง ให้เพื่อนๆที่อยากมาเที่ยวได้ฟัง
เผื่อแลกเปลี่ยนและแนะนำสถานที่ ที่จะทำให้เราไปได้ใน 27 วันนี้
ฝากติและแนะนำกันด้วยน่ะค่ะ
ปกติเป็นคนชอบเที่ยวและชอบถ่ายรูป อยากให้ความทรงจำคั้งนี้เป็นรูปที่ขาวดำ
ทุกรูปที่ออกมาจะออกขาวดำทุกรูป คงชอบกันนะค่ะ
เริ่มเล่าจากการเดินทางและหอบสังขารณ์และกระเป๋าเดินทางตัวเองไปดอนเมืองคนเดียว
ไม่มีเพื่อนไม่มีญาติไปส่งเลยสักคน เพราะเวลาที่เดินทางคือ บ่ายวันพุธ ซึ่งทุกคนทำงานๆ กันหมด
เอ่าเว้ย...มีปากหนิ ไม่รุ้อะไรถามคนอื่นก็ได้ว่ะคิดในใจเลย
เดินทางคนเดียว พอถึงที่นั้นไม่มีคนมารับอีก เศร้าอีกรอบ
แต่บ่เป็นหยัง ยิ้มเข้าสู้
เดินออกไปข้างนอกท่าอากาศยาน
พระเจ้า !!!! ผมนี้จะหนาวตาย จากกรุงเทพ อุณหภูมิ 28 ซึ่งดีแล้วน่ะ
ไปที่นั้น 16 องศา ไม่ชิน ปากเริ่มซีด มือเย็น เหมือนผมกำลังจะตายเลย ต้องคว้าเสื้อมาสวมทับให้ได้มากสุด
เพื่อการมีชีวิตรอด (เตือนน่ะค่ะรักษาสุขภาพตัวเองอย่าให้เจ็บป่วยเพราะเราอาจจะขาดทุนกับการอยู่ต่างประเทศไปไม่มากก็น้อย)
ช่วงนี้ขอเดินเก็บภาพต่างประเทศซะก่อนเดี๋ยวมาเล่าและลงภาพให้ดูต่อเรื่อยๆค่ะ