มีใครรู้จักคุณลุงคนนี้บ้างครับ

ผมอายุ 17 ปี ผมชอบออกเดินตามถนนเพื่อศึกษาชีวิตในกรุงเทพ และหากำแพงว่างๆ เพื่อทำงานศิลปะที่ผมรัก จนเมื่อเสาร์ที่แล้ว (10 ม.ค. 58) ผมได้นัดกับเพื่อนฝรั่งและรุ่นพี่ที่รู้จัก ไปทำงานสตรีทอาร์ตบริเวณ ปั๊มน้ำมัน ปตท. บนถนนพระราม4 แถวๆแยกพระโขนง ซอยภูมิจิตร พอผมวางของเตรียมทำงานแล้ว ผมได้เดินตามหาร้านขายสี เพื่อนำมาพ่นบริเวณนั้น พอผมเดินผ่านป้ายรถเมล์ หน้าปั๊มปตท. มีคุณลุงคนนึง"อายุราวๆ45-50ปี ใส่เสื้อเชิ้ตลายสก๊อต กางเกงสแล็คขายาวสีดำ รองเท้าแตะดาวเทียมสีฟ้า " คว้าแขนผมไว้พร้อมถามว่า "หนุ่มเป็นคนอิสานรึเปล่า"  ด้วยความตกใจผมจึงสะบัดมือ นึกว่าเป็นมิจฉาชีพ คุณลุงคนนั้นหน้าเสียพร้อมควักเอกสารออกมาเป็นสำเนาทะเบียนบ้านขาดๆใบหนึ่ง พร้อมพูดร่ายยาวมาว่า     คุณลุงมาจากชัยภูมิ ลงรถไฟที่รังสิต และนั่งรถเมล์ฟรีต่อจนไปถึงปากน้ำ มีเงินติดตัวไม่กี่บาท กะจะไปหางานทำ แต่โรงงานก็รับแต่คนหนุ่มๆ ลุงเลยกะจะไปหาญาติที่ "ปากคลองตลาด"แต่รถเมล์มาถึงแค่แยกนั้น(พระโขนง)ลุงเลยมารอรถฟรีที่นี่ลุงขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่มีใครคุยกับลุงเลย ไม่ต้องกลัวลุงนะ พ่อลุงเป็นตำรวจ (ดูยศในใบ เป็น ร.ต.ต.) แต่เกษียณแล้ว ลุงหิวมากเลย ลุงขอให้หนุ่มไปซื้อข้าวเหนียว ที่ร้านขายส้มตำให้หน่อย แล้วขอน้ำจิ้มแจ่วเขามาด้วย ผมอึ้งซักพัก แล้วมองที่คุณลุง ผมเห็นแววตาที่จริงใจและน่าสงสารมาก ผมกลัวว่าจะเป็นมิจฉาชีพหรือขี้เมาขอเขากินไปวันๆนะ แต่อีกใจผมคิดว่าถ้าผมหมดหนทางแล้วจริงๆ ต้องการความช่วยเหลือแต่ไม่มีใครสนใจเลยผมจะรู้สึกแย่แค่ไหน ผมจึงรับคำ เดินไปซื้อข้าวเหนียวให้ลุง5บาท พร้อมกับแหนมปิ้ง 1 ไม้ ปลาปิ้ง 1 ตัว บอกตรงๆว่าตอนนั้นทั้งตัวผมก็มีแค่ 200 บาท และผมก็ซื้อน้ำดื่มให้คุณลุงอีก 1 ขวด พอเดินหันกลับมา ผมคิดไว้ 2 อย่าง คือ คุณลุงหายไป กับ คุณลุงยิ้มเยาะ ว่ามีเหยื่อให้หลอกอีกแล้ว แต่สิ่งที่ผมเห็นคือ คุณลุงเช็ดน้ำตาด้วยชายเสื้อ ตอนนั้นผมอยากจะร้องไห้ ผมไม่รู้ว่าคุณลุงเป็นใครนะ แต่ผมเต็มใจช่วยคุณลุง เมื่อผมยื่นข้าวกับน้ำให้คุณลุง คุณลุงก็ร้องไห้ต่อหน้าผม หน้าผมชา ตึงไปหมด เมื่อเห็นน้ำตาของคนรุ่นพ่อ ที่ไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว สุดท้ายก่อนที่ผมจะไปพ่นกำแพงต่อ ผมได้ให้เงินคุณลุงติดตัว อีก 20 บาท พร้อมหาข้อมูล สายรถเมล์ ที่จะไป ปากคลองตลาด ตอนนั้นผมช่วยคุณลุงได้แค่นี้จริงๆ ถ้าผมมีมอ'ไซต์ ซักคันตอนนั้น ผมคงขับไปส่งคุณลุงแล้ว เมื่อผมบอกสายรถเมล์คุณลุงเสร็จ ผมก็เดินกลับไปที่ กำแพงที่ผมจะพ่นสี ผมหันไปมองคุณลุงเป็นระยะๆ เห็นคุณลุงทานข้าวอย่างมีความสุข ผมก็มีความสุข ผมร้องไห้เลยนะตรงนั้น จนเพื่อนฝรั่งผมถามว่าเป็นอะไรผมถึงหยุดร้อง จากเหตุการณ์นี้ผมคิดว่าเป็นการทำดีที่ผมมีความสุขที่สุด ในชีวิต 17 ปีแล้วล่ะ อาจเป็นจุดเล็กๆที่อยากให้ทุกคนในสังคมเห็นว่า บางทีการที่คนขอความช่วยเหลือ บางทีเขาอาจจะเดือดร้อนไร้ที่พึ่งจริงๆก็ได้ ตอนนี้ผ่านมา 1 สัปดาห์แล้ว ผมอยากรู้ว่าคุณลุงได้งานหรือยัง หรือเจอญาติหรือยัง หรือยังเดินเร่ร่อนอยู่ในกรุงเทพของเราที่วุ่นวายซะเหลือเกิน ขอรบกวนพี่น้องชาวพันทิปที่อยู่แถวๆ ปากคลองตลาด สะพานพุทธ คลองถม อะไรก็ได้แถวๆนั้น ว่ามีใครเห็นคุณลุง อายุประมาณ 45-50 ปี ผิวสีเข้ม สูงประมาณ 160 ซม หากยังเร่ร่อนคุณลุงน่าจะใส่เสื้อลายสก๊อต กางเกงสแล๊คสีดำ รองเท้าแตะดาวเทียมสีน้ำเงิน สะพายกระเป๋าเป้ 1 ใบ ทั้งตัวมีเอกสารคือ สำเนาทะเบียนบ้าน ผมจำได้แค่ คุณพ่อคุณลุงยศ ร.ต.ต. คุณลุงมาจากจังหวัดชัยภูมิ จะมาทำงานที่ปากน้ำแต่ไม่ได้งาน เลยเดินทางมุ่งจะไปปากคลองตลาด หากมีใครพบเห็นคุณลุงลักษณะอย่างนี้ ติดต่อหลังไมค์ด้วยนะครับ ผมรู้สึกว่า ผมอยากช่วยคุณลุงได้มากกว่านี้

ปล.1 หากคุณลุงมีงานทำแล้ว ก็แสดงความยินดีด้วยครับ
ปล.2 หากคุณลุงยังเร่ร่อน ผมจะเอาเงินเก็บของผม ส่งเป็นค่ารถคุณลุงกลับบ้าน ที่ จ. ชัยภูมิครับ
ปล.3 ขอบคุณทุกคนมากๆครับ ถ้าผมหาคุณลุงเจอ นับเป็นพระคุณอย่างมากต่อเว็บพันทิป แห่งนี้ นี่คือกระทู้แรกนะครับ สมัครมาเพื่อตามหาคุณลุงคนนี้โดยเฉพาะ
ปล.4 ไม่มีรูปถ่ายนะครับ ผมคิดไม่ทันจริงๆ แต่ผมอยากเจอคุณลุงอีกครับ ขอบคุณครับ

ปล.2 หากคุณลุงยังเร่ร่อน ผมจะเอาเงินเก็บของผม ส่งเป็นค่ารถคุณลุงกลับบ้าน ที่ จ. ชัยภูมิครับ
ปล.3 ขอบคุณทุกคนมากๆครับ ถ้าผมหาคุณลุงเจอ นับเป็นพระคุณอย่างมากต่อเว็บพันทิป แห่งนี้ นี่คือกระทู้แรกนะครับ สมัครมาเพื่อตามหาคุณลุงคนนี้โดยเฉพาะ
ปล.4 ไม่มีรูปถ่ายนะครับ ผมคิดไม่ทันจริงๆ แต่ผมอยากเจอคุณลุงอีกครับ ขอบคุณครับ