เมื่อวานมีผมได้ไปชมเเละชอบประเด็นที่ "into the woods" นำเสนอมากๆ
โดยเฉพาะประเด็นเรื่องความเป็นพ่อเป็นเเม่ ในการปลูกฝังเเละเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งให้เติบโตขึ้นมาเเละอยู่รอดได้ในโลกใบนี้..
ในฐานะผู้ปกครอง คุณได้ปลูกฝังอะไรลงไปในตัวของเด็กน้อยบ้าง โดยเฉพาะนิทานที่คุณเล่าก่อนนอน เเละความเชื่อต่างๆที่ถูกถ่ายทอดให้กับพวกเขาทุกวันทุกวัน..
เด็กๆล้วนรับฟังในถ้อยคำของคุณ เเละบางคนก็จดจำมันฝังใจจนเติบโต หากเเต่เมล็ดพันธุ์ความเชื่อที่คุณปลูกฝังไว้นั้น จะดีหรือร้าย เราไม่อาจจะบอกได้ ..
เเต่สิ่งหนึ่งที่เรารับรู้ร่วมกันคือ "จงระวังในสิ่งที่คุณเล่า" เพราะนั่นอาจเป็นคำสาปเเละพรในเวลาเดียวกัน ..

อย่าปล่อยให้ความรักเกินรักมาทำลายเด็กน้อยที่คุณรัก เเม้คุณจะเป็นเเสงสว่างที่คอยอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดทางเดินในป่า
เเต่ เมื่อถึงเวลา คุณก็ต้องปล่อยให้เขาได้เรียนรู้หนทางเพื่อให้เขาก้าวเดินเองบ้าง ..
ในป่านั้นอาจมีความน่ากลัว ดังที่คุณคอยพร่ำบอกเขาว่าอย่าออกนอกทาง เเต่ในขณะเดียวกัน ถ้าคุณไม่ปล่อยให้เขาลองก้าวออกไป  เเล้ววันหนึ่งทางเดินในป่ามันไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไปเเละในวันนั้นไม่ได้มีคุณคอยส่องทาง...เขาจะอยู่รอดได้อย่างไร ..สิ่งที่คุณให้เขา บางครั้ง มันก็ทำลายเขาเช่นกัน อย่าปล่อยให้พรเเห่งความหวังดีจากนิทานสวยหรูที่คุณเสกให้ลูกๆก่อนนอน กลายเป็นคำสาปร้ายที่ตราตรึงเขาไว้จนเติบโต เพราะบางที..มันอาจกลายเป็นเรื่องเศร้าไปตลอดชีวิตของคนๆหนึ่งก็เป็นได้