ผมก็รู้ว่ามันผิดเหมือนคนทั้งโลกนั้นแหละแต่สำหรับผมมันเกิด จากความรัก
...ผมได้เจอเธอที่ทำงาน..ผมไม่รู้เลยว่าชอบเค้าไปตั้งแต่ตอนไหนแต่พอได้รู้ว่าชอบก็รู้สึกดีอยากมีความรู้สึกแบบนี้ไปเรื่อยๆถ้าถามว่าผิดไหม??ผิดผมยอมรับผิดทุกอย่างเพราะผมเลือกเองเลือกที่จะรักก็ต้องพร้อมที่จะเจ็บ
ถ้าถามว่าเจ็บไหม??โคตรเจ็บ เจ็บที่ต้องไปรักแฟนคนอื่นผมก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเค้ามีแฟนแล้วถึงจะเจ็บผมก็เลือกเอง ^^
พอเราได้คุยกันมากขึ้นความรู้สึกดีก็มากขึ้นตามไปด้วย(สำหรับผมน่ะเค้าจะรู้สึกด้วยป่าวผมไม่รู้)ได้รู้จักกันมากขึ้นได้ใกล้ชิดกันก็มีไปดูหนังมาบ้างกินข้าวบ้างไปเลี้ยงปลาผมบอกตรงๆเลยผมโคตรมีความสุขเลยที่อยู่ใกล้ๆเธอแต่เราสัญญากันไว้ว่าผมจะไม่รังแกเธอเราคุยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ผมยอมรับว่าผมหวังว่าเค้าจะเลิกกันผมอยากมีเค้าเป็นแฟน.
ผมก็สัญญาว่าผมจะรอเธอผมจะทำให้เห็นว่าผมก็สู้แฟนเธอได้.
พอมาวันที่14/01/58ได้คุยโทรสับ เธอ : เบื่ออ่ะ เบื่อคนที่บ้าน
ผม : เบื่อคนที่บ้านก็ออกมาข้างนอกสิ
เธอ : ป่าวไม่ได้เบื่อ.....เบื่อคนอื่นในบ้าน
ผม : ก็นึกว่าเบื่อแฟน
เธอ : ไม่......ไม่เคยทำให้เบื่อแล้วก็ไม่มีวันเบื่อด้วย
จบการสนทนานี้ผมนี่เจ็บชิปผายเลยรู้สึกมันหวิวๆๆๆที่ใจแบบนี้เค้าเรียกเจ็บใจใช่ป่าว??ต่อมาผมก็โทรหาก็คนมันอยากคุยอ่ะโทรเยอะไปเธอบอกขอเวลาพักผ่อนบ้างลำคาญ.สะอึกกับคำว่าลำคาญไม่ชอบคำนี้เลยผมคงน่าลำคาญจริงๆสำหรับผมเวลาที่เราได้คุยกันมีน้อยเธอทำงานบ่ายโมงเลิกสี่ทุ้มครึ่งแล้วเธอก็กับบ้านไปอยู่กับแฟนเธอ
เป็นช่วงที่ผมโคตรเจ็บเลยเวลาคิดถึงแล้วว่าเธออยู่กับเค้ามันทรมานมากรู้มั้ยห่ะ..ที่อยากคุยด้วยอยากอยู่ใกล้ๆก็เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเวลาไม่อยู่กับผมแล้วเธออยู่กับเค้ามันเจ็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อไปจะเป็นยังงัยไม่รู้
รอ..ต่อไป..(อีกนานแค่ไหน)
หรือผมควรทำงัยดี ???